Η μουσική είναι ατελείωτη. Πλέoν μπορεί να βρει κανείς τραγούδια από κάθε γωνία του κόσμου σε κάθε γλώσσα και σε ότι είδος -ή υποείδος- κυκλοφορεί. Και είναι πάντα πολύ ωραίο όταν ανακαλύπτει κανείς καλλιτέχνες οι οποίοι προσπαθούν μέσα σε αυτόν τον αχανή κόσμο της μουσικής βιομηχανίας να προχωρήσουν την τέχνη τους παραπέρα και με τον δικό τους τρόπο. Ακόμα και αν αυτό πολλές φορές δεν αρέσει.
Τους Kneecap τους ανακάλυψα εντελώς κατά τύχη λίγο καιρό πριν μάθω ότι βγάζανε τη δική τους ταινία. Το βρώμικο ιρλανδικό flow του καθώς και οι τρύπιες παραγωγές τους με κέρδισαν αμέσως ακόμα και αν πολλές από τις λέξεις τις οποίες λέγανε αδυνατούσα να τις καταλάβω. Και αυτό γιατί αυτό το τρίο από το Μπέλφαστ επιλέγει να χρησιμοποιεί στα τραγούδια του την Ιρλανδική γλώσσα, μία γλώσσα που ιδιαίτερα στη Βόρεια Ιρλανδία έχει κυνηγηθεί από το Βρετανικό κράτος. Όμως ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Sex, drugs και εθνική απελευθέρωση
Οι αληθινοί Kneecap δημιουργήθηκαν το 2017 στο Δυτικό Μπέλφαστ και μέχρι στιγμής έχουν βγάλει δύο album και πάρα πολλά singles. Πρόκειται για ένα συγκρότημα πολιτικού hip-hop το οποίο τραγουδάει μεταξύ άλλων και για την απελευθέρωση της Βόρειας Ιρλανδίας (ή του Βορρά της Ιρλανδίας όπως το αποκαλούν) αλλά και την αναγνώριση της Ιρλανδικής γλώσσας ως επίσημη γλώσσα της περιοχής, κάτι που επιτεύχθηκε επίσημα το 2022. Τα τραγούδια τους δεν είναι αυτό που θα λέγαμε κάτι πολύ εύηχο στο αυτί. Είναι μία οργισμένη μουσική γεμάτη από στίχους με θεματολογία γεμάτη βρισιές, ναρκωτικά, σεξ και την κουλτούρα του δρόμου. Και όλα αυτά αναμειγνύοντας τα αγγλικά και την ιρλανδική γλώσσα. Σύμφωνα με τους Kneecap και μόνο η χρήση της Ιρλανδική γλώσσας ως δημόσιου λόγου σε μία χώρα που έχει προσπαθήσει πολλές φορές να την απορρίψει είναι για αυτούς μία πολιτική πράξη. Πράγμα που συνδέεται άμεσα με την ίδια τη φύση της μουσική που παράγουν. Σαν είδος το hip-hop ήταν ανέκαθεν μία λεξιπλαστική μορφή μουσικής. Βασικό της στοιχείο ήταν πάντα ο στίχος και πως αυτός που θα τον ερμήνευε θα μπορούσε να τον χειριστεί επιδέξια πάνω στη μουσική. Και επειδή το hip-hop είχε ξεκινήσει ως η μουσική των καταπιεσμένων είναι λογικό ένα γλωσσικό ζήτημα να είναι κάτι που το αφορά. Οι Kneecap λοιπόν μέσα από τον “χυδαίο” στίχο τους επιλέγουν να δημιουργήσουν μία στρατευμένη τέχνη μεν, καθόλου ξύλινη και λαϊκιστική δε, αφού δε θεωρούν τους εαυτούς τους ως κάποιους απελευθερωτές τις Ιρλανδίας αλλά αντιθέτως ως τρία παιδιά που γράφουν για τις ζωές τους και για το δικαίωμά τους να ζουν σε μία χώρα ελεύθερη.
New guds, happy days
Η ταινία Kneecap αφορά μία φανταστική εκδοχή των τριών καλλιτεχνών (οι οποίοι ερμηνεύουν τους εαυτούς τους) και πως γίνανε διάσημοι από τη μουσική τους. Αυτή η συνταγή βέβαια δραματοποιημένου biopic δεν είναι άγνωστη στην κινηματογραφική βιομηχανία ακόμα και για την ίδια τη hip-hop μουσική αρκεί να θυμηθούμε μερικά παραδείγματα όπως το κλασσικό πια 8 Mile, το Straight Outta Compton, το τηλεοπτικό Wu-Tang: An American Saga ενώ φέτος περιμένουμε και το animated biopic του Pharrel Williams Piece by Piece. Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο Rich Peppiatt γνωστός κυρίως από το σατιρικό ντοκιμαντέρ One Rogue Reporter. Στα χνάριa που άφησε ο Eminem οι αληθινοί Kneecup ερμηνεύουν τους εαυτούς τους σε μία φανταστική εκδοχή των εαυτών τους και της ιστορίας του συγκροτήματός τους. Στην ταινία επίσης συμμετέχουν και μία πληθώρα Ιρλανδών ηθοποιών όπως επίσης και ο Michael Fassbender (Macbeth, Assassin’s Creed). Αυτό που κάνει την ταινία να ξεχωρίζει δεν είναι τόσο η πλοκή της (η οποία να πούμε την αλήθεια είναι αρκετά βαρυφορτωμένη με subplots αρκετά από τα οποία ολοκληρώνονται κάπως άγαρμπα) όσο η υπέροχη hip-hop και τρύπια αισθητική της αλλά και για την αποτύπωση του σύγχρονου Ιρλανδικού ζητήματος. Η ταινία παρουσιάζει έντονα τις αντιφάσεις που υπάρχουν ακόμα και στους κύκλους της Ιρλανδικής κοινωνίας χωρίς να χαϊδεύει τα αυτιά ή να παρουσιάζει τα πράγματα με έναν καλόβολο τρόπο. Συνοδευόμενη από τη μουσική του συγκροτήματος και τα πανέμορφα Ιρλανδικά τοπία το Kneecup έρχεται να ανανεώσει την κουρασμένη συνταγή των μουσικών biopics η πλειοψηφία των οποίων προσφέρουν στην καλύτερη μέτριες ταινίες, ενώ συχνότερα απλά κακές. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η ταινία μιλάει για την ταυτότητα. Είτε αυτή είναι καλλιτεχνική, είτε εθνική η αναζήτηση των ανθρώπων και των λαών για το ποιοι είναι και που ανήκουν θα είναι πάντα το επίκεντρο μίας αναζήτησης. Ακόμη και αν όλος ο κόσμος λέει ότι είναι καθάρματα. Ή όπως λένε και οι ίδιοι οι Kneecap:
