Game of Thrones: The Long Night – Θανάτω Θάνατον Πατήσας

Η αναμονή μετά από 8 χρόνια δύο επεισόδια τελείωσε. Οι νεκροί έφτασαν στο Winterfell και η μεγαλύτερη, χρονικά τουλάχιστον, μάχη της τηλεόρασης και του κινηματογράφου ήρθε επιτέλους στις οθόνες μας.

Το 3ο επεισόδιο αυτής της σεζόν είναι ίσως το πιο πολυαναμενόμενο και το πιο αμφιλεγόμενο επεισόδιο όλης της ιστορίας της σειράς. Όπως γίνεται σε κάθετι που έχει χτίσει ένα τεράστιο hype για την έλευσή του, πάντα θα εμφανιστούν κατήγοροι, οι οποίοι θα είναι εξοργισμένοι απ’ το αποτέλεσμα το οποίο περίμεναν πολύ καλύτερο. Αυτό συνέβη και στο Avengers: Endgame όταν πολλοί βγήκαν απ’ το σινεμά με ανάμεικτα συναισθήματα περιμένοντας ένα ακόμη μεγαλύτερο σοκ απ’ το τέλος του Avengers: Infinity War (πώς μπορούσε να γίνει αυτό άραγε;). Το ίδιο συνέβη και με το 3ο επεισόδιο του GoT, της πιο δημοφιλούς τηλεοπτικής σειράς ever, η οποία έχει χτίσει τεράστιες απαιτήσεις στο κοινό της, μερίδα του οποίου δεν έμεινε ευχαριστημένη από αυτό που είδε στην πιο σημαντική (σεναριακά) μάχη της σειράς.

Σε αυτό το κείμενο θα προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι αντιδημοφιλές (τουλάχιστον ως προς το πιο κριτικά σκεπτόμενο κοινό του GoT). Έχοντας έρθει σε επαφή με τις αρνητικές κριτικές για το επεισόδιο και κατανοώντας τες σε ένα βαθμό, θα προσπαθήσουμε να επιχειρηματολογήσουμε θετικά για το επεισόδιο. Αυτό δεν σημαίνει ότι το θεωρήσαμε αριστούργημα. Ούτε ότι θέλουμε να μειώνονται οι απαιτήσεις μας απ’ τα αγαπημένα μας θεάματα. Όμως πιστεύουμε ότι οι αρνητικές κριτικές παραγγωνίζουν τα πολλά θετικά στοιχεία του επεισοδίου, το οποίο μας κράτησε καθηλωμένους για 1 ώρα και 20 λεπτά στις οθόνες μας. Από σεβασμό λοιπόν στη συνολική, αδιαμφισβήτητη προσφορά της σειράς στο κοινό της αλλά προς το cast and crew που χρειάστηκε 9 μερόνυχτα γυρισμάτων στους -15 °C για τα γυρίσματα, θα αναλύσουμε τα σημεία του επεισοδίου που σίγουρα του δίνουν την αίγλη που περιμέναμε.

Η ατμόσφαιρα:

Αυτό ήταν και το πιο δυνατό στοιχείο του επεισοδίου, ειδικά στην αρχή της μάχης. Πολλοί κατηγόρησαν το υπερβολικό σκοτάδι σαν αποτέλεσμα κακογυρισμένου επεισοδίου (κι ίσως να μην τους βγήκε όντως όπως ακριβώς το ήθελαν). Όμως το απόλυτο σκοτάδι, που σε ανάγκαζε να προσπαθείς να δεις καλύτερα ώστε να καταλάβεις τι συμβαίνει, ήταν ένας εντυπωσιακός σκηνοθετικός τρόπος να μας βυθίσει σε μια μάχη που όσο παιρνούσε η ώρα, τόσο δυνάμωνε η αίσθηση ότι δεν θα είχε ευτυχή εξέλιξη.

H εκίνηση της μεγάλης μάχης με τους θαρραλέους Ντοθράκι να ρίχνονται στον στρατό των νεκρών με τα φλεγόμενα σπαθιά τους, μας έβαλε άμεσα στο κλίμα. Το σκηνοθετικό τρικ των σπαθιών να σβήνουν ένα-ένα στο βάθος της σκοτεινιάς θέτει από την αρχή τους όρους με τους οποίους θα κυλίσει το επεισόδιο. Η ομίχλη που είχε καλύψει το Winterfell και τα περίχωρά του, το χιόνι που πέφτει αργά και μοιάζει με στάχτη αλλά και τα χνώτα των ηθοποιών από το κρύο, σε αντίθεση με τα ιδρωμένα και ταλαιπωρημένα τους πρόσωπα δημιουργούν την αναγκαία ατμόσφαιρα για μια μάχη απέναντι σε έναν παντοδύναμο ακούραστο εχθρό. Μια μάχη με τον ίδιο το θάνατο.

Όμως και πέρα απ’ το πεδίο της μάχης, βυθιστήκαμε στην αγωνία και σε άλλες ιδιαίτερα ατμοσφαιρικές σκηνές, με χαρακτηριστικότερο το κυνηγητό της Άρυα απ’ τους White Walkers. Ποιός δεν έβλεπε αυτή τη σκηνή ουρλιάζοντας “τρέχα, τρέχα” και ποιός δεν ένιωσε το αδιέξοδο της Άρυα όταν βρέθηκε εγκλωβισμένη στη βιβλιοθήκη που ήταν σαν να μεταφέρθηκσε σε επεισόδιο του Walking Dead.

Οι θυσίες:

GoT, πόλεμος και θάνατοι πάνε πάντα μαζί. Στη συγκεριμένη μάχη όμως οι περισσότεροι θάνατοι είχαν τη μορφή αυτοθυσίας, είτε για μια μικρή νίκη, είτε για μια τελευταία, απέλπιδη προσπάθεια βοήθειας.

Στην πρώτη κατηγορία ανήκει ο θάνατος της Lyanna Mormont (Bella Ramsey) για να (ξανά)σκοτώσει το νεκρό Wun Wun (Ian Whyte), του Beric Dondarion (Richard Dormer) για να σώσει την Άρυα, του Eddison Tollet (Ben Crompton) για να σώσει τον Σαμ, αλλά και της επανεμφανιζόμενης Melissandre (Carice van Houten), η οποία έδωσε και τις τελευταίες της δυνάμεις για να κερδηθεί η μάχη. Η μεγαλύτερη θυσία όμως αυτού του είδους ήταν αυτή του Jorah (Iain Glenn), o οποίος θα μπορούσε ίσως να συνεχίσει να προστατεύει την Khaleesi (Emilia Clarke) μέχρι να πέσει και ο τελευταίος White Walker, όσα τραύματα και να είχε.

Στη δεύτερη κατηγορία ανήκει ο θάνατος του Theon Greyjoy (Alfie Allen) και των Ντοθράκι. Γνωρίζοντας πως δεν έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν κάτι παραπάνω ρίχτηκαν στο εχθρό με την ελπίδα να κερδίσουν έστω και ελάχιστο χρόνο. Το πόσο λυπηθήκαμε για τον κάθε χαρακτήρα ή τον εκτιμήσαμε μετά από αυτές τις κινήσεις είναι ίσως εξαρτημένο απ’ τις προσωπικές συμπάθειες του καθενός. Το σίγουρο είναι πως όλοι έδωσαν στο έπακρον το δραματικό τόνο που χρειαζόταν το επεισόδιο.

Από την άλλη βέβαια υπάρχει ο αντίλογος ότι δεν πέθαναν αρκετοί πρωταγωνιστές. Κάποιοι μάλιστα θεωρούν ότι έτσι έχασε και την αξία του το προηγούμενο επεισόδιο που έπρεπε να το εκλάβουμε ως έναν αποχωρισμό των αγαπημένων μας ηρώων. Αυτή η κριτική στηρίζεται στο επιχείρημα ότι έχει αποδυναμωθεί σεναριακά η σειρά, επειδή δεν έχει βιβλία του Martin να τη στηρίξουν και ότι έχει οδηγηθεί σε μια συνεχή κάθοδο ήδη απ’ την προηγούμενη σεζόν. Αν και αυτές οι απόψεις βασίζονται στον αδίστακτο τρόπο με τον οποίο μας έχει συνηθίσει το GoT να θυσιάζει τους πρωταγωνιστές του με τη σέσουλα, ίσως εδώ αυτή είναι μια άδικη κριτική.

Αφενός υπήρξαν σπουδαίοι θάνατοι. Οι ανώνυμοι Ντοθράκι είναι μια ολόκληρη πολεμική φυλή, η οποία οδήγησε την Νταϊνέρυς (μαζί με τους δράκους της φυσικά) να διεκδικεί με πραγματικές αξιώσεις σήμερα το θρόνο. Οπότε η απώλειά τους είναι μια σημαντική πλευρά της εξέλιξης στη μάχη για το θρόνο. Το ίδιο ισχύει και για τον σημαντικό αποδεκατισμό των Άσπιλων, πολλοί απ’ τους οποίους έμειναν έξω απ’ τα τείχη για να μην αναχαιτίσουν τους White Walkers.

Αφετέρου, όταν πεθαίνουν χαρακτήρες όπως ο Theon που είναι απ’ τους πρώτους ανθρώπους που γνωρίσαμε στη σειρά ή όπως οι Lord Beric και Edisson Tollet για να σώσουν άλλους κομβικούς χαρακτήρες (η θυσία του Beric εξηγήθηκε ως πεπρωμένο, που αν σκεφτεί κανείς την σημασία που είχε στην κατάληξη του Night King, μπορεί να μας θυμίζει τη θυσία του Hodor) δεν το λες και ότι δεν έγιναν αρκετές θυσίες. Και φυσικά μπορεί να επέζησαν πολλοί πρωταγωνιστές, αλλά έχουν μείνει 3 ακόμα γεμάτα επεισόδια και η μάχη για το Θρόνο μόλις ξεκίνησε!

Το συναίσθημα:

Προφανώς σε μια σειρά παίζουν πάντα ρόλο και τα συναισθήματα που προβάλλουν οι πρωταγωνιστές μέσω τον ερμηνειών τους. Κατά τη διάρκεια της μάχης απέναντι στο στρατό των νεκρών, είδαμε τον τρόμο στα μάτια ακόμα και των πιο δυνατών χαρακτήρων, όπως η Arya (Maissie Williams) και ο Grey Worm (Jacob Anderson), είδαμε το Hound (Rory McCann) να παγώνει στην όψη της φωτιάς και τη Sansa να κατεβαίνει στην κρύπτη ανήμπορη και φοβισμένη. Ο ίδιος ο Jon μην έχοντας πώς να αντιμετωπίσει τον δράκο του Night King σηκώνει το ανάστημα του και ρίχνει μια κραυγή που χαρακτηρίζει το αδιέξοδο της μάχης με τους νεκρούς. Το συναίσθημα της αγωνίας και του φόβου υπάρχει σε όλη τη διάρκεια του επεισοδίου και μεταφέρεται αρκετά έντονα και στο κοινό του.

Όμως και τα συναισθήματα που γεννούσε στο κοινό η μάχη είναι άξια της προσοχής μας. Απ’ την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή το επεισόδιο το έβλεπες με έναν κόμπο στο στομάχι. Η νίκη έμοιαζε κάθε άλλο πέρα από βέβαιη, ο θάνατος ήταν πανταχού παρών και οι ήρωες έμοιαζαν να μην ξέρουν τι να κάνουν όταν οι άμυνες του Winterfell έπεφταν η μία μετά την άλλη. Και εντάξει αν δεν συμφωνείτε, απλά θυμηθείτε την αντίδρασή σας όταν σηκώθηκαν οι νεκροί μετά την εντολή του Night King. Τώρα μήπως το θυμάστε καλύτερα;

Έτσι όλοι μας το επεισόδιο το ζήσαμε με συνεχώς εναλασσόμενα συναισθήματα: φόβος, αγωνία, τρόμος, πεσσιμισμός. Και τελικά με μια κραυγή νίκης, όπου, αν το επεισόδιο προβαλλόταν σε κινηματογράφους, θα γινόταν κάτι αντίστοιχο με το Avengers: Endgame από χειροκροτήματα και ζητωκραυγάσματα!

Τα εφέ:

Εδώ δε χρειάζεται να πούμε πολλά. Η μάχη των τριών δράκων πάνω από τα σύννεφα, αλλά και η συμμετοχή τους στη μάχη ήταν αρκετά φαντασμαγορική. Το κυνήγι των δράκων και η εκμετάλλευση της ομίχλης απ’ τον Night King για να επιτίθεται στους αντιπάλους του ήταν ένα απ’ τα πιο εντυπωσιακά σημεία για κάθε λάτρη του φανταστικού.

Από την άλλη τι να πει κανείς για το πόσο καλοδουλεμένο ήταν το CGI στις σκηνές του Night King. Μπορεί εμείς να το έχουμε δεδομένο, όμως η εξαιρετική ποιότητα της ψηφιακής αποτύπωσης του Night King (και των -δυστυχώς κομπάρσων- αξιωματικών, οι οποίοι πράγματι δεν χρησίμευσαν κατα τα άλλα στη μάχη αλλά και μόνο η παρουσία τους ήταν επιβλητικότατη) και μάλιστα σε σκηνές μεγάλες σε διάρκεια, δείχνουν ότι επενδύθηκαν πολύς χρόνος και μεγάλο budget για να μας προσφέρουν αυτό το άρτιο οπτικό αποτέλεσμα. Οι σκηνές του Night King σίγουρα θα αργήσουν να ξεχαστούν, όπως και κάθε villain του δικού του βεληνεκούς.

Night King:

Αυτός ήταν ο πραγματικός πρωταγωνιστής του επεισοδίου! Ο απόλυτος villain, ένας -σχεδόν- ανίκητος εχθρός, ο οποίος είχε ένα απίστευτα καλοδουλεμένο σχέδιο για το πως θα επικρατήσουν οι White Walkers στα 9 βασίλεια, ήταν δικαιωματικά ο πρωταγωνιστής της μάχης, ως η προσωποποίηση του τρόμου μας για το μέλλον των πρωταγωνιστών αλλά και της ίδιας της ανθρωπότητας.

Το πώς θα νίκαγε ο στρατός του Winterfell αυτόν τον απόλυτο villain ήταν ίσως ο μεγαλύτερος πονοκέφαλος των σεναριογράφων. Οι fans είχαν σκεφτεί κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο που θα μπορούσε να καταλήξει η μάχη και ήταν σχεδόν βέβαιο ότι όποιο τρόπο κι αν έβρισκαν τελικά οι σεναριογράφοι για να λύσουν αυτό το μεγάλο αίνιγμα, κάποιοι fans θα έμεναν δυσαρεστημένοι.

Μπορεί λοιπόν να πιστεύετε ότι το απροσδόκητο kill της Άρυα δεν ήταν ο ιδανικός τρόπος να νικηθεί ο Night King. Όμως θα πρέπει να σκεφτείτε τα εξής: Ότι αφενός ο Night King δεν μπορούσε να νικηθεί σε μάχη 1 vs 1 από κανέναν. Και ευτυχώς που δεν έφτασε κοντά του ο John γιατί οι διεκδικητές του θρόνου θα είχαν μειωθεί κατά έναν στα επόμενα επεισόδια. Αφετέρου όμως, πρέπει να συνηγορίσουμε ότι η Άρυα έκανε το πιο φοβερό και στυλάτο kill που μπορούσαμε να φανταστούμε, με αιμοβόρα ψυχραιμία βγαλμένη από την σκληρή της εκπαίδευση στην τέχνη του πολέμου, που προκάλεσε ένθερμα χειροκροτήματα σε κάθε παρέα.

Το γνωρίζαμε ότι η Άρυα ήταν ένα ισχυρό όπλο του στρατού του Winterfell και οι σεναριογράφοι αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν αυτό το όπλο με τον πιο απροσδόκητο και στυλάτο τρόπο. Με αυτό τον τρόπο άλλαξαν την οπτική μας για το μέλλον της Άρυα (που πολλοί πιστεύαμε ότι ίσως πέθαινε στη μάχη) και δημιουργούν πολλά ερωτήματα στο δρόμο για τη μάχη του Θρόνου.

Για να μην νομίζετε βέβαια ότι είμαστε και τίποτα τύποι που λένε την άποψή τους και ξεμπερδέψανε, τις αμέσως επόμενες μέρες θα υπάρξει και η αντίθετη άποψη σε νέο κείμενο. Γιατί ναι! Το 3ο επεισόδιο του GoT έχει διχάσει το κοινό και όπως συχνά συμβαίνει σε τέτοιου είδους καταστάσεις έχει διχάσει και το Smassing Culture! Οπότε let the #Smass_discuss begin!