Μετά από πολλές ταλαιπωρίες, κλείνει και το 2016 τον κύκλο του. Μια χρονιά που η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου σίγουρα δεν ευχαριστήθηκε, που μας στέρησε πολλούς αγαπημένους καλλιτέχνες και δημιουργούς και σήμανε την έναρξη διαδικασιών που θα αλλάξουν (αν δεν έχουν αλλάξει ήδη) τον κόσμο όπως τον ξέρουμε, και όχι προς το καλύτερο. Ωστόσο, από αυτή την δύσκολη χρονιά, ας κρατήσουμε και κάτι θετικό. Οι δημιουργοί της 9ης Τέχνης, είτε ανεξάρτητοι είτε γρανάζια των μεγάλων εταιριών, πάντα όμως άοκνοι, μας έδωσαν ξανά μια πλούσια παραγωγή από την οποία δύσκολα περιορίζει κανείς σε 10 θέσεις τα αγαπημένα του. Επειδή όμως ένα κείμενο για τα καλύτερα comic της χρονιάς θα ήταν τεράστιο, το προσπαθήσαμε (όσο μπορούσαμε).
10. The Working Dead
O Πάνος Ζάχαρης, γελοιογράφος σε μέσα όπως Το Ποντίκι και παλαιότερα ο Οδηγητής, μας παραδίδει μέσα από το ηλεκτρονικό Socomic το απόλυτο comic της κρίσης και των μνημονίων. Μέσα από μια σειρά strip, μας δίνει με ανθρώπινο χιούμορ και καυστική διάθεση την πορεία των εργαζόμενων, σκλάβων, δούλων, πες το όπως θες, ανά τους αιώνες, πάντα όμως με κέντρο αναφορά το τώρα. Το σήμερα των εργαζομένων, που βλέπουν κάθε μέρα που περνάει η εργασιακή τους δύναμη να υποτιμάται όλο και περισσότερο, που νιώθουν το μέλλον τους να ξεγλιστρά από τα χέρια τους και να υποθηκεύεται σε τράπεζες, είναι ο απόλυτος πολυπρόσωπος και εύπλαστος πρωταγωνιστής. Χιλιάδες πρόσωπα, αμέτρητες καταστάσεις, απύθμενο χιούμορ που βλέπει τις δυσχέρειες αλλά δεν μαυρίζει. Με ένα σχέδιο που απηχεί καθαρά τις γελοιογραφικές καταβολές του, ο Ζάχαρης καταφέρνει και γίνεται καίριος, παραμένοντας όμως πάντα αισιόδοξος.
9.Mezolith
Έχουμε αναφερθεί εκτενώς στο Mezolith και σε άλλο κείμενο. Το εξαιρετικό έργο των Ben Haggarty και Adam Brockband, που κυκλοφορεί μεταφρασμένο και στα ελληνικά από την Jemma Press, έρχεται να μας ταξιδέψει σε μια εποχή με την οποία δεν μας συνδέει τίποτα, ωστόσο μοιάζει ανεξήγητα οικεία. Ένα οδοιπορικό που ισορροπεί ανάμεσα στον σουρεαλισμό του ονείρου και την γοητεία του μύθο από την μία και την τραχύτητα του ρεαλισμού από την άλλη. Ταυτόχρονα μας δείχνει πως οι ιστορίες δεν είναι απλά μια νοητική διεργασία του να πλάθεις φανταστικά γεγονότα και να τα αφηγείσαι, αλλά αποτελούν έκφραση της καθημερινής ζωής σε όλες τις ιστορικές φάσεις της ανθρωπότητας.
8. Black Monday Murders
Ο εκδοτικός κόσμος της Image, της τρίτης μεγάλης παίκτριας στον ανταγωνιστικό κόσμο των comics στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού είναι κάτι που κάθε σωστός fans των comics πρέπει να εξερευνήσει, καθώς είναι τόσο πολύπλευρος που σίγουρα θα βρει κάτι που του αρέσει. Σε εντελώς διαφορετικό κλίμα από τις παραπάνω εισαγωγές, το Black Monday Murders χαρακτηρίζεται από μια αμιγώς dark ατμόσφαιρα και noir αισθητική, το έργο των Jonathan Hickman (σενάριο) και Tomm Coker (σχέδιο) μας ταξιδεύει στην σκοτεινή πλευρά του αμερικάνικου ονείρου. Η μάσκα του υπερφυσικού κρύβει θέματα εκμετάλλευσης, εξουσίας και ελέγχου που ταλανίζουν την Μέκκα της ελεύθερης αγοράς, καταστρατηγώντας κάθε έννοια ελπίδας και αποκαλύπτοντας μόνο μια βαθιά εμμονή που αγγίζει (ή μάλλον ορίζει) την νεύρωση οικονομικού τύπου. Βαθιά ανθρώπινο και σοκαριστικό, ήταν από τα καλύτερα πράγματα που διαβάσαμε φέτος.
7.Seven to Eternity
To δημιούργημα των Rick Remender (σενάριο) και των Jerome Opeña και Matt Hollingsworth (σχέδιο) , μέσα από ένα καλογραμμένο και στιβαρό fantasy σκηνικό, αναφέρεται στην εξουσία και την δομή της, ως πλέγμα και όχι ως πυραμίδα. Οι ήρωες, αντιμέτωποι διαρκώς με τον εαυτό τους, προσπαθούν να ισοσταθμίσουν την επιρροή ενός τυράννου που σκοτώνει μόνο με ψιθύρους, βρίσκεται σε κάθε σπίτι και παρακολουθεί κάθε κίνηση των υποτελών του. Μια πανέξυπνη αλληγορία για τις παραβιάσεις των προσωπικών δεδομένων που βιώνουμε καθημερινά,η οποία δεν χάνει τίποτα από σκηνογραφικά άψογη και εκρηκτική δράση.
6.Paper Girls
Ο Brian K. Vaughan συνεχίζει σταθερά να χτίζει τον γοητευτικό και οικείο του κόσμο, με την γνωστή ανθρωπιά του. Το Paper Girls είναι μια γνήσια και δυνατή ιστορία sci-fy που την απασχολούν όχι η σωτηρία της Γης (τουλάχιστον όχι τόσο) όσο η ενηλικίωση, η φιλία και η αλήθεια, όχι ως αντικειμενικός και υλικός σκοπός, παρά ως έννοια κατασκευασμένη. Το σχέδιο του Cliff Chiang, έντονα επηρεασμένο από την pop αισθητική, κάνει την δουλειά ακόμα πιο αξιόλογη.
5)Black Hammer
H αιρετική γραφή του Jeff Lemire καταπιάνεται πάλι με το super hero είδος, μόνο όμως κατ’επίφαση. Σκοπός του δεν είναι να παρουσιάσει τις ιστορίες των ηρώων με τα παράξενα παρατσούκλια και τις στολές, αλλά να εστιάσει στους ανθρώπους πίσω από τις μάσκες, τα πρόσωπα που ο κόσμος ξέχασε.Το αποπνικτικό σχέδιο του Dean Ormston διατηρεί και εντείνει αυτή την αίσθηση αποκαθήλωσης. Σοκαριστικά αστείο, θλιβερά ανθρώπινο, το Black Hammer είναι σίγουρα must read.
4. Moon Knight
Η Marvel έχει επικριθεί δικαίως ότι εκδίδει υπερβολικά πολλές σειρές με ήρωες για τους οποίους κανείς δεν ενδιαφέρεται. Το Μοοn Knight είχε όλες τις προδιαγραφές για να αποτελέσει ακόμα μία τέτοια σειρά. Ωστόσο, η δουλειά των Jeff Lemire (σενάριο) και Greg Smallwood (σχέδιο) υπερέβη κάθε προσδοκία: έχουν έναν ήρωα του οποίου το background το σβήνουν μονοκοντυλιά, αξιοποιούν στο έπακρο τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και στήνουν ένα κλειστό κόμικ που εξερευνά τον κόσμο μέσα από τον ταραγμένο ψυχισμό του Mark Spector και των πολλαπλών περσόνων που έχει φτιάξει. Τα έχουμε αναφέρει ξανά και εδώ.
3. Monstress
Το επικό high fantasy της Marjorie Liu είχε όλα τα φόντα για μια συμπαθητική, στην καλύτερη σειρά. Η έμπειρη σεναριογράφος όμως, με θητεία σε comics όπως το Astonishing X-Men και Black Widow κατάφερε και μας παραδίδει μια ώριμη σειρά επικής φαντασίας με ευαισθησία, συναίσθημα ευθύνης και σεβασμό. Ο κόσμος τον οποίο μας παρουσιάζει (και αναλαμβάνει να δημιουργήσει ο Sana Takeda) συνδυάζει την ιστορική Άπω Ανατολή του 1900 με την μαγεία,τo steampunk, τους δαίμονες και τα αλλόμορφα πλάσματα. Ωστόσο αυτό δεν είναι παρά το περιτύλιγμα. Ουσιαστικά,ο κόσμος της Monstress είναι μια σκοτεινή δυστοπία όπου οι χειρότεροι φόβοι παίρνουν σάρκα και οστά, όπου το ταξίδι από την εφηβεία στην ενηλικίωση είναι κυριολεκτικό και συχνά απρόβλεπτο, όπου τα τέρατα δεν είναι μόνο γύρω μας, αλλά και μέσα μας. Η Liu σκιαγραφεί με λεπτότητα μια πληθώρα γοητευτικών χαρακτήρων που μας μαγεύουν και μας κάνουν να τους ακολουθήσουμε σε αυτό το ταξίδι, ακόμα και αν δεν μας αρέσουν αυτά που θα βρούμε.
2. Batman
To πιο εμπορικό comic για το 2016 είναι και ένα από τα καλύτερα. Ο σκοτεινός Ιππότης επιστρέφει και ενώ οι περιπέτειες του τείνουν να ξεφεύγουν όλο και περισσότερα από την gritty και street αισθητική που είχαν παλαιότερα και να μεγαλοποιούνται (τέρατα, εξωγήινοι, ψυχοπειρατές), ο χαρακτήρας της αφήγησης γίνεται ολοένα και πιο προσωπικός, πιο βαθύς και ανθρώπινος. Η τρομερή γραφή των Scott Snyder και Tom King αντηχεί σε όλο το έργο, δίνοντας μας ολοένα και πιο ψυχαναλυτικές ματιές μέσα στον Caped Crusader, χωρίς να ανακυκλώνουν τις αναφορές για τον χαμό των γονιών του. Το ατμοσφαιρικό σχέδιο του Janin από την άλλη τα ανασυνθέτει όλα αυτά και δημιουργεί ένα σίγουρα σκοτεινό αλλά και αναμφισβήτητα παράδοξο Gotham
1. Vision
Ανατρεπτικό και καινοτόμο, το Vision, η εξαιρετική δουλειά των Tom King (σενάριο) και Gabriel Hernandez Walta αλλά και του Mike Del Mundo (σχέδιο) έδωσε μια τελείως διαφορετική οπτική στο υπερηρωικό κόμικ, όπως έχουμε ξαναπεί. Οι χαρακτήρες μετεωρίζονται ανάμεσα σε δύο κόσμους, χωρίς να ανήκουν σε κανέναν. Ο Vision παλεύει με οικονομικά προβλήματα όπως ο μέσος μισθωτός σήμερα, τα οποία όμως οφείλονται στο ότι οι Avengers δεν πληρώνουν τελευταία. Οι Viv και Vin παρακολουθούν το τοπικό high school και περνάνε εφηβικές αναζητήσεις, την ίδια στιγμή που γυρνάνε απ’ το σχολείο πετώντας. Η Virginia, που αποτελεί το συνεκτικό κρίκο της οικογένειας και μάλλον τον σημαντικότερο χαρακτήρα της σειράς, παλεύει με τις στερεοτυπικές φοβίες της μικροαστής νοικοκυράς: την ασφάλεια των παιδιών της, την αγάπη του άνδρα της, τη γνώμη των γειτόνων, αλλά για πολύ σκοτεινότερους λόγους απ’ όσο φαίνεται αρχικά. Είναι σίγουρα το comic της χρονιάς, κάτι που προκαλεί εντύπωση καθώς προήλθε από το πιο μέτριο reboot…
