Μετά το αριστουργηματικό Βirdman, o Alejandro G.Iñárritu (Βabel, Biutiful, 21 grams) επιστρέφει με το επικό το The Revenant, μια ταινία που έγινε για να αλλάξουν εντελώς οι ισορροπίες στο Hollywood, αλλά και να τιμωρηθούν οι ηθοποιοί, καθώς βασανίστηκαν από το κρύο, τα συνεχή και παρολίγον μοιραία ατυχήματα αλλά και τις ιδιοτροπίες των συντελεστών.
Εκ πρώτης όψεως το The Revenant υπόσχεται (και υλοποιεί) μια πολύ βασική ιστορία εκδίκησης. Ένας πατέρας (Dicaprio) χάνει το παιδί του από τα χέρια ενός εγωιστή ρατσιστή (Τom Hardy) και αφήνεται σχεδόν πεθαμένος στο κρύο. Ο Dicaprio όμως, με την δύναμη της θέλησης του και μόνο, ξεπερνά όλες τις αντιξοότητες και κυνηγά τον φονιά του παιδιού του. Ακούγεται στερεοτυπικό και εν μέρει είναι. Είναι μια μινιμαλιστική ιστορία, που σκοπός της δεν είναι παρά να λειτουργήσει ως πρόφαση για την πραγματική ιστορία, που δεν είναι άλλη από μια κριτική της δυτικής επέκτασης στην Αμερική. Ο Iñárritu, με την συνδρομή του σεναριογράφου Mark L. Smith (Vacancy) εξασκεί την πολυαγαπημένη του πολλαπλή και ταυτόχρονη αφήγηση, και διηγείται ουσιαστικά τις αντίπαλες δομές και σχέσεις όχι μόνο των Ινδιάνων με τους λευκούς αποίκους, αλλά και τον έντονο ανταγωνισμό μεταξύ των ίδιων των λευκών. Οι σφαγές για το κέρδος, τα παιχνίδια χειραγώγησης με τα απρόσωπα κέντρα εξουσίας που απέχουν εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, η εξαπάτηση των Ινδιάνων να παίζουν το εμπορικό παιχνίδι των κατακτητών, όλα αυτά είναι όχι μόνο έκδηλα σε όλη την ταινία, αλλά σε σημεία ανταγωνίζονται την κεντρική υπόθεση για την αφηγηματική πρωτοκαθεδρία.
.
Σεναριακά λοιπόν, το κύριο θέμα της ταινίας δεν είναι τόσο η εκδίκηση, όσο ο ρατσισμός και η ατομική ευθύνη. Το παιδί του Hugh Glass (Dicaprio), ο Hawk (πρωτεμφανιζόμενος Forrest Goodluck) είναι, στην ταινία, μιγάς. Όσοι βοηθούν τον Glass στην πορεία του είναι Ινδιάνοι παρίες, ενώ οι οργανωμένοι θεσμοί, τόσο της εταιρείας, όσο και της φυλής είτε τον εγκαταλείπουν είτε τον κυνηγούν. Αυτά τα συστατικά, που το καθένα διαγράφει την δική του, αυτόνομη πορεία, παράλληλα με ταινία, τόσο εικαστικά όσο και αφηγηματικά, και δημιουργεί ακαριαία την εντύπωση ενός κόσμου τεράστιου, πολύπλοκου και τρομερά αφιλόξενου, πράγμα που δίνει στην ταινία έναν εκπληκτικό χαρακτήρα immersion. Η ταινία εν μέρει βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία, που έλαβε χώρα στις αρχές του 19ου αιώνα, και πιο συγκεκριμένα το 1823, στις ακτές του Μιζούρι. Ωστόσο αυτό δεν επηρεάζει τον Iñárritu να δημιουργήσει την μυθοπλασία που ταιριάζει στο όραμα του…
Απόλυτος πρωταγωνιστής σε αυτή την ταινία είναι, για μια ακόμη φορά, η σκηνοθετική οπτική του Iñárritu. Από το πληθωρικό στυλ του ασταμάτητου γυρίσματος και την ψευδαίσθηση του μηδενικού μοντάζ πέρσι, ο δημιουργός περνά στα πιο φιλόδοξα και μεγαλεπήβολα πλάνα που είδαμε φέτος. Όλη η ταινία είναι δομημένη πάνω σε γεμάτα φυσικό φως πλάνα, με το set up τους να αποτελείται από πανέμορφα φυσικές τοποθεσίες. Η επιβλητική ομορφιά της φύσης, η ποιητικότητα που αποπνέουν τα χιονισμένο τοπία και η βαθιά λυρική ατμόσφαιρα που δημιουργούν είναι η μεγαλύτερη αρετή της ταινίας. Εικαστικά είναι σίγουρα μια αξεπέραστη κινηματογραφική εμπειρία. Σε αυτό βοηθά και ο διευθυντής φωτογραφίας Emmanuel Lubezki (Βirdman, Gravity) ο οποίος έκανε το έργο του τον πυρήνα της ταινίας, γύρω από τον οποίο ο Iñárritu έπλεξε το περίπλοκο ψηφιδωτό του.
Και περνάμε τώρα στο κομμάτι των ερμηνειών… Η παγωμένη και συγχρόνως λυρική ατμόσφαιρα της ταινίας έπαιξε μεγάλο ρόλο στο πως οι ηθοποιοί ερμήνευσαν τους ρόλους τους. Έτσι λοιπόν ο Leonardo DiCaprio ( Wolf Of Wall Street, Django Unchained, Aviator, Shutter Island, Inception, και άλλες ταινίες που αξίζουν Όσκαρ…) μας έδωσε μια πηγαία βίαιη και την ίδια στιγμή λυρική ερμηνεία, που στηριζόταν στο μεγαλύτερο βαθμό της σε μια τρομακτική, καθαρά σωματική ικανότητα αναπαράστασης. Ο DiCaprio αποδεικνύει (ξανά) πως είναι ένας τρομερός ηθοποιός, ακόμα και όταν δεν έχει λόγια. Η εκφραστικότητα των κινήσεων του, η μικροεκφραστική του προσώπου του, όλα είναι παρόντα και τον καθιστούν απόλυτο άρχοντα του φιλμ. Χωρίς να είναι η καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του, ή ο καλύτερος ρόλος ( την τιμή αυτή την διεκδικούν οι συνεργασίες του με τον τεράστιο Martin Scorsese), το Όσκαρ εδώ είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητο, μόνο και μόνο για την δικαίωση και ίσως για την Ιστορία. Αν και μετά από τόσα βραβεία (Χρυσή Σφαίρα καλύτερου Α’ Ανδρικού μεταξύ άλλων), ίσως η όρεξη του να έχει κορεσθεί..
Το υπόλοιπο cast κινήθηκε σε παρόμοια πλαίσια, δίνοντας στο μεγαλύτερο βαθμό τους δυναμικές ερμηνείες. Πρώτος σε αυτές αναδείχθηκε για μια ακόμα φορά ο Τom Hardy (Mad Max, Legends, Warrior) στο ρόλο του John Fitzgerald. Σε έναν τρομερά επικοινωνιακό ρόλο (για τα δεδομένα του) στάθηκε ισάξια απέναντι στον DiCaprio, τόσο σε ανάστημα όσο και σε ερμηνευτική δεινότητα, αποδεικνύοντας για μια ακόμα φορά πως είναι από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του. Επιπλέον ξεχώρισε ιδιαίτερα ο νεαρός Domhnall Gleeson (Harry Poter, Star Wars- The Force Awakens, About Time), που εστίασε σε μια πιο εξανθρώπισμένη προσέγγιση και προσέδωσε στην ταινία την μοναδική authoritive figure που θα μπορούσαμε να συγχωρέσουμε!
Η ταινία δεν είναι χωρίς αρνητικά. Η μεγαλεπήβολη σκηνοθεσία του Iñárritu σε πολλά σημεία χάνεται και φαντάζει ακυβέρνητη, σαν να μη μπορεί ο δημιουργός να γενικεύσει αρκετά την εικόνα του για να χωρέσει την ίδια της την πολυπλοκότητα. Την ίδια στιγμή, η επιμονή του σκηνοθέτη για φυσικότητα στα πλάνα έχει και τα αρνητικά της, καθώς ο θεατής δεν καταφέρνει πάντα να βυθιστεί στην ιστορία, με αποτέλεσμα το ενδιαφέρον του να αυξομειώνεται… Γενικότερα, είναι ίσως μια δύσκολη ταινία, που απαιτεί ξεκούραστους θεατές. Επιπλέον, η επίμονη προσπάθεια του Dicaprio να ερμηνεύσει, εστιάζοντας στην πλέον μινιμαλιστική προσέγγιση ( για την οποία φυσικά του δόθηκαν οδηγίες από τον σκηνοθέτη) δεν καταφέρνει πάντα να οξύνει την συναισθηματική προσβασιμότητα του ήρωα για το κοινό. Σε αρκετά σημεία ο Glass φαντάζει το ίδιο παγωμένος με το τοπίο γύρω του. Σε κάθε περίπτωση όμως αυτό δεν στερεί από την ταινία την δυναμική της…
Και αυτό εν ολίγοις είναι το Τhe Revenant. Ένα μνημείο εικαστικής ομορφιάς που αναμένεται να πρωταγωνιστήσει στα Όσκαρ! Σίγουρα το αξίζει, όχι όμως για τους λόγους που θα φανταζόταν κανείς…
