Εδώ στο Smassing Culture, η τελευταία φορά που γράψαμε κάτι σχετικό με το MCU ήταν το Ant-Man And The Wasp – Quantomania. Όχι ότι δεν είδαμε τις υπόλοιπες, αλλά σε μεγάλο βαθμό εκείνη η ταινία σηματοδότησε πόσο λειψό, ρηχό και άνευ ουσίας θα ήταν να σπαταλάγαμε ψηφιακό μελάνι για το MCU, καθώς σε ένα βαθμό και εμείς αλλά και μια τεράστια μερίδα του κοινού, ένιωσε μια παραίτηση, μια εξάντληση, μια αποστροφή από το συγκεκριμένο κινηματογραφικό σύμπαν ταινιών, σειρών και animation. Και όχι αδίκως, καθώς μετά από έναν βομβαρδισμό περιεχομένου τόσο στο σινεμά όσο και στο Disney Plus, η Marvel έδειξε τον χειρότερο εαυτό της, στρέφοντας τη προσοχή της στο θέαμα και όχι στην πραγματική ουσία του σύμπαντός της, που δεν είναι άλλη παρά οι χαρακτήρες της. Γιατί αν μας κέρδισαν τα δύο τελευταία Avengers, ήταν επειδή μας είχαν κερδίσει οι αψίδες των χαρακτήρων της.
Το στοίχημα του MCU
Μετά από ένα σκληροτράχυλο Phase Four και μια δύσκολη αρχή για το Phase Five (εξαιρέσεις το τρίτο Guardians Of The Galaxy – James Gunn αφού – και η δεύτερη σεζόν του Loki) και σύσσωμη η 7η Τέχνη βγαίνοντας από μια εξάμηνη απεργία ηθοποιών και σεναριογράφων, η Marvel εναπόθεσε τις ελπίδες της στο Deadpool & Wolverine, την τρίτη ταινία του merc with a mouth, αλλά και μια πρώτη απόπειρα στα πλαίσια του MCU να ενταχθούν οι X-Men στο σύμπαν μετά την εξαγορά της Fox από την Disney το 2017.
Γιατί ανατέθηκε στον Deadpool του Ryan Reynolds (Free Guy, Deadpool) ένα τέτοιο εγχείρημα; Η απάντηση είναι αρκετά απλή, σκεπτόμενοι πως πρόκειται τόσο για έναν πολυαγαπημένο χαρακτήρα (στα κόμικς και στον κινηματογράφο) όσο και στο brand των X-Men (που αναζωπυρώθηκε χάρη στο πρόσφατο X-Men ‘97) που οι φανς της Marvel αδημονούν επί πολλά χρόνια να έρθουν ξανά σε επαφή με αυτό το μεγάλο ρόστερ ηρώων. Πέρα από αυτά όμως, η Marvel ξεκάθαρα ήξερε πως το χαρτί της νοσταλγίας θα ήταν κάτι που θα μπορούσε να ενώσει το κοινό, όσο και να του προσφέρει ένα θέαμα που θα δημιουργούσε μεγάλο ντόρο για καιρό. Τέλος, και προσωπικά πιο σημαντικό, o meta χαρακτήρας του Deadpool είναι ένα μεγάλο όπλο στα χέρια των μεγάλων κινηματογραφικών studio, ως ένας τρόπος να κάνουν “αυτοκριτική” και να δείξουν πως “ναι, εσάς το κοινό, σας ακούμε και όλα θα πάρουν το σωστό δρόμο”.
Η συνταγή αυτή πέτυχε όμως; Κατά πάσα πιθανότητα στα μάτια του κόσμου να κέρδισε τα βλέμματα στο μεγαλύτερο σύνολο. Ωστόσο, αναρωτιέμαι, αν από το Deadpool & Wolverine βγάζαμε όλα τα easter eggs, τα cameos και το κομμάτι της νοσταλγίας που τόσο θέλει να πουλήσει η Marvel και η Disney, μένει πίσω μια ταινία που μπορεί να σταθεί στα πόδια της; Ε, η απάντηση είναι προφανώς όχι.
Η περίπτωση του Logan
H επιστροφή του Hugh Jackman (Logan, The Greatest Showman) στο ρόλο του Logan aka Wolverine ήταν εξαρχής το μεγάλο στοίχημα της ταινίας. Με το Logan (2017, σκηνοθεσία James Mangold) είδαμε το κλείσιμο της αψίδας του χαρακτήρα του Wolverine, σε μια (ομολογουμένως) άρτια ταινία, που θα συζητάμε για πολλά χρόνια ακόμα. Ο ίδιος ο Hugh Jackman τότε είχε δηλώσει πως δεν θα επέστρεφε στον χαρακτήρα. Όμως, όπως και στα κόμικς, έτσι και εδώ, κανένας χαρακτήρας δεν μπορεί να μείνει για πάντα νεκρός, αν δεν τον ξεζουμίσουν πρώτα τα studios.
Η αναγκή να επιστρέψει στη μεγάλη οθόνη – μην γελιόμαστε – δεν ήταν άλλη παρά να τον δούμε πλάι στον Deadpool ή και σε ένα επόμενο στάδιο να σταθεί δίπλα στους Avengers (έρχεται και αυτό). Αλλά νοσταλγία is strong with this one αφού, ας μετατρέψουμε το τρίτο Deadpool σε μια προσπάθεια επαναπροσδιορισμού του χαρακτήρα, αφήνοντας ανέγγιχτο το Logan, και πιάνοντας παράλληλες εκδοχές του χαρακτήρα. Και σε ένα βαθμό το κατάφεραν αυτό. Αλλά αυτό που δεν κατάφεραν είναι να μην επαναλάβουν τις θεματικές και τα ζητήματα που απασχολούσαν ήδη τον χαρακτήρα από τις ταινίες των X-Men, μην κάνοντας κάτι ουσιαστικό νέο ή φρέσκο με αυτόν. Πολύ κουλ η (νέα) στολή, πολύ κουλ οι σκηνές μάχης ενάντια στον Deadpool, αλλά μέχρι εκεί.
Multiverse ή ο τέλειος τρόπος να αποπροσανατολιστεί η κουβέντα
Το multiverse πρόκειται για μια αρκετά ενδιαφέρουσα και μεγάλη πηγή τόσο ιστοριών, όσο και χαρακτήρων για τη Marvel να παίξει μπάλα. Ή ακόμα καλύτερα να αποπροσανατολιστεί η κουβέντα από το κεντρικό σύμπαν χαρακτήρων και ο απόλυτος τρόπος να καλυφθεί το κενό που άφησε πίσω ο χαμός του Iron Man και του Captain America. Αλλά οκέι, για να μην είμαστε τελείως αφοριστικοί, το κόνσεπτ του multiverse μπορεί να λειτουργήσει, όσο δεν επικαλύπτει τους χαρακτήρες και καταφέρνει να δέσει οργανικά με την ιστορία του χαρακτήρα και της κάθε ταινίας. Ο Sam Raimi στο Doctor Strange In The Multiverse Of Madness το προσπάθησε αυτό – όχι με ιδιαίτερη επιτυχία – ενώ στην άλλη άκρη, το Loki κατάφερε να το αξιοποιήσει στο έπακρο. Στον κινηματογράφο, ταινίες όπως το Everything, Everywhere, All At Once κατέκτησε το συγκεκριμένο κόνσεπτ όπως και το Spider-Man: Across The Spider-Verse, ενώ το αντίπαλο δέος της Marvel, η DC, μας έδωσε το κακό/κάκιστο The Flash.
Στο Deadpool & Wolverine, το multiverse αξιοποιείται σε δύο επίπεδα. Στο πρώτο επίπεδο, έχουμε τους χαρακτήρες, με τον Deadpool να τρώει πόρτα από τους Avengers και να ψάχνει για έναν απώτερο σκοπό στη ζωή του, ενώ ο Logan προσπαθεί μετά από ένα μεγάλο κακό που έκανε στο σύμπαν του, να προσπαθεί να το αναιρέσει. Στο δεύτερο, έχουμε απλά το θέαμα, δηλαδή τα μεγάλα cameos και τα over-the-top σκηνικά. Στο δεύτερο τα καταφέρνει με μεγάλη επιτυχία (και καλά έκανε), προσφέροντας μια διασκεδαστική ταινία. Στο πρώτο όμως, τα stakes είναι αρκετά χαμηλά, και δεν θα μπορούσαν να κουβαλήσουν μια δίωρη ταινία από μόνα τους, αν δεν ήταν τα cameos ή οι θεαματικές σκηνές μάχης. Μην παρεξηγηθούμε, αψίδες χαρακτήρων στη ταινία υπάρχουν, αλλά είναι τόσο λειψές και – στη περίπτωση του Wolverine όπως είπαμε παραπάνω – επαναλαμβανόμενες, που κουράζουν.
Το υπόλοιπο cast και ο Shawn Levy
Στο ρόλο του μεγάλου κακού έχουμε την Emma Corrin (The Crown, My Policeman) ως Cassandra Nova, που (για πολλοστή γ******η φορά) έρχεται να προστεθεί στους αδιάφορους κακούς του MCU, που, όσο καλά και αν υποδύεται τον ρόλο η Corrin, έχουν από τα πιο αδύναμα αλλά και κακοδουλεμένα κίνητρα για να δικαιολογήσουν τις βλέψεις τους. Και είναι πραγματικά κρίμα, καθώς μιλάμε για την χαμένη αδελφή του Charles Xavier. Ο δεύτερος κακός της ταινίας, ο Mr Paradox του Matthew Macfadyen (Succession, Pride & Prejustice) είναι μια ευχάριστη έκπληξη της ταινίας, ωστόσο δεν είναι ο χαρακτήρας που θα θυμάται κάποιος μετά την προβολή της ταινίας. Ο Rob Delaney (Hobbs & Shaw, Deadpool 2) στο ρόλο του Peter για μια ακόμα φορά κλέβει τη παράσταση, όσο και το σκυλί-ηθοποιός Peggy στο ρόλο του Dogpool. Δεν θα πούμε για τα cameos εν είδει spoiler, αλλά είναι φανερό το πόσο καλά πέρασε το καστ φτιάχνοντας την ταινία – πόσο δε μάλλον ένας συγκεκριμένος και αγαπημένος σε όλους μας που επιστρέφει σε έναν παλιό του ρόλο.
Στη καρέκλα του σκηνοθέτη, ο Shawn Levy (Stranger Things, Night At The Museum) δίνει τον καλύτερό του εαυτό, δίνοντας ένα στιβαρό κινηματογραφικά έργο, με εκπληκτικές σκηνές μάχης – με μια να αποτίει φόρο τιμής στο Oldboy – και με τις χρωματικές παλέτες να δημιουργούν μια αισθητικά όμορφη ταινία. Με μικρά προβλήματα ροής στην αφήγηση, αλλά πάντα ξέροντας που να εστιάσει τη κάμερά του.
Συμπερασματικά
Συνοψίζοντας, το Deadpool & Wolverine είναι αδιαμφισβήτητα μια fun και καλή επιλογή για να δεις στο σινεμά. Ωστόσο, στο μικροσκόπιο του κινηματογράφου δεν είναι παρά μια ρηχή ταινία από άποψη ιστορίας και χαρακτήρων. Θα κερδίσει τους φανς και το κοινό που στηρίζει τη Marvel όλα αυτά τα χρόνια, και κατά πάσα πιθανότητα, θα φέρει το MCU σε καλύτερες θέσεις μάχης για το μέλλον. Αλλά προσωπικά πρέπει να δούμε πολλά παραπάνω από μερικά ωραία cameos για να πούμε με σιγουριά πως το στοίχημα του MCU κερδήθηκε.
