Μια ταινία με τη ματιά ενός βετεράνου
Η τελευταία ταινία κινουμένων σχεδίων που γυρίζεται εξ ολοκλήρου στα στούντιο της Dreamworks, βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Peter Brown (2016). Μία μεταφορά ενός παραμυθιού επιστημονικής φαντασίας και επιβίωσης στην μεγάλη οθόνη, μέσα από την ματιά του βετεράνου της Disney, Chris Sanders (Lilo & Stitch, How to Train Your Dragon).
Ο Sanders επιστρατεύει ένα all-star φωνητικό καστ για να διασκευάσει το αγαπημένο παραμύθι της κόρης του, να δημιουργήσει, ξανά, μια ιστορία αδιάσπαστων δεσμών, που τόσο καλά ξέρει να κάνει και να προκαλέσει έλλειψη στα ράφια με τα χαρτομάντιλα.
Ένα ρομπότ σε ένα άγνωστο, φυσικό περιβάλλον
Η Rozzum 7134 (Lupita Nyong’o–Us, Black Panther ), λοιπόν, είναι η μόνη που φαίνεται να λειτουργεί ακόμα από την σειρά της, μία καινούργια σειρά ρομπότ της Universal Dynamics, που είχε σχεδιαστεί για οικιακή χρήση και βοήθεια και ύστερα από μία δυνατή καταιγίδα το φορτίο τους ξεβράστηκε σε ένα ερημικό νησί.
Αργότερα, η Roz θα καταλάβει πως η διαχείριση του νησιού ανήκει αποκλειστικά στην πανίδα του και οι μόνοι κάτοικοί του είναι ζώα κάθε είδους. Από τα πρώτα της κιόλας βήματα και τις πρώτες της αλληλεπιδράσεις με τα πλάσματα του νησιού, συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται σε ένα αρκετά αφιλόξενο περιβάλλον, η παρουσία της λογίζεται εκφοβιστική και θέλει να γυρίσει σε αυτό που ονομάζει σπίτι.
Η δυαδική της λογική και ο εμφυτευμένος αυτοσκοπός της, να υπηρετεί και να πετυχαίνει κάθε αποστολή της, την οδηγούν στο να προσπαθήσει, με τον δικό της τρόπο, να ενταχθεί εκεί που δεν ανήκει. Η από κατασκευής της ανθεκτικότητα και προσαρμοστικότητα την βοηθούν να επιβιώνει και να επιμένει να μάθει να συνεργάζεται με το οικοσύστημα που, πλέον, την φιλοξενεί.
Οι συνθήκες συμβίωσης παραμένουν εχθρικές, όταν η Roz καλείται μέσα σε αυτό να αναθρέψει ένα μωρό-χήνο, παρότι δεν έχει ιδέα από φροντίδα. Έννοιες και συναισθήματα, που στην αρχή της είναι ακατανόητα, ερμηνεύονται και πάλι μέσα από το καθήκον που έχει προγραμματιστεί να υπηρετεί ανά πάσα στιγμή. Στην προκειμένη, θα πρέπει να αναθρέψει το μικρό πτηνό, να του μάθει να κολυμπάει και να πετάει σε μικρό χρονικό διάστημα, για να αποδημήσει, όταν έρθει η ώρα, αφού εκείνη αναγνωρίζει ως μητέρα του, όπως της υπενθυμίζει η λιγότερο εχθρική φιγούρα της Pinktail (Catherine O’ Hara). Στην ανατροφή του μικρού Brightbill (Kit Connor – Heartstopper, Ready Player One) βοηθάει και ο Fink (Pedro Pascal– The Last of Us, The Mandalorian), μία αλεπού με όλα τα στερεοτυπικά χαρακτηριστικά αλεπούς παραμυθιού (τουλάχιστον στην αρχή).
Μαμά γίνεσαι, δε γεννιέσαι
Μέσα από αυτή την “αποστολή”, η Roz, ένα προϊόν τεχνητής νοημοσύνης, ξεκινά ένα ταξίδι αυτοανακάλυψης. Οι μέθοδοί της φαίνονται αυτοσχέδιες, αλλά είναι ενστικτώδεις. Αναπτύσσει μητρικό φίλτρο για όλα τα όντα που την περιβάλλουν και μία ακατανίκητη ορμή για την προστασία όλων. Προφανώς, ούτε η ίδια μπορεί καλά καλά να συλλάβει τι της συμβαίνει, η συναισθηματική, πόσο μάλλον η γονεϊκή, νοημοσύνη, της είναι παντελώς άγνωστη, την τρομάζει.
Η εναλλαγή νατουραλισμού και σουρεαλισμού, τεχνολογίας και φύσης, και η αυθεντική ανάπτυξη των χαρακτήρων, αποδίδουν το θεματικό βάθος της ταινίας με τόση φυσικότητα, που, όσο περνάει η ώρα, μας μοιάζει απόλυτα λογική η ανθρώπινη φύση που αποκτά ένα ρομπότ. Θίγονται, διακριτικά, θέματα, όπως η βιωσιμότητα και ο σεβασμός προς τον οργανικό κόσμο. Ερωτήματα που απασχολούν σε παγκόσμιο επίπεδο, όπως η αρμονική συμβίωση μας με το AI, εδώ, λύνονται με την απεικόνιση της τεχνολογίας ως μη εγγενούς κακού, αλλά ως συμβολής σε ένα ανθρωπιστικό όραμα -θεωρία που εξυπηρετεί την συγκεκριμένη αφήγηση, αλλά αρκετά επικίνδυνη για την πραγματική υπόσταση του θέματος.
Επί των τεχνικών
Η κινηματογράφηση των ταινιών κινουμένων σχεδίων είναι κάτι που σπάνια συζητείται, εδώ, όμως, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το εικαστικό ταλέντο του Chris Stover, από τις πολύ ζωντανές εκφράσεις των ζώων και τα ονειρικά χρώματα, έως τις πολύ μικρές λεπτομέρειες στον σχεδιασμό της Rozzum (είναι ακριβώς όπως περιγράφεται στο βιβλίο). Οι επιρροές, από τα αριστουργήματα του Hayao Miyazaki ως το Bambi της Disney, είναι ευκόλως ορατές και εικονογραφικά και σεναριακά και προσδίδουν εξίσου παιδικό και ενήλικο χαρακτήρα στην ταινία. Αν κάτι λείπει, από αυτή την στοχαστική ιστορία, είναι μία πιο δυνατή και συναρπαστική μουσική από αυτή του Kris Bowers, που τείνει να γίνει αδιάφορη την στιγμή που χρειαζόταν παραπάνω από οτιδήποτε άλλο σε ορισμένες σκηνές.
Το Wild Robot πληροί όλες τις προδιαγραφές ενός κλασικού, animation φιλμ. Είναι μία περιπέτεια αστεία, αλλά κυρίως wholesome, που εξερευνά την ευθραυστότητα του ανήκειν, την πολυπλοκότητα των οικογενειακών και συναισθηματικών δεσμών και τις εκφάνσεις την ανθρωπιάς από την αρχή.
