Μόλις πέρασε το Σαββατοκύριακο και πολλοί κλεισμένοι στο σπίτι τους βλέποντας σειρές και ταινίες στο Netflix, θα δουν μετά από δυο μέρες τι συμβαίνει στον έξω κόσμο. Επειδή όμως η νοσταλγία του Stranger Things δεν αποβάλλεται με μερικά επεισόδια, σας προτείνουμε μερικές σειρές και ταινίες για να την βγάλετε μέχρι την επόμενη σαιζόν ή το επόμενο παρόμοιο franchise.
Η σειρά σε 4 μόλις σεζόν έχει φτιάξει έναν συμπαγή post- apocalyptic κόσμο, έχει επενδύσει σε αυτόν, τον έχει συνδυάσει αριστουργηματικά με το teen drama και πλέον καταφέρνει να στέκεται επάξια απέναντι σε άλλες sci-fi εμπορικές σειρές και ταυτόχρονα να σχολιάζει θέματα όπως ο ρατσισμός, η ομοφοβία και η οικολογία. Το 100, σε κάθε του επεισόδιο καταφέρνει να κρατά την προσοχή του θεατή αμείωτη διευρύνοντας τους ορίζοντες του, προσθέτοντας όλο και περισσότερα θέματα, ήθη, καταστάσεις και προβλήματα για να αντιμετωπίσουν οι ήρωες του. Το ερωτικό στοιχείο, αν και υπάρχει, δεν αποτελεί παρά μια σύντομη διακοπή σε μια φρενιασμένη πορεία πόνου και απώλειας, δεν ορίζει τους χαρακτήρες παρά τους δίνει την δυνατότητα να αναπτυχθούν μόνοι τους. Ταυτόχρονα, οι καταστάσεις γύρω τους γίνονται όλο και πιο δυσχερείς: συνθήκες που ως αντάλλαγμα για την επιβίωση απαιτούν θάνατο, γενοκτονίες και αυτοθυσίες είναι στα δομικά συστατικά της σειράς.
To Black Mirror είναι μια βρετανική σειρά που ξεκίνησε το 2011 στο BBC και έπειτα από απουσία δύο χρόνων, επανέρχεται φέτος με έξι μοναδικά επεισόδια από το Netflix. Δημιουργός της ο Charlie Brooker (Cunk on Shakespeare, Screenwipe) ,που πολλοί συγκρίνουν με τον Rod Serling του The Twilight Zone. Επίσης από την σειρά κάνουν ένα πέρασμα πολλοί Βρετανοί ηθοποιοί, που τους έχουμε αγαπήσει από άλλα έργα, όπως η τρομερή Hayley Atwell (Agent Carter,Pillars of the Earth),αλλά και πολλούς άλλους. Η αίσθηση της σειράς θυμίζει ένα δυστοπικό μυθιστόρημα, όπως ο Θαυμαστός Καινούριος Κόσμος του Άλντους Χάξλεϋ ή το 1984 του Τζορτζ Όργουελ. Κοινό χαρακτηριστικό τους η εστίαση στον απανθρωπισμό, στην πτώση της κοινωνίας και στην ανεξέλεγκτη τεχνολογική ανάπτυξη με σκοπό να υπογραμμίσουν τα προβλήματα που εντοπίζονται στον πραγματικό κόσμο. Η σειρά καταπιάνεται με σκοτεινά θέματα με σκοπό να εξετάσει τη σύγχρονη κοινωνία και το σύγχρονο τρόπο ζωής με την εξέλιξη της τεχνολογίας.
Misfits
Τι γίνεται όταν μια ομάδα μικροεγκληματιών εφήβων που συναντιούνται στην κοινωφελή εργασία αποκτούν υπερφυσικές δυνάμεις έπειτα από μια ηλεκτρική καταιγίδα; Αυτή είναι σε λίγες γραμμές η υπόθεση της σειράς Misfits, αλλά το σενάριο δεν αρκείται σε αυτό. Είναι από τις λίγες σειρές που καταφέρνουν να προβάλλουν, τόσο το ζήτημα της νεανικής παραβατικότητας όσο και τα προβλήματα της εφηβικής ηλικίας εν γένει, με χιουμοριστικό και άμεσο τρόπο. Λογικό λοιπόν η σειρά να κρατάει πέντε σεζόν και να θεωρείται δημοφιλής ακόμη και σήμερα. Συν τοις άλλοις είναι μια σύγχρονη προσπάθεια προσέγγισης της μαύρης κωμωδίας (για περισσότερες προτάσεις κλικ εδώ.)
Οχτώ άγνωστοι άνθρωποι μεταξύ τους, από διαφορετικές χώρες και κουλτούρες ο καθένας συνειδητοποιούν ότι μπορούν να μοιράζονται μεταξύ τους σκέψεις, συναισθήματα αλλά και ικανότητες. Και οι 8 χρησιμοποιούν αυτή την καινούργια δυναμική για να ανακαλύψουν τόσο τον εαυτό τους, όσο και τη ταυτότητα της οργάνωσης που τους κυνηγάει…Ακούγεται πολύ ενδιαφέρον και όντως είναι.Θυμίζει αρκετά το Ηeroes, σε μια πιο new age εκδοχή. H σειρά πέρασε έναν αρκετά κουραστικό πρώτο κύκλο, στον οποίο εδραίωνε τους χαρακτήρες και τα θέματα που τους απασχολούσαν, με έμφαση τον κοινωνικό ρατσισμό, την φτώχεια (με το ταξικό, γνήσιο πρόσημο της) και, σε μεγάλο βαθμό, την ομοφοβία. Στον δεύτερο κύκλο, έχοντας θέσει ήδη τις βάσεις της, αφήνει να ξεχυθεί όλη η δυναμική του concept της, δίνοντας μας σκηνές τρομερής δυναμικής, με έμφαση στο πολυοπτικό μοντάζ. Ελπίζουμε σε κάποια συνέχεια, γιατί δυστυχώς το κόστος παραγωγής έκανε το Netflix να κόψει το σπουδαίο αυτό έργο των Wachowski.
Το έργο του David Lynch, για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι μαζί του, έχει μια εσωτερική συνοχή ύφους και στησίματος και το Twin Peaks δεν αποτελεί εξαίρεση. Ο σουρεαλισμός, η χρονική ασυνέχεια, ο παραλογισμός, η άβολη αίσθηση, ο ιμπρεσιονισμός σε εικόνες και χρώματα, η “ονειρική λογική” (dream logic) και το δέσιμο τους σε μια μη-κανονική κανονικότητα της small-town Americana, τα στοιχεία δηλαδή που έδωσαν στα πιο γνωστά έργα του Lynch, όπως το Mulholland Drive και το Blue Velvet, την αδιαμφισβήτητη αναγνωρισιμότητά τους, είναι κι εδώ παρόντα. Εντός του έργου του Lynch, μάλιστα, το Twin Peaks τοποθετείται σε κομβικό χρονικά σημείο, αμέσως μετά από τον πλήρη σουρεαλισμό του Eraserhead, την κριτική επιτυχία του Elephant Man και το neonoir δράμα του Blue Velvet, με το τελευταίο να είναι και το πιο συγγενικό στη σειρά, αλλά πριν την ευρεία επιτυχία του Mullholand Drive. Η συνεργασία με τον Mark Frost, όμως, είναι που έδωσε στη σειρά την πιο “γήινη” αισθητική της. Είναι εμφανές κατά το προχώρημα της ότι πέρα από τα βασικά σημεία του σεναρίου, οι δημιουργοί έχτιζαν την πλοκή της εν κινήσει. Άλλωστε, η εισαγωγή του καθαρά υπερφυσικού στοιχείου, στο οποίο θα αναφερθούμε παρακάτω, ήταν σχεδόν τυχαία: προέκυψε από ένα λάθος πλάνο, το οποίο άρεσε στον David Lynch τόσο που όχι απλά το κράτησε, αλλά το έκανε και πολύ σημαντικό στοιχείο πλοκής. Για μια δεύτερη, πιο προσωπική άποψη κάντε κλικ εδώ.
Η σειρά, βασισμένη στην ομώνυμη σειρά βιβλίων του Blake Crouch, έδωσε στον Shyamalan τον χώρο αλλά και τον τρόπο να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: να στήσει ένα βαρύ, κλειστοφοβικό σκηνικό και μια ζοφερή ατμόσφαιρα όπου ο κίνδυνος παραμονεύει κάθε λεπτό και τίποτα δεν είναι σίγουρο. Παράλληλα οι ανατροπές και οι εκπλήξεις γέμιζαν κάθε επεισόδιο, όχι όμως πάντα για καλό. Επιπλέον η σειρά καταφέρνει να προκαλεί την αγωνία του θεατή για την τύχη των ηρώων της ιδιαίτερα με τον τρόπο που προχωρά η πλοκή, η οποία ξεκινά από ένα από τροχαίο και φτάνει σε σημεία που κανείς δεν θα μπορούσε να μαντέψει…. για διάφορους λόγους. Επίσης αξίζει να σημειωθεί πως η αρχική ιδέα είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη, καθώς αφενός καταφέρνει και συνδυάζει μια ατμόσφαιρα μυστηρίου, που θα περίμενε κανείς σε σειρές τύπου X- Files, αφετέρου καταφέρνει και θέτει κάποια πολύ ενδιαφέροντα ζητήματα για τομείς όπως η εκπαίδευση και τα ανθρώπινα δικαιώματα, πάντα υπό το πρίσμα της επιστημονικής φαντασία, η οποία όμως εδώ δεν μας φέρνει στο διάστημα, αλλά στα άδυτα μιας πόλης που ζει στο φόβο…
