Άλλο ένα ανάλατο Euro ήρθε στο τέλος του και εμείς σιγά σιγά περνάμε στο τρίτο και τελευταίο μέρος του αφιερώματος μας(για το πρώτο μέρος δες εδώ,ενώ για το δεύτερο εδώ). Κάποιοι μπορεί να αναρωτιούνται γιατί δεν αναφερθήκαμε σε ταινίες όπως το Goal (2005), το Bend it like Beckam (2002), ή ακόμη στο βραβευμένο United Passions (2014) –μια ταινία που βγάζει λάδι την εγκληματική οργάνωση της FIFA.
Δηλώνουμε ένοχοι κύριε δικαστά!
Ανασύραμε από την ταινιοθήκη μας με καθαρά προσωπικά κριτήρια, εκείνες τις ταινίες -αγνοώντας αρκετές catchie- που αναδεικνύουν την αθωότητα του ποδοσφαίρου, την αγάπη των ανθρώπων για αυτήν στρογγυλή θεά, αλλά και ταινίες που δημιουργούν ένα λαογραφικό μωσαικό από κουλτούρες και πολιτισμούς σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.
Phorpa – The Cup (1999)
Αν κάτι χαρακτηρίζει καλύτερα το ποδόσφαιρο αυτό είναι η οικουμενικότητα του. Στο μακρινό κράτος του Μπουτάν ένα παιδί-μοναχός, ζωηρός και κατεργάρης, μέγας λάτρεις του Ρονάλτο (του original) δραπετεύει κάθε βράδυ από το μοναστήρι με σκοπό να παρακολουθήσει την τελική φάση του Mundial που γίνεται εκείνη την περίοδο στη Γαλλία (1998). Αυτό δεν θα διαρκέσει για πολύ βέβαια μιας και τον παίρνουν χαμπάρι, κάτι που έχει σαν αποτέλεσμα την τιμωρία του, στερώντας του παράλληλα και το δικαίωμα για οποιαδήποτε έξοδο. Τι θα γίνει όμως όταν το μεγάλο του αστέρι φτάσει στον τελικό απέναντι στην τότε εκπληκτική ομάδα του Ζιντάν;
Μπορεί για τους μοναχούς στο Θιβέτ ο Βουδισμός να είναι η φιλοσοφία τους, το ποδόσφαιρο όμως είναι η μοναδική τους θρησκεία. Η παραπάνω ταινία είναι η πρώτη παραγωγή από την μακρινή χώρα της Ασίας, με το Κ.Norbu να μας παρουσιάζει ένα ρεαλιστικό σινεμά,με όμορφα πλάνα,έχοντας στο παλμαρέ του ερασιτέχνες ηθοποιούς οι οποίοι βγάζουν αρκετό γέλιο. Μοναδικό ίσως ελάτωμα ο αρκετά αργός ρυθμός της πλοκής.
Foorball under cover (2008)
Η Μαρλέν είναι ποδοσφαιρίστρια σε μια ομάδα του Βερολίνου, όπου κάποια στιγμή θα μάθει την ύπαρξη γυναικείας ομάδας ποδοσφαίρου στο Ιράν. Στα κορίτσια από την Τεχεράνη δεν είχε δοθεί ποτέ η δυνατότητα να παίξουν αντίπαλες με κάποια άλλη ομάδα. Ετσι η Μαρλέν και η παρέα της παίρνωντας πρώτα τις απαραίτητες “προφυλάξεις” (ξεκόβουν από το χοιρινό και φορούν μαντίλα),θα προσπαθήσουν να διοργανώσουν ένα φιλικό Ιραν. Λογαριάζουν φυσικά χωρίς τον ξενοδόχο μιας και η γραφειοκρατία αλλά και η αδιαφορία της Γερμανικής ομοσπονδίας μετατρέπουν την διεξαγωγή του αγώνα σε γολγοθά.
Αξιόλογο ντοκιμαντέρ, βραβευμένο στο φεστιβάλ του Βερολίνου.
The Van (1996)
Ποιος είπε ότι στο ποδόσφαιρο μετράει πάντα η νίκη; Αν ικανότητα της Πορτογαλίας να φτάσει μέχρι τα τελικά με μονάχα μια νίκη χαρακτηρίζεται αξιοσημείωτη, κάτι αντίστοιχο προσπάθησε να πετύχει και η σκληροτράχηλη ομάδα της Ιρλανδίας το 1990 φτάνοντας μέχρι τα προημιτελικά του Mundial.
Oρμώμενοι από την απροσδόκητα καλή πορία της ομάδας τους δύο φίλοι αποφασίζουν να στήσουν μια καντίνα έξω από τις πάμπ όπου οι φίλαθλοι παρακολουθούν τον αγώνα. Το σχέδιο πάει αρκετά καλά, όμως τα λεφτά που βγάζει η αυτοσχέδια επιχείρηση βάζουν σε δοκιμασίες και διλήμματα τους δύο πρωταγωνιστές μας, κάτι που κλονίζει τη φιλία τους.
Ο Frears γνωστός από το High Fidelity αποτυπώνει τις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων με ένα αρκετά Ιρλανδέζικο τρόπο, αρκετά διαφορετικό σε σχέση με τον κλασικό Ken Loachικό που έχουμε συνηθίσει. Μια καλή κωμωδία γεμάτη μπύρα και τρέλα.
L`Arbitro-The referee (2013)
Η ταινία ξεκινάει με την ιστορία του Κρουσιάνι ενός ελπιδοφόρου διαιτητή, ο οποίος μετά από ένα σκάνδαλο διαφθοράς καταλήγει να σφυρίζει σε κάτι τελευταία κωλοχώρια της Σαρδινίας
Η τοπική ομάδα της Atletico Pabarile απαρτήζεται από ποδοσφαιριστές ταλαίπωρους μεσήλικες, χοντρούς και άμπαλους και με ένα προνητή τυφλό. Η ομάδα αποτελεί το καμάρι του χωριού, συνώνυμη της αποτυχίας και πρωτοξάδερφη της μιζέριας, με παίκτες που προσπαθούν να ξεχάσουν τα καθημερινά τους βάσανά παίζοντας ποδόσφαιρο κάθε Κυριακή. Στις κερκίδες του γηπέδου οι φίλαθλοι με τα βίας υπερβαίνουν τα τα πρόβατα που βόσκουν εκεί γύρω ενώ ο αριθμός των γκόλ που μπαίνει σε κάθε ματς αγγίζει μια ηλικία ανατολίτικη.
Οι αθλητές είναι κυρίως αγρότες που δουλεύουν στα χωράφια ενός γαιοκτήμονα, ιδιοκτήτη επίσης μιας τοπικής ομάδας στο απέναντι χωριό, ονόματι Montecrastu. Η αιώνια έχθρα που υπάρχει όλο και φουντώνει μιας και οι εργάτες παραμένουν απλήρωτοι για μήνες, γνωρίζοντας έτσι την ήττα σε όλα τα επίπεδα.
Από τη μιζέρια τους θα έρθει να τους βγάλει ένας παλίος συγχωριανός, κατά κόσμον Ματσούτζι, ο οποίος επαναπατρίζεται μετά από ένα πέρασμα που είχε στην Αργεντινή. Με το μεγάλο αστέρι στην ομάδα οι Παρπαρίλλοι θα ξεκινήσουν να γεύονται τις πρώτες τους νίκες φτάνοντας την τελευταία αγωνιστική να διαικδικούν μέχρι και το πρωτάθλημα απέναντι στους Μοντεκάστρους.
Ο Διαιτητής αποτελεί την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του ταλαντούχου Paolo Zucca ο οποίος με εργαλεία το βιτριολικό χιούμορ, την επική ασπρόμαυρη φωτογραφία αλλά και ένα γκροτέσκο σουρεαλισμό σχολιάζει τα-πριν κάποια χρόνια- σκάνδαλα στο ιταλικό ποδόσφαιρο.
Κατά την άποψη μου αποτελεί την καλύτερη ταινία μέσα σε αυτό το αφιέρωμα.
Χούλιγκανς-κάτω τα χέρια από τα νιάτα (1983)
Τελευταία ταινία του αφιερώματός μας και είπα να διαλέξω μια από τα μέρη μας.
Μπορεί με την χούντα το κίνημα του flower power και του rock ‘n’ roll να πέρασε και να μην ακούμπησε στην Ελλάδα, τα 80s όμως ήρθαν -με τσαμπουκά ντελιβερά, λίγο πριν τελειώσει την βάρδια- για να καλύψουν αυτό το κενό. Σκισμένα τζιν, πέτσινα μπουφάν και μηχανάκια με κομμένες πινακίδες είναι η εικόνα που φέρνουμε στο μυαλό μας μέσα από λαογραφικές-κάλτ ταινίες της εποχής. Το Χουλιγκανς, οι φυλακές ανηλίκων και πολλές άλλες είναι ταινίες με υποτυπώδες σενάριο, με πλήρη έλλειψη καλαίσθητων πλάνων αλλά με τσαμπουκά παλιού ρεμπέτη που έδωσαν μια χούφτα από ατάκες να στολίζουν τα memes και τα gifακια των επόμενων δεκαετιών.
Δεν θα μπω καν στον κόπο να γράψω την πλοκή, όποιος βλάσφημος δεν την έχει δει ακόμα, θα σταλθεί στη Βαστίλλη ΤΩΡΑ!
