Σε πολλά πράγματα υπάρχει η άποψη ότι όσο πιο παλιό, τόσο πιο καλό, το λεγόμενο σύνδρομο της δεινοσαυρίλας. Έτσι όσα χρόνια κι αν περάσουν, η καλύτερη ταινία θα είναι το Citizen Kane (1941), ο καλύτερος metal δίσκος το Master Of Puppets (1986), ο καλύτερος porn star ο Γκουσγκούνης (80’s). Το φαινόμενο αυτό παρουσιάζεται και στα anime. Ρε ό,τι και να γυριστεί, μέχρι και την Αποκάλυψη να κάνουν με 3D σχέδιο, το καλύτερο anime όλων των εποχών θα είναι πάντα το Dragon Ball. Και άλλα anime/manga από τη προκάμβριο όπως το Hokuto No Ken, Yu Yu Hakusho, Astro Boy, Αkira, Tengen Myoh, Fist of the Northen Star, Saint Seya, Slayers (όχι το συγκρότημα), Ranma 1/2 θα έχουν πάντα θέση σε λίστες με τα καλύτερα anime. Που κολλάνε τα παραπάνω; Μα ακριβώς αυτά τα anime, αυτήν την αισθητική προσπαθεί να φρεσκάρει και να παρουσιάσει το Toriko.
Old school μάχες με μπουκετίδια που γκρεμίζουν βουνά από ανθρωπόμορφα κτήνη, υπερβολικές δόσεις των πάντων και σκότωμα της επιστήμης, αυτά είναι τα κυριότερα χαρακτηριστικά. Και είναι δοσμένα με όρεξη, χαβαλέ και γνώση για το πως πρέπει να είναι ένα true to it’s roots shonen.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένος:
Από τον mangaka Misutoshi Shimabukuke, κολλητού του Οda και δημιουργού του Seikimatsu Leader Den Takeshi , και με σκηνοθέτη τον Μituru Obunai, το Toriko εφοδιάστηκε από την Toei με όλα όσα χρειάζεται για να πετύχει το σκοπό του: να σε γυρίσει σε μια εποχή οπού το κινητό ήταν τούβλο, ο Ψυχρός Πόλεμος πραγματικότητα και η λέξη Ιντερνέτ ἀγνωστη, και να σου θυμίσει τα απλά και ουσιαστικά πράγματα σε αυτή τη ζωή.
Πλοκή
H πλοκή είναι πραγματικά πολύ απλή. Ο Toriko και τα κολλητάρια του είναι κάτι φουσκωτά ντούκια που ζουν σε ένα κόσμο που το φαγητό σημαίνει τα ΠΑΝΤΑ. Αυτοί πεινάνε συνέχεια και κυνηγάνε πράγματα για να φάνε, από σκόρδα μετεωρίτες μέχρι τεράστια σκουλήκια. Μαζί τους είναι κάποια γλαστροειδή υποκείμενα ο κυριότερος εκ των οποίων ο μάγειρας Κοmatsu. Κεντρικό θέμα αποτελεί το κυνήγι ενός φαγητού που λέγεται GOD (ναι έτσι ακριβώς), το οποίο όποιος το βρει ελέγχει όλα τα φαγητά του κόσμου. Δε ξέρω πως λειτουργεί, αλλά προφανώς εάν έχεις μια ωραία και μεγάλη ντομάτα μπορείς να ελέγξεις τις ντομάτες όλου του κόσμου
Φυσικά το ίδιο θέλει και η κακή οργάνωση των κακών ντουκιών που θέλουν τον Θεό για κακό σκοπό (γιατί είναι κακοί…) Ξέρω, μεγάλη έκπληξη…
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ
Τα κύρια θέματα εδώ είναι το φαγητό και η υπερβολή. Έτσι ένας mainstream καταρράκτης έχει πλάτος ένα χιλιόμετρο. Τα ζώα είναι από μικρόβια μέχρι αρκετά μεγάλα για να κυκλώσουν το πλανήτη και φυσικά η συντριπτική πλειοψηφία τρώγεται. Πραγματικά τα ζώα και γενικά τα υλικά για το μαγείρεμα είναι τόσο έξαλλα και άκυρα που κάποια αξίζουν μια αναφορά: Regal Mammoth, ένα μαμούθ που μέσα του υπάρχουν δάση, ήλιος και φλέβες στο μέγεθος της Κηφισίας. Coffee ants, μυρμήγκια από καφέ, ζάχαρη και κρέμα, ψημένα γουρουνόπουλα που είναι ζωντανά, δέντρα από μπριζόλες, καμηλοπαρδάλεις από μέλι, μια σούπα που βγαίνει από έναν παγετώνα κάθε 100 χρόνια (century soup), ένα μαρούλι που φυτρώνει στον ουρανό (ozon herb) ένα ψάρι με περούκα και κραγιόν (madam fish) και άλλα καλούδια παρόμοιου ύφους και σχεδίου.
Πάντως το φαγητό εδώ έχει το ρόλο του να σε πάει πίσω στα βασικά, με δόσεις προχωρημενιάς. Τρως για να ζεις και ταυτόχρονα ψάχνεις και τις γκουρμεδιές σου. Όταν δεις το Toriko θα θελήσεις να φας καραμελωμένη καραμέλα με καραμέλα σιρόπι και αυτό-το-πράγμα-που-υπάρχει-στη-κουζίνα-εδώ-και-χρόνια-και-κανείς-δε-το-τρώει-ούτε-το-πετάει (υπάρχει σε κάθε σπίτι), και γενικά θα σου θυμίσει ότι δε χρειάζεται ούτε κάνα ψαγμένο σκοπό να έχεις, ούτε τους φίλους σου να προστατεύσεις, ούτε να εκνευρίζεις κάθε τύπο που συναντάς για το πόσο δύσκολα πέρασες σαν παιδί.
Χαρακτήρες
Toriko: Ο πρωταγωνιστής, όπως ίσως καταλάβατε. Ένας πεινασμένος σφίκτερμαν που όλη την ώρα κυνηγά πράγματα για να φάει. Είναι heavenly king-emperor μαζί με άλλους τρεις τύπους. Ο τίτλος αυτός παρόλο που είναι εντυπωσιακός, δε σημαίνει απολύτως τίποτα, απλά δηλώνει ότι είναι μαθητής ενός γέρικου υπέρντουκου, του προέδρου ενός οργανισμού που ελέγχει τα αποθέματα φαγητού και τα διανέμει στις χώρες του κόσμου. Σα χαρακτήρας είναι απλός, ειλικρινής και τίμιος, αν και όχι ιδιαίτερα έξυπνος. Πάντως είναι συμπαθητικό και φιλότιμό παλικάρι.
Komatsu: Ένας μάγειρας που δουλεύει με τον Toriko. Τη μισή ώρα γλύφει τον Toriko και την άλλη μισή σκούζει για βοήθεια ή παραπονιέται. Όπως και να έχει είναι η απόλυτη αχρηστία και ενόχληση.
Sunny: Ο Sunny γουστέρνει την ομορφιά γενικά. πολεμάει καλά με τα μαλλιά του ως όπλο . Είναι και αυτός heavenly king-emperor και έχει μια αδερφή κόμπάρσο, που γουστάρει τον Toriko.
Coco: Ο τύπος με το πιο fail όνομα είναι ταυτόχρονα ο πιο αξιόπιστος του anime. Ξηγημένο παιδί, βλέπει και το μέλλον άρα ακόμα πιο χρήσιμος και μπορεί και τα καταφέρνει και στο ξύλο (παλεύει με δηλητήριο, κάτι σαν τον Magellan από ΟΡ αλλά στο καλό). Όταν τα πεινασμένα ντούκια συμπεριφέρονται σαν Έλληνες χούλιγκαν, αυτός κάθεται εκεί, και παλεύει κομψά.
Zebra (ή Zebura)
Τhe ugliest, meanest motherfucker around. O τελευταίος heavenly king-emperor, είναι το κακό παιδί της παρέας. Έχει κάνει φυλακή επειδή έφαγε κάποια είδη μέχρι εξαφάνισης. Σε αντίθεση με τους άλλους δεν έχει ούτε σκοπό ούτε κάποιο συγκεκριμένο υλικό που κυνηγάει, αντίθετα απλά του αρέσει να σκοτώνει πράγματα. Ο τρόπος που παλεύει είναι να γκαρίζει σε πράγματα μέχρι να πεθάνουν.
Υπάρχουν ακόμα αρκετές ωραίες μορφές,και από τους κακούς, αλλά επειδή απλά εμφανίζονται παίζουν ξύλο και φεύγουν, δε ξέρω και πολλά για αυτούς. Στο γενικό όλοι είναι ντούκια, και τους αρέσει να σκοτώνουν πράγματα, ακόμα και αν δε τα τρώνε μετά.
Σχέδιο
Στο σχέδιο το Toriko είχε μια διπλή πρόκληση. Από τη μια σε κάνει να πιστέψεις ότι ζεις στα 80’s και επομένως η τελευταία βιντεοταινία που κυκλοφορεί είναι του Γαρδέλη και από την άλλη να ανταγωνιστεί τα πιο πρόσφατα anime που στο σχέδιο μπορούν να συγκριθούν με τη φρεσκάδα μαρουλιού και τη ζωντάνια αλανιάρας κότας, που το μάτι της στάζει εμπειρία και σκέρτσο.
Κακά τα ψέματα, όσο animara και αν είναι το Hokuto Νo Ken, ο σημερινός θεατής δε μπορεί να δει πάνω από 10 επεισόδια χωρίς να νιώσει αυτή τη γλυκιά αίσθηση του εγκεφαλικού να σου χαϊδεύει το δεξί ημισφαίριο.
Παρόλα αυτά το Toriko ξεπέρασε τέτοια προβλήματα με αρκετά καλό τρόπο. Το σχέδιο του είναι πολύ καλό (πράγμα που δε σταματά να μας θυμίζει με σκηνές Toriko-Komatsu να κοιτούν αστέρια, λίμνες, βουνά, παγετώνες δάση, σούπες και μπλε πλοκάμια)
Και πολλά, πολλά άλλα.
Επίσης οι μάχες είναι πολύ καλοφτιαγμένες και σε απορροφούν, παρά το γεγονός ότι όλες οι τεχνικές βασίζονται σε μαγειρικά σκεύη και τρόπους μαγειρέματος, από μίξερ, δίχτυα και σπάτουλες, μέχρι mainstream κουταλοπίρουνα και τιρμπουσόν, και φυσικά καλαμάκια (πουρουφάν). Ιδιαίτερα αυτή η απλότητα. Πάντα 1v1, όχι μοντέρνες στρατιές κομπάρσων, 5λεπτες μάχες με ενδιάμεσες ιστορίες. Γιατί όχι που να πάρει όχι, δε θέλω ούτε να μάθω πόσο δύσκολα μεγάλωσε ο κάθε άκυρος, ούτε να τρέχει κορόμηλο το δάκρυ με ιστορίες στυλ Βασιλάκη Καήλα. Θέλω πότε-πότε true super-power ξυλίκι και ας είναι και με χέρια πιρούνια και με κουτάλες που γκρεμίζουν βουνά. Βλέπω shonen επειδή θέλω αυτή την ειλικρίνεια, την απλότητα και την ανεμελιά, κάτι που τα περισσότερα shonen δε έχουν πια. (ΣΕ ΣΕΝΑ ΜΙΛΑΩ ΝΑRUTO)
GOCHISHO SAMA
Γενικά όποιος είναι φαν των shonen ας τσεκάρει το Toriko. Ναι είναι υπερβολικό, ναι έχει κενά, και ναι, το θέμα του είναι οτινανιστικός αυνανισμός. Είναι όμως ειλικρινές, τίμιο και εντυπωσιακό. Αν περνάς φάση δράμα, seinen και είσαι του στυλ “καλά ακόμα shounen βλέπεις, δες κάνα δράμα” (ξέρεις ποιος είσαι μη κρύβεσαι) άστο. Αν πάλι σε έχουν κουράσει οι παλιές αγάπες, δες το να θυμηθείς γιατί ξεκίνησες να βλέπεις anime και τι σημαίνει shounen.
