Η Marvel και ο αλγόριθμος του MCU
Το Agatha All Along είναι η σειρά που όλοι και όλες είχαμε ξεχάσει ότι υπήρχε. Ανακοινώθηκε το 2021, μετά την επιτυχία του Wandavision και έκτοτε μεσολάβησαν πάρα πολλά για τη Marvel, κατά βάση αρνητικά. Αρκετές μέτριες ταινίες (ή ταινίες με πολύ fan service) και σειρές ιδιαίτερα αμφιλεγόμενες —φυσικά ρόλο σε αυτό παίζει το γεγονός ότι μέρος του κοινού στρατεύεται στη μάχη ενάντια στη «woke κουλτούρα» (ό,τι και αν σημαίνει αυτό), απαξιώνοντας με μισογύνικο τρόπο σειρές όπως το Ms. Marvel και το She-Hulk. Όμως, αυτό είναι μέρος του προβλήματος, όχι όλο το πρόβλημα — το meta-αστειάκι που μπαίνει στο τελευταίο επεισόδιο της She-Hulk φαίνεται να έχει δόσεις αλήθειας: η πορεία του MCU παράγεται από αλγόριθμο. Ίσως να ήταν πάντα έτσι αλλά τώρα τελευταία ο αλγόριθμος δείχνει να έχει σκουριάσει και, το χειρότερο όλων, αρχίζει και «φαίνεται»: όλο και πιο τυποποιημένες σειρές, ιστορίες και διάλογοι και μια φιλελεύθερη εκδοχή συμπεριληπτικότητας (ο Νίκος Γιακουμέλος έγραφε για «φεμινιστικό γκλίτερ») που γίνεται εύκολος στόχος στα τρολ της alt-right.
Για να δέσει το γλυκό, ήρθαν οι καταγγελίες και η καταδίκη του Jonathan Majors για σεξουαλική παρενόχληση και η Marvel έμεινε χωρίς Kang — τον βασικό villain πάνω στον οποίο θα χτιζόταν η επόμενη περίοδος του MCU, κατά αναλογία με τον Thanos. Απέναντι σε αδιέξοδο, αντί να κάτσει να επανασχεδιάσει σοβαρά τα πλάνα της για τα επόμενα χρόνια, κατέφυγε σε ένα φτηνό διαφημιστικό τρικ, επαναφέροντας τον Robert Downey Junior για να παίξει τον Doctor Doom. Θα δούμε πώς θα πάει αυτό αλλά οι πρώτες, κατά βάση αρνητικές, αντιδράσεις του κοινού δείχνουν ότι τέτοια εξόφθαλμα κόλπα δεν πιάνουν πλέον. Ο αγαπημένος ηθοποιός έκανε μια τρομερή πορεία ως Iron Man/Tony Stark, ήταν ιδιαίτερα σημαντικός στην εκτόξευση του MCU αλλά αυτός ο κύκλος έκλεισε με ιδανικό μάλιστα τρόπο. Αυτό που κάνει η Marvel μας θυμίζει την ατάκα του Michael από το Good Place: “There’s something so human about taking something and ruining it a little so you can have more of it.»”
Η Agatha να σώσει τι;
Μέσα σε όλα αυτά, είναι απόλυτα λογικό να πει κανείς ότι το MCU είναι σε κρίση και ψάχνει κατεύθυνση. Εξίσου λογικό είναι να πει κανείς ότι δεν υπήρχε σχεδόν καμία προσδοκία από μια σειρά που όλοι είχαν ξεχάσει και κατά βάση είναι spin-off του Wandavision. Η σταθερά πολύ καλή Kathryn Hahn (ως η πρωταγωνίστρια Agatha Harkness) δημιουργούσε κάποιες προσδοκίες και η ανακοίνωση των Aubrey Plaza, Patti LuPone και Debra Jo Rupp (That 70’s Show) συμπρωταγωνίστριες (και συν-μάγισσες) κίνησαν λίγο το ενδιαφέρον. Όμως, συνολικά οι ελπίδες για αυτή τη σειρά ήταν τρομερά περιορισμένες. Δεν φαινόταν να έχει λόγο ύπαρξης, δεν θα προσέθετε κάτι στο lore του MCU και μια ακόμα μετριότητα (ή, αποτυχία) θα αξιοποιούνταν από τους γνωστούς «φίλους» μας που θα την απέδιδαν κατευθείαν στο γυναικοκρατούμενο καστ.
Απ' το κακό ξεκίνημα...
Το πρώτο επεισόδιο της σειράς τείνει να επιβεβαιώσει ότι πρόκειται για μία περιττή παραγωγή. Η Agnes O’Connor είναι ντετέκτιβ στην επαρχιακή πόλη του Westview που έχει αποσυρθεί για κάποιο ασαφές διάστημα και επανέρχεται στη δράση με αφορμή τη δολοφονία μιας άγνωστης. Μες την έρευνα της συναντά την πράκτορα του FBI, Rio Vidal (με την οποία φαίνεται να έχει κάποιο παρελθόν) και έναν έφηβο που κάνει διάρρηξη στο σπίτι της Agnes αναζητώντας τα ίχνη του “The Road”. Τελικά όλο το σκηνικό γρήγορα καταρρέει: το άγνωστο πτώμα ανήκει στη Wanda Maximoff (περισσότερο γνωστή ως Scarlet Witch), η πράκτορας Rio Vidal είναι μάγισσα και η Agnes είναι η Agatha Harkness που όμως έχει χάσει τις μαγικές δυνάμεις της και ζει παγιδευμένη σε μια εκδοχή της πόλης Westview που έφτιαξε η Wanda για να την τιμωρήσει — απόλυτα δίκαια αν θυμηθούμε τι της έκανε η Agatha. Με τον θάνατο της Wanda όμως, το ξόρκι έχει εξασθενήσει και η παγίδα καταρρέει· η Agatha ξυπνάει στο κανονικό Westview που μαζεύει τα κομμάτια του από την αιχμαλωσία που έζησε πριν τρία χρόνια.
Η σειρά προσπαθεί να παίξει με τα διαφορετικά είδη του σινεμά, χτίζοντας «ιστορίες μέσα σε ιστορίες» (όπως έκανε το Wandavision) αλλά χωρίς την παραμικρή επιτυχία· η αποκάλυψη γίνεται πρόχειρα, χωρίς σασπένς και η μνεία στις hard-boiled detective ιστορίες δεν έχει συναίσθημα. Δεν ξεκινάμε καλά…
...στην επαναφορά στις εργοστασιακές ρυθμίσεις
Όμως, η σειρά βρίσκει τα πατήματα γρήγορα και από το 2ο επεισόδιο σταματάει να υποκρίνεται κάτι άλλο από αυτό που είναι: μια fun, αρκετά καλογραμμένη σειρά με μάγισσες με εξαιρετικές ηθοποιούς. Η Agatha συνήλθε αλλά δεν έχει καθόλου δυνάμεις και έχει έναν goth έφηβο (John Locke) προσκολλημένο πάνω της, ο οποίος θέλει να μάθει τα πάντα για τη μαγεία και έχει ασαφές παρελθόν για το οποίο περιμένουμε αποκαλύψεις. Αποφασίζοντας να περπατήσει τον δρόμο των μαγισσών (The Road), η Agatha μαζεύει μια ομάδα από αποτυχημένες, ξεχασμένες και λίγο πικρόχολες μάγισσες που παρασύρονται σε μια τυχοδιωκτική περιπέτεια, προσπαθώντας να στρώσουν τη ζωή τους. Όλες γνωρίζουν ότι η Agatha είναι πλήρως αφερέγγυα, αδίστακτη και επικίνδυνη αλλά πείθονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Μέσα στον Δρόμο, θα συναντήσουν δοκιμασίες και κινδύνους που έχουν να κάνουν τόσο με τη (μη) συνοχή τους ως ομάδα όσο και με τα αδιέξοδα της καθεμίας. Τα επεισόδια έχουν πολύ καλή ροή, ωραίους διαλόγους και στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό στις πολύ δυνατές πρωταγωνίστριες που σηκώνουν τη σειρά με κάθε τρόπο. Βέβαια, όσο βλέπουμε να προστίθενται και άλλες, φαίνεται να προκύπτει ένα θέμα ισορροπίας που θα το βρει μπροστά της η σειρά: πώς θα δώσει χώρο σε όλες να αναδειχθούν, ενώ συγχρόνως θα προχωράει η πλοκή. Επιπλέον, τα μυστήρια που έχουν μπει, έχουν ένα ενδιαφέρον (κάποια περισσότερο από άλλα που είναι τελείως προβλέψιμα) και ελπίζουμε να δοθεί λύση στο κλείσιμο των εννιά επεισοδίων της σειράς και όχι σε κάποιο spin–off του spin–off κλπ κλπ. Γενικά, το Agatha All Along φέρνει μια αίσθηση από Supernatural, Charmed και Sabrina: πράγματα γνώριμα και ιδέες γνωστές που επανέρχονται με φρέσκο (σχετικά) τρόπο — όποιος και όποια αγαπάει τη μαγεία και τις μάγισσες, τις τελετές, τα ξόρκια, τους περίεργους κόσμους και τις σκοτεινές ιστορίες (που δεν είναι και τόσο σκοτεινές τελικά) θα βρει κάτι να τον κρατήσει στο Agatha All Along. Επιπλέον, η σειρά δεν πασχίζει να μας θυμίσει διαρκώς ότι είναι κομμάτι του MCU, δεν φέρνει cameo από γνωστούς χαρακτήρες, δεν προσπαθεί να ανοίξει τον δρόμο για 2-3 άλλες σειρές. Ξέρει τα δυνατά του σημεία, επενδύει σε αυτά και έχει μια ενδιαφέρουσα και αντιφατική πρωταγωνίστρια που θα αλλάξει μέσα από αυτή τη διαδικασία, βρίσκοντας νέες πλευρές του εαυτού της.
Κλείνοντας θα λέγαμε ότι το Agatha All Along ξεκίνησε αμήχανα και με φιλοδοξίες που δεν μπορούσε να εκπληρώσει· όμως βρήκε γρήγορα τον ρυθμό του, κινείται πλέον σε πιο γνωστά μονοπάτια και εξελίσσεται σε απρόσμενα καλή σειρά. Φυσικά, δεν φαίνεται να μπορεί να πιάσει τις καλύτερες σειρές του MCU (Wandavision, What If…?, Moon Knight) όμως είναι μια μικρή επιτυχία που την έχει ανάγκη η Marvel αυτή τη στιγμή. Σε κάθε περίπτωση όμως, δεν αρκεί για να λύσει το βαθύτερο πρόβλημα προσανατολισμού του MCU.
