Φανταστείτε μια σειρά που να προσπαθούσε να συνδυάσει το Trainspotting με το One Flew Over The Cuckoo’s Nest, το Ιnception με τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό του Pride, τη βαθιά, ανθρώπινη δράση και τον αντιρατσισμό του District 9 με την ατμόσφαιρα του Ιt.Όλα αυτά ταυτόχρονα. To Legion είναι μακράν καλύτερο από αυτό που φανταστήκατε. Α, επίσης αφορά και τους X-men (ή έστω τους mutants).
Ελάχιστες σειρές καταφέρνουν να ενθουσιάσουν τόσο πολύ με τον πιλότο τους. Το Legion, στην μία ώρα που κράτησε το πρώτο του επεισόδιο κατάφερε να θέσει προσδοκίες και την ίδια στιγμή να τις υπερβεί, στοχεύοντας με το καλημέρα σας στο να γίνει η καλύτερη superhero σειρά που έγινε ποτέ, αφήνοντας πίσω του ακόμα και τις άλλες τηλεοπτικές παραγωγές της Marvel (κυρίως το Daredevil και την Jessica Jones) που διεκδικούσαν τον τίτλο.
Η προσπάθεια αρχικά κέντρισε το ενδιαφέρον μας εξαιτίας του γεγονότος πως είναι μια συμπαραγωγή των άσπονδων φίλων Fox και Marvel, και μάλιστα για ένα θέμα που προκάλεσε πολύ εχθρότητα μεταξύ των δύο εταιριών, την εμπορική εκμετάλευση του franchise των X-Men (και γενικότερα όσων περιελάμβανε η ομπρέλα του όρου mutant). Aπό ότι φαίνεται όμως η Fox αναγνώρισε, μετά τα στραπάτσα των 2 τελευταίων X-Men και ειδικά του τραγικού Age of Apocalypse, πως σαν την μαμά δεν έχει, και έτσι αποφάσισαν να ενδώσουν σε μια συνεργασία, με την τηλεόραση σαν πρώτο πεδίο δράσης. Και ειλικρινά τους ευχαριστούμε για αυτό.
Βασισμένη (χαλαρά) στο comic “Legion” των βετεράνων Chris Claremont και Bill Sienkiewicz, η σειρά παίρνει ό,τι ξέραμε για την super hero τηλερόαση και απλά το προσπερνά, αποφασισμένη εξαρχής να βαδίσει στον δικό της δρόμο. Ο δημιουργός της, Noah Hawley (Fargo, The Unusuals) είπε εξαρχής πως η σειρά θα έχει ως βάση αναφοράς σειρές επιπέδου Breaking Bad και κράτησε τον λόγο του. Μας παρέδωσε ένα βαρύ μονόωρο επεισόδιο, γεμάτο αναφορές σε θέματα όπως η ιδρυματοποίηση και η καταπίεση των ψυχικά ασθενών, η βαθιά αντίδραση πάνω σε οτιδήποτε διαφορετικό και η καταπίεσή του, συστηματικοποιημένη και ατομική. Ο σεναριογράφος δεν νοιάστηκε για τους σκοτεινούς ήρωες που στέκονται κακόκεφα στις ταράτσες τους, αλλά κοίταξε γύρω του για τους πρωταγωνιστές: άνθρωποι απλοί, καταπιεσμένοι από την αυστηρότητα των μικροαστικών θεσμών που τους γαλούχησαν με τον ατομικισμό σαν πρώτο και κύριο κριτήριο για επιβίωση, χαρακτήρες που βιώνουν έναν ρατσισμό και διώκονται για κάτι που δεν επέλεξαν. Σε λίγες μόνο στιγμές το Legion μας δίνει την ουσία των X-Men όπως καμία ταινία δεν κατάφερε.
Δεν μένει όμως εκεί. Ταυτίζοντας την οπτική του θεατή με αυτή του πρωταγωνιστή του, ενός ανθρώπου που (έχει πειστεί ότι) πάσχει από σχιζοφρένεια, ο Hawley ξεκινά ένα παιχνίδι με τις αισθήσεις των θεατών, αμφισβητώντας συνεχώς το τι είναι αλήθεια και τι όχι. Πως θα μπορούσαν πράγματα που δεν τα βλέπουν οι περισσότεροι, που ο κατασταλτικός μηχανισμός αρνείται, να υπάρχουν; Όπως στο Mr. Robot, τίθεται ένα δίπολο φαίνεσθαι-είναι που δεν είμαστε σε θέση να ξεχωρίσουμε. Σε κάθε καρέ αυτό το μοτίβο κάνει την εμφάνισή του και είναι κομβικό για τη συνέχεια της πλοκής. Ωστόσο, σε αντίθεση με την σειρά του Sam Esmail, το δίπολο είναι πλαστό: ξέρουμε (πλέον) πως ο χαρακτήρας που ακολουθούμε είναι άρρωστος. Στο Legion τον πρωταγωνιστή τον ανάγκασαν να γίνει άρρωστος, δια της βίας και με φάρμακα. Το όνειρο εδώ είναι η πραγματικότητα. Σε κάθε περίπτωση όμως, το Legion μπαίνει βαθιά στο θέμα της ψυχικής ασθένειας, παρακάμπτωντας το τεχνοκρατικό πνεύμα της ψυχιατρικής, στηριζόμενο κυρίως σε ψυχαναλυτικά κριτήρια. Η προσέγγιση αυτή είναι έκδηλη και στον τρόπο αφήγησης.
Σκηνοθετικά η σειρά είναι το λιγότερο αξιοσημείωτη. Το πηδάλιο ανέλαβε ξανά ο Noah Hawley, κάνοντας τον πιλότο ένα oneman-show στο κομμάτι πίσω από τις κάμερες. Οι ρυθμοί της αλλάζουν με τρομακτική, αλλά πάντα μελετημένη, ταχύτητα. Από τις microscenes που τρέχουν φρενιασμένες μπροστά στα μάτια του θεατή στην αρχή, συνδυασμένες με έντονα χρώματα, προσομοιάζοντας τις συνθήκες μιας επιληπτικής κρίσης, περνάει φυσικά στο σχεδόν ambient σκηνικό (χρονικό και χρωματικό) της μέσης, για να τελειώσει με ένα υπερηρωικό φινάλε βαμμένο στο μαύρο της στάχτης και το κόκκινο του αίματος. Όλη τη διαδρομή την εμπλουτίζει με πολλά σουρεαλιστικά σκηνικά και πλάνα, σε βαθμό μάλιστα που ο Wes Anderson πρέπει να αναφερθεί ως επιρροή. Μπορεί βέβαια ο Hawley να έχει ένα πολύ διαφορετικό όραμα από τον σκηνοθέτη του Grand Budapest Hotel, ωστόσο το εθισμένο στις απότομες αλλαγές μοντάζ όπως και τα ονειρικά φοντύ ανσενέ ή τα κοντινά τους παραμένουν κοινός τόπος. Γενικότερα όμως κάθε στοιχείο της παραγωγής, παρόλο που στερείται των πόρων ενός ΗΒΟ ή ενός Νetflix, είναι τρομερής ακρίβειας και αισθητικής ομορφιάς, κάνοντας την πρεμιέρα του Legion ένα μικρό τηλεοπτικό φαινόμενο, που ακόμα και σήμερα σπάνια βλέπουμε.
Από τα παραπάνω καταλαβαίνει κανείς πως είναι απαραίτητο ένα ταλαντούχο cast, ειδικά στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ο Dan Stevens (Dowton Abbey, Beauty and the Beast), χωρίς κανείς από τους θεατές να το περιμένει, κρίνοντας από την ασθενική φυσιογνωμία του ή μάλλον εξαιτίας αυτής, εδραιώνεται γρήγορα ως η καλύτερη επιλογή για να πάρει στους ώμους του όλο το βάρος της δαιδαλώδους πλοκής. Ανατρεπτικός, άφοβος στο να δείχνει φοβισμένος, τρωτός ενώ τον τρέμουν συγχρόνως, καταφέρνει να μαγνητίσει τον θεατή χωρίς όμως να γίνει το κύριο θέαμα. Μοιάζει περισσότερο με έναν συνοδοιπόρο στο ταξίδι του θέλει να μας πάει ο δημιουργός, ένας καθημερινός άνθρωπος στον οποίο συμβαίνουν τα πιο παράλογα πράγματα. Δίπλα του η αγαπημένη real-life Daria, η Aubrey Plaza ( Scott Pilgrim vs. the World, Parks and Recreation) σε έναν ρόλο παθιασμένο και πολύ λιγότερο κυνικό από ότι μας έχει συνηθίσει, δείχνει να ταιριάζει απόλυτα με την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα των σκοτεινότερων σημείων της σειράς, αποδεικνύοντας πως όταν θέλει μπορεί να έχει εύρος ως ηθοποιός. Επίσης, η παλιά γνώριμη του Hawley από εποχές Fargo, η Rachel Keller επιστρέφει και παρά το αρχικό της μούδιασμα, βασιζόμενη στο εντυπωσιακό της physic καταφέρνει και δικαιώνει τον υπεύθυνο του cast. Γοητευτική και απόμακρη συνάμα, είναι το σημείο όπου το όνειρο πλέον εγκαθιδρύεται ως πραγματικότητα, η κομβική αλλαγή μεταξύ των δύο συνθηκών. Ωστόσο αυτές οι δύο καταστάσεις θα αντιπροσωπευθούν πολύ καλύτερα (και πολύ πιο αιματηρά) από τους Jean Smart (Designing Women , The Accountant) και Mackenzie Gray (Man of Steel, Warcraft: The Beginning) αντίστοιχα, με την πρώτη στο ρόλο της δασκάλας και τον δεύτερο στη θέση του κυνηγού, παρά το γεγονός ότι για τον πιλότο κύριος ανταγωνιστής ήταν ο κατά κύριο λόγο κωμικός Hamish Linklater (The New Adventures of Old Christine), ο οποίος ήταν απροσδόκητα καλός στον ρόλο του ανακριτή.
Κλείνοντας, θέλουμε να πιστεύουμε πως το Legion θα συνεχίσει ακριβώς με τον ίδιο τρόπο και θα αποδείξει αλλά και θα εμβαθύνει τις τεράστιες ανεκμετάλλευτες δυνατότητες που έχουν οι superhero για μια τηλεόραση που δεν βασίζεται μόνο στη βία και τον εύκολο εντυπωσιασμό. Ακόμα όμως κι αν τελικά λυγίσει, ας μένει το πρώτο επεισόδιο, σαν μνημείο του τι θα μπορούσε να γίνει. Σε κάθε περίπτωση όμως μιλάμε για μια από τις καλύτερες στιγμές της τηλεόρασης!
