Τριανταέξι- Μια καθημερινή ιστορία για την ποδολαγνεία

Έφη Kαραχάλιου Από Έφη Kαραχάλιου 3 Λεπτά Ανάγνωσης

Ο Σταύρος Κιουτσούκης επιστρέφει στο αγαπημένο του είδος και δεν αφήνει τίποτα στην φαντασία του αναγνώστη.

Στην «τσαλακωμένη ουρά» είδαμε ένα άλλο «μικρό πρίγκιπα», μια νοσταλγική ματιά στα παιδικά χρόνια, αυτά της αθωότητας, ενώ το «Pizza Peperoni» ήταν ένα πολυσυλλεκτικό παραμύθι  για σύγχρονες πριγκίπισσες που δεν ζουν σε κάστρο, ούτε και περιμένουν το βασιλόπουλο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι παρά αυτές τις μικρές αποκλίσεις, το είδους του Σταύρου Κιουτσούκη ήταν ανέκαθεν το ερωτικό. Αρχικά με την «Νικολέτ», μια ιστορία εκδίκησης, προδοσίας και φετίχ, στην συνέχεια με τον «Δεξιοτέχνη» και τώρα με το «Τριανταέξι», επιχειρείται ξανά μια προσέγγιση της γυναικείας σεξουαλικότητας, αυτή τη φορά όμως όπως την αντιλαμβάνεται ένας άντρας.

Τι είναι «Τριανταέξι»; Είναι το νούμερο παπουτσιού μιας σερβιτόρας που φτιάχνει άθλιο καφέ αλλά έχει αποκτήσει ένα σταθερό πελάτη. O πρωταγωνιστής είναι τόσο ενθουσιασμένος με τις πατούσες της που περνάει κάθε μέρα από το καφέ, για να πετάξει μετά τον καφέ στον κοντινότερο σκουπιδοτενεκέ. Μια μέρα όμως αποκαλύπτεται, οπότε και η κοπέλα αποφασίζει να του φέρει καφέ στο σπίτι…Είναι γεγονός πως σε αντίθεση με άλλα έργα του Σταύρου, ενδεχομένως το «Τριανταέξι» να ολοκληρώνει το είδος του ερωτικού κόμικς, αφού πάνω από τη μισή ιστορία είναι καρέ με ερωτικές σκηνές.

Για την Νικολέτ, το οτιδήποτε θα μπορούσε να είναι αντικείμενο ηδονής αρκεί να ανήκει στον φιλήσυχο κροίσο Σερ Κόμετ. Για τον ήρωα είναι απλά οι πατούσες της κοπέλας και το πώς μπορεί να τις χρησιμοποιήσει. To Νικολέτ κάνει κωμωδία πάνω στο παράλογο και το εκκεντρικό, με αφορμή την γυναικεία σεξουαλικότητα. Το «Τριανταέξι» δεν επιστρατεύει κανένα από τα δυο στοιχεία, δεν αφορμάται καν από την γυναικεία σεξουαλικότητα αλλά περιγράφει την φετιχοποίηση του γυναικείου σώματος και την αντρική αυτοϊκανοποίηση ή έστω την πρόκληση ηδονής με βάση αυτό. Το φετίχ και το απωθημένο φαίνεται να είναι συγκροτητικά  στοιχεία της ιστορίας, προφανώς δοσμένα από μια πιο ανάλαφρη και χιουμοριστική ματιά.

Για τον ήρωα που ίσως να μην ήταν ή είναι τόσο επικοινωνιακός με τις γυναίκες και να μην μπορεί έτσι να προσελκύσει το αντίθετο φύλο, η σεξουαλική του ενέργεια διοχετεύεται σε άλλα μέρη του σώματος (πόδια, μαλλιά), σε σημείο που τελικά αυτό το αντικείμενο να προκαλεί από μόνο του σεξουαλική διέγερση. Είναι τέτοιο το επίπεδο της φετιχοποίησης που τελικά δεν τον νοιάζει το όνομα της κοπέλας αλλά μόνο το γεγονός της σεξουαλικής ικανοποίησης ή καταλήγει να είναι καθοριστικό για την μεταξύ τους σχέση. Όπως και να έχει, το σκίτσο και η εικονογράφηση του Σταύρου Κιουτσούκη φαίνεται να ανταποκρίνονται ακριβώς στις ειδικές ανάγκεςαυτής της ιστορίας, τόσο αφηγηματικά όσο και σχεδιαστικά. Τα υπόλοιπα τα ξέρετε,  pale χρώματα και γυναικείες πατούσες παντού.

Μοιραστείτε το Άρθρο