Μετά από πολλές καθυστερήσεις, παρασκηνιακές διεργασίες και ένα εγκληματικό σερί που έχει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον από το τελικό αποτέλεσμα, η τελευταία ταινία του DCEU βγήκε στις αίθουσες. Το αποτέλεσμα είναι ένα χαοτικό, κακοφτιαγμένο και τελικά ανούσιο δίωρο που θα μπορούσε να λείπει τόσο από την κινηματογραφική εμπειρία όσο και από τη συνολική πορεία του άπειρα κουρασμένου υπερηρωικού είδους, του οποίου το Flash είναι ένα τέλειο παράδειγμα για το πόσο ξεχειλωμένο είναι, τόσο σε θεματικές όσο και, ειδικά εάν γίνεται με μόνο σκοπό την καπήλευση της νοσταλγίας, η έννοια του multiverse.
Να πούμε εδώ πώς ο Flash είχε μια πολύ επιτυχημένη, εμπορικά τουλάχιστον, παρουσία στη μικρή οθόνη, μέσα από την ομώνυμη σειρά του CW. Η εν λόγω σειρά, κομμάτι του Arrowverse, παρά τα άπειρα προβλήματά της (ειδικά στις τελευταίες σεζόν) το κακό, κλισεδιάρικο και τεμπέλικο γράψιμο και την ένδεια μέσων, κατάφερε, ειδικά στην αρχή της, να δώσει μια πολύ ευχάριστη απεικόνιση της ασημένιας εποχής του Flash, την εφηβική αφέλεια που έκανε plot devises όπως το… cosmic treadmill όχι μόνο να βγάζουν νόημα, αλλά να αποτελούν και μια καλοδεχούμενη προσθήκη στην εβδομάδα μας. Χειρίστηκε μάλιστα και πιο πρόσφατες θεματικές και ιστορίες, όπως το αριστουργηματικό Flashpoint, στο βαθμό που μπορούσε, αρκετά καλά.
Το πολυαναμενόμενο κινηματογραφικό Flash, από την άλλη, αποτυγχάνει να κάνει το ίδιο, ακόμα και αν τα μέσα που (φαινομενικά) διαθέτει είναι κατά πολύ μεγαλύτερα. Με μόνο όπλο τη νοσταλγία μεγάλης μερίδας του κοινού για τον Batman του Keaton, προσπαθεί να πει μια Multiverse/ εναλλακτική ιστορία χωρίς ουσιαστικά να την καταλαβαίνει. Δεν αξιοποιεί κανένα από τα χαρτιά που διαθέτει στο πρόσωπο των απολυμένων πια μελών του υπόλοιπου DCEU, πέρα από μερικά οριακά προσβλητικά cameo στην ίσως χειρότερη σκηνή CGI στην πρόσφατη μνήμη, αποτέλεσμα και αυτή κακομεταχείρισης και υπερενταντικοποίησης της εργασίας των τεχνικών. Τη συγκεκριμένη σκηνή μάλιστα ο σκηνοθέτης, Andy Muschietti (It, Locke & Key) την υπερασπίστηκε, στην πιο απελπισμένη απόπειρα καλλιτεχνικού gaslight που έχουμε δει ποτέ.
Παράλληλα, η ίδια η ιστορία, η οποία χρειάστηκε 3 (!) σεναριογράφους ( Christina Hodson, John Francis Daley, Jonathan Goldstein) είναι γεμάτη ανούσιες, εφηβικές και κακές απόπειρες για «χιούμορ», σεναριακά κενά και λογικά κενά. Το χειρότερο όμως, κατά πολύ χειρότερο και από την καταστρατήγηση κάθε έννοιας source material (δεν περιμένουμε άλλωστε σε αυτή τη φάση του υπερηρωικού κινηματογράφου τα κόμικς να αποτελούν κάτι παραπάνω πέρα από μια αρχική έμπνευση για τις ταινίες πια, δυστυχώς) είναι το γεγονός ότι η ίδια η ιστορία αναιρεί από τους ήρωές της κάθε πιθανότητα κάθαρσης. Προσπαθεί να δώσει στον Flash ένα διαφορετικό τραύμα και έναν διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισής του, που ναι μεν έχει ένα ενδιαφέρον, ταυτόχρονα όμως του στερεί κάθε δυνατότητα να πράξει ηρωικά και να μάθει από τα λάθη του, επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά τα ίδια λάθη. Ουσιαστικά η ταινία μας στερεί και έναν ήρωα και έναν κακό, μας στερεί τον ίδιο τον σκελετό κάθε τέτοιας ιστορίας.
Βέβαια, πέρα από το βασικό σκελετό υπέρβασης ενός κλασικού τραύματος (τον οποίο είπαμε ότι το ίδιο το σενάριο κατακερματίζει) η ίδια η ταινία δεν ενδιαφέρεται να σκιαγραφήσει κανέναν άλλον από τους χαρακτήρες που είτε δανείζεται (Zod, Keaton Batman) είτε δημιουργεί (Flash, Supergirl). Μάλιστα, τα δανεικά της τα κακομεταχειρίζεται ατέρμονα (ο επιστάτης και τρελόγερος Batman, o κακός για τη χάρη του κακού Zod). Η ταινία δε σέβεται ούτε καν το παρελθόν τους, το οποίο υποτίθεται ότι θέλει να δοξάσει (κλεμμένα πλάνα από σειρές, όπου δε ζητήθηκε ποτέ από τους ηθοποιούς άδεια και δε δόθηκε ενημέρωση, AI- generated πλάνα από ηθοποιούς που η επαφή τους με τη DC τους οδήγησε στην αυτοκτονία κ.α)
Το AI και τα φρικτά CGI πλάνα απλώνονται σε όλη την ταινία βέβαια και, μαζί με το τετριμμένο και κουραστικό slow motion για την απεικόνιση της ταχύτητας, κάνουν και την ίδια τη δράση, το αίμα μιας τέτοιας ταινίας, απίστευτα βαρετή και προβλέψιμη. Είναι πρόδηλο πως ο Muschietti δεν έχει το «μάτι» για ταινίες δράσης και έτσι η ανακοίνωση πως θα αναλάβει και το Batman του DCU είναι τουλάχιστον ανησυχητική. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον πως το σκοτάδι του Gotham θα μπορέσει να κρύψει τις αδυναμίες του, όπως έγινε στο Ιt, με τη μαγνητική παρουσία του Bill Skarsgård.
Ευτυχώς για όλους μας (δυστυχώς για τον Muschietti), το Erza Miller (We Need to Talk About Kevin, Fantastic Beasts δεν είναι Skarsgård. Ο κατηγορούμενος ηθοποιός μπορεί να έχει μεγάλο ταλέντο σε δραματικούς ρόλους (ίσως παίξει τον εαυτό του στο δικαστικό δράμα που είναι η κανονική του ζωή) όμως ως Βarry Allen, με ένα τόσο κακό και βεβαρυμένο σενάριο, το οποίο απαιτούσε άμεση μεταβολή από έναν τραυματισμένο ψυχισμό σε έναν goofy έφηβο, δεν τα καταφέρνει. Προφανώς η πλάστιγγα γέρνει προς το δράμα, όμως το ίδιο το σενάριο δεν μπορεί να το υποστηρίξει. Από την άλλη, παρά τον τρομερά κακογραμμένο της χαρακτήρα, το glorified cameo της Sasha Calle (Young Blood) έδειξε πως έχει άνετα το physic για να σταθεί σε μια τέτοια ταινία και θα θέλαμε να τη δούμε σε κάτι παραπάνω. Βέβαια όλους τους σβήνει ο βετεράνος Michael Keaton (Βirdman, Beetlejuice, Dopesick) ο οποίος μπορεί να παίξει οποιαδήποτε εκδοχή του Batman ακόμα και στον ύπνο του.
Επιλογικά, το Flash είναι ένα ντροπιαστικό τέλος σε ένα πολυτάραχο, αναχρονιστικό και ξεπερασμένο ήδη από τη σύλληψή του κεφάλαιο στον υπερηρωικό κινηματογράφο που λέγεται DCEU. Προσωπικά, δε θα μου λείψει, σε αντίθεση με τις ώρες που σπατάλησα για να δω το Flash.
