Είναι 3 ώρες και 35 λεπτά αρκετά για το ταξίδι που πρόκειται να κάνει κάποιος/α βλέποντας το Brutalist; Η λογική απάντηση είναι ναι. Αλλά πρόκειται για ένα ταξίδι τόσο καθηλωτικό που δεν μπορείς να ξεκολλήσεις από τη θέση σου. Στα 215 λεπτά διάρκειας, ούτε ένα καρέ δεν σπαταλιέται… Τίποτα το περιττό δεν υπάρχει στο The Brutalist του Brady Corbet αφού όλα είναι ζωτικής σημασίας για την πολυεπίπεδη ιστορία που απλά θέλει χρόνο, προκειμένου να αποδοθεί εις βάθος.
Livin' in America
Το θέμα μάς «προσγειώνει» στο έτος 1947. Ο Λάζλο (Adrien Brody – The Pianist, Peaky Blinders) μεταναστεύει στις Ηνωμένες Πολιτείες μετά το Ολοκαύτωμα που προκάλεσε καταστροφή σε αυτόν, την οικογένεια του και το σπίτι του. Καθώς ο Λάζλο βρίσκει καταφύγιο και δουλειά στην Πενσυλβάνια δίπλα στον ξάδερφό του, τον Ατίλα (Alessandro Nivola- Disobedience), μπλέκεται με έναν πλούσιο πελάτη, που τον υποδύεται ο Guy Pearce (Memento) και του αναθέτει το αρχιτεκτονικό έργο ενός τεράστιου κοινοτικού κέντρου. Καθώς η δουλειά τον κατακλύζει, ο θεατής εισάγεται στην πραγματικότητα του πώς μπορείς να είσαι το απόλυτο «μηδέν» στο αμερικάνικο χωροχρονικό συνεχές. Μια ζωή πιστή στο αέναο κυνήγι για το αμερικάνικο όνειρο, ενδελεχώς σκιαγραφημένο, που έχει διαρκώς εμπόδια και ανατροπές που βαραίνουν την καθημερινότητα του πρωταγωνιστή.
H τέχνη ως εμπόρευμα
Tο The Brutalist είναι μια ιστορία δύο φιλόδοξων ανθρώπων και των εξίσου φιλόδοξων οραμάτων τους. Τοποθετημένη στο χτίσιμο της Αμερικής μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι μια στιβαρή και πλούσια οπτικά ταινία που έχει στο επίκεντρο πολλές θεματικές, ξεκινώντας από τη σύγκρουση μεταξύ της παραγωγής τέχνης και της εμπορευματοποίησής αυτής. Από την ουτοπία μέχρι τη βαρβαρότητα, την επιθυμία, το θάνατο, τη μορφή, το περιεχόμενο, τη μετανάστευση και τους κινδύνους του μοντερνισμού. Πολλές ταινίες προσφέρουν ένα κομμάτι ρεαλισμού –πάντα πιστό στην αισθητική που επικαλείται ο τίτλος του φιλμ– αλλά η συγκεκριμένη προσφέρει ένα μυθοπλαστικό προϊόν ιδιαίτερα ενδιαφέρον.
Μια αριστοτεχνικά γραμμένη ιστορία μεταναστών, όπου ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Brady Corbet βάζει στο στόχαστρο το αμερικανικό όνειρο και την εμπειρία των μεταναστών, κάνοντας μια βαθιά βουτιά στην εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από τους ολιγάρχες, ενώ παράλληλα εξερευνά την ανθρώπινη επιθυμία για εξουσία, πλούτο, καριέρα και τελικά το πέρασμα της σκυτάλης στην επόμενη γενιά – θέτοντας το ερώτημα αν μπορεί τελικά ποτέ αυτή η «λούπα» να σπάσει.
AI και άλλα τέτοια (καθόλου) όμορφα
Η υστεροφημία του Brutalist φαίνεται να είναι σε κακή θέση καθώς ο μοντέρ της ταινίας βγήκε και δήλωσε πως αξιοποιήθηκε η AI τόσο για κάποια backgrounds όσο και στις αποδόσεις ουγγρικής διαλέκτου πάνω στη φωνή των ηθοποιών, ώστε να υπάρχει η βέλτιστη ιστορικά εγκεκριμένη απεικόνιση της περιόδου. Οι λόγοι πίσω από μια τέτοια απόφαση; Η εξοικονόμηση δαπανών και χρόνου τόσο καλλιτεχνικά όσο και από μεριάς των στούντιο.
Μια τέτοια κίνηση, ειδικά μετά την εξαμηνιαία απεργία ηθοποιών και σεναριογράφων πέρσι που συνεχίζει να διαποτίζει τον καλλιτεχνικό και επιστημονικό διάλογο, σίγουρα τραβάει τα βλέμματα. Όταν βλέπουμε πως τα συστημικά στούντιο, οι εταιρείες και οι ευρύτεροι κάτοχοι του κεφαλαίου αξιοποιούν τη ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας, και ειδικά της AI, για να φέρουν ένα νέο κύμα απολύσεων ή για να αντικαταστήσουν την ανθρώπινη εργασία, αυτό δεν μπορεί να μη μας βρει στην αντίπερα όχθη.
