Το ίδιο το Witcher δεν πιστεύουμε ότι χρειάζεται συστάσεις. Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στα βιβλία (τα περισσότερα από τα οποία κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις εκδόσεις Selini) στην πετυχημένη σειρά του Netflix, αλλά και στο αριστουργηματικό video game της CD Projekt Red, το οποίο επέτρεψε στο κοινό να περπατήσει στα βρώμικα σοκάκια και τα αχανή πεδία του fantasy κόσμου του Andrei Sapkowski και να γνωρίσει καταστάσεις στις οποίες το καλό και το κακό δεν ήταν παρά παρωχημένες έννοιες.
Υπάρχουν φυσικά και graphics novels με τον διαβόητο Geralt, τον Butcher of Blaviken, όμως το The Witcher ( Ο Γητευτής), από τις εκδόσεις Selini είναι κάτι που δεν είχαμε μέχρι πριν στα ελληνικά για το συγκεκριμένο frachise: ένα εικονογραφημένο διήγημα. Πρόκειται για το ομώνυμο διήγημα που μπορεί κανείς να διαβάσει στο βιβλίο Η Τελευταία Ευχή (σε μετάφραση από τα πολωνικά της Δήμητρας Χουλιαράκη), το οποίο αναλαμβάνει να πλαισιώσει με τη ζωγραφική του ο Γάλλος εικαστικός Τimothee Montaigne.
Το διήγημα, ένα από τα πιο διάσημα του Andrei Sapkowski, μεταφέρεται αυτούσιο στις σελίδες της συλλεκτικής αυτής έκδοσης. Πρόκειται για μια σφιχτή, καλοδουλεμένη ιστορία η οποία μας δείχνει σε βάθος τόσο τον κόσμο που κατοικεί και κινείται ο Γητευτής όσο και τα κίνητρα των ανθρώπων που τα κατοικούν. Την ίδια στιγμή περιέχει πολύ και έντονη δράση, αιματοχυσία, μαγεία και εξαιρετική ξιφασκία, όλα δηλαδή τα στοιχεία που μπορούν να ικανοποιήσουν τους λάτρεις του fantasy, τόσο όσους ψάχνουν απλά μια απόδραση όσο και αυτούς που επιζητούν μια βαθύτερη, πιο ενδελεχή και κοινωνική ανάγνωση. Η σύγκρουση του Geralt με τη λάμια φανερώνει για άλλη μια φορά ότι ο Πολωνός συγγραφέας είναι καλύτερος όταν φτιάχνει μικρές, αυτόνομες ιστορίες από ότι μεγάλα μυθιστορήματα.
Ωστόσο, εδώ, όπως είναι φυσικό, το βάρος πέφτει στο σχέδιο του Montaigne. Στο πώς καταφέρνει να πλαισιώσει το κείμενο, να βασιστεί πάνω του και την ίδια στιγμή να αναδείξει τις λεπτές αποχρώσεις του γκρι που συνιστούν τον κόσμο του Γητευτή. Πώς φέρνει στη ζωή όχι μόνο τους χαρακτήρες και τα φρικτά πλάσματα που τους καταδυναστεύουν, αλλά και τα κίνητρά τους, τις εκφράσεις, την ίδια την αύρα με την οποία αποκρυσταλλώνουν τη λειτουργία τους στην ιστορία.
Ο Montaigne, πατώντας γερά πάνω στο κείμενο του Sapkowski, αλλά χωρίς να προσπαθεί να συμβαδίσει ή να νιώθει περιορισμένος από αυτό, καταφέρνει να αποδώσει τη μεσαιωνική, επική ατμόσφαιρα στο έπακρο. Με αδρές, γεμάτες όμως αυτοπεποίθηση, πινελιές, απόλυτη μαεστρία στο χρώμα και τις σκιές του, καταφέρνει και μέσα σε λίγες σελίδες δημιουργεί εικόνες μεγάλης δύναμης και ομορφιάς, οι οποίες παρά το συχνά βίαιο περιεχόμενο τους (ίσως βέβαια και εξαιτίας αυτού) καταφέρνουν να παρασύρουν τον αναγνώστη θεατή. Τα ίδια τα χρώματα, παλ στις περισσότερες σελίδες, είναι ανακατεμένα με μεγάλη ικανότητα και το αποτέλεσμα τους ταιριάζει τέλεια, άλλοτε ζεστό και άλλοτε κρύο, με τη βαθύτερη υφή κάθε σκηνής.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι τα έργα του Montaigne, ο οποίος έχει μεγάλη εμπειρία σε comic και κινητικές αφηγήσεις, ένα μέσο που εδώ δεν αξιοποιείται, θα ταίριαζαν γάντι σε μια έκθεση αφιερωμένη στον Γητευτή ή ακόμα και σε έναν video game, όπου συχνά βλέπουμε ανάλογα έργα (σε σκηνές exposition λόγου χάρη).
Βέβαια η έμφαση που δίνει ο Montaigne στο περιβάλλον, με τις φιλόδοξες, αλλά γενικές γραμμές του, σημαίνει θυσιάζονται λεπτομέρειες. Τα πρόσωπά των χαρακτήρων του λόγου χάρη ωχριούν σε σύγκριση με τα δυναμικά, ανατριχιαστικά τοπία του. Υπό αυτό το πρίσμα θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο πιο ολοκληρωμένα αποδοσμένος χαρακτήρας είναι… η λάμια, της οποίας η φρίκη, τόσο σχεδιαστικά όσο και χρωματικά, αλληλεπιδρά με μεγαλύτερη πληρότητα με το περιβάλλον από ότι οι ανθρώπινοι χαρακτήρες.
Σε κάθε περίπτωση, το The Witcher είναι μια πανέμορφη δουλειά, η οποία απευθύνεται τόσο σε συλλέκτες/ fans του Γητευτή, όσο και σε όσους θέλουν να γνωρίσουν τον σκληρό κόσμο του Sapkowski, αποκτώντας παράλληλα κάτι που θα κοσμεί τη βιβλιοθήκη ή και το σαλόνι τους…
