Η Eurovision ήταν πάντα από τα πιο δημοφιλή προγράμματα των ευρωπαϊκών (και όχι μόνο) δημόσιων τηλεοράσεων. Παρά την έντονα κιτς και σαχλή τους διάσταση (ή ίσως εξαιτίας αυτής), τα τραγούδια που έπαιρναν μέρος κατάφερναν να γίνονται επιτυχίες, τουλάχιστον για ένα μικρό διάστημα στα καλοκαιρινά μαγαζιά της Ευρώπης και να ξεχαστούν αμέσως μετά και προσέφεραν και ένα κοστοβόρο δίωρο «εθνικής» τόνωσης/ απογοήτευσης
Τελικά, η όλη σημασία της ήταν κυρίως για όσους ήταν εκεί ένα πάρτυ και για όσους δεν ήταν εκεί η επικύρωση της κυρίαρχης πολιτικής ιδεολογίας σε ένα επίπεδο τόσο ενστικτώδες, απλό και άμεσο που φάνταζε αυτονόητο, ακόμα και αν λογικά δεν έστεκε. Η επιθετική πολιτική του Ισραήλ ενάντια στους Παλαιστινίους επικροτήθηκε με τη νίκη της τραγουδίστριας του το 2018, ενώ και στην ελληνική περίπτωση, η «νέα ισχυρή Ελλάδα» του 2004 κατάφερε και κέρδισε τον διαγωνισμό το 2005.
Είναι προφανές πως η ταινία του κατά τα άλλα αξιαγάπητου Will Ferrell (Anchorman: The Legend of Ron Burgundy, Εlf) και του… κατά βάση βιντεοκλιπίστα David Dobkin (Into the Badlands , Iron Fist) εστιάζει στο πρώτο, χωρίς να χάνει περιστασιακά την ευκαιρία να πετάει καρφιά και για το δεύτερο.
Αυτό που δεν είναι προφανές είναι πως ένας αμερικάνος κατάφερε και έπιασε τόσο καλά το σαχλό πνεύμα του μουσικού διαγωνισμού και το έκανε μια feelgood ταινία, η οποία ενώ σε τίποτα δεν καταφέρνει να πρωτοτυπήσει και είναι επί τοις ουσίας, τόσο τεχνικά όσο και σεναριακά σχεδόν ίδια με όλες τις άλλες ταινίες του ύφους της, καταφέρνει να σε διασκεδάζει και, τελικά, να σου κολλήσει και κάποια από τα χαζοτζινγκλ της.
Και όμως, από την ψηφοφορία μέχρι τα τραγούδια που λαμβάνουν μέρος, η ταινία φαντάζει όσο κοντά θα μπορούσε να είναι μια ταινία για τη Eurovision και καταφέρνει να είναι εύκολη στην παρακολούθηση ακόμα και για ανθρώπους που δεν έχουν περάσει ποτέ χρόνο μπροστά από την ΕΡΤ για να δουν πού θα πάνε τα 12αρια. Μάλιστα, η ταινία έχει αρκετές αναφορές και easter eggs για τον διαγωνισμό, από αναφορές σε άλλες χρονιές αλλά και cameo διάφορων νικητών της Εurovision.
Ωστόσο, το Eurovision Song Contest: The Story Of Fire Saga από την αρχή βασίζεται στον Will Ferrell και την ίδια στιγμή ταλανίζεται από αυτόν. Αυτός συνέλαβε και την ιδέα (όντας θαυμαστής της Eurovision από το 1999). Το σενάριο το οποίο επιμελήθηκε δεν έχει ακριβή εικόνα του τι θέλει να είναι: παρωδία, κωμικό homage ή slapistic κωμωδία που ανά στιγμές ξεσπά σε musical.
Την ίδια στιγμή, παρόλο που ο πρωταγωνιστικός ρόλος γράφτηκε από αυτόν για αυτόν, ο ίδιος είναι ένα πολύ εμφανές miscast, καθώς δεν αποδίδει πια ως manchild που ξαφνικά καλείται να ενηλικιωθεί απότομα (παρά το γεγονός ότι είναι ο αρχετυπικός ρόλος του). Ίσως βέβαια αυτό είναι στοιχείο της παρωδίας, όμως δεν υπάρχουν άλλες εννοιολογικές δομές που να τελούν την ίδια λειτουργία. Σε κάθε περίπτωση ο Ferrell ξεχωρίζει και στις στιγμές που δεν υπάρχει σωματικό αστείο, δηλαδή το είδος που διαπρέπει, όχι θετικά.
Την ίδια στιγμή περιορίζεται και η Rachel Adams (Αbout Time, Doctor Strange), η φιγούρα της οποίας ταιριάζει πολύ περισσότερο στις συνθήκες, αλλά δεν έχει τρόπο να την αναπτύξει. Έτσι μένει εγκλωβισμένη στο να θαυμάζει τον Ferrell, παρόλο που η έλλειψη χημείας τους είναι έκδηλη.
Ωστόσο, οι δεύτεροι χαρακτήρες, καταφέρνουν και κάνουν τη διαφορά. Ειδικά ο αεικίνητος και τρομερός Dans Stevens (Legion, Beauty and the Beast) επιδεικνύει για μία ακόμα φορά όχι μόνο το πόσο μεγάλη είναι η γκάμα των χαρακτήρων που μπορεί να υποδυθεί, αλλά και το πόσο καλά χορεύει, κάτι που είχαμε ήδη δει πολλάκις και στο Legion.
Επιπρόσθετα η σύντομη αλλά καυστική κριτική για την αντιμετώπιση των LGBTQ στην ολιγαρχική Ρωσία του Πούτιν καταφέρνει να ακουστεί ηχηρά, ειδικά σε ένα κλίμα σίγουρα όχι πλήρους αποδοχής αλλά ανοχής, στα όρια που το επιτρέπει η… ευρωπαϊκή δικαιωματική παράδοση, για την οποία βέβαια η ευρωπαϊκή κυρίαρχη ακροδεξιά ένθεν και έξωθεν, αδιαφορεί.
Ταυτόχρονα η Melissanthi Mahut (Έτερος εγώ: Χαμένες ψυχές, Assassin’s Creed Odyssey) καταφέρνει να φέρει και μια μεσογειακή φλόγα στην όλη διαδικασία, όπως με τα διάσημα malakas της στο AC.
Τελικά, το Netflix μένει πιστό στην αρχή του να φτιάχνει μέτριες ταινίες, με ελάχιστες εξαιρέσεις, και αυτές όταν είναι σεζόν βραβείων. Και πάλι όμως, το Eurovision Song Contest: The Story Of Fire Saga είναι σίγουρα καλύτερο από την πραγματική Eurovision, χωρίς αυτό βέβαια να λέει και πολλά.
