Smassing Culture
  • Otaku
    OtakuΔες Περισσότερα
    Kaiji – Τo manga πριν το Squid Game
    5 Λεπτά Ανάγνωσης
    Η Κόρη της Κολάσεως – Φρανκενστάιν στο Τόκιο
    5 Λεπτά Ανάγνωσης
    Solo Leveling – Το φαινόμενο που επαναπροσδιόρισε τα manhwa
    5 Λεπτά Ανάγνωσης
    Ποιότητα σε δύσκολους καιρούς! Tα 10 καλύτερα κόμικς του 2024!
    16 Λεπτά Ανάγνωσης
    Έπιασαν τα κρύα – Τα 10 καλύτερα anime για μια χειμωνιάτικη μέρα
    8 Λεπτά Ανάγνωσης
  • Comic
    ComicΔες Περισσότερα
    Gerard ή Το Σπαθί Στην Πλάτη Του – Ένα fantasy coming-out
    7 Λεπτά Ανάγνωσης
    Όλο Δεξιά Για Τον Παράδεισο – Mια κυρπαντελίστικη Κόλαση
    4 Λεπτά Ανάγνωσης
    Βατραχομυομαχία – Όταν η κωμωδία συναντά το έπος με φρέσκια ματιά
    6 Λεπτά Ανάγνωσης
    Οι υποψηφιότητες των ΕΒΚ 2025
    10 Λεπτά Ανάγνωσης
    Στο Σύμπαν των Αυτοεκδόσεων – 5 κόμικς που ξεχωρίζουν
    9 Λεπτά Ανάγνωσης
  • Βιβλία
    ΒιβλίαΔες Περισσότερα
    Η Κυρά της Λίμνης – To τέλος πριν την RPG αρχή
    7 Λεπτά Ανάγνωσης
    Γραφή Κοφτερή σαν Μαχαίρι – Ενάντια στο «ωραίο»
    6 Λεπτά Ανάγνωσης
    Μια στεκιά στο μάτι του Tom Robbins
    12 Λεπτά Ανάγνωσης
    Η Ακρόπολη Των Ξεχασμένων Μύθων – Επιστροφή (και αναστροφή) στον κόσμο του Έλρικ
    7 Λεπτά Ανάγνωσης
    Erevis Cale Trilogy – Πέρα από την (DnD) ηθική
    6 Λεπτά Ανάγνωσης
  • Cinema
    CinemaΔες Περισσότερα
    Τελευταίος Πειρασμός – Η αποδόμηση του θείου δράματος και ο «ξανακερδισμένος παράδεισος»
    6 Λεπτά Ανάγνωσης
    Έχω Κάτι Να Πώ – Mεταξύ μας, δε χρειάζεται
    5 Λεπτά Ανάγνωσης
    Η Δασκάλα του Πιάνου – Σινεμά που διεισδύει στην ψυχή
    4 Λεπτά Ανάγνωσης
    The Brutalist – Xτίζοντας την Αμερική έναν εφιάλτη τη φορά
    4 Λεπτά Ανάγνωσης
    Μιλήσαμε με τον Χρήστο Πυθαρά για τη νέα του ταινία “Το Κυνήγι”
    7 Λεπτά Ανάγνωσης
  • Σειρές
    ΣειρέςΔες Περισσότερα
    Η σημασία της μουσικής στον έρωτα των Δύο Ξένων
    11 Λεπτά Ανάγνωσης
    The Residence – Ένας πολύχρωμος φόνος στον Λευκό Οίκο
    5 Λεπτά Ανάγνωσης
    Your Friendly Neighborhood Spider-Man – Fun επιστροφή στις ρίζες
    6 Λεπτά Ανάγνωσης
    Cobra Kai – Για όλους τους losers του κόσμου
    7 Λεπτά Ανάγνωσης
    The next big (and best) thing – Οι καλύτερες σειρές του 2024
    13 Λεπτά Ανάγνωσης
  • Exclusive
    ExclusiveΔες Περισσότερα
    Πτήση/Κόσοβο -Η πιο balkanstigmh του ελληνικού θεάτρου
    4 Λεπτά Ανάγνωσης
    Το Comicdom CON Athens 2025 επιστρέφει και το Smassing Culture θα είναι πάλι εκεί!
    7 Λεπτά Ανάγνωσης
    Altan: «Το καλό σκίτσο έχει μήνυμα συνοπτικό, πρωτότυπο και αμφίσημο»
    9 Λεπτά Ανάγνωσης
    Φονικό Χαμόγελο – Mind games με τον Joker
    7 Λεπτά Ανάγνωσης
    Μιλήσαμε με τον Χρήστο Πυθαρά για τη νέα του ταινία “Το Κυνήγι”
    7 Λεπτά Ανάγνωσης
Διαβάζετε: Ένδεια και αίθουσες κενές – Οι 10 καλύτερες ταινίες του 2024
Share
Smassing CultureSmassing Culture
Font ResizerAa
  • Otaku
  • Comic
  • Βιβλία
  • Cinema
  • Σειρές
  • Exclusive
Αναζήτηση
  • Otaku
  • Comic
  • Βιβλία
  • Cinema
  • Σειρές
  • Exclusive
Follow US
Copyright © 2014-2023 Ruby Theme Ltd. All Rights Reserved.
Smassing Culture > Blog > Exclusive > Ανασκοπήσεις > Aνασκόπηση 2024 > Ένδεια και αίθουσες κενές – Οι 10 καλύτερες ταινίες του 2024
Aνασκόπηση 2024CinemaExclusiveΑνασκοπήσεις

Ένδεια και αίθουσες κενές – Οι 10 καλύτερες ταινίες του 2024

admin
Από admin
Δημοσιεύτηκε 27 Δεκεμβρίου 2024
Τελευταία Ενημέρωση 28 Δεκεμβρίου 2024
11 Λεπτά Ανάγνωσης
SHARE

Φτώχεια, φτώχεια καταραμένη

Το 2023 λέγαμε πως η χρονιά πυροδότησε πολλές αντιθέσεις, πράγμα που είναι θετικό γιατί οι αντιδράσεις οξύνουν τις συγκρούσεις, οι οποίες είναι πάντα παραγωγικές. Το 2024 όμως φαίνεται πως δεν ήταν η χρονιά των συγκρούσεων, αλλά της ήττας. Είδαμε λιγότερες (καλές ταινίες), με μεγαλύτερα κενά ανάμεσά τους ενώ ακόμα και η φεστιβαλική παραγωγή, ειδικά των πιο “catchy” φεστιβάλ, όπως οι Κάννες ήταν, στην καλύτερη αμήχανη. Η βράβευση της πιο μέτριας και μαζεμένης ταινίας του Sean Baker (Red Rocket, The Florida Project), του Αnora, η θεματική της οποίας, πέρα από μια εξαιρετική Mikey Madison, φαινόταν ξεπερασμένη από τη σύλληψή της, ήταν ένα ανησυχητικό δείγμα του πώς πλέον το σινεμά, ακόμα και στους πιο τολμηρούς δημιουργού του, έχει πλέον «ρίξει ρυθμούς» στον τρόπο που αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω του, ειδικά τις νεότερες γενιές (Gen Z και, πλέον, Gen A, η οποία αποκτά όλο και μεγαλύτερη διαδικτυακή παρουσία και δεν αρκείται πια στη Peppa Pig).

Contents
Φτώχεια, φτώχεια καταραμένητΑΙνίες από προγράμματα προσεχώς;Κάτι κουρασμένοι σούπερήρωεςΚαι η Ελλάδα κύριε;10) Maria9) Challengers8) Kneecap7) Substance6) The Wild Robot5) The Brutalist4) The Room Next Door3) Perfect Days2) Kinds Of Kindness1) Dune Part 2

Δηλαδή λυπηθείτε μας, ακόμα και το νέο Mad Max ήταν mid!

τΑΙνίες από προγράμματα προσεχώς;

Ταυτόχρονα, παρά τις νίκες σεναριογράφων και ηθοποιών πέρσι, το ΑΙ κάνει όλο και εντονότερη την παρουσία του στη μεγάλη οθόνη. Ενδεικτική ήταν η αίσθηση που προκάλεσε το Late Night With the Devil για την παρουσία ΑΙ στην ταινία. Μπορεί βέβαια τα νεότερα επιστημονικά δεδομένα να δείχνουν μια κάμψη στην πορεία της εξέλιξης του ΑΙ, καθώς τα μοντέλα μάθησής του έχουν ήδη φτάσει στα όριά τους, όμως αυτό δε φαίνεται να επηρεάζει movie executives και tech bros που πιστεύουν ότι έχουν βρει το νέο El Dorado και ονειρεύονται κέρδη χωρίς εργαζόμενους και, σε βάθος χρόνου, και χωρίς θεατές.

Κάτι κουρασμένοι σούπερήρωες

Για το υπερηρωικό είδος τα είπαμε και πέρσι, η πτώχευσή του είναι πλήρης και είναι πλέον, οριακά, ανάξιο αναφοράς. Η Warner Bros φαίνεται να μην το έχει καταλάβει και έτσι συνεχίζει να χειροκροτεί τον James Gunn που παίζει τα ζάρια του σε μια τελευταία απόπειρα δημιουργίας ενός σχετικά συντηρητικού και ανώριμα αστείου σύμπαντος, που όμως χρειάζεται και μια ποικιλία και όχι συνεχής επανάληψη της συνταγής του Peacemaker. Aντίθετα η Marvel έχει πλέον, σαν ουροβόρος, ξεκινήσει να καταναλώνει τη νοσταλγία για… τον εαυτό της, καστάροντας ξανά και ξανά τους ίδιους ηθοποιούς σε νέους ρόλους.  Ρεαλιστικά, η μόνο του ελπίδα είναι να εγκαταλειφθεί και να γυρίσουμε σε μεμονωμένες ταινίες, μαξ τριλογίες, ιδανικά από σκηνοθέτες που έχουν κάτι να πουν και δε μισούν αυτό που κάνουν. Επομένως όχι τον Todd Phillips του Joker.

Και η Ελλάδα κύριε;

Παράλληλα, στην Ελλάδα, με μια κυβέρνηση που αποδεδειγμένα δεν μπορεί να καταλάβει τον πολιτισμό και την κουλτούρα ούτε όταν τους φτύνει στα μούτρα, η κινηματογραφική παραγωγή τείνει όλο και περισσότερο να γίνει απλά μέρος του τουριστικού ορυμαγδού, όπου απλά πόροι, έμβιοι και άψυχοι χρησιμοποιούνται ως κενό ντεκόρ σε παραγωγές εξωτερικού, την ίδια στιγμή που το ελληνικό σινεμά ασθμαίνει να επιβιώσει, με όλο και λιγότερους πόρους, με όλο και λιγότερες αίθουσες και χώρους πολιτισμού. Γενικά με τη Τσιμενδώνη είναι να σε πιάνει μια αηδία.

Δε θα πούμε ψέματα, ήταν πολύ λίγες οι φορές που περάσαμε καλά στην αίθουσα φέτος. Παρακάτω είναι οι 10 αγαπημένες από αυτές!

10) Maria

Το Maria είναι μια πολύ καλή ταινία, αρκεί να μην περιμένεις να δεις μια συμβατική βιογραφία. Η ταινία του Larrain ακροβατεί επιδέξια ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη μυθοπλασία παρουσιάζοντάς μας μια ιστορία η οποία ειδικά στο τέλος θυμίζει περισσότερο αγιογραφία. Όχι όμως μία αγιογραφία που εξυμνεί έναν θεό αλλά το μεγαλείο μίας τεράστιας γυναίκας που κατάφερε να γίνει σπουδαία. Ή ακόμα καλύτερα, τη Μαρία που έγινε Κάλλας.

9) Challengers

Αν ρωτάτε εμάς, ο Luca Guadagnino είναι ένας από τους μετρ στο είδος του ερωτισμού. Στο Challengers συνεχίζει σε αυτό το μοτίβο και παραδίδει εύκολα μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Άψογα γυρισμένη, γραμμένη και με απίστευτες ερμηνείες, είναι ένα φιλμ που θα σε κρατήσει από την αρχή μέχρι το τέλος και δεν γίνεται να μην περάσεις καλά. Ερωτικά τρίγωνα, πολύ ίντριγκα, πολύ καύλα. Δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα.

8) Kneecap

Συνοδευόμενη από τη μουσική του συγκροτήματος και τα πανέμορφα Ιρλανδικά τοπία το Kneecup έρχεται να ανανεώσει την κουρασμένη συνταγή των μουσικών biopics η πλειοψηφία των οποίων προσφέρουν στην καλύτερη μέτριες ταινίες, ενώ συχνότερα απλά κακές. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η ταινία μιλάει για την ταυτότητα. Είτε αυτή είναι καλλιτεχνική, είτε εθνική η αναζήτηση των ανθρώπων και των λαών για το ποιοι είναι και που ανήκουν θα είναι πάντα το επίκεντρο μίας αναζήτησης. Ακόμη και αν όλος ο κόσμος λέει ότι είναι καθάρματα.

7) Substance

Το Substance μπορεί επιφανειακά να φαίνεται σαν ένα ακόμα body horror φιλμ, ωστόσο θέτει τα στάνταρ πολύ ψηλότερα από αυτό. Ώντας ένα αμιγώς genre φιλμ, καταπιάνεται με τη θεματική του body horror και την επιστρέφει στον εαυτό του, με μια ανατριχιαστική φαντασίωση / παραβολή του μισογυνισμού και της αντικειμενοποίησης του σώματος. Ένας σχολιασμός γύρω από την απεικόνιση των θηληκοτήτων στα συστημικά μέσα, την αντίληψη επί αυτών στη δημόσια ζωή, τον ηλικιακό ρατσισμό και πως είναι αναγκασμένες να κρατούν κλειδωμένο έναν άλλο, παλαιότερο, λιγότερο ευπαρουσίαστο, εαυτό τους. Αλλά σε αντίθεση με το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι, αυτό δεν μπορεί να ξεπεραστεί έτσι απλά, αλλά να φροντίζεται συνεχώς.

Όσο μπορούμε να μιλάμε για το Substance ως τη πιο σέξυ ταινία της χρονιάς (Margaret Qualley και Demy Moore είστε αφού), άλλο τόσο μπορούμε να μιλάμε και για την πιο αηδιαστική ταινία της χρονιάς. Και αν ψάχνετε για την καλύτερη κινηματογραφική εμπειρία της χρονιάς – ναι μιλάμε για εκείνα τα 30 τελευταία λεπτά – μην κοιτάτε αλλού.

6) The Wild Robot

Το Wild Robot πληροί όλες τις προδιαγραφές ενός κλασικού, animation φιλμ. Είναι μία περιπέτεια αστεία, αλλά κυρίως wholesome, που εξερευνά την ευθραυστότητα του ανήκειν, την πολυπλοκότητα των οικογενειακών και συναισθηματικών δεσμών και τις εκφάνσεις την ανθρωπιάς από την αρχή

5) The Brutalist

Το Brutalist είναι μια ιστορία δύο φιλόδοξων ανθρώπων και των εξίσου φιλόδοξων οραμάτων τους. Τοποθετημένη στο χτίσιμο της Αμερικής μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι μια στιβαρή και πλούσια οπτικά ταινία που έχει στο επίκεντρο πολλές θεματικές, ξεκινώντας από την σύγκρουση μεταξύ της παραγωγής τέχνης και της εμπορευματοποίησής του. Από την ουτοπία μέχρι τη βαρβαρότητα, την επιθυμία, τον θάνατο, τη μορφή, το περιεχόμενο, τη μετανάστευση και τους κινδύνους της μοντερνισμού. Πολλές ταινίες προσφέρουν ένα κομμάτι ρεαλισμού – πάντα πιστό στην αισθητική που επικαλείται ο τίτλος του φιλμ – αλλά αυτή προσφέρει ένα μυθοπλαστικό προϊόν, τόσο ενδιαφέρον που κανένας θεατής δεν μπορεί να μην μείνει άναυδος.

4) The Room Next Door

Η αγγλόφωνη «δοκιμή» του διάσημου σκηνοθέτη τον βρίσκει να χάνει στα σημεία. Ωστόσο το The Room Next Door παραμένει εντελώς αλμοδοβαρικό: μια ονειρική ενδοσκόπηση σε ανθρώπους, πραγματική και ας μην είναι τόσο ρεαλιστική. Ζεστή, σπιρτόζικη αλλά και κρύα ταυτόχρονα. Είναι μια ιδιαίτερη εμπειρία να βλέπεις Αλμοδοβάρ με Tilda Swinton, μια ηθοποιό που κάθε μεγάλος σκηνοθέτης θα πρέπει να συνεργαστεί και εδώ το ταλέντο της αξιοποιείται στο έπακρο

3) Perfect Days

Πόσο εύκολη μπορεί να είναι η ευτυχία; Και πόσο δύσκολο να την αποτυπώσεις, όχι σε μια στιγμή, σε ένα πυροτέχνημα, αλλά σε μια βαθιά, ήρεμη και μεστή εμπειρία με διάρκεια; Ο βετεράνος Wim Wenders (Paris, Texas) το καταφέρνει αυτό με έναν αριστουργηματικό τρόπο, έχοντας πάντα ως «πολεμοφόδια» το γαλήνια έντονο βλέμμα και φιγούρα του Kôji Yakusho (13 Assasins). To Perfect Days ανήκει σε μια σπάνια κατηγορία ταινιών που χρειάζονται τη μεγάλη αίθουσα για να μπολιαστούν μέσα σου και έπειτα, κάθε τους θέαση ποτίζει και ζεσταίνει αυτό το σπόρο της τρυφερότητας. Γενικά χρειαζόμαστε περισσότερες τέτοιες ταινίες.

2) Kinds Of Kindness

Ο Λάνθιμος, μετά το οριακά μαξιμαλιστικό και large Poor Things, επιστρέφει σε πιο κλειστοφοβικές συνθήκες και καταστάσεις οπτικά. Μικρά δωμάτια, βρόμικα μοτέλ, κουβούκλια αυτοκινήτων, άδεια γκαράζ, τροχαία, μισοφαγωμένα σάντουιτς και περίεργοι πτήσεις για άλλες διαστάσεις. Όλα εμποτισμένα με μια βιτριολική, δύστροπη και οριακά μισάνθρωπη ματιά, η οποία έχει σκοπό να καυτηριάσει όχι μια δεδομένη συνθήκη, αλλά τις ίδιες μας τις αντιδράσεις σε αυτές. Και αυτό αφορά και τους πρωταγωνιστές αλλά, κυρίως, και το κοινό. Μέσα λοιπόν σε μια γενικευμένη αίσθηση ένδειας και μιζέριας, το Kinds of Kindness είναι όχι το αντίδοτο, αλλά η απόλυτη συμπύκνωση των μεγάλων προβλημάτων που ζούμε στην καθημερινότητά μας και τα κουβαλάμε κάτω από το δέρμα μας.

1) Dune Part 2

Κάτι λέει για τη χρονιά το ότι η καλύτερη της ταινίας βγήκε τον Μάρτιο και αποτελεί συνέχεια ταινίας που μας άρεσε και την προηγούμενη χρονιά.

Το Dune: Part 2 αποτελεί έναν σύγχρονο οπτικό θρίαμβο. Μένοντας πιστό στο format μιας sci-fi/action ταινίας, καταφέρνει να ξεπερνά κατά πολύ τόσο το Part 1 όσο και τις περισσότερες σύγχρονες υπερπαραγωγές, δίνοντας μας ένα χορταστικό δείγμα ενός σκεπτόμενου blockbuster κινηματογράφου που έχουμε τεράστια ανάγκη, ειδικά μετά από δεκάδες ταινίες που μοιάζουν σα να γράφτηκαν από ΑΙ (που πλέον είναι δυστυχώς μια πολύ ρεαλιστική πιθανότητα). Απέναντι σε αυτό, στηρίζουμε Dune και τη διδαχή της Kαθολική Βίβλου της Οράγγης:

Ου ποιήσεις σεαυτώ μηχανικόν κατασκεύασμα ομοιάζον ανθρωπίνω πνεύματι.

TAGGED:BrutalistChallengersDune Part 2Emilia PerezKinds of KindnessKneecapMariaPerfect DaysThe Wild Robot
Μοιραστείτε το Άρθρο
Facebook Copy Link Print
Προηγούμενο άρθρο Slaine: Οι Θησαυροί της Βρετανίας – Συνάντηση μυθολογικών γιγάντων
Επόμενο άρθρο Ποιότητα σε δύσκολους καιρούς! Tα 10 καλύτερα κόμικς του 2024!
FacebookLike
XFollow
PinterestPin
InstagramFollow

Subscribe Now

Subscribe to our newsletter to get our newest articles instantly!
Most Popular
Gerard ή Το Σπαθί Στην Πλάτη Του – Ένα fantasy coming-out
15 Μαΐου 2025
Όλο Δεξιά Για Τον Παράδεισο – Mια κυρπαντελίστικη Κόλαση
14 Μαΐου 2025
Βατραχομυομαχία – Όταν η κωμωδία συναντά το έπος με φρέσκια ματιά
13 Μαΐου 2025
Οι υποψηφιότητες των ΕΒΚ 2025
15 Μαΐου 2025
Η σημασία της μουσικής στον έρωτα των Δύο Ξένων
12 Μαΐου 2025

Μπορεί να σου αρέσουν και αυτά:

CinemaDuneOscars 2025Αφιερώματα

Dune: Part 2 – H Φωνή και το Όραμα πέρα από το διάστημα

Nίκος Γιακουμέλος
Nίκος Γιακουμέλος
27 Φεβρουαρίου 2025
Cinema

Kinds of Kindness – To weird το παλιό, το ορθόδοξο

Nίκος Γιακουμέλος
Nίκος Γιακουμέλος
23 Ιανουαρίου 2025
CinemaOscars 2025

The Wild Robot – Δεν κλαίω εγώ, εσύ κλαις

Σάντρα Δημητρέλου
Σάντρα Δημητρέλου
27 Φεβρουαρίου 2025
[mailerlite_form form_id=1]
Smassing Culture

To Smassing Culture ξεκίνησε σαν μια προσπάθεια ανθρώπων που αγαπούν την μαζική κουλτούρα και θέλουν να μιλήσουν για αυτή από μια διαφορετική, πιο κοινωνική γωνία. 

Για εμάς

  • Αρχική
  • Τι είναι το Smassing Culture
  • Συντακτική

Δείτε Επίσης

  • Συνεντεύξεις
  • SmassFest
  • SmassPodcasts
  • Videos

Βρείτε μας:

Επικοινωνία
Manufactured by Sociality
Welcome Back!

Sign in to your account

Username or Email Address
Password

Lost your password?