The Platform – Μία ευφυής κοινωνική αλληγορία που καταλήγει κακό cult horror

Μάνος Βασιλείου - Αρώνης Από Μάνος Βασιλείου - Αρώνης 5 Λεπτά Ανάγνωσης

Τελευταία το Netflix προσφέρει μία νέα λειτουργία που μας δείχνει το top 10 προβολών κάθε χώρας ανά ημέρα. Όχι ότι σε άλλες χώρες είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα, αλλά είναι σίγουρα λυπηρό ότι στην Ελλάδα φιγουράρουν μόνιμα σε αυτή τη λίστα κυρίως blockbuster τύπου Fast and Furious, φυσικά το Casa del Papel και ατέλειωτο trash που εκπροσωπείται επάξια απ’ το Too Hot to Handle. Μία ταινία η οποία μπήκε αρκετά αναπάντεχα σε αυτό το top 10 ήταν το ισπανικό The Platform και αυτό ήταν αρκετό για να μου κινήσει το ενδιαφέρον να βάλω να το δω, χωρίς να έχω καταλάβει τι θα ερχόταν στη συνέχεια.

Ας το πιάσουμε όμως απ’ την αρχή. Το The Platform (El Hoyo) ξεκινάει από μία πολύ έξυπνη και πρωτότυπη ιδέα. Στήνει το concept του σε μία φυλακή, η οποία κατανέμει τους τροφίμους της σε πολλαπλά επίπεδα διαρθρωμένα κατακόρυφα, προσδίδοντας έτσι στους φυλακισμένους μία κατακόρυφη ιεράρχηση η οποία γεννά τεράστια ανισότητα στην τροφή που τους μοιράζεται. Αυτό φέρνει σε συνεχείς συγκρούσεις του τροφίμους, οι οποίοι απολαμβάνουν το προνόμιό τους έναντι των κατώτερων επιπέδων, όμως βρίσκονται πάντα υπό τον φόβο των ανώτερων επιπέδων. Και μάλιστα ζουν συνεχώς υπό το φόβο της αλλαγής του «κοινωνικού τους στάτους», η οποία επέρχεται μία φορά τον μήνα, όταν μεταφέρονται τυχαία σε διαφορετικό επίπεδο. Αν βρεθούν σε ανώτερο επίπεδο έχει καλώς, όμως αν ξυπνήσουν σε κάποιο απ’ τα χαμηλά επίπεδα, τότε ξυπνά μαζί τους και το ένστικτο επιβίωσης.

Είναι προφανές ότι η υπόθεση της ταινίας είναι εξαιρετικά ευρηματική. Πρόκειται ίσως για ευτυχή συγκυρία το γεγονός ότι το The Platform κυκλοφόρησε σε κοντινή χρονική απόσταση σε σχέση με τα Παράσιτα, των οποίων η τεράστια επιτυχία ξαναέφερε έντονα τη συζήτηση για την κοινωνική – ταξική ματιά στο σύγχρονο κινηματογράφο. Όπως τα Παράσιτα, έτσι και το The Platform εκκινεί από μία κοινωνική αλληγορία με κεντρικά θέματα την κοινωνική ανισότητα και τον κοινωνικό κανιβαλισμό και γι’ αυτό κατ’ αρχάς η επιτυχία του στο Netflix είναι ευχάριστη.

Όμως δυστυχώς το The Platform κινηματογραφικά δεν μπορεί να σταθεί σε καμία περίπτωση δίπλα στα Παράσιτα κι αυτό γιατί το The Platform εξαντλεί πολύ γρήγορα τη θεματολογία του, μετατρέπεται από ατμοσφαιρικό θρίλερ κοινωνικού ενδιαφέροντος σε cult b’ movie και κατά συνέπεια χάνει εντελώς το ενδιαφέρον του. Ο επαναλαμβανόμενος κανιβαλισμός στην ταινία, ως ακραία αναπαράσταση της σκληρής βίας, δεν λειτουργεί ως κάποιου είδους αποκορύφωμα, αλλά ως προσπάθεια πρόκλησης του θεατή, θυμίζοντας σε φετιχιστική βία ταινίες τύπου Saw, που έχουν βέβαια κι αυτές το κοινό τους, αλλά σίγουρα είναι πολύ πιο περιορισμένο. Η ταινία έτσι γρήγορα αρχίζει να επαναλαμβάνεται και καταφέρνει να φαίνεται ανυπόφορη ακόμα και η διάρκεια της 1.30 ώρας (που είναι πλέον μικρή διάρκεια για τη μέση ταινία). Γιατί αφού τελειώνει το πρώτο main story μετά η ταινία μπαίνει στον αυτόματο, επαναλαμβάνεται διαρκώς και προσπαθεί να βασιστεί σε διάφορα ανέμπνευστα sub-stories τα οποία γράφτηκαν απλώς για να τραβήξουν τη διάρκεια της ταινίας μην έχοντας στην πραγματικότητα ουσιαστική συμβολή στην ταινία η οποία έχει ολοκληρωθεί πολύ νωρίτερα και απλώς μένει και το τυπικό τέλος της.

Το The Platform είναι ίσως η απόδειξη ότι δεν αρκεί μία καλή ιδέα για να φτιάξεις το σενάριο μίας ολοκληρωμένης ταινίας, όσο ευρηματική κι αν είναι αυτή η αρχική ιδέα. Όλο αυτό βέβαια έχει και τη δυσάρεστη συνεπαγωγή ότι σε κάνει να σκέφτεσαι τις δυνατότητες που σπαταλήθηκαν σε αυτή την ταινία και συγκεκριμένα πόσο καλύτερα θα υπηρετούσαν την αρχική τους ιδέα αν την είχαν γυρίσει σε μία ταινία μικρού μήκους, η οποία θα περιείχε μόνο το πρώτο main story με τον γέρο τρόφιμο Trimagasi και η κορύφωση του κανιβαλισμού (ή ο φόβος για αυτόν) θα έριχνε και την αυλαία. Όμως δυστυχώς δεν έγιναν έτσι τα πράγματα και τελικά μία ευρηματική αρχική ιδέα χάθηκε σε μία horror b’ movie, της οποίας το περιεχόμενο κάνει ακόμα πιο αναπάντεχο το γεγονός ότι μπήκε στο top 10 δημοφιλίας του Netflix.

Μοιραστείτε το Άρθρο
Γεννήθηκε το 1993, δηλαδή ήταν 6 χρονών όταν είδε πρώτη φορά το Star Wars. Κάπου στο Λύκειο κατέληξε ότι η αλήθεια βρίσκεται στον Sheldon και από τότε προσπαθεί να ανακαλύψει τον κόσμο των nerds και των superheroes, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Αγαπημένο του χρώμα το κόκκινο: στις σημαίες, στον Flash, στον Deadpool, ενώ στις μπλούζες το προτιμά με λευκές λωρίδες. Τελευταία το παίζει και δικηγόρος, χωρίς καμία επιτυχία.