Είναι διαδεδομένη η άποψη ότι τα τελευταία χρόνια οι ταινίες τρόμου είναι απαράδεκτες απόπειρες των studios να βγάλουν λεφτά. Παρόλο που υπάρχουν όντως ταινίες που ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία, η δήλωση αυτή δεν αληθεύει. Τα τελευταία δύο-τρία χρόνια έχουν βγει ταινίες που είναι αξιόλογες και καταφέρνουν να τρομοκρατήσουν αποτελεσματικά τους θεατές. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το πρόσφατο Conjuring 2 και το φανταστικό Babadook. Όμως με πονάει πολύ που λέω πως το Blair Witch δεν ανήκει στην τελευταία κατηγορία…
Όταν άκουσα πως θα βγει sequel του Blair Witch Project ενθουσιάστηκα. Όταν είχα δει την πρώτη ταινία είχα εντυπωσιαστεί, καθώς το found footage genre ήταν κάτι εντελώς καινούριο για μένα, και, ομολογουμένως, έκλεινα τα μάτια μου σε μερικές σκηνές. Μετά είδα μερικές κριτικές στο You Tube από ανθρώπους όπως ο Chris Stuckman και ο Jeremy Jahns με τους οποίους συμφωνώ συχνά και είπαν καλά λόγια. Οπότε, όντας αφελής, αποφάσισα να πάω να την δω με μερικούς φίλους. Βγαίνοντας από την αίθουσα προβολών, όλοι μας συμφωνήσαμε πως οι καλύτερες σκηνές της ταινίας ήταν αυτές που έδειξε από την πρώτη.
Έχουν περάσει χρόνια από την εξαφάνιση των παιδιών που πρωταγωνιστούσαν στο Blair Witch Project, αλλά αφού κάποια βίντεο ανεβαίνουν στο You Tube από κασέτες που βρέθηκαν στο Black Hills Forest, ο αδερφός της Heather από την πρώτη ταινία, James αποφασίζει με μερικούς φίλους του να πάει να την ψάξει ελπίζοντας πως είναι ακόμα ζωντανή. Εκεί συναντούν τον άνθρωπο που ανέβασε τα βίντεο ο οποίος προθυμοποιείται να τους βοηθήσει. Αλλά μετά από λίγη ώρα μέσα στο δάσος, γίνονται παράξενα πράγματα.
Το camerawork δεν διαφέρει πολύ από το πρώτο έργο ή από οποιαδήποτε found footage ταινία. Υπάρχουν βέβαια και μερικές βελτιώσεις στον χειρισμό της κάμερας όπως η χρήση drone από τους πρωταγωνιστές και οι κάμερες που φοριούνται στο αυτί σαν bluetooth. Το shaky cam που έχει αγαπήσει το Hollywood τόσο πολύ είναι λίγο σε σχέση με άλλες found footage ταινίες το οποίο είναι ένα βήμα μπροστά. Τα εφέ, αν και καλά, τα βρίσκω μη απαραίτητα και χαλούν το όλο μυστήριο της μάγισσας σε κάποιες σκηνές. Η ηθοποιία είναι καλή. Όχι κάτι το ιδιαίτερο αλλά δεν είναι ούτε η απαίσια ηθοποιία που μας έχουν προσφέρει οι πιο σύγχρονες ταινίες τρόμου. Βέβαια η σκηνοθεσία δείχνει πως ο σκηνοθέτης δεν ξέρει να στήνει σκηνές τρόμου. Οι περισσότερες φορές που τρόμαξα ήταν από τα άκυρα jumpscares που δεν είχαν ουσία και υπήρχαν εκεί απλά για να ξυπνήσουν τον θεατή. Αμέτρητες φορές πετάχτηκε ένα άτομο από την παρέα μπροστά από την κάμερα σαν αστείο και άλλες τόσες φορές ο ήχος κοβόταν ξαφνικά λόγω των απότομων αλλαγών σκηνών. Υπάρχουν δύο τρεις αξιόλογες σκηνές που μεταφέρουν τον φόβο των πρωταγωνιστών αλλά δεν είναι αρκετές για να σώσουν την ταινία. Οι διάλογοι μοιάζουν σαν να είναι αληθινοί το οποίο δουλεύει προς όφελος της ταινίας επειδή αποκτά έναν αέρα ρεαλιστικότητας, ακριβώς αυτό που χρειάζεται μία found footage ταινία, ειδικά όταν φέρει το όνομα Blair Witch.
Οι χαρακτήρες είναι όλοι στερεοτυπικοί έφηβοι πρωταγωνιστές θρίλερ. Μόνο ο James και η Lisa έχουν κάποιο ενδιαφέρον σαν χαρακτήρες καθώς είναι οι μόνοι που έχουν κάποιο στόχο. Οι υπόλοιποι απλά υπάρχουν εκεί για να ενοχλούν τον θεατή. Ειδικά ο Peter είναι υπερβολικά εκνευριστικός κάνοντας συνέχεια χαζά και προσβλητικά αστεία στους ντόπιους. Η δομή της είναι ακριβώς ίδια με την πρώτη ταινία και το τέλος είναι ίδιο με το τέλος της πρώτης ταινίας με προσθήκες όπως ένα CGI τέρας. Επίσης η τελευταία σκηνή του έργου, όχι μόνο θύμιζε πολύ την τελευταία σκηνή του πρώτου, αλλά έκανε τους πρωταγωνιστές να φανούν εντελώς χαζοί καθώς αγνοούν τις ίδιες τους τις οδηγίες. Δεν θέλω να χαλάσω το τέλος για όποιον ενδιαφέρεται αλλά για όσους το έχουν δει νομίζω πως καταλαβαίνουν για ποιο πράγμα μιλάω.
Η μάγισσα στις ταινίες αυτές δεν είναι απλά ένα τέρας ή ένα στοιχειό για να κυνηγήσει τους πρωταγωνιστές μας. Ο μύθος και η ιστορία πίσω από την Blair Witch είναι πολύ καλοφτιαγμένη και ανατριχιαστική. Το πιο ενδιαφέρον είναι πως τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στο Blair Witch Project, αλλά και παλιότερα γεγονότα που αναφέρονται στην ταινία, δεν επιβεβαιώνουν την ύπαρξη κάποιας μάγισσας. Αυτό μάλιστα έκανε την ταινία πιο τρομαχτική. Δεν ήξερε κανείς τι είναι ή αν είναι αληθινή η Blair Witch. Υπήρχε κάποτε και η θεωρία πως την Heather την σκότωσαν ο Mike κι ο Josh και όλα αυτά με την μάγισσα ήταν απλά κόλπο για να την πάνε σε ένα απόμακρο μέρος. Αλλά με το Blair Witch το μυστήριο αυτό διαλευκάνεται καθώς όχι μόνο επιβεβαιώνεται η ύπαρξη της μάγισσας, αλλά την βλέπουμε και μερικές φορές. Αυτό κατέστρεψε κάθε αέρα μυστηρίου και τρόμου που είχε η μάγισσα. Τώρα όλοι ξέρουμε πάνω κάτω το τι είναι, το από πού ήρθε και ποιες περίπου είναι οι δυνάμεις της. Έχει χαθεί κάθε ενδιαφέρον τώρα πια και τίποτα δεν τραβάει τον θεατή να πάει να εξερευνήσει το δάσος για να ανακαλύψει κάτι καινούριο. Η πρώτη ταινία είχε αυτήν την επίδραση, έκανε τον θεατή να θέλει να πάει μέχρι το Black Hills Forest για να κάνει την δικιά του έρευνα, ίσως και να γυρίσει το δικό του μικρό έργο βασισμένο στο Blair Witch Project. Τώρα πια τα γνωρίζουμε όλα και δεν έχουμε καμία όρεξη να πάμε στο δάσος οι ίδιοι. Το εν μέρει διαδραστικό μέρος του franchise είναι νεκρό.
Τελικά, λοιπόν, αξίζει τον χρόνο σας και τα λεφτά σας; Ανάλογα. Αν είστε λάτρης καλών ταινιών τρόμου που θα σας στοιχειώνουν για εβδομάδες, τότε αυτό το έργο δεν είναι για εσάς. Αν είστε die-hard fan του Blair Witch Project, περιμέντε μέχρι να βγει σε ψηφιακή μορφή για να την κατεβάσετε για να την δείτε. Μην ξοδέψετε λεφτά. Αν θέλετε μία ταινία απλά για διασκέδαση με φίλους στο σινεμά, κρατήστε τα λεφτά σας για το Sausage Party. Θα περάσετε σίγουρα καλύτερα. Ελπίζω αυτή η ταινία να είναι το τέλος αυτού του ταλαιπωρημένου franchise για να μην χρειαστεί να βαράω το κεφάλι μου στον τοίχο σκεπτόμενος το πού κατέληξε μία τόσο καινοτομική ιδέα για την εποχή της όπως το Blair Witch Project, ο πατέρας όλου του found footage genre. Ένα είναι σίγουρο: το 1998 τρεις φοιτητές χάθηκαν στο Maryland. Και χάθηκαν άδικα. Όχι επειδή πέθαναν νέοι από μία μάγισσα. Αλλά επειδή υπάρχουν ταινίες σαν το Blair Witch που σπιλώνουν το όνομά τους.
