Tην προηγούμενη βδομάδα είχαμε το Γάμος Αλα Ελληνικά, ένα πραγματικό σκουπίδι που όχι μόνο δεν άξιζε τα λεφτά που χρειάστηκε για να γυριστεί, αλλά στέρησε χρήματα, χώρο, χρόνο και διάθεση για ζωή από άλλες παραγωγές που ακόμα και αν δεν ήταν αριστουργήματα, θα ήταν καλύτερες από αυτό. Δεν ασχοληθήκαμε, γιατί δεν θα έπρεπε, μια τέτοια φανερή υποτίμηση της νοημοσύνης του κοινού δεν αξίζει τίποτα άλλο παρά την επιδειχτική μας αδιαφορία. Όταν όμως o Robert De Niro ένας από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς του αμερικάνικου κινηματογράφου, ο οποίος έχει τιμηθεί πολλές φορές με βραβεία, που έχει αγαπηθεί από κοινό και κριτικούς και μας έχει χαρίσει μερικές κολοσσιαίες ερμηνείες σε ταινίες αριστουργήματα όπως το Τaxi Driver, Godfather και πολλές άλλες, καταδέχεται να συμμετάσχει σε ένα ανάλογο σκουπίδι όπως Dirty Granpa, τότε κάτι πάει πολύ στραβά.
Σκηνοθετημένη από τον Dan Mazer (Βruno, Borat, Ali G), έναν γνωστό εγκληματία της αισθητικής το Dirty Granpa ακολουθεί τον μετρημένο Tζέισον (Zac Efron), ο οποίος, λίγο πριν τον γάμο του, δέχεται να κάνει ένα οδοιπορικό ταξίδι με τον παππού του Dick , μέχρι την Φλόριντα για ένα ακόλαστο σαββατοκύριακο. Η ταινία αποτελεί ένα μεγάλο κακόγουστο αστείο, στο οποίο βρίθουν ευκαιρίες σεξισμού, εμπορευματοποίησης της γυναικείας αλλά και της αντρικής σεξουαλικότητας, ελαφρού ρατσισμού και εμετικών σκηνών. Η τυποποιημένη, πλαστική σεξουαλικότητα της ταινίας μετά από λίγο φέρνει αναγούλα Χωρίς έννοια υπόθεσης, ηθοποιίας, και ρυθμού, η ταινία απλώνεται σαν χαλασμένο γιαούρτι στα μάτια των θεατών, όσων τουλάχιστον την αντέξουν μέχρι το τέλος. Δεν υπάρχει ούτε μία σκηνή που να σώζει αυτό το χάλι, ούτε ένα θετικό στοιχείο που να κάνει τον θεατή να βγει από την αίθουσα και να μην λυπάται τα λεφτά, τον χρόνο αλλά και τον Robert De Niro, γιατί πλέον, το επόμενο λογικό στάδιο για έναν πάλαι ποτέ σπουδαίο ηθοποιό είναι να πουλήσει το νεφρό του για λίγα λεφτά.
Και είναι πραγματικά κρίμα. Αν προσπαθούσε τουλάχιστον κάποιος, ίσως, με κάποιο θαύμα, είχαμε μια edgy ταινία, η οποία επιχειρούσε έστω να διαρρήξει τα όρια του κακώς νοούμενου politically correct, και ίσως να θέσει το χιλιοειπωμένο, χιλιοκλισαρισμένο μοτίβο για την χαρά της ζωής. Όμως, ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις, ο Robert De Niro, ο μοναδικός άνθρωπος σε όλη την ταινία σε ταλέντο, φαινόταν από την αρχή αποφασισμένος να χαραμίσει όσο το δυνατόν λιγότερη ενέργεια για αυτή την σπατάλη film, ενώ στο τέλος πραγματικά πρέπει να πήρε την επιταγή και να έφυγε τρέχοντας, εάν είχε επίγνωση του τι γινόταν γύρω του.
Από την άλλη, ο Zac Efron (17 Again,High School Musical) συνεχίζει την ένδοξη παράδοση επίδειξης του καλοσχηματισμένου, πλαστικού και οριακά ανθρώπινου προσώπου/ σώματος του μπροστά στο φακό, μπερδεύοντας αυτή την διαδικασία με την ηθοποιία. Προφανώς το να βρίσκεται στον ίδιο χώρο με τον De Niro, μια μεγάλη τιμή για ένα μοντέλο που τώρα μαθαίνει να μιλάει,δεν κατάφερε να τον κάνει και ηθοποιό.
Αν αγαπάτε τον εαυτό σας, απλά δείτε κάτι άλλο στον κινηματογράφο και ας ελπίσουμε πως ο De Niro αφενός θα σταματήσει να κατηγορεί τα εμβόλια για τον αυτισμό και κατα δεύτερον ότι θα βρει ξανά την θέληση και την αγάπη για την ηθοποία ή θα αποσυρθεί σώζοντας όση από την αξιοπρέπεια του έχει απομείνει. Δηλαδή, μετά το Dirty Granpa, πολύ λίγη
