To Carol με την Cate Blanchett είναι η απόδειξη πως ένας πανέμορφος κινηματογράφος είναι ακόμα εκεί έξω, προσπαθεί να μας φτάσει και πως κάποιες φορές μας βρίσκει. Μια υπέροχη ταινία με την σφραγίδα του κλασσικού κινηματογράφου στο τεχνικό της κομμάτι και της πρωτοπορίας στο κομμάτι της θεματολογίας καταφέρνει και συνδυάζει εξαίσια τις δυνατές ερμηνείες με μια αριστοτεχνική και κλασσική σκηνοθεσία.
Η ιστορία του έργου, γραμμένη ως βιβλίο το 1952 από την πρωτοπόρα Patricia Highsmith (Strangers on a Train, The Talented Mr. Ripley), αρχικά με τον τίτλο The Price of Salt, αφορά τον έρωτα που προκύπτει μεταξύ της ώριμης Carol Aidre, μητέρας και καταπιεσμένης κοινωνικά και σεξουαλικά συζύγου ενός μεγαλοαστού επιχειρηματία και της Therese Belivet, μιας εξίσου καταπιεσμένης ταξικά γυναίκας που αναγκάζεται να ανέχεται χιλιάδες πράγματα για να ανταποκριθεί στις νόρμες που της έχουν επιβληθεί. Ένας έρωτας απλός και τεράστιος, που συνεπαίρνει τον θεατή με τον συναισθηματισμό τους, την λυρικότητα των εκφράσεων και το κυριότερο, με την πάλη των ηρωίδων μέσα τους για αποδεχθούν τόσο η μία την άλλη, όσο και την ομοφυλοφιλία τους ως κομμάτι τους εαυτούς τους και όχι κάποια αφύσικη αρρώστια, άποψη που η συντηρητική Αμερική του τότε και ο κόσμος του σήμερα προσπαθούν να επιβάλλουν σε μια απόπειρα υπεράσπισης του τεράστιου ρόλου της αστικής οικογένειας στην ταξική, κοινωνική και σεξουαλική καταπίεση, στην νευρωτική χειραγώγηση του ατόμου και την εσωτερίκευση των συναισθημάτων που δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν εμπορικά.
Αυτό είναι το Carol στον πυρήνα του, ένα φεμινιστικό και αντισεξιστικό αφήγημα που ταιριάζει τόσο την εποχή του 1950 όσο και στην δική μας, εφόσον σε εποχές κρίσης η αστική σαπίλα καταφεύγει στα αγαπημένα της κρησφύγετα, την οικογένεια και την πατρίδα. Ταυτόχρονα, η ιστορία αναφέρει, διακριτικά μεν, διακριτά δε, την μεγάλη ανάγκη της ανάλυσης του εαυτού για να βρεθούν τα ουσιαστικά θέλω μας αλλά και την ξεκάθαρη απειλή που επισείει η πατριαρχική νόρμα σε όσους αντιτίθενται σε αυτή. Θέματα που δεν πήραν όσο χρόνο απαιτούσαν, πράγμα λογικό γιατί στον πυρήνα του το Carol παρόλο που ασχολείται με πολιτικά θέματα, δεν είναι μια πολιτική ταινία. Εστιάζει στη λυρικότητα και αυτό εκφράζεται με δύο κυρίαρχους τρόπους: με την τρομερή ερμηνευτική ικανότητα των δυο πρωταγωνιστριών, της Cate Blanchett (Lord of the Rings, Hobbit, Blue Jasmin) και της Rooney Mara (Pan, Her, The girl with the dragon tattoo) αλλά και την εκπληκτική σκηνοθεσία του Todd Haynes (Far from Heaven, I’m Not There)
Η Cate Blanchett, γνωστή και μη εξαιρετέα, εκρήγνυται σε αυτήν την ταινία και βάφει κάθε καρέ με δύναμη, χάρη και την γνωστή της φινέτσα. Μια από τις πιο ταλαντούχες ηθοποιούς της γενιάς της, βάζει σε αυτόν τον ρόλο κάθε σπιθαμή του τεράστιου ταλέντου της και παραδίδει τόσο τις ατάκες της όσο και τα λεπτά χαρακτηριστικά βλέμματα και κινήσεις του πόνου και της οδύνης που έχουμε συνταιριάξει στον έρωτα με απίστευτη δύναμη. Είναι πραγματικά ένα απίστευο θέαμα και μοιάζει ικανή να μεταδώσει κάθε συναίσθημα που απαιτείται ακόμα και όταν δεν αρθρώνει λέξη, η μάλλον επειδή μένει σιωπηλή. Στο ίδιο μήκος κύματος και η Rooney Mara φαίνεται πως έχει όλα τα απαιτούμενα για να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, και ενώ κάποιος θα περίμενε να σβήσει ολοκληρωτικά μπροστά στην Blanchett, αυτή συνεχίζει και υποβαστάζει με χάρη και σωστή τεχνική το βάρος που της αρμόζει. Χωρίς φυσικά να σημαίνει πως το supporting cast ήταν κακό, η ταινία αξίζει μονάχα για αυτές τις δύο, από άποψη ηθοποιών.
Όσον αφορά την σκηνοθεσία, ο Todd Haynes επιλέγει χαμηλούς και αργόσυρτους τόνους για τα γενικά του πλάνα, εστιάζοντας πολύ περισσότερο στα κοντινά πορτραίτα των ηρωίδων του για να μεταφέρει συναισθηματικά την πλοκή. Μεταφέροντας το βλέμμα του θεατή στο πρόσωπο των ηθοποιών, μεταφέρει ανόθευτα την ένταση με την οποία παίζουν, το πάθος της στιγμής και της ερμηνευτικής τους δεινότητας.
Τα λυρικά κοντινά αυτά πλάνα και το πάντρεμα τους με τα γενικά, με την χρήση ενός απαλού και διακριτικού μοντάζ ήταν άψογα. Επιπρόσθετα πρέπει να αναφέρουμε πως η αρχιτεκτονική των πλάνων, μαζί με τον διακριτικό φωτισμό ήταν κάτι παραπάνω από καλή στο να μεταφέρει το κλίμα της εποχής, κάτι στο οποίο συνέβαλλαν τα μέγιστα και οι τεχνικές λεπτομέρειες… Πράγματι η παραγωγή της Judy, τα κοστούμια της Sandy Powels και η φωτογραφία του Ed Lachman είναι τόσο τέλεια που ούτε λεπτό δεν ξενίζουν ή χτυπούν άσχημα. Την ίδια στιγμή το απίστευτο soundtrack εκτινάζει την έξαψη του θεατή, ενώ στο (ανοικτό) φινάλε την απογειώνει. Όλα τα παραπάνω καθιστούν αυτήν την ταινία ένα άρτιο αισθητικά έργο με δική του προσωπικότητα αλλά και μια υπέροχη καλλιτεχνική δημιουργία.
Προσωπικά αυτή η ταινία ήταν από τις ευχάριστες στιγμές του 2015 και έφυγα κατενθουσιασμένος από την αίθουσα. Ξεκάθαρα αν εκτιμάτε το καλό σινεμά θα φύγετε με το ίδιο συναίσθημα!
