Τα κόμματα εξουσίας, ενόψει των επικείμενων εκλογών έχουν ένα κοινό πρόβλημα, το οποίο έχουν μαρτυρήσει με τον δικό τους τρόπο και τα δύο: τους λείπουν οι δίαυλοι επικοινωνίας με την νέα γενιά, με την Gen Z. Το έχουν παρατηρήσει σε δημοσκοπήσεις, το έχουν εντοπίσει οι κομματικές οργανώσεις τους; Άγνωστο. Πάντως, πρόδηλο είναι ότι αναγνωρίζουν ότι διαθέτουν ένα σχετικά γερασμένο στελεχιακό δυναμικό, το οποίο δεν διαθέτει τους απαραίτητους κώδικες επικοινωνίες προκειμένου να συνομιλήσει με την ηλικιακή ομάδα που ψηφίζει (ή απέχει) για πρώτη (ή μάξιμουμ για δεύτερη) φορά.
Η εύκολη λύση, βέβαια, είναι να προσπαθήσει να αδιαφορήσει κανείς γι’ αυτή τη νέα γενιά. Να την χαρακτηρίσει «απολιτίκ», να πατήσει στον ηθικό πανικό για την τραπ και τα νεότερα social media και τελικά να την κατηγορήσει ως «αδιάφορη», προκειμένου να στρέψει το ενδιαφέρον στις μεγαλύτερες (και περισσότερο πολιτικά ενεργές) ηλικιακές ομάδες. Όμως, οι νέοι και οι νέες διέψευσαν εκκωφαντικά αυτούς τους χαρακτηρισμούς, πλημμυρίζοντας τους δρόμους της Αθήνας και της υπόλοιπης χώρας, απαιτώντας να αποδοθεί δικαιοσύνη για το έγκλημα στα Τέμπη. Όμως δεν έχει επιτευχθεί, παράλληλα, η καταγραφή κάποιας τάσης για την επικείμενη στάση τους στις προσεχείς εκλογές. Έτσι λοιπόν, σε μία τόσο ρευστή πολιτική κατάσταση, όπου ακόμα και οι δημοσκοπήσεις ομολογούν ότι η διαφορά των δύο πρώτων κομμάτων βρίσκεται -σύμφωνα με τις εκτιμήσεις τους- στα όρια του στατιστικού λάθους, οι διεκδικητές της εξουσίας γνωρίζουν ότι οι μικρότερες ηλικίες πρόκειται να παίξουν σημαντικό ρόλο στον μετεκλογικό συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων. Και γι’ αυτό προσπαθούν -κατά βάση άτσαλα και στο πόδι- να απευθυνθούν σε αυτές τις ηλικίες.
Ο τρόπος που επέλεξε ο Μητσοτάκης να στραφεί σε αυτή τη γενιά ήταν με ένα έξυπνο τέχνασμα, με την θετική ανταπόκρισή του στην ανοιχτή πρόσκληση της Νεφέλης Μεγκ για μία συνέντευξη. Πώς κατέληξε όμως ο πρωθυπουργός της χώρας να δίνει συνέντευξη σε μία 25χρονη (κατά δήλωση της) κωμικό, η οποία κατά βάση έχει χτίσει τη δημοφιλία της στα social media μέσα από το podcast πολιτικού σχολιασμού της αλλά και από τα σύντομα βιντεάκια της [αποσπάσματα του podcast της] για τον «αντρικό εγκέφαλο»; Είναι προφανές ότι η ομάδα επικοινωνίας του Μητσοτάκη έχει εντάξει στο πρόγραμμα των εμφανίσεών του τις ανάλαφρες εκπομπές, εκείνες που φιλοδοξούν να αυξήσουν το coolness του. Αυτό είναι ο στόχος δηλαδή, αφού στην πραγματικότητα δεν καταφέρνει να ξεφύγει από την εικόνα του θείου που κάθεται με την νεολαία και ψοφάει να μιλήσει για τα ντολμαδάκια που θα τον κάνουν πάλι viral στο Luben. Έτσι βρέθηκε στο πάνελ της Ναταλίας Γερμανού, με αυτό το σκεπτικό είχε επισκεφτεί νωρίτερα μέσα στη σεζόν και την πρωινή ραδιοφωνική εκπομπή του Sfera (μία από αυτές που συζητάνε για τα ζώδια, αναπαράγουν ανάλαφρες ειδήσεις και παίζουν πρωινιάτικα Κωνσταντίνο Αργυρό), κάπως έτσι κατέληξε και στα μικρόφωνα της Νεφέλης Meg [με Γιάννη Τόμιτς στα ντεκς τσουκου τσουκου τσουκου τσουκου], η οποία από την επόμενη μέρα της εμφάνισής του στους Πρωταγωνιστές του Σταύρου Θεοδωράκη ορκιζόταν ότι αν είχε απέναντί της τον Μητσοτάκη θα ήταν πολύ πιο αιχμηρή. Μάλιστα φαίνεται να το πιστεύει ότι τα κατάφερε, καθώς απαντώντας σε κάποιες φιλοφρονήσεις του πρωθυπουργού δεν φάνηκε να είχε κάποιον ενδοιασμό να παινέψει και η ίδια τον εαυτό της, τονίζοντας ότι κανείς άλλος δεν του έχει κάνει στο παρελθόν τέτοιες ερωτήσεις. «Καθρέφτη – καθρεφτάκι μου, ποια είναι η ομορφότερη σε όλο το βασίλειο» και άλλα τέτοια δηλαδή!
Πριν εξετάσουμε τις ίδιες τις ερωτήσεις, όμως, θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι αυτή η εκ πρώτης όψεως απρόσμενη επιλογή συνέντευξης, κανένα ρίσκο δεν ενείχε πραγματικά για τον Μητσοτάκη, ο οποίος γνώριζε εξαρχής ότι πρόκειται να βρεθεί σε φιλικό έδαφος. Η Νεφέλη Meg όσο κι αν κατά καιρούς θέλει να εμφανίζεται εξαγριωμένη με την κυβέρνηση, προσφέρει τα μέγιστα στη διάδοση των βασικών νεοφιλελεύθερων αρχών αυτής. Όπως το περιέγραψε εύστοχα ο διδάκτωρ Ιστορίας Χρήστος Τριανταφύλλου σε μία δημόσια ανάρτησή του «είναι μια τύπισσα που χτίζει μεθοδικά το προφίλ της εδώ και πολύ καιρό, ένα προφίλ φιλελεύθερου influencer του 21ου αιώνα με εκκίνηση μια φοιτητική παράταξη με ανάλογα χαρακτηριστικά». Προσωπικά, απ’ τα πρώτα βήματα της Μπούκλας, του podcast της στην Athens Voice, έβλεπα το concept της ως μία δεξιά – νεοφιλελεύθερη version του podcast του Θωμά Ζάμπρα. Αντί, όμως, για τον κωμικό σχολιασμό της επικαιρότητας, τον οποίο ο εξαιρετικά ταλαντούχος Ζάμπρας τον κάνει -κατά κανόνα- από αριστερές θέσεις, η Nefeli Meg -με εμφανή αδυναμία στην κωμωδία- επέλεξε ένα παρόμοιο φορμάτ, όμως από μία κατ’ επίφαση επιστημονική, αλλά στην ουσία νεοφιλελεύθερη σκοπιά. Και μάλιστα τις περισσότερες φορές δεν αποφεύγει καν τις στερεότυπες ερωτήσεις («ναι αλλά καταδικάζεις τη βία από όπου κι αν προέρχεται») σε καλεσμένους της, όπως έκανε πρόσφατα στον -μάλλον ανυποψίαστο- Κωστή Μαραβέγια, ο οποίος βρέθηκε στη δύσκολη θέση να μην θέλει να απαντήσει με ένα απλό «ναι» ή «όχι» στην (εντελώς εκτός τόπου και χρόνου) ερώτηση αν συμφωνεί με την δομή του υφιστάμενου συστήματος εξουσίας!
Η ίδια προσπαθεί να παρουσιάσει τις ερωτήσεις που απηύθυνε στον πρωθυπουργό σαν τις αγωνίες που έχει κάθε νέος και νέα και κανείς δημοσιογράφος δεν τολμά να τις κάνει. Όμως, αν εξετάσει κανείς διεξοδικότερο τα ζητήματα που έθεσε η Νεφέλη Meg στον πρωθυπουργό, είναι δύσκολο να μην συμφωνήσει ότι στην πραγματικότητα εκφράζει ένα πολύ περιορισμένο τμήμα του κοινού, το οποίο διατείνεται πως εκπροσωπεί, εκείνο των απογοητευμένων υποστηρικτών – ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας και της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Δεν έχει σημασία εδώ να κάνει κανείς τον ντετέκτιβ σχετικά με το τι ψήφισε η Νεφέλη Meg στην προηγούμενη κάλπη, εξάλλου η ψήφος είναι μυστική και οι αποδείξεις χάνονται την ίδια ώρα που ο φάκελος πέφτει στην κάλπη. Ούτως ή άλλως, η ίδια, κάθε φορά που την κατηγορεί κανείς ως «Δαπίτισσα», απαντάει -με φαιδρότητα- ότι στις φοιτητικές εκλογές ψήφιζε Αγωνιστικές Κινήσεις, οπότε περί ορέξεως…
Ποιος άλλος πέρα από τους απογοητευμένους και τις απογοητευμένες ψηφοφόρους της ΝΔ ενδιαφέρεται για ερωτήματα σχετικά με το ποιοι θα μπουν στο ψηφοδέλτιο της ΝΔ (πχ ο Καραμανλής), για το θα αξιοποιήσει το κόμμα το μητρώο στελεχών (για την κατάρτιση του ψηφοδελτίου του πάντα), για το λόγο που δεν εφαρμόζεται η πανεπιστημιακή αστυνομία και για το λόγο που δεν δουλεύουν κανονικά τα μέσα μεταφοράς με το προσωπικό ασφαλείας όταν οι εργαζόμενοι έχουν κηρύξει απεργία; Ερωτήσεις που σπάνε κόκκαλα δηλαδή! Αν δεν είναι αυτές οι αγωνίες κάθε νέου και νέας σήμερα, τότε ποιες είναι;
Είναι τραγελαφικό, μάλιστα, ότι σε αυτή την υποτίθεται μοναδική συνέντευξη, βρέθηκε ο Μητσοτάκης στη θέση να υπερασπίζεται αυτονόητα πράγματα, όπως το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στην απεργία, απέναντι σε μία -πέραν των άλλων- νεαρή νομικό, η οποία μολονότι προσδοκά την εκλαΐκευση της νομικής επιστήμης, στην πραγματικότητα γνωρίζει κατά κανόνα μόνον επιδερμικά τα νομικά ζητήματα με τα οποία καταπιάνεται στο δημόσιο λόγο της. Γιατί δεν είναι απλώς ζήτημα αστοχίας της Νεφέλης Meg να στρέφεται κατά των απεργών εργαζομένων στα μέσα μαζικής μεταφοράς, ζητώντας το προσωπικό ασφαλείας να αναλαμβάνει τα δρομολόγια που χάνονται λόγω της απεργίας. Είναι προφανές ότι ή αγνοεί ή διαστρεβλώνει τον ίδιο το νόμο, ο οποίος προβλέπει προσωπικό ασφαλείας σε κάθε επιχείρηση προκειμένου να καλύπτονται μονάχα οι επείγουσες ανάγκες αυτής και όχι για να λειτουργεί σαν να μην υπάρχει απεργία. Εάν διαφωνεί με τον τρόπο που το Σύνταγμα και ο νόμος ρυθμίζουν την άσκηση του δικαιώματος της απεργίας ας ζητήσει ευθέως την αλλαγή τους, προτείνοντας για παράδειγμα οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες που απεργούν να φορούν μία λευκή κορδέλα στο μπράτσο τους συνεχίζοντας κανονικά την εργασία τους, κατά τα ιαπωνικά πρότυπα. Και ίσως να θεωρεί «μπανανία» την Ελλάδα σε αυτά τα ζητήματα, όμως είναι βέβαιο ότι δεν θα περνούσε πολύ καλά τις τελευταίες εβδομάδες αν βρισκόταν κατά τύχη στο Παρίσι!
