Το Your Friendly Neighborhood Spider–Man (2025), η νέα animated σειρά με τον αγαπημένο αραχνάκια, έρχεται υπό το φως, αφενός, του σταδιακά εντεινόμενου μαρασμού του πάλαι ποτέ ηγεμονικού στη mainstream πολιτισμική σφαίρα MCU (που ξεκίνησε με το εκπληκτικό κρεσέντο που αποτέλεσε το Avengers: Endgame κι ετοιμάζεται «να φύγει» μια και καλή με τη νοσταλγική έκρηξη που θα αποτελέσει, όπως όλα δείχνουν, το Avengers: Doomsday) κι αφετέρου μετά το X-Men ’97, που αποτέλεσε μια εκπληκτική (νοσταλγική μεν, ουσιώδη δε) βουτιά στο σύμπαν του λατρεμένου X–Men animated series των ‘90s. Για όσους/-ες δε, μεγαλώσαμε κυριολεκτικά και σε μεγάλο βαθμό καθοριστήκαμε μικρότεροι από τα κόμιξ με πρωταγωνιστή τον Spider–Man (ναι, στο Ultimate Spider–Man αναφερόμαστε!), η σειρά έγινε δεκτή με ανυπομονησία. Η νέα animated σειρά Spider–Man αποτελεί μια αρκετά τίμια προσπάθεια, που παρουσιάζει όμορφα και δημιουργικά τον αγαπημένο χαρακτήρα.
Καταρχάς, στο καθαρά οπτικό κομμάτι, διαθέτει animation λιτό κι απλό, που θυμίζει μια retro αισθητική και είναι απλά πολύ όμορφο κι ευχάριστο στην όψη (στον δημόσιο διάλογο περί της σειράς έχουν υπάρξει και παράπονα επί αυτού, βέβαια). Κάτι ιδιαίτερα ευχάριστο κι αναγκαίο στην εποχή του post–Avengers “superhero fatigue” είναι οι down–to–earth ιστορίες που διαδραματίζονται εντός του αστικού τοπίου και των γειτονιών και στις οποίες δεν διακυβεύεται σε κάθε επεισόδιο το ίδιο το σύμπαν. Αυτήν την κατεύθυνση υπηρετεί και η εν λόγω σειρά, κάτι που γίνεται αισθητό ακόμα και στην (πολύ ωραία κι ανανεωτική) homemade πρώτη στολή που φοράει ο πρωταγωνιστής.
Όσον αφορά το ύφος της νέας σειράς, είναι εύκολο να διαπιστώσει ο θεατής πως η σειρά φτιάχτηκε με συγκεκριμένο target audience στο μυαλό των δημιουργών, κάτι έξυπνο καταρχάς για να μην παρακολουθήσουν τη σειρά μόνο νοσταλγοί του παρελθόντος. Αυτός όμως καταλήγει να είναι ο λόγος που προσωπικά η σειρά δεν με τρέλανε και τόσο και που δεν τη θεωρώ αψεγάδιαστη. Σε κάθε επεισόδιο βρίσκει κανείς το γνωστό school drama που περιμένει κανείς από μια σειρά με πρωταγωνιστές μαθητές/-ριες λυκείου αφενός (λογικό αφού βλέπουμε τους χαρακτήρες στα λυκειακά τους χρόνια, όμως εύλογο αυτό να ξενίσει και πολύ κόσμο), αφετέρου -και κυρίως- πρόβλημα αποτελεί ο χαρακτήρας του Peter Parker: εμφανώς οι δημιουργοί θέλησαν να παρουσιάσουν έναν Peter με βάση το κλασικό πρότυπο του χαρακτήρα, αυτό του goofy σπασίκλα, κάτι που ως ιδέα φέρνει θεωρητικά στο μυαλό των αναγνωστ(ρι)ών των κόμιξ μια οικεία κι αγαπητή απεικόνιση του χαρακτήρα, όμως η σειρά το παρατραβάει: συγκεκριμένα, τον κάνει να είναι τόσο κοινωνικά αμήχανος και κοινώς κριντζάς, που πέραν του ότι ώρες-ώρες είναι ενοχλητικός, καταλήγει να φαντάζει ακόμη κι ελαφρόμυαλος. Δυστυχώς, τα αρνητικά στο υφολογικό επίπεδο δεν λείπουν.
Όμως, είναι εξίσου εμφανές ότι οι σεναριογράφοι διαχειρίστηκαν με υποδειγματικά δημιουργικό τρόπο τους χαρακτήρες, πρωτίστως τον Norman Osborn, αλλά και τους φίλους του Peter, τον Doc Ock, τον εξωγήινο συμβιωτικό οργανισμό, αλλά έδωσαν κι ένα (πολύ ωραίο) τέλος που χτίζει οργανικά την επόμενη σεζόν σε ό,τι αφορά τη μετατροπή του Osborn σε Goblin, τον Doc Ock έτσι όπως τον γνωρίζουμε και, φυσικά, τον Venom (καλή η μορφή που έδωσαν στο εξωγήινο πλάσμα, αλλά φυσικά τίποτα δεν ξεπερνάει την όψη που έδωσε ο Todd McFarlane στον Venom στα ’90s, που είναι και η καθοριστική για τον χαρακτήρα).
Ειδικά σε ό,τι αφορά τον Osborn, έχει ιδιαίτερη αξία η μετατροπή της σκιαγράφησής του ως χαρακτήρα (με αέρα plot twist) από «φιλότιμο εργοδότη» που αποτελεί υπόδειγμα «καινοτομίας» στην ελεύθερη αγορά και που προσφέρει ευκαιρίες στους λίγους «άριστους» σε δεσποτικό, μεγαλομανή καπιταλιστή που χρησιμοποιεί την επιστήμη για το δικό του κέρδος και συνολικά τους δικούς του σκοτεινούς σκοπούς. Θα μπορούσε να θεωρηθεί αυτή η απεικόνιση ενός τόσο κεντρικού χαρακτήρα, με τέτοια έμφαση από άποψη πλοκής στη δεύτερή του πλευρά, σε μια παραγωγή ενός τόσο μεγάλου studio, κομμάτι ενός απόηχου της μεγάλης κατακραυγής ενάντια στα μεγάλα studio της βιομηχανίας του Hollywood το περασμένο διάστημα (με αφορμή το AI κι ό,τι αυτό σήμαινε για το πώς βλέπουν οι εργαζόμενοι σεναριογράφοι τους επικεφαλής των μεγάλων studio); Όχι φυσικά από την άποψη ότι η Marvel ποτέ θα έβαζε μπροστά μια τέτοια κατεύθυνση, αλλά με την έννοια ότι συνειδητοποιημένοι σεναριογράφοι ενδεχομένως μπορούν να περνούν ψήγματα μιας τέτοιας αντίληψης μέσα από το γράψιμό τους.
Μετά το εξαιρετικό X-Men ’97, ήταν επόμενο να δούμε κι άλλη μια animated Marvel σειρά στα κοντά, ιδίως ενός χαρακτήρα που επίσης στα ’90s είχε αποτυπωθεί υποδειγματικά στο animation, εν προκειμένω του Spider-Man. Πρόκειται για άλλη μια έκφανση της «νοσταλγικής συνθήκης» της οικείας καλλιτεχνικής μορφής, σε συνθήκες που η πολιτισμική παραγωγή στερείται οτιδήποτε πρωτότυπο σύμφωνα με κριτικούς-θεωρητικούς της λογοτεχνίας και του πολιτισμού όπως ο Fredric Jameson κι ο Mark Fisher (κάτι που τείνει να γίνει ο κανόνας σε τεράστιο βαθμό την τελευταία 10ετία). Κι αν αυτή η έκφραση της “νοσταλγικής συνθήκης της μορφής” των ’90s δεν είναι τόσο καλή όσο το X-Men ’97, αποτελεί σίγουρα μια καλή και δημιουργική προσπάθεια που σίγουρα αφήνει καλά θεμελιωμένες προσδοκίες για κάτι αξιόλογο ως συνέχεια στο μέλλον.
