Πολλοί μπορεί να θυμάστε την σειρά Ανατριχίλες που έπαιζε κάποια στιγμή η ελληνική τηλεόραση. Bασισμένη στην επίσης εξαιρετική σειρά βιβλίων του R.L Stine,συνδύαζε μια πολύ ώριμη θεματολογία και μια άψογη γνώση του κλασσικού τρόμου μαζί με στοιχεία σκοτεινού χιούμορ και σάτιρας. Αυτή την κληρονομία έρχεται να καπηλευθεί και να εκποιήσει με τον χειρότερο τρόπο το Goosembumps του 2015.
Η κληρονομιά αυτή είναι και το μοναδικό πράγμα που έχει να επιδείξει η ταινία, την οποία αναλώνει σε μια δίχως νόημα ή αντίκτυπο παρέλαση τεράτων από την κλασσική σειρά. Πέρα από αυτό η συνεισφορά αυτής της ταινίας στο franchise ή στην επικαιροποίηση του είναι όχι απλά μηδαμινή αλλά θα ήταν καλύτερα από κάθε άποψη να έλειπε.
Η ιστορία ξεκινά όταν ο νεαρός Ζach μετακομίζει σε μια επαρχιακή πόλη των HΠΑ και γνωρίζει την αινιγματική Hannah και τον υπερπροστατευτικό πατέρα της. Κατά λάθος λοιπόν το τρίο της καταστροφής απελευθερώνει όλα τα τέρατα της σειράς «Ανατριχίλες» από τα βιβλία τους. Όλη η υπόλοιπη ταινία αναλώνεται στο πώς να τα βάλει πίσω.
Αρχικά να σημειωθεί πως η ταινία δεν είναι κακή γιατί δεν ακολουθεί το πνεύμα ή το κλίμα της σειρά ή των βιβλίων. Μια φρέσκια οπτική και προσέγγιση θα την εκτιμούσα, αναγνωρίζοντας πόσο δύσκολο είναι να πάρεις κάτι που έχει αγαπηθεί στο παρελθόν και να το ξανακάνεις επίκαιρο. Το πρόβλημα της ταινίας είναι πως δεν κάνει τίποτα τέτοιο. Πέρα από το όνομα και την φτηνή αναφορά στα τέρατα δεν μεταφέρει τίποτα άλλο, ούτε προσθέτει κάποια ιδέα. Είναι μια φτηνή παραγωγή, με ακόμη χειρότερες ερμηνείες και σκηνοθεσία που αν δεν ήταν το όνομα «Ανατριχίλες» θα πήγαινε καρφί σε straight to video πρότυπα και δεν θα μας ενοχλούσε. Ναι, τόσο κακή είναι.
Σε επίπεδο ερμηνειών είναι οριακά πάτος. Ο πρωταγωνιστής Dylan Minnette (Άσε το Κακό να μπει) έχει την εκφραστική ικανότητα μιας πλαστικής κούκλας, τόσο σωματικά όσο και ερμηνευτικά και είναι τόσο κακός που σε απωθεί από το να παρακολουθήσεις την ταινία, ενώ η πρωταγωνίστρια Odeya Rush (Giver) είναι σαφώς πιο ευχάριστη αλλά και πάλι δεν είναι να πεις ότι έχει και ιδιαίτερο χάρισμα. Με διαφορά ο χειρότερος πάντως ήταν ο Ryan Lee (super 8) o οποίος παρέδωσε μια τόσο κακή και στερεοτυπική ερμηνεία που προσωπικά με αηδίασε. Το καλό είναι πως όλοι οι παραπάνω είναι νέοι και μπορούν να ακολουθήσουν κάποιον άλλο επάγγελμα ( να γράφουν κακές κριτικές πχ…)
Αυτός που δεν σώζεται με τίποτα είναι ο κλασσικός ένοχος, ο Jack Black (School of Rock, Tenacious D) o οποίος για κάθε λόγο που έχεις να τον αγαπάς, σου δίνει ο ίδιος άλλους 3 για να τον μισείς. Για κάθε Kung Fu Panda υπάρχει ένα Bernie», για κάθε School of Rock βγάζει και ένα Year One. Έχω πειστεί πως πέρα από την μανιέρα του ( που είναι πάρα πολύ διασκεδαστική) έχει και άλλες δυνατότητες, τις οποίες επιμένει να θάβει με ρόλους σαν και αυτό, οι οποίοι μόνο πίσω τον πάνε. Με αυτό το σκεπτικό βέβαια, ίσως αυτή η ταινία να ήταν το τίμημα για το Kung Fu Panda 3…Σε κάθε περίπτωση όμως όλοι οι χαρακτήρες ήταν μονοδιάστατοι και κάποιοι τόσο κακογραμμένοι που άγγιζαν τα όρια της προσβολής.
Παρόλα αυτά, οι ερμηνείες δεν ήταν το χειρότερο πράγμα σε αυτή την ταινία. Τα πρωτεία τα έχει η σκηνοθεσία. Ο Rob Letterman (Καρχαριομάχος, Τέρατα Εναντίον Εξωγήινων) κατακρεουργεί κάθε ατμόσφαιρα που θα μπορούσε να έχει η ιστορία και επιλέγει την πλέον άκομψη κωμική οδό, μόνο που το σενάριο είναι γεμάτο με κακές και ψυχρές απόπειρες για χιούμορ και όχι αστεία per se. Ταυτόχρονα ο ρυθμός είναι τόσο ελαττωματικός που σου δημιουργεί την αίσθηση ότι βλέπεις την ταινία σε fast forward χωρίς καν να επιτυγχάνει την ένταση που συνήθως επιφέρει αυτό το εφέ. Για να ολοκληρωθεί το κακό, φρόντισε να χρησιμοποιήσει μόνο απλά αφηγηματικά πλάνα και ίσως το πιο βαρετό μοντάζ που έχει υπάρξει σε ταινία τα τελευταία χρόνια, αφήνοντας αχρησιμοποίητο κάθε μέσο που ίσως θα μπορούσε να σώσει την ταινία.
Για να μην είμαστε άδικοι, η χρήση των CGI και των visual effects δεν ήταν κακή, αλλά σίγουρα από μόνη της δεν έφτανε για να σώσει αυτό που στον πυρήνα του ήταν μια κακή 80s movie, χωρίς ίχνος όρεξης, fun ή αγάπης για το αντικείμενο.
Ναι, ουσιαστικά η ταινία προσπάθησε αποτυχημένα να εφαρμόσει μια Goonies αισθητική, κάνοντας όμως όλες τις λάθος επιλογές, τα λάθος βήματα και τελικά κατέληξε με μία τρομερά βαρετή και κακή ταινία. Και ο λόγος που πραγματικά τέτοιες ταινίες πρέπει να αποτυγχάνουν παταγωδώς όταν βγαίνουν είναι για να δείξουμε επιτέλους με τον δύσκολο τρόπο πως το επίπεδο έχει ανέβει, η μαζική κουλτούρα δεν είναι πλέον ούτε περιθωριακή ούτε δίχως καλλιτεχνικά κριτήρια και πως σαν fans τέτοιες ταινίες είναι το λιγότερο προσβλητικές για την νοημοσύνη μας.
