Ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά όλων σχεδόν των μύθων ήταν η ικανότητά τους να αλλάζουν το περιεχόμενό τους με το πέρασμα των καιρών. Λόγω της προφορικής παράδοσης η οποία τους συνόδευε, οι μύθοι αποκτούν διαφορετικές εκδοχές όσο τους συναντάει κανείς μέσα στους αιώνες. Λόγω λοιπόν της απουσίας μία πρωταρχικής πηγής, δινόταν η απόλυτη ελευθερία οι μύθοι να “πειραχτούν” και να αλλάζουν χωρίς να δίνεται σημασία σε μία λογική συνέχεια. Μπορούμε λοιπόν να πούμε άφοβα ότι κατεξοχήν η ουσία του ίδιου του μύθου δεν πίστευε σε λέξεις όπως “πίστη στην αυθεντία” και “συνοχή”. Γι’ αυτό λοιπόν και ήταν πάντα ενδιαφέρoν όταν βλέπαμε τη μεταφορά μίας μυθολογίας στη σύγχρονη πραγματικότητα. Μία από αυτές είναι και το Blood of Zeus, η νέα animated σειρά του Netflix η οποία ομολογουμένως τάραξε τα νερά της ποπ κουλτούρας και κατάφερε να φέρει για άλλη μία φορά τη δημοφιλή πλατφόρμα στον πρωταρχικό ρόλο των streaming wars.
Πριν ξεκινήσουμε όμως να μιλάμε για την ίδια τη σειρά πρέπει να κάνουμε πρώτα έναν διαχωρισμό για την ίδια την ταυτότητά της. Το πρώτο πράγμα που αντικρίζει κανείς στο πρώτο επεισόδιο είναι τη σειρά να πλασάρει τον εαυτό της ως “Netflix original anime”. Χωρίς να θέλουμε να γίνουμε ελιτιστές-weaboos που χτυπιούνται γιατί τα αγαπημένα τους παιχνίδια έχουν γίνει πια mainstream, θέλουμε να τονίσουμε λίγο γιατί αυτό το πράγμα δεν μπορεί να ισχύσει. Βλέποντας τη νέα τάση του αμερικανικού animation να θέλει να βαφτίζει ως anime ενήλικα και σκοτεινά κινούμενα σχέδια (όπως το Castlevania), πρέπει να πούμε ότι αν και στο αισθητικό κομμάτι δείχνει να καταφέρνει να πιάσει το περιτύλιγμα ενός anime, σε ένα γενικότερο πλαίσιο χάνει την ουσία τους. Και αυτό γιατί τα anime είναι ένα δημιούργημα του πολιτισμού τους. Αντλούν ερεθίσματα από τη γιαπωνέζικη κουλτούρα όπως τη θεατρική τέχνη του kabuki, το οποίο χαρακτηρίζεται από το στιλιζάρισμα και την υπερβολή και συνοδεύει συνεχώς την υποκριτική αλλά και τον τρόπο με τον οποίο είναι σκηνοθετημένη η πλειοψηφία των anime.
Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι καμία άλλη χώρα δεν έχει το δικαίωμα στο να προσπαθήσει να δημιουργήσει anime. Όμως κατά τη δικιά μου γνώμη όσο και να προσπαθεί ο Δυτικός πολιτισμός το μόνο που θα καταφέρνει στο τέλος θα είναι απλά να δημιουργούν “μπασταρδεμένα” animation, τα οποία όμως πάντα θα έχουν μια ροπή προς της δυτική νοοτροπία. Οπότε ίσως θα ήταν καλύτερο οι Αμερικανοί να αφήσουν το είδος του anime σε αυτούς που το γνωρίζουν και το κατέχουν καλύτερα. Άλλωστε όπως λέει και ένας άγραφος κανόνας “όλα τα anime είναι animation όμως δεν είναι όλα τα animation anime”.
Και πάμε τώρα στην ίδια τη σειρά. Το Blood of Zeus μας μεταφέρει στην Αρχαία Ελλάδα και μας εξιστορεί τη μοίρα του Ήρωνα, ενός ακόμα από τα πολλά μπάσταρδα παιδιά τα οποία άφηνε κατά καιρούς ο μεγαλύτερος παρτάκιας που δημιούργησε ποτέ το ανθρώπινο μυαλό: Ο Δίας φυσικά. Ο Ήρων λοιπόν μέσα από διάφορες καταστάσεις θα βρεθεί μπλεγμένος σε μία αναμέτρηση μεταξύ θεών και δαιμόνων και φυσικά θα κληθεί και ο ίδιος να βρει την ισορροπία μεταξύ της ανθρώπινης και της θεϊκής του φύσης. Σαν υπόθεση η σειρά δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Ακολουθεί την κλασσική συνταγή του ταξιδιού του ήρωα με τους πρωταγωνιστές να κινούνται από το σημείο Α στο σημείο Β αντιμετωπίζοντας διάφορες περιπέτειες στο διάβα τους. Οι σκηνές δράσης του τις περισσότερες φορές είναι εξαιρετικές, οι διάλογοι ωστόσο μένουν στο επίπεδο της ευκολίας και των κλισέ.
Τουλάχιστον όμως το Blood of Zeus είναι μία ειλικρινέστατη σειρά, η οποία ξέρει ακριβώς τι είναι και το κάνει ικανοποιητικά. Σίγουρα έχουμε δει άλλα δημιουργήματα φαντασίας που έχουν χειριστεί τη θεματολογία των μύθων πολύ καλύτερα (όπως το Sandman και το American Gods του Neil Gaiman), αυτό όμως δεν αναιρεί το ότι παραμένει μία άκρως διασκεδαστική και εύπεπτη σειρά, ό,τι πρέπει δηλαδή για να περνάς ευχάριστα την ώρα σου.
Στον τεχνικό τομέα τα πράγματα είναι σαφέστατα καλύτερα. Το animation της Powerhouse Studios αν και δεν προσφέρει κάποια καινοτομία στο είδος (ειδικά στο character design), αισθητικά είναι πανέμορφο και δεν φανερώνει ιδιαίτερες αστοχίες. Οι ηθοποιοί που δανείζουν τις φωνές τους κάνουν πολύ καλή δουλεία παρά τους αδιάφορους διαλόγους. Ο Derek Phillips, γνωστός από τη δουλεία του στο The Last of Us II, δε δυσκολεύεται ιδιαίτερα να ενσαρκώσει τον χαρακτήρα του Ήρωνα, ενώ ξεχωρίζουν επίσης ο Jason O’Mara (Justice League Dark: Apokolips War) στον ρόλο του Δία και η Claudia Christian (Babylon 5) στον ρόλο της Ήρας. Έχει ενδιαφέρων, να προσθέσουμε εδώ, ότι η σειρά μπορεί να βρεθεί και με ελληνικό ήχο στο Netflix, και πάρα τα αρκετά προβλήματά της είναι πολύ θετικό το γεγονός ότι αρχίζουμε να βλέπουμε δειλά-δειλά σειρές ενήλικου περιεχομένου να αποκτούν ελληνικές μεταγλωττίσεις.
Κλείνοντας λοιπόν, έχουμε να πούμε ότι το Blood of Zeus δεν είναι και κάποια σειρά η οποία ήρθε για να ταρακουνήσει τους θεατές. Είναι περισσότερο μία σειρά η οποία ακολουθεί τις πεπατημένες συνταγές των τυπικών σειρών του Netflix. Είναι κακό αυτό; Φυσικά και όχι! Γιατί η σειρά γνωρίζει ακριβώς το τι είναι και αυτό που είναι το στηρίζει μία χαρά. Και με την ανακοίνωση της πλατφόρμας ότι η σειρά ανανεώθηκε για δεύτερο κύκλο (και με τους δημιουργούς να λένε ότι έχουν πλάνα για άλλους τέσσερις) ξέρουμε ότι το επικό ταξίδι του Ήρωνα θα μας κρατήσει συντροφιά για αρκετό καιρό ακόμα.
