Ένας Bρεγμένος Kαραγκιόζης- Ο αστυνόμος Παντοβάνι επιστρέφει

Δημήτρης Τζάνογλος Από Δημήτρης Τζάνογλος 4 Λεπτά Ανάγνωσης

Έπειτα από δύο χρόνια εκδοτικής απουσίας, ένας από τους αγαπημένους συγγραφείς του γράφοντος επιστρέφει στα ελληνικά ράφια. Ο Ronald Moreau ή όπως έμεινε γνωστός με το συγγραφικό του ψευδώνυμο, Frédéric H. Fajardie (1947-2008), αποτέλεσε έναν από τους σημαντικότερους πρέσβεις του γαλλικού neo-polar και συστήθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα με το πρώτο βιβλίο της σειράς με ήρωα τον αστυνόμο Τόνιο Παντοβάνι, με τίτλο Φονιάδες μπάτσων από τις Εκδόσεις των Συναδέλφων το 2014. Το καλοκαίρι του 2020 από τις ίδιες εκδόσεις, κυκλοφόρησε το τέταρτο βιβλίο της σειράς με τίτλο Ένας βρεγμένος καραγκιόζης (πρώτη έκδοση στην Γαλλία το 1983) σε μετάφραση Γιάννη Καυκιά, το οποίο είναι και το έβδομο συνολικά του συγγραφέα που βρίσκει τη θέση του στα ελληνικά ράφια.

Η ιστορία λαμβάνει χώρα, όπως και στα περισσότερα βιβλία του Fajardie, στην γαλλική πρωτεύουσα, όπου ένας εβδομηντάρης άνδρας έπειτα από σαράντα χρόνια εργασίας σε εργοστάσιο, όντας πλέον μόνος και ταπεινωμένος τόσο από την κοινωνία γενικότερα όσο και από συγκεκριμένα πρόσωπα ειδικότερα, ξεκινάει να πετάει ανθρώπους στις ράγες του παρισινού σιδηροδρομικού δικτύου, δολοφονώντας τους. Αν και φαίνεται να διαλέγει στην τύχη τους σταθμούς που δρα, τα θύματά του σπανίως είναι τυχαία, αλλά πάντοτε βρίσκει έναν λόγο να δικαιολογήσει τις πράξεις του.

Η υπόθεση αυτή θα ανατεθεί στον αστυνόμο Τόνιο Παντοβάνι ο οποίος είναι και ο πρωταγωνιστής του βιβλίου. Στην αρχή είναι πολύ δύσκολο να εντοπιστεί ο δράστης καθώς σχεδόν πάντα φαίνεται να είναι βήμα μπροστά τους χωρίς να μπορούν να εντοπίσουν τους λόγους που τον οδηγούν σε αυτές τις δολοφονίες. Σταδιακά όμως ξετυλίγεται το κουβάρι των κινήτρων του θύτη.

Για ένα ακόμα μυθιστόρημά του ο Fajardie καταφέρνει και δημιουργεί γεμάτους χαρακτήρες όπου είτε είναι στην πλευρά του δράστη είτε στου αντιπροσώπου του νόμου, τα κίνητρά τους είναι σαφή για τον αναγνώστη. Ο εβδομηντάχρονος θύτης δεν πράττει τυχαία, αλλά οι κινήσεις του οδηγούν σε έναν απώτερο σκοπό και με τον τρόπο αυτό ο συγγραφέας κριτικάρει, όπως συνηθίζει, την σύγχρονη γαλλική -και όχι μόνο- κοινωνία. Με την ιστορία να λαμβάνει χώρα σε ένα απόλυτα αστικό τοπίο, ο Fajardie σκιαγραφεί την βία που συναντάται διάχυτη στις μεγαλουπόλεις, είτε αυτή η βία είναι σωματική είτε λεκτική είτε γενικότερα κοινωνική και πολιτική.

Επιπροσθέτως, η δομή των χαρακτήρων που πρωταγωνιστούν στο βιβλίο, ανεξάρτητα από τα αν είναι πρωταγωνιστικοί ή δευτερεύοντες, δίνει στον αναγνώστη τη δυνατότητα να τους κατανοήσει και εν μέρει να ταυτιστεί μαζί τους. Η απελπισία ορισμένων εξ αυτών και τα ψυχολογικά ζητήματα που τους βασανίζουν ζωντανεύουν, δίνοντας επιπλέον βαρύτητα στην, για μία ακόμα φορά, απλή και λιτή γραφή του Fajardie.

Εν κατακλείδι, με το Ένας βρεγμένος καραγκιόζης ο Frédéric H. Fajardie παρουσιάζει σε λίγες σελίδες είναι γεμάτο και βαθύ noir μυθιστόρημα, με το οποίο για μία ακόμα φορά κριτικάρει κομμάτια του κοινωνικού ιστού και τις παθογένειές του. Μπορεί να μην φτάνει στα επίπεδα των Φονιάδων μπάτσων (Οι εκδόσεις των συναδέλφων, 2014) ή της Νύχτας των Παπουτσωμένων Γάτων (εκδόσεις Angelus Novus, 2016), αλλά πρόκειται για ένα βιβλίο που η λάτρεις του neo-polar, και δη του Frédéric H. Fajardie θα εκτιμήσουν υπέρ του δέοντος.

Μοιραστείτε το Άρθρο
Γεννηθείς το 1992 και μεγαλωμένος ανάμεσα στους πατρικούς δίσκους, κατέληξε από μικρός πως ο ένας και μοναδικός θεός είναι o Lemmy. Η Agatha Christie και ο Stephen “βασιλιάς” Κing έφεραν σε μία βαρυσήμαντη θέση την λογοτεχνία δίπλα στη μουσική και ιδιαιτέρως στον σκληρό ήχο. Στον ελεύθερό του χρόνο κρίνει δουλειές αλλονών.