To 2022 ήταν γενικότερα η χρονιά όπου το τρέξιμο παραγωγής/κατανάλωσης που είχε προκαλέσει η πανδημία τελικά επέφερε κόπωση στο κοινό και κατάπτωση κυρίως στις εταιρείες streaming, αφού είδαν βέβαια πρώτα τα κέρδη τους να εκτοξεύονται τα δύο προηγούμενα χρόνια.
Ωστόσο γενικά παρατηρούμε ότι φέτος είδαμε πολύ λιγότερες σειρές από ό,τι πέρσι, πολύ λιγότερες καλές σειρές, καθώς πια υπήρχε χρόνος και χώρος να υπάρξουμε και μακριά από μια οθόνη. Ήταν περισσότερες οι (ακριβές) αποτυχίες, οι οποίες τελικά μπορεί να συζητήθηκαν αλλά δεν έφεραν ούτε νούμερα ούτε χρήματα στα δίκτυα. Αυτό, σε συνδυασμό με πολλούς άλλους παράγοντες που δεν είναι για το παρόν κείμενο, έφερε τις άλλοτε κραταιές streaming υπηρεσίες σε μια ξαφνική στάση. Το Νetflix είδε για πρώτη φορά τα κέρδη και τους συνδρομητές του να μειώνονται, ενώ το Disney+ αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι το είχε παρακάνει με την παραγωγή b-class υπερηρωικού περιεχομένου (εσένα κοιτάμε She-Hulk). Επιπλέον, το HBO Max, το οποίο υπέφερε και αυτό από όλους τους παραπάνω παράγοντες, είχε και την επιπλέον ατυχία, μετά την εξαγορά της Warner Bros από το Discovery, να πέσει στα χέρια ενός οικονομικού δολοφόνου, του David Zaslav, o oποίος ξεκίνησε να το κομματιάζει και να το διαλύει για φορολογικούς λόγους.
Τελικά από το 2022, θα μας μείνουν περισσότερες αναμνήσεις από τον έξω κόσμο παρά από το τηλεοπτικό τοπίο, με μερικές (φωτεινές) εξαιρέσεις, όπως οι παρακάτω!
10 – House of the Dragon
Μετά την παταγώδη αποτυχία του φινάλε του Game of Thrones, είχαμε πιστέψει όλοι ότι το fandom της σειράς είχε πεθάνει και ότι κανείς δε θα ενδιαφερόταν για άλλες περιπέτειες από το Westeros. Τελικά όμως είχαμε υποτιμήσει το πόσο διψούσε ο κόσμος για fantasy δολοπλοκίες, κουλ κουστούμια και βίαιους, ξαφνικούς θανάτους. Ουσιαστικά το House of the Dragon είναι ένα (πολύ κουλ) αναμάσημα των στοιχείων που έκαναν δημοφιλή το GoT, όμως αυτή τη φορά τα στοιχεία αυτά υποστηριζόντουσαν πολύ πιο μεστά, με τη σιγουριά ενός βετεράνου και, κυρίως με τις ερμηνειάρες μεγαθηρίων όπως του Paddy Considine (Wolf,Journeyman) και, φυσικά, του απίστευτου Μatt Smith (Τhe Crown, Docto Who)
9 – The Legend of Vox Machina
Το The Legend of Vox Machina, σε σκηνοθεσίας του Sung Jin Ahn (Deathstroke: Knights & Dragons, Niko and the Sword of Light) στο οπτικό κομμάτι αλλά και της Mary Elizabeth McGlynn (Naruto, Twin Dragons) ως voice director είναι ένα φασαριόζικο, δυναμικό, πανέμορφα ρευστό αμάλαγα δυτικού και Ιαπωνικού animation, το οποίο, χωρίς να παίρνει τον εαυτό του σοβαρά, δίνει απεριόριστο σεβασμό τόσο στους φανς του Critical Role, όσο και σε όσους απλά τύχει να το δουν για πρώτη φορά.
Η σειρά ακολουθεί τους Vox Machina ένα βαθιά δυσλειτουργικό party απρόθυμων ηρώων, οι οποίοι, στη σχετικά σύντομη διάρκεια της σειράς βρίσκουν χρόνο πέρα από την άφθονη δράση, την υπέροχα χορογραφημένη βία, τον διάχυτο ερωτισμό ανεξαρτήτως φύλων και ρόλων, να δεθούν σαν ομάδα.
Παράλληλα με τα fantasy tropes τα οποία προφανώς και συνεχίζουν να υπάρχουν στο είδος, το The Legend of Vox Machina, χωρίς προφανώς να εφευρίσκει τον τροχό, είναι μια πολύ καλή ένδειξη και ανάδειξη των αποδομιστικών τάσεων που υπάρχουν στη σύγχρονη φαντασία. Aξίζει το δείτε, όχι παρά τις αδυναμίες του, αλλά εξαιτίας αυτών.
8 – Peacemaker
Το ότι το Suicide Squad του 2021 ήταν καλύτερο από το αντίστοιχο του 2016 δεν ήταν κάτι δύσκολο ή εντυπωσιακό. Η ταινία του Ayer ήταν ένα προβλέψιμο, ανιαρό χάλι από χαρακτήρες που δεν ταίριαζαν και τελικά δεν κατάφεραν να μας κάνουν ποτέ να ενδιαφερθούμε για αυτούς, ενώ είχε και μία από τις χειρότερες απεικονίσεις του Clown Prince of Crime που είδαμε ποτέ. Όμως, το Peacemaker του James Gunn (Guardians of the Galaxy) κατάφερε να κάνει το απίστευτο: όχι μόνο μας έδωσε την καλύτερη (νέα) υπερηρωική σειρά της χρονιάς, αλλά μπόρεσε να το κάνει με πρωταγωνιστή τον κατά τα άλλα αδιάφορο χαρακτήρα- καρικατούρα του Peacemaker, και μάλιστα ερμηνευόμενο από τον παλαιστή John Cena (WWE, Trainwreck)! Aστείο, παράδοξα βαθύ και ανθρώπινο, ήταν μια πολύ ευχάριστη τηλεοπτική έκπληξη. Βέβαια όχι τόσο ευχάριστη για να εμπιστευτεί κανείς στον Gunn όλο το κινηματογραφικό μέλλον της DC…
7 – This Is Going to Hurt
Ίσως να μην ήμασταν έτοιμοι τόσο κοντά μετά το τέλος (λολ) της πανδημίας για μια ιατρική σειρά, ειδικά μάλιστα μία που καυτηριάζει τα προβλήματα των επίτηδες υποβαθμισμένων συστημάτων υγείας που στηρίζονται όρθια στις υπεράνθρωπες προσπάθειες γιατρών και υγειονομικών. Όμως η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσαμε να μην απολαύσουμε το σαρδόνιο, βαθιά ανθρώπινο και δηλητηριώδες χιούμορ του This Is Going to Hurt, ειδικά όπως ερμηνεύτηκε από έναν τρομερό Ben Whishaw (Ο Αστακός, Perfume: The Story of a Murderer). H σειρά του Adam Kay (Crims,Bounty Hunters) ήταν μία από τις πολύ ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς, και σίγουρα μία που είχαμε ανάγκη.
6 – The Rehearsal
Το να λέμε ότι το Rehearsal είναι meta θα ήταν μάλλον η πιο εύκολη λύση. Στην πραγματικότητα το Rehearsal είναι μία ενδοσκόπηση πάνω στην ανάγκη του ανθρώπου να μπορέσει να ελέγξει το μέλλον του. Και το πιο ενδιαφέρον από όλα είναι ότι η σειρά είναι τόσο τρομακτική όσο και αστεία. Τρομακτική από την άποψη ότι ο άνθρωπος είναι συνεχώς καταδικασμένος να προσπαθεί να ελένξει τη ματαιότητα της ζωής (και σχεδόν πάντα να αποτυγχάνει) και αστεία γιατί δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει κανείς τον εαυτό του μέσα από αυτήν. Ο Fielder εκτίθεται τόσο πολύ μέσα από τη σειρά που μόλις ολοκληρωθούν τα έξι επεισόδια (με την τελευταία σπαρακτική σκηνή να μένει ανεξίτηλη στο μυαλό των θεατών) νιώθεις σαν να έχεις βγει από μία μεγάλη αλλά καθαρτική συνεδρία με τον ψυχολόγο σου. Στο τέλος των επεισοδίων το ερώτημα είναι απλό. Αν η ζωή είναι μία τεράστια παράσταση έχει νόημα να τη σκεφτόμαστε και να την ελέγχουμε σαν σκηνοθέτες και ηθοποιοί ταυτόχρονα, ή απλά πρέπει να βγούμε πάνω στη σκηνή και να δώσουμε την παράσταση της ζωής μας; Η απάντηση δική σας.
5 – The Sandman
To The Sandman καταφέρνει να σε μεταφέρει στον αλλόκοτο, μυστηριώδη κόσμο του Gaiman (Stardust, Good omens, Norse Mythology), χαρίζοντας στους θεατές λίγη μόνο απο τη μαγεία που προσφέρει το ομώνυμο κόμικ.
Ειδικότερα, μέσα στα 10 μόλις επεισόδια οι συντελεστές κατάφεραν να αφήσουν ένα ιδιαίτερα λυρικό στίγμα, εμποτισμένο με την αισθητική της art nouveau, αλλά και αυτή του Harry Potter, αγγίζοντας μια ιδιαίτερα ευαίσθητη χορδή στην καρδιάς των millenials. Πράγματι, η σειρά υπερνικά τις σκληρές γραμμές της DC, δημιουργώντας μια μοναδική, παραμυθένια ατμόσφαιρα, γεμάτη γοητεία, αλλά και τη σαγήνη της εποχής, η οποία αποτελεί και το τέλειο καμβά για την πραγμάτωση του σκοπού της. Γεμάτη αποκρυφισμό και εσωτεριστική μαγεία, πανέμορφη φωτογραφία και μια στιβαρή σκηνοθεσία, το The Sandman κέρδισε το στοίχημα των ονείρων μας.
4 – The Bear
Μια σειρά αφόρητης πίεσης χρονικής, συναισθηματικής, οικονομικής η οποία καταφέρνει σε πολύ λίγο χρόνο όχι απλά να μας εξοικειώσει πλήρως με τους χαρακτήρες που απεικονίζει αλλά και να μας κάνει να νοιστούμε για αυτούς σαν να τους γνωρίζαμε χρόνια. Η εικόνα ενός απόκαρδιωμένου, εξαντλημένου μάγειρα ο οποίος καπνίζει στο πίσω μέρος της κουζίνας του, πνιγμένος από τα χρέη και, κυρίως, τα οικογενειακά φαντάσματα, είναι τόσο ισχυρή που μαγνητίζει αμέσως το ενδιαφέρον του θεατή. H σειρά του Christopher Storer (Eighth Grade, Iowa) με κύριο όχημα την απίστευτη ερμηνεία του Jeremy Allen White ( The Rental, Shameless) κατάφερε να μας βάλλει μας κάνει να νιώσουμε την πίεση μιας ασφυκτικής κουζίνας και δυσκολίες που φέρει η σύγχρονη επιβίωση.
3 – Pachniko
Το Pachniko είναι μία ιστορία επιβίωσης. Όχι φυσικά στο στυλ των διαφόρων survival ταινιών και σειρών που συναντάμε ιδιαίτερα με το τσουβάλι τα τελευταία χρόνια. Αλλά στον βαθμό της αληθινής επιβίωσης. Μιλάει για ανθρώπους που χρειάστηκαν να αφήσουν τα σπίτια τους και τον τόπο τους (ό,τι και αν σημαίνει αυτό) και κλήθηκαν να παλέψουν για τη δική τους ζωή και αυτή των συνανθρώπων τους. Στην τελευταία σκηνή του τελευταίου επεισοδίου η σειρά φεύγει από το μυθοπλαστικό στοιχείο και μας μεταφέρει στο σήμερα όπου βλέπουμε τις μαρτυρίες γυναικών που έζησαν τον ξεριζωμό εκείνων των χρόνων. Και πραγματικά δεν υπάρχει τίποτα πιο συγκινητικό από το να βλέπεις ανθρώπους οι οποίοι είδανε τον χάρο με τα μάτια τους και παρόλα αυτά κατάφεραν να βγουν ζωντανοί και να χαμογελάνε με όλη τους την καρδία. Το Pachinko μιλάει για όλες αυτές τις ψυχές. Και το κάνει με τον καλύτερο και πιο όμορφο τρόπο.
2 – Αndor
To Andor εξελίχθηκε όχι απλά στην καλύτερη live action σειρά του Star Wars, αλλά και σε από τις καλύτερες και πιο βαθιά πολιτικές σειρές της χρονιάς. Η σειρά του Tony Gilroy (Nightcrawler, Rogue One, House of Cards) απέχει έτη φωτός από το υπερθέαμα που έχουμε συνηθίσει στον κόσμο του Star Wars, όχι μόνο στις ταινίες που, ως blockbuster κολοσσιαίων διαστάσεων, οφείλουν να είναι θεαματικές, αλλά και στις σειρές που μας έχουν (καλό)μάθει σε μάχες με φωτόσπαθα, διαστημομαχίες και έναν ασταμάτητο καταιγισμό από easter eggs σειρών του παρελθόντος αλλά και του ευρύτερου σύμπαντος, που δεν έχει βρει ακόμα τον δρόμο του για τη μεγάλη ή μικρή οθόνη. Όχι, το Andor είναι μια αργή, λεπτομερής σειρά που εστιάζει στους ανθρώπους πολύ, πολύ μακριά από τα φωτόσπαθα. Στο λαό που δεν έχει δει ή έστω ακούσει ποτέ για Jedi, που δεν τον ενδιαφέρει η Force και κάποια άγνωστη θρησκεία, αλλά η καθημερινή και αγωνιώδης προσπάθεια να επιζήσει μέσα στη φτώχεια και την ανέχεια. Που νιώθει την μπότα της Αυτοκρατορίας στο λαιμό του κάθε μέρα, όλη μέρα. Kαι για αυτό την αγαπήσαμε.
1 – Severance
Το Severance πέραν του ότι είναι μία σειρά με εξαιρετικό ρυθμό και πρωτότυπη ιστορία, το λατρέψαμε κυρίως για την εξαιρετική πολιτική κριτική την οποία ασκεί. Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει κάποιες ενδιαφέροντες σειρές οι οποίες ξεφεύγουν από τη νεοφιλελεύθερη πολιτική κριτική με πρώτο και καλύτερο το The Boys. Όμως το Severance πάει ένα βήμα παραπέρα. Δεν αναλώνεται στην κάφρικη πολιτική σάτιρα αλλά επιλέγει να χρησιμοποιήσει σαν εργαλείο του την κριτική στον πυρήνα ολόκληρου το καπιταλιστικού συστήματος. Και ναι, μπορεί τέτοιοι πομπόδιες χαρακτηρισμοί να ακούγονται γραφικοί, όμως η αλήθεια είναι ότι το Severance καταφέρνει να εισέλθει στο πεδίο της πολιτικής κριτικής χρησιμοποιώντας ως κύριο άξονα την ψυχαγωγία, προσφέροντάς μας ένα ψυχολογικό θρίλερ με στοιχεία μαρξισμού.
Στη σειρά ο χώρος εργασίας παρομοιάζεται με την κόλαση στην οποία τοποθετείτε ένα κομμάτι της συνείδησης του υποκειμένου. Ένα υποκείμενο αποξενωμένο από την ύπαρξή του εκτός της εργασίας του, το οποίο υπάρχει μόνο για να δουλεύει. Παρατηρούμε τους χαρακτήρες να έχουν διαφορετική συμπεριφορά μέσα και έξω από την εταιρία ενώ για ένα σημαντικό κομμάτι τους όλη τους η ζωή είναι ο εργασιακός τους χώρος. Η οποαιδήποτε άλλη ανάμνηση εξαφανίζεται και ο μοναδικός αυτοσκοπός του εργάτη είναι η επιτέλεση της εργασίας του. Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν είναι το εξής: τι γίνεται όταν αυτά τα αποξενωμένα όντα αρχίζουν να αποκτούν τη δικιά τους συνείδηση και αποφασίζουν να εναντιωθούν στους δεσμώτες τους αλλά και στους ίδιους τους του εαυτούς;
