«Έχω έρθει αποφασισμένος φέτος στο χωριό».
Το κοινό γνώρισε τις Μέρες Λατρείας πρώτη φορά μέσα από τις σελίδες του Μπλε Κομήτη. Ολοκληρωμένο πια κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Polaris. Ο Παναγιώτης Πανταζής (Pan Pan – γνωστός για κόμικς όπως Τα Μυστικά του Βάλτου και ο Ερωτόκριτος) εργάστηκε στο σενάριο και το σχέδιο ενώ ο Γιώργος Γούσης (Ληστές, Ερωτόκριτος) ασχολήθηκε αποκλειστικά με το σενάριο.
Η ιστορία ακολουθεί τον δεκαεξάχρονο Τίτο που ζει στην Αθήνα σε μία ακόμα εξόρμηση στο χωριό για να περάσει Πάσχα με τους γονείς και τη γιαγιά του. Όπως κάθε έφηβος που σέβεται τον εαυτό του, βάζει στόχους ανέφικτους: να γίνει κάτι με τη Μάγδα, δύο χρόνια μεγαλύτερη του την οποία βλέπει κάθε χρόνο το Πάσχα. Η παρέα του Τίτου αποτελείται ακόμα από τον Γιώργο και την Κορίνα που έχουν τις δικές τους «περιπέτειες» αυτό το Πάσχα αλλά είναι και σχολιαστές των προσπαθειών του Τίτου.
Πρόκειται για μία κλασική teen ιστορία αλά ελληνικά και το Smassing Culture δεν θα μπορούσε να αδιαφορήσει. Μπορεί να έχουμε ταυτιστεί λίγο με τους υπερήρωες ή με διανοούμενιστικα κείμενα όμως έχουμε μία ειδική θέση στην καρδιά μας για την ένοχη απόλαυση teen σειρών, κόμικς και ταινιών.
Σε αντίθεση με ό,τι συχνά πιστεύεται, το teen δεν είναι εύκολο είδος, ούτε στα κόμικς ούτε πουθενά. Φορτωμένο με τα χειρότερα κλισέ του Hollywood –αλλά και κάποιες από τις πιο καλές στιγμές του– αντιμετωπίζεται συχνά ως υποδεέστερο. Πράγματι, συχνά κυριαρχούν στερεοτυπικά σενάρια — αγόρι γνωρίζει κορίτσι, κάπως την απογοητεύει, συνειδητοποιεί το λάθος του, όλα διορθώνονται από μία μεγάλη ρομαντική κίνηση, the end. Ακόμα χειρότερα, οι απεικονίσεις των εφήβων κινούνται ανάμεσα σε καρικατούρες χαρακτήρων, με σπασμωδικές και ασυνάρτητες συμπεριφορές και τις μικρογραφίες ενηλίκων· τίποτα από τα δύο δεν μπορεί να εκφράσει τη διαδικασία μετάβασης που περνάει ένα άτομο. Ωστόσο, πέραν όλων αυτών, μία καλή ιστορία ενηλικίωσης έχει τη δική της. Δεν είναι μόνο ότι μας γεμίζει νοσταλγία για αυτή την περίοδο· πολύ περισσότερο, δίνει στον θεατή/αναγνώστη να σκεφτεί κάποια δικά κομβικά σημεία στην πορεία της δικής του ζωής, επιτυχίες αλλά και αποτυχίες και ματαιώσεις που τον ακολουθούν ακόμα.
Οι Μέρες Λατρείας κινούνται σε αυτή την κατεύθυνση. Δεν αποφεύγουν πάντα τα κλισέ, κατορθώνουν όμως να τα ενσωματώσουν στο ελληνικό πλαίσιο με οργανικό τρόπο. Το Πάσχα στο χωριό έχει τη δική του τελετουργία λατρείας και αυτή πλαισιώνει την πορεία του Τίτου. Τα σόγια που «πρέπει να τα δεις», η περιφορά του επιτάφιου και, φυσικά η Ανάσταση. Μα πάνω από όλα είναι οι παρέες που χτίστηκαν μέσα από διαδοχικά Πάσχα(τα) και αποκτούν άλλη σημασία μες την εφηβεία. Πολύ έξυπνα οι δημιουργοί προσθέτουν, πέρα από τα παραδοσιακά, ένα ακόμα τελετουργικό στο τέλος, που έχει νόημα μόνο για τους έφηβους που ζουν το Πάσχα στο χωριό: ένα κρυφτό που τους επαναφέρει στην παιδική ηλικία αλλά διεξάγεται μες το νεκροταφείο του χωριού τη νύχτα, σημάδι ότι απομακρύνονται γρήγορα από τα χρόνια του παιχνιδιού.
Ο Τίτος έρχεται αποφασισμένος να είναι αυτό το Πάσχα διαφορετικό αλλά στην πραγματικότητα είναι καταδικασμένος να περάσει όλα τα στάδια της αγωνίας του εφηβικού έρωτα. Στην πορεία, απορροφημένος από τη δική του ανησυχία, θα αγνοήσει τα προβλήματα των γονιών του αλλά και την παράλληλη διαδρομή των φίλων του. Σαν γνήσιος έφηβος, τοποθετεί την επιθυμία του στο κέντρο του κόσμου, φιλτράρει ό,τι συμβαίνει μέσα από αυτό, για τρεις μέρες αγωνίας χτίζει το δικό του σύμπαν και ζει εντός του. Οι αναγνώστες δεν μπορούν παρά να εκνευριστούν μαζί του αλλά και, εν τέλει, να ταυτιστούν, να του αναγνωρίσουν όλα τα ελαφρυντικά του κόσμου. Ποιος δεν έχει βρεθεί σε αυτή τη θέση;
Το ίδιο το σχέδιο φαίνεται να αναδεικνύει αυτά τα στοιχεία, με τους προσγειωμένους χρωματικούς τους τόνους και τη βυζαντινή σχεδόν απλότητα στα πρόσωπα, η οποία βέβαια καταφέρνει απόλυτα να οπτικοποιήσει τα ασταθή και υπερβολικά τους συναισθήματα (συνηθισμένο στην εφηβεία). Την ίδια στιγμή το ίδιο το χωριό, το περιβάλλον στο οποίο διαδραματίζεται ιστορία πρωταγωνιστεί με την ίδια σφοδρότητα όπως και οι ανθρώπινοι χαρακτήρες. Πολύχρωμο, λιτό μέσα στη βουκολική του γοητεία, προσφέρει μια ατμόσφαιρα η οποία γεμίζει τις σελίδες του κόμικ με μια αισθαντικότητα.
Το φινάλε σέβεται την πορεία των χαρακτήρων και δεν προσφέρει μία βολική λύτρωση ούτε όμως καταδικάζει τον πρωταγωνιστή μας. Η πραγματικότητα αποδεικνύεται πιο απλή από τις προσδοκίες και τις ανησυχίες του Τϊτου. Το τέλος, γλυκόπικρο, όπως πρέπει να είναι, επαναφέρει τον Τίτο στο δικό μας σύμπαν. Η ευκαιρία παραμένει ανοιχτή, ίσως εκπληρωθεί, ίσως όχι. Όπως κάθε τελετουργία που σκοπεύει να αντέξει στον χρόνο, οι Μέρες Λατρεία θα επαναληφθούν.
