Εμπεριέχονται πολύ λίγα spoiler, ωστόσο προειδοποιούμε για να είμαστε ήσυχοι
Στα 2 χρόνια που μας χωρίζουν πλέον από το Star Wars Τhe Force Awakens μας έκαναν να επαναθεωρήσουμε πολλά πράγματα για αυτή την ταινία (όχι βέβαια την υποτίμηση που φάγαμε ως κοινό από την Feelgood εξαιτίας του Παπακαλιάτη, στην οποία ήρθαν να προστεθούν και τα προσβλητικά για τον επαγγελματισμό μας “μέσα ασφαλείας” στην δημοσιογραφική προβολή).
Ο αρχικός ενθουσιασμός του Τhe Force Awakens, το οποίο αντικειμενικά έδωσε σε ένα διψασμένο κοινό την απαραίτητη δόση νοσταλγίας και θεάματος που απεγνωσμένα ζητούσε, έδωσε η ανησυχία για την πορεία της νέας τριλογίας. Που θα πήγαινε η νέα προσθήση στο αγαπημένο space opera saga εάν απλά αναπροσαρμόζει την κλασική τριλογία; Οι προσθήκες και οι τομές που επιχειρεί έχουν την δυνατότητα να ξεπεράσουν τις παλιές; Οι νέοι χαρακτήρες έχουν την ικανότητα να πάρουν στις πλάτες τους την μάχη για την σωτηρεία του σύμπαντος και του franchise; Όλα θα κρινόντουσαν στο Τhe Last Jedi…
Ωστόσο, από ό,τι φαίνεται, ενώ η επίγνωση για την βαρύτητα των όσων παίζονται είναι διάχυτη στην ταινία του Rian Johnson (Looper, Brick, Ozymandias), ο οποίος μάλιστα υπογράφει και το σενάριο, το τελικό αποτέλεσμα δεν καταφέρνει να δικαιώσει τις ελπίδες των αμέτρητων fans. Το Τhe Last Jedi δεν είναι το The Empire Strikes Back της νέας τριλογίας, δεν είναι καν καλύτερο από το Τhe Force Awakens. Ενώ αναγνωρίζει την θέση του στην τριλογία και την βαριά κληρονομιά που πέφτει στις πλάτες του και προσπαθεί να βάλει το δικό του λιθαράκι, τελικά καταλήγει ένα θέαμα λίγο σχετικά με αυτό που αναμενόταν, αλλά και λίγο με βάση άλλες ταινίες του είδους.
Ο Rian Johnson έχει αποδείξει πως έχει φαντασία και διάθεση να αλλάξει τα δεδομένα σε αυτό που κάνει καλύτερα, επιστημονική φαντασία. Στο Τhe Last Jedi ασχολείται υπερβολικά με την κληρονομία του Star Wars, ωστόσο αυτή η ενασχόληση δεν παίρνει την μορφή της επικής εικονογραφίας που είχαμε συνηθίσει στον J.J Abrams ή στους ηρωικούς χαρακτήρες στις παλαιότερες ταινίες. Αντίθετα, ασχολείται σε κουραστικό βαθμό με την σημασία της κληρονομίας αυτής για τον υπόλοιπο κόσμο (γαλαξία) με τετριμένες εικόνες από παιδιά, τυχαίους και κακογραμμένους β’ χαρακτήρες και κλισέ δασκαλίστικες ατάκες που στερούν από τους εξαιρετικούς χαρακτήρες της νέας τριλογίας την πλαστικόκητα και την ανθρωπιά τους, ενώ την ίδια στιγμή τους προσδίδουν μια άνευ σεναριακής και δραματικής λογικής εξέλιξη. Η επιμονή του σε αυτό το μοτίβο υποδαυλίζει την ένταση της ταινίας στα καλύτερα της σημεία και αντί για μια συνταρακτική εμπειρία, την τελευταία της μεγάλης Carrie Fischer για την σειρά, έχουμε μια βεβιασμένη προσπάθεια που τελικά δεν συγκινεί και δεν πείθει.
Και εδώ έγκειτα ένα τεράστιο θέμα της ταινίας, καθαρά και μόνο σε σύγκριση με τις προηγούμενες (και τις επόμενες ) του franchise. To Τhe Last Jedi έχει αποφασίσει πως δεν θέλει να είναι ένα απλά μια συνέχεια τουΤhe Force Awakens, δεν θέλει καν να είναι ένα The Empire Strikes Back. Ωστόσο, μακριά από την σκιά της επιτυχία αυτών των δύο ταινιών, νιώθει άβολο και, τελικά, πέφτει λίγο. Είναι πρόθυμο να αφήσει στην άκρη τις μάσκες του παρελθόντος, όμως δεν έχει με τι να τις αντικαταστήσει πέρα από το μεταμοντέρνo pastiche,το αναμάσημα αναγνωρίσιμων μορφών και τοποθεσιών.Γνωρίζοντας όλες τις ελπίδες, τους πόθους και τις εκαντοντάδες fan theories που κυκλοφορούσαν για τις ενδεχόμενες αποκαλύψεις που μπορεί να γίνουν, τις καταρίπτει όλες μονομιάς, χωρίς ωστόσο να φροντίζει να δώσει κάτι στην θέση τους. αφήνωντας πίσω του ένα εκκωφαντικό κενό. Για πρώτη φορά στην ιστορία του Star Wars, ο βασιλιάς είναι γυμνός.
Επιπλέον, η απειρία του σκηνοθέτη στις ταινίες με μεγάλο budget και εφέ ήταν εμφανής. Ακόμα και αν οι εικόνες που δημιουργεί δεν είναι αδιάφορες, κάθε άλλο μάλιστα, αφού ενέχουν και καλλιτεχνικές αξιώσεις, δεν ξέρει (η δεν θέλει) να χειριστεί το βαθύ διάστημα, τις μάχες των πλοίων ή ακόμα και τους πλανήτες του, οι οποίοι δυστυχώς ακόμα απηχούν μέρη της κλασικής τριλογίας, ελαφρώς μόνο αλλαγμένα, αισθητικά και κυρίως χρονικά μέσα στην ταινία. Λείπει η διάθεση να απογειώσει, κυριολεκτικά και μεταφορικά το θέαμα. Παράλληλα βέβαια οφείλουμε να σημειώσουμε πως πολλές εικόνες του είχαν μια ποιότητα και έναν συμβολισμό ανώτερο αυτών του προκατόχων του.
Τα έκανε λοιπόν όλα στραβά το Τhe Last Jedi; Πετάει εντελώς την δυνατότητα του να ορίσει την νέα τριλογία, να της δώσει πρόσημο και κατεύθυνση; Ο Johnson διαχειρίζεται το υλικό του πολύ πιο προσγειωμένο από τον Abrams, ο οποίος βασιζόταν περισσότερο σε έναν fanboyικό ενθουσιασμό. Έτσι, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος, πολύ πιο κοντά στην οπτική του Rogue One, ενδιαφέρεται να δώσει την οπτική των προσώπων που είναι στα χαρακώματα, δίνοντας ένα δυσανάλογο μερίδιο χρόνου σε νέους χαρακτήρες οι οποίοι δυστυχώς είναι μονοδιάστατοι και ως επί το πλείστον αδιάφοροι. Όμως οι χαρακτήρες αυτοί γίνονται οι αφορμή να δούμε το πως επηρεάζει η σύγκρουση αυτή τις δομές του Γαλαξία, ανθρώπους που δεν βρίσκονται στα χαρακώματα αλλά ελπίζουν στο Resistance. Ταυτόχρονα μας έδειξε κομμάτια της ξεκάθαρα ταξικής καταπίεσης του φασιστικού καθεστώτος του First Order και, κυρίως, των ελιτ που το στηρίζουν, κάτι που μόνο στα prequel είχε γίνει, και αυτό με πολύ αδέξιο τρόπο. Aυτό το κομμάτι βέβαια πολύ γρήγορα έρχεται να αυτοαναιρεθεί με έναν αδίστακτο μονόλογο για το πως οι δύο πλευρές είναι όμοιες…
Ερμηνευτικά, για την παλιά φρουρά, τα σκήπτρα πάνε στον Mark Hamill (Batman- The Animated Series, Flash) ο οποίος στην μεγάλη του επιστροφή στον ρόλο που τον ανέδειξε, διακατέχεται από τρομερή όρεξη, διάθεση και κινητικότητα. Ο πιο γερασμένος Luke είναι κυνικός αλλά δεν παύει να είναι ο άνθρωπος που έσωσε τον Γαλαξία και 40 χρόνια έζησε με αυτό το βάρος στις πλάτες του. Η απεικόνιση του Master Skywalker είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα σε αυτή την ταινία. Την ίδια στιγμή η έτερη Skywalker, η σπουδαία και αδικοχαμένη Carrie Fischer, γεμίζει την οθόνη με την επιβλητική, μητρική σχεδον παρουσία της, ωστόσο το σενάριο της στερεί την δυνατότητα για κάποια πραγματικά σπουδαία σκηνή, υποβαθμίζοντας την κυρίως σε βοηθητικό ρόλο, στερώντας από αυτή την δυνατότητα να λάμψει, αλλά και από εμάς να εκφραστούμε.
Οι χαρακτήρες της νέας τριλογίας τα καταφέρνουν καλύτερα, όσο και αν κάποιες φορές προσπερνούνται για χάρη της χαωμένης συμβολοποίησης του Johnson. Η Daisy Ridley (Murder On the Orian Express) παραμένει ίσως η καλύτερη προσθήκη της νέας τριλογίας και, αν εξαιρέσει κανείς το σεναρικό κενό (plot-Force) για το πως αποκτά τις δεξιότητες της, έχει την καλύτερη παρουσία και εσωτερική σύγκρουση από τους νέους. Ακολούθως ο Oscar Isaac (X-Men: Apocalypse, Ex Machina) ενώ έχει κάποια κενά στην εξέλιξη του, παραμένει αρκετά σταθερός, κάτι που δυστυχώς δεν μπορεί να ειπωθεί για τον John Boyega (Αttack The Block, The Circle) στον οποίον το σενάριο δεν χαρίστηκε και τον ταλάνιζε με έξαφνες αλλαγές χαρακτήρα. Σε κάθε περίπτωση όμως χαρήκαμε που είδαμε τον Fin…
κάτι που δεν μπορεί να ειπωθεί για καμία νέα προσθήκη. Η χάρτινη και άψυψη Kelly Marie Tran (Gortimer Gibbon’s Life on Normal Street) ήταν σπατάλη κινηματογραφικού χώρου και χρόνου, ενώ ο Benicio Del Toro (Guardians of the Galaxy, The Wolfman), χωρίς να σπα την μανιέρα του, αναλώνεται σε έναν βαρετό τυχοδιώκτη.
Στην Dark Side of the Force ο αξιόλογος Andy Serkis ( Lord of the Rings, Planet of the Apes) δίνει υπόσταση στον Supreme Leader Snoke, ώστόσο δεν του δόθηκε καν η ευκαιρία να φτάνει στο απώγειο των δυνατοτήτων του. Η μερίδα του λέοντος στο κομμάτι villain πέφτει στον χαμαιλέοντα Adam Driver (Paterson, Silence) o oποίος αναλαμβάνει πλήρως τις ευθύνες και την νέα του θέση με έναν μανιασμένο ενθουσιασμό και αποφασιστικότητα αλλά και άμεμπτη δραματική ένταση, η οποία τονίζει και τον σταθερό οιδιπόδειο αγώνα του Δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί πως μας δίνει μερικές από τις καλύτερες στιγμές της ταινίας (και ταυτόχρονα μερικές από τις χειρότερες…).
Το να το δείτε ή όχι είναι αστεία πρόταση, προφανώς και θα το δούμε. Όμως, πέρα από το θέαμα ή την απόλαυση που εγείρει ή όχι το Τhe Last Jedi πρέπει πλεόν να αναρωτηθούμε σοβαρά αν αυτά που έχει να δώσει το Star Wars βρίσκονται στα επεισόδια ή πέρα από αυτά…
