Ετοιμάστε βαλίτσες, πάμε μια γρήγορη βόλτα ως το Bates Motel. Μιλάμε φυσικά για την ομώνυμη σειρά, που βρίσκεται στην τέταρτη σεζόν και καταφέρνει ακόμα να μας συναρπάζει.
Το Bates Motel ξεκίνησε το 2013 με συντελεστές τον παραγωγό του Lost, Carlton Cuse (τα κατάφερες πάλι!), τον Kerry Ehrin και τον Anthony Cipriano. Ουσιαστικά η σειρά είναι prequel του γνωστού σε όλους μας Psycho, παρότι διαδραματίζεται σε διαφορετικό τόπο και χρόνο. Παρακολουθούμε την πορεία της ενηλικίωσης του πρωταγωνιστή Norman Bates μέχρι τη διαμόρφωση του χαρακτήρα που όλοι γνωρίσαμε στην κλασσική ταινία του Alfred Hitchcok.
Η σειρά ξεκινάει με τον τραγικό θάνατο του συζύγου της Norma Bates, της μητέρας του Norman. Έπειτα από αυτή την απώλεια, αποφασίζει να κάνει μια νέα αρχή. Γεμίζει τις βαλίτσες της μυστικά και πηγαίνει στην παραθαλάσσια πόλη White Pine Bay, όπου αγοράζει ένα motel και ξεκινάει μια επιχείρηση, που αποδεικνύεται ιδιαίτερα κερδοφόρα. Όλα καλά λοιπόν, ή μάλλον όχι. Το White Pine Bay και οι κάτοικοί του κρύβουν πολλά: συνωμοσίες, κόντρες, συμφέροντα, τα οποία πολλές φορές στρέφονται εναντίον της Norma και του γιου της.
Η Vera Farmiga(The Conjuring,The Departed) ενσαρκώνει με τον καλύτερο τρόπο το ρόλο της Norma. Είναι από τους χαρακτήρες που σε ένα επεισόδιο μπορούν να κάνουν το θεατή να τον αγαπήσει ή να τον μισήσει παράφορα. Είναι ακραία, αποφασιστική, ψυχαναγκαστική και υπερπροστατευτική. Ίσως, όμως, ο καλύτερος τρόπος για να την καταλάβει κανείς είναι μέσα από τη σχέση της με τον Norman. Πρόκειται για μια πολύ ιδιαίτερη σχέση, που δικαιολογεί με τον καλύτερο τρόπο την εξέλιξη του χαρακτήρα που είδαμε στην ταινία. Έχουμε δει τη Norma να ζηλεύει κάθε φορά που ο Norman προσπαθούσε να κοινωνικοποιηθεί ή να αποκτήσει μια «φυσιολογική» σχέση με τους συνομήλικούς του. Αλλά και από την άλλη πλευρά, κάθε φορά που η Norma προσπάθησε να συνεχίσει τη ζωή της κάνοντας μια σχέση, βλέπουμε τον Norman να τη ζηλεύει παθολογικά. Όταν πρόκειται για τον γιο της, μπορεί να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να μείνει κοντά της.
Μεγαλύτερη, όμως, έκπληξη είναι ο Freddie Highmore, (Charlie and the Chocolate Factory, Finding Neverland ) ο οποίος έχει φύγει από τη «Χώρα του Ποτέ» και βρίσκεται πλέον στη «Χώρα του Πάντα-κάτι-συμβαίνει». Η εξέλιξή του ως ηθοποιός είναι κάτι παραπάνω από προφανής και η ταύτισή του με το ρόλο καθιστά αδύνατο στο θεατή να φανταστεί κάποιον άλλον στη θέση του. Στη φετινή σεζόν αναμένεται να δούμε ακόμη περισσότερα από εκείνον, καθώς ο χαρακτήρας του αρχίζει να αγγίζει περισσότερο με αυτόν της ταινίας.Οι δύο πρωταγωνιστές περιβάλλονται από άλλους χαρακτήρες, που η ιστορίας τους εκτυλίσσεται παράλληλα με την κύρια πλοκή της σειράς.
Σε γενικότερο πλαίσιο, η σειρά διαψεύδει όσους ισχυρίζονται ότι η μεταφορές ταινιών σε σειρές δεν είναι επιτυχημένες. Είναι σκοτεινή, περιγράφει άψογα την παράλογη και κτητική σχέση της Norma και του Norman και κρατάει σε αγωνία το θεατή με τη διαρκή εξέλιξη των χαρακτήρων και των γεγονότων.Η σειρά καταφέρνει να είναι επιτυχημένη από άποψη περιεχομένου βέβαια όχι μόνο λόγω πλοκής, αλλά πολύ περισσότερο χάρη στην επιτυχία της να υποδείξει τις λεπτές ψυχολογικές αποχρώσεις που μπορεί να πάρει η αρρωστημένη σχέση μητέρας- γιου, όταν κανείς από τους δύο δεν έρχεται αντιμέτωπος με το πνεύμα του πατέρα- νόμου προκειμένου να μπορέσουν να προχωρήσουν στην ζωή τους. Ο Hitchcok, ίσως ο καλύτερος σκηνοθέτης ψυχολογικού τρόμου, επισήμανε μια πολύ συγκεκριμένη λειτουργία αυτής της ταύτισης στο Psycho, μεταθέτοντας την γλωσσική ομοιότητα των ονομάτων σε ταύτιση προσωπική, όπου το σημαίνον γίνεται σημαινόμενο.
Το Βates Motel καταφέρνει ναι επιδείξει πως ακριβώς έγινε αυτό, να εμβαθύνει στην σχέση δύο ανθρώπων που ουσιαστικά είναι μία οντότητα, που βλέπουν ο ένας τον άλλον ως συνέχεια του εαυτού του, έναν κίνδυνο που, σύμφωνα με τον Φρόυντ, όλοι τον έχουμε περάσει (ή τον περνάμε ακόμα). Αυτό είναι που καθιστά και το Psycho αθάνατο, αλλά και το Βates Motel μια τρομερή σειρά: καταφέρνει και βουτά στα βαθύτερα ένστικτα και ανομολόγητους τρόμους που κουβαλάμε όλοι μέσα μας, και το κάνει με μια τρομερή μαεστρία, βασιζόμενο τόσο στην ατμόσφαιρα του, όσο και στην ερμηνευτική δεινότητα των ηθοποιών του…
Εσείς ετοιμάσατε βαλίτσες ή ακόμα το σκέφτεστε;
