Οι ταινίες τύπου found footage, οι οποίες υιοθετούν ως αφήγηση την οπτική του θεατή ( αντί για του σκηνοθέτη) δεν είναι πρόσφατες. Ήδη, από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας χρήση αυτής της τεχνικής είχαν κάνει πολλές ταινίες τρόμου, οι οποίες ήλπιζαν να προσδώσουν στο (κλισέ τις περισσότερες φορές) περιεχόμενο τους μια αμεσότητα, η οποία θα έφερνε το πολυπόθητο τρομακτικό αποτέλεσμα, όπως έχουμε ήδη αναλύσει εδώ. Πέρα από τις ταινίες τρόμου, την τεχνική του Point of View (POV) έχουν χρησιμοποιήσει, με διαφορετικό βαθμό επιτυχίας, πολλοί σκηνοθέτες, σε διαφορετικά είδη: από την μία υπάρχει το εξαιρετικό Μικρή Άρκτος, της Χρονοπούλου, ή το πολύ ενδιαφέρον super- hero movie Chronicle, του Josh Trank ( το εμετικό Fantastic Four…).Γενικότερα, υπάρχουν πολλές παραλλαγές και κατευθύνσεις για αυτό το format.
Η λιγότερο ενδιαφέρουσα από αυτές τις εφαρμογές είναι να χρησιμοποιηθεί ως φυσική συνέχεια των “άψυχων” και άνευρων ηρώων σε ταινίες δράσης. Σε πολλές τέτοιες ταινίες, όχι απαραίτητα κακές ( Matrix, Hunger Games) ως πρωταγωνιστές τοποθετούνται ανέκφραστες κούκλες, προκειμένου ο κάθε θεατής να μπορέσει να μπει στην θέση τους, να ζήσει και αυτός λίγη από την περιπέτεια και την αγωνία που (υποτίθεται πως) ζει ο/η πρωταγωνίστης/στρια. Το Hardcore Henry κάνει το λογικό βήμα παραπέρα, βγάζει τελείως το άθυρμα των επιθυμιών μας από την θέση του οδηγού και βάζει εμάς, ή καλύτερα την οπτική μας. Αυτή η αναμενόμενη κίνηση θα ήταν ίσως ενδιαφέρουσα, εάν δεν αποτελούσε ήδη την βάση ενός ολόκληρου κλάδου του gaming, ο οποίος προσφέρει όχι μόνο περισσότερες επιλογές, αλλά και πολύ καλύτερες ιστορίες.
Η ιστορία της ταινίας είναι οριακά μηδενική: Η γυναίκα σου (γιατί εσύ είσαι ο Henry) σε σώζει από τον θάνατο με την βοήθεια της τεχνολογίας, λίγο αργότερα ένας δικτάτορας που θέλει να κατακτήσει τον κόσμο την απαγάγει και εσύ, βοηθούμενος από έναν μυστηριώδη στρατιώτη, πρέπει να την ξαναβρεις, αφού πρώτα σκοτώσεις μια στρατιά από μισθοφόρους, καταστρέψεις κάμποσα αυτοκίνητα και χαθείς πίσω από μια ατέρμονη δράση, χωρίς νόημα ή κορύφωση.
Ναι είναι τόσο μονοδιάστατο όσο ακούγεται. Ναι, σε όλη την ταινία δεν υπάρχει υποψία ερμηνείας ή υποκριτικής που να αξίζει κάποιο σχόλιο. Ακόμα και μιας προσωπικότητα της τάξης του Tim Roth (Ηatefull 8,The Incredible Hulk, Pulp Fiction) δεν μπορεί να σώσει την κατάσταση, καθώς δεν έχει τίποτα να πιαστεί. Ταυτόχρονα, το υπόλοιπο cast, φαίνεται χαρούμενο στο να αναπαριστά τα κινούμενα στερεότυπα που αποτελούν τους ήρωες μιας ταινίας, η οποία θα γινόταν ένα πολύ μέτριο FPS. Σε όλο αυτό τον σύμφερτο ξεχωρίζεις την Haley Bennett( The Equalizer ) για την οποία εύχεσαι να βρει καλύτερο ατζέντη, αλλά και τον Danila Kozlovsky (Vampire Academy ,My iz budushchego) ο οποίος το ζει πολύ έντονα.
Σκηνοθετικά, το POV στοιχείο είναι το μοναδικό που έχει (κάποια) αξία, αλλά όπως είπαμε παραπάνω, το έχουν κάνει άλλοι και καλύτερα. Πέρα από αυτό,η ταινία και ο σκηνοθέτης Ilya Naishuller (Vsyo i srazu,Deet N Bax Save Th World) δεν έχει να επιδείξει κάτι παραπάνω από μερικά εντυπωσιακά εφέ και κάποιες εκρήξεις και μια άμετρη βία, η οποία κουράζει και φθηναίνει την ταινία, η οποία ίσως όντως είναι πολύ ακριβή για το καλό της. Αν γινόταν με την λογική ενός b- movie ίσως μιλούσαμε για κάτι άλλο τώρα. Ίσως. Σε κάθε περίπτωση, κάντε υπομονή μέχρι να βγει μια σωστή video- game ταινία, που να μπορέσει να χωρέσει τον πλούτο και την εμπειρία ενός πραγματικά καλού FPS, μην χαλάτε την όρεξη σας με φθηνοπράγματα…
