Ο Seth Rogen (Pineapple Express, Τhis is the End, The Interview) δεν είναι άγνωστος ή τυχαίος. Αποτελεί έναν από τους πιο αγαπημένους δημιουργούς/ ηθοποιούς της νέας γενιάς και καθόλου τυχαίως, αφού δείχνει αφενός πως κατανοεί την γλώσσα της και αφετέρου δεν τον ενδιαφέρει και ιδιαίτερα να υποδυθεί τον ρόλο του καλού ή του κακού παιδιού. Αρκείται στο να είναι ένας stoner nerd που αράζει με τους φίλους, είτε στην πραγματική ζωή είτε στις ταινίες του. Για αυτό, ακόμα και αν οι δημιουργίες του δεν έχουν αυτό σαφή φιλοσοφική διάθεση, ούτε τάσεις ενδοσκόπησης, είναι σίγουρα άξιες θέασης και γέλιου.
Αυτό θα αρκούσε να περιγράψει το Sausage Party (Ελληνική μετάφραση έχασες ίσως την μοναδική ευκαιρία να το βγάλεις στους κινηματογράφους με τον απόλυτα ταιριαστό τίτλο “Παρ’τη με Λουκάνικα”, όπως έχει επισημάνει καποιος), η οποία είναι σίγουρα ένα cartoon τόσο ακατάλληλο και σκληρό, που αγγίζει επίπεδα καφρίλας South Park, χωρίς όμως να φτάνει την εύστοχη πολιτική και κοινωνική σάτυρα του πρώτου. Ωστόσο, το Sausage Party είναι τέτοια συμπυκνωμένη καφρίλα που είναι δύσκολο να αγνοηθεί. Πολλές φορές θα γελάσετε, άλλες τόσες θα αναλογιστείτε “Σοβαρά”, όσο ο Seth Rogen ξεδιπλώνει στην ιστορία του σκηνές όπου πρεζάκια κάνουν ενέσεις με άλατα μπάνιο αλλά και ομαδικά όργια, μεταξύ άλλων…
Αρχικά να αναφέρουμε πως ο Rogen, με τον έτερο σεναριογράφο και εμπνευστή της ταινίας, τον κολλητό του Evan Goldberg (Pineapple Express, Τhis is the End, The Interview) κάνουν ότι έκαναν πάντα. Μια hearty, buddy ταινία. Μόνο που η πλαστικότητα του cartoon ως μέσο τους απελευθερώνει ακόμα και από τις βασικές συμβάσεις ευγένειας και μπορούν πλέον να μιλήσουν και να δείξουν ότι θέλουν. Αυτή η εφηβική δυναμική και το ακατάσχετο του λόγου μεταφράζεται πολλές φορές άγαρμπα σε εικόνα. Το σκηνοθετικό δίδυμο Greg Tiernan και Conrad Vernon (γνωστοί για τις δουλειές τους στο Shrek αλλά και στο…Tomas το τρενάκι) δυσκολεύτηκαν πάρα πολύ να παρουσιάσουν τον τεράστιο μικρόκοσμο που είχαν στο μυαλό τους οι δύο δημιουργοί του, ενώ ταυτόχρονα, επειδή σίγουρα δεν μοιάζει με ένα παραδοσιακό cartoon, έπρεπε να φανούν δημιουργικοί, κάτι που δεν κατόρθωσαν πάντα. Έτσι, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο άπειρα κλισέ, ιστορίας και εικονογραφίας παρεισφρύουν στην ταινία, στερώντας της αυτό τον ανατρεπτικό χαρακτήρα που θα την έκανε να ξεχωρίσει.
Οι Rogen- Goldberg χρησιομοποιούν στερεότυπα για να διαλύσουν στερεότυπα.Τουλάχιστον στην θεωρία. Μπορεί να υπάρχει ένας υπέροχα Γουντι Αλεν-ικός Εβραίος (Edward Norton) που τσακώνεται με ένα εξίσου γραφικό Άραβα (David Krumholtz), όμως το αποτέλεσμα, ενώ βγάζει κάποιες φορές ένα αμήχανο γέλιο, δεν καταφέρνει να ενσωματώσει στην ιστορία ούτε την φύση, ούτε το βάθος της βαθιάς ρήξης αυτών των δύο, επομένως το αστείο μένει λειψό, ευχαριστημένο σε μια στείρα αυτοαναφορικότητα. ένα meta χωρίς πριν. Αυτό θα μπορούσε να περιγράψει όλη την ταινία. Ενώ οι προθέσεις της είναι καλές και διατίθεται να μιλήσει για την ανθρώπινη διαφορετικότητα, την ελευθερία και τον σεβασμό της άποψης, τελικά οι κινήσεις προς αυτή την κατεύθυνση είναι too little, too late. Ωστόσο, δεν μπορούμε να απορρίψουμε συνολικά την ταινία. Μένει σε κάθε περίπτωση το απόλυτα κάφρικο χιούμορ, μια αυτοτελής δήλωση απέναντι στην διαστρέβλωση της πολιτικής ορθότητας που κυριαρχεί στο Ιντερνετ, αλλά και ενάντια στον συντηρητισμό που κυριαρχεί ακόμα στην κοινωνία μας. Μένει ένας τρομερός Edward Norton (Hulk, Fight Club, Birdman) που αποδεικνύεται θεός για άλλη μια φορά, μια Salma Hayek ( From Dusk Till Dawn, Desperado, Tale of Tales) που δεν χάνει ευκαιρία να αυτοσαρκάζεται πετυχημένα, έναν επικό Paul Rudd (Antman,Anchorman: The Legend of Ron Burgundy) που δείχνει πως είναι εύκολα ένας από τους πιο cool τύπους εκεί έξω, αλλά και τον Seth Rogen που φαίνεται να μας υπόσχεται κάτι ακόμα πιο δυνατό για το μέλλον…
Επιλογικά, θα σας προτείναμε να το ρισκάρετε το “Παρ’τη με Λουκάνικα”, αυστηρά με παρέα!
