Του Γιάννη Ιατρού στο Docmz

Στην ιστορία της 9ης Τέχνης, η υπερηρωική αφήγηση αποτελεί ένα πολύ σημαντικό – αν όχι το κυρίαρχο – κομμάτι του Μέσου, ιδωμένο τόσο από άποψη παραγωγής όσο και προτίμησης του κοινού. Πράγματι, θέτοντας ως αφετηριακό σημείο την πρώτη ιστορία του Superman το 1938, στις σελίδες του Action Comics #1, τόνοι μελάνης έχουν χυθεί για να εξιστορήσουν τις περιπέτειες εκκεντρικών προσωπικοτήτων με υπεράνθρωπες δυνάμεις, οι οποίοι, ως επί το πλείστον, αναγκάζονται να ζουν μία διπλή ζωή.

Με μία αντίστροφη πορεία, το αγαπητό αυτό πλαίσιο αφήγησης, επηρέασε, σταδιακά, και τα υπόλοιπα είδη κόμικς. Δε θα μπορούσε, σε καμία περίπτωση, να απέχει από αυτήν την εξελικτική διαδικασία ένας εξίσου βασικός πυλώνας του Μέσου: τα Disney κόμικς.

Αρχικά σε μορφή παρωδίας και, σταδιακά, απορροφώντας την κουλτούρα των ιστοριών με… περίεργους τύπους με κολάν, μπολιάζοντάς τη με στοιχεία παραδοσιακά προσιδιάζοντα στο δεύτερο αυτό το είδος εικονογραφημένης αφήγησης, οι δημιουργοί των Disney κόμικς δημιούργησαν εμβληματικούς, πλέον, σούπερ ήρωες που δικαίως πια αποζητούν τη δική τους θέση στο υπερηρωικό πάνθεον.

Για τις επόμενες ημέρες, λοιπόν, θα παρουσιάσουμε μερικούς από τους σημαντικότερους ντισνεϋκούς υπερήρωες. Ένα τέτοιο αφιέρωμα, δε θα μπορούσε να ρίξει την αυλαία του με κανέναν άλλον παρά τον αξεπέραστο Φάντομ Ντακ!

ΦΑΝΤΟΜ ΝΤΑΚ: Η ΑΡΧΗ

Ο Φάντομ Ντακ, όπως είναι προφανές – αν όχι γνωστό – αποτελεί το πιο σημαντικό alter egoτης πιο αγαπημένης πάπιας των κόμικς, του Ντόναλντ Ντακ.

Ο Ντόναλντ είναι χαραγμένος στο συλλογικό υποσυνείδητο ως ένας ατζαμής, οξύθυμος και μονίμως άτυχος χαρακτήρας, ο οποίος διαρκώς υποκύπτει στις έξαλλες φωνές της αρραβωνιαστικιάς του, Νταίζυ, στις επιβλητικές εντολές του πλούσιου θείου του, Σκρουτζ Μακ Ντακ, ή στην ατυχία που τον δέρνει και τη χλεύη από τον εκνευριστικά τυχερό ξάδερφό του, Γκαστόνε Γκάντερ.

Αυτό το μοτίβο του διαρκώς κατατρεγμένου από τη μοίρα ήρωα, ο οποίος γινόταν εν τέλει συμπαθής όχι για τα χαρίσματα από τα ελαττώματά του, επιχείρησαν να αλλάξουν οι βετεράνοι Ιταλοί δημιουργοί κόμικς της δεκαετίας του ’70. Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, ίσως αυτό να ήταν το αποτέλεσμα και όχι οι λόγοι που οδήγησαν στη δημιουργία ενός ήρωα που έμελλε να αγαπηθεί πολύ από τους αναγνώστες των ντισνεϋκών κόμικς.

Όπως μας πληροφορεί ο Δημήτρης Δημακόπουλος στο άρθρο του «Ο Θρύλος του Φάντομ» (περιοδικό ΚΟΜΙΞ Α’ περιόδου #238, εκδόσεις Τερζόπουλου), η ιδέα που κατέληξε στη δημιουργία του Φάντομ Ντακ ήταν του Mario Gentilini, διευθυντή τότε του ιστορικού περιοδικού Topolino. Επηρεασμένος από την επιτυχία του, κλασικού πλέον, ιταλικού κόμικ Diabolik, θέλησε να δημιουργήσει μία παρωδία του δημοφιλή αντιήρωα, με πρωταγωνιστή τον Μίκυ Μάους. Ωστόσο, όπως εύστοχα παρατήρησε ο δημιουργός του Φάντομ Ντακ, Ιταλός σεναριογράφος Guido Martina, «ο εμβληματικός ήρωας του Ντίσνεϋ δε θα ήταν πειστικός στο ρόλο ενός εκδικητή που κινείται πέρα από τα όρια του νόμου».

Οι διηγήσεις του και η ιδέα της μυστικής ταυτότητας, καθώς και τα όπλα και σύνεργά του, επηρέασαν τον Ντόναλντ στο να δημιουργήσει κι εκείνος τη δική του «σκοτεινή πλευρά», ένα alter ego, οι επιδιώξεις του όμως ήταν σαφώς πιο ευκαταφρόνητες: στις πρώτες ιστορίες του Guido Martina, ο Φάντομ Ντακ παρουσιάζεται σαν ένας εκδικητής όσων κακομεταχειρίζονται τον Ντόναλντ – ένας ήρωας με τιμωρητική διάθεση που ακροβατεί διαρκώς μεταξύ των «καλών» και των «κακών».Έτσι, αργότερα, η Elisa Penna, στέλεχος του Topolino, τροποποίησε την αρχική αυτή ιδέα και έδωσε το ρόλο αυτόν σε έναν άλλο κεντρικό ήρωα του Ντίσνεϋ, τον Ντόναλντ Ντακ. Την 1η Ιουνίου του 1969 δημοσιεύτηκε στο Topolino η πρώτη περιπέτεια του Φάντομ Ντακ, «Το Μυστικό της Βίλλας των Ρόδων» από τους Guido Martina (σενάριο) και Giovan Battista Carpi (σχέδιο). Σε αυτήν την ιστορία, ο Ντόναλντ Ντακ κληρονομεί κατά λάθος τη βίλα του Λόρδου Κουάκετ, ενός ευγενούς αριστοκράτη. Εξερευνώντας την, όμως, ανακαλύπτει το ημερολόγιο του ιδιοκτήτη και, κατά συνέπεια, τη μυστική του ταυτότητα: ο Λόρδος Κουάκετ τα βράδια μεταμφιεζόταν στον Φαντομία, έναν «αριστοκράτη λωποδύτη», ο οποίος – όντας ευκατάστατος ο ίδιος – έκλεβε από τους πλούσιους για να βοηθήσει τους φτωχούς.

 

Το όνομά του στα ιταλικά είναι επηρεασμένο από τον ήρωα στον οποίο βασίστηκε: Paperinik, ένα λεκτικό παιχνίδι ανάμεσα στην ιταλική ονομασία του Ντόναλντ (Paperino) και τον ήρωα-πρότυπό του, Diabolik, ο οποίος, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, ήταν ένας χαρακτήρας με μεγάλη επιρροή στην ιταλική (αν

όχι στην παγκόσμια) σκηνή κόμικς, με σαφείς επιρροές από άλλους δημοφιλείς αντιήρωες, όπως ο Arsin Lupin του Morris Leblanc ή ο Fantomas των Marcel Allain και Pierre Souvestre. Σήμερα, οι αναφορές αυτές βρίσκουν μεγαλύτερο αντίκρυσμα στο πρότυπο του Φάντομ Ντακ, το Φαντομία, για τον οποίο θα αναφερθούμε εκτενέστερα σε επόμενο μέρος του αφιερώματος, και όχι στον ίδιο το χαρακτήρα, ο οποίος, σταδιακά, εξελίχθηκε, από καθαρόαιμος εκδικητής σε υπερήρωα… δυτικών προδιαγραφών.

Στις πρώτες του ιστορίες, ο Φάντομ Ντακ ξετυλίγει σιγά-σιγά τα χαρτιά του. Σε αυτήν την πιο «ανθρώπινη» εκδοχή του, συμμετείχαν πολλοί από τους πιο κλασικούς της ιταλικής ντισνεϋκής δημιουργίας: πέρα από το δημιουργικό δίδυμο των Guido Martina και Giovan Battista Carpi, τις πρώτες περιπέτειες του παπιόμορφου υπερήρωα θα υπογράψουν καλλιτέχνες όπως ο Romano Scarpa, ο Massimo De Vita, ο Giorgio Cavazzano, ο Guido Scala, ο Luciano Bottaro, ο Giorgio Pezzin και ο Guilio Chierchini – και η αναφορά δεν αποτελεί μία απλή παρέλαση ονομάτων, αλλά περιλαμβάνει σε μία σειρά ένα τεράστιο κεφάλαιο των ιταλικών κόμικς, και δη, αυτών της Ντίσνεϋ.

Σε κάθε ιστορία, παρουσιάζεται ένα νέο gadget από το οπλοστάσιό του: μποτάκια με ελατήρια, ελαστικό σκοινί, ζώνη αντιβαρύτητας, ακτινοβόλο πιστόλι, πλαστικές μάσκες, σπρέι ύπνου… Αν προσπαθούσαμε να τον συγκρίνουμε με τους ήρωες του κλασικού αμερικάνικου κόμικ, ο Φάντομ Ντακ μάλλον θα είχε περισσότερα κοινά με τον Σκοτεινό Ιππότη της Γκόθαμ Σίτι, τον Batman. Ένας ήρωας χωρίς υπερδυνάμεις, χρησιμοποιεί το μυαλό του και τον εξοπλισμό που διαθέτει για να φέρνει σε πέρας τις αποστολές του. ΟΚ, μπορεί να μη κυκλοφορεί με ένα τόσο φανταχτερό όχημα όσο το Bat-Mobile, έχει όμως το πιστό σαραβαλάκι του, 313 – του οποίου οι πινακίδες μετατρέπονται σε Χ όταν το οδηγεί ο Φάντομ Ντακ – εξοπλισμένο με μία σειρά από οπλικά συστήματα, επινόησης του Κύρου Γρανάζη. Όπως εύστοχα επισημαίνει ο Δημήτρης Δημακόπουλος στο «Ο Θρύλος του Φάντομ», «η διαφορά ανάμεσα στην ηρωική πλευρά του Ντόναλντ και του Σκοτεινού Ιππότη, είναι, σε μεγάλο βαθμό, θέμα προϋπολογισμού».

Το βασικό μέσο του Φάντομ Ντακ για να κρύβει την ταυτότητά του, ως Ντόναλντ Ντακ, είναι η μάσκα που φορά. Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι λίγες οι φορές που η μυστική του ταυτότητα αποκαλύπτεται, είτε επειδή εξαναγκάζεται από κάποιον αδίστακτο κακοποιό που δεν μπορεί να κερδίσει αλλιώς, είτε επειδή τα ανιψάκια ανακαλύπτουν το κρυσφήγετο κάτω από το σπίτι ή τα υπόλοιπα κοντινά του πρόσωπα παρατηρούν την ομοιότητα και εν τέλει την ταύτιση. Άλλωστε, αρκετά συχνά αποκαλύπτει ο ίδιος την ταυτότητά του οικειοθελώς σε συμμάχους του, όπως για παράδειγμα τον Κύρο Γρανάζη.

Προκειμένου να διατηρηθεί το μυστικό, ο Κύρος έχει εφεύρει τις παστίλιες Αμνησιαζόλ. Πρόκειται για ένα από τα κυριότερα τρικ που χρησιμοποιεί ο Φάντομ Ντακ, όταν αποκαλύπτει την ταυτότητά του σε κάποιον: οι παστίλιες αυτές προκαλούν επιλεκτική και μικρής κλίμακας αμνησία, προκειμένου όποιος έχει πληροφορηθεί τη μυστική του ταυτότητα, να την ξεχάσει. Από την άλλη, όταν θέλει να πείσει αυτούς που πιστεύουν ότι ο Ντόναλντ Ντακ και ο Φάντομ Ντακ είναι το ίδιο πρόσωπο για το αντίθετο, χρησιμοποιεί ομοιώματα ή σωσίες ρομπότ για να ξεφύγει.

ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΦΑΝΤΟΜ ΝΤΑΚ

Στις πρώτες ιστορίες, ο Φάντομ Ντακ τα έβαζε με όσους καταδυνάστευαν το Βασιλάκη Καΐλα των Disney comics, τον Ντόναλντ Ντακ. Σύντομα, όμως, με τη στροφή στα υπερατλαντικά υπερηρωικά πρότυπα, ο Φάντομ Ντακ άρχισε να μάχεται το έγκλημα στη Λιμνούπολη και να έρχεται αντιμέτωπος με εγκληματίες κάθε λογής. Παραδοσιακοί εχθροί του είναι οι Μουργόλυκοι, ο Τζων Ρόμπαξ και, ενίοτε, η Μάτζικα, όσοι δηλαδή επιβουλεύονται την περιουσία του πιο πλούσιου παπιού του κόσμου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ.

Σταδιακά, όμως, δημιουργήθηκε η ανάγκη για νέους αντιπάλους, ανταποκρινόμενους περισσότερο στις ανάγκες των ιστοριών με… υπερηρωικό πρόσημο. Από πολύ νωρίς, οι συγγραφείς των ιστοριών του Φάντομ παρουσίαζαν υπερ-κακούς με κάποιου είδους υπερδυνάμεις, ή ένα ευρύ και απειλητικό οπλοστάσιο, προκειμένου να κάνουν πιο ενδιαφέρουσες τις ιστορίες και, φυσικά, να αναπροσαρμόσουν την ισορροπία ανάμεσα στο κλασικό, ευρωπαϊκό Disney κόμικ και το μοντέρνο, αμερικάνικο superhero κόμικ. Φυσικά, κάποιοι από αυτούς εμφανίζονται μία και μόνη φορά, ενώ κάποιοι άλλοι με περισσότερο ενδιαφέρον επανεμφανίζονται τακτικά στις σελίδες των περιοδικών Disney.

Το 1988, ο Giulio Chierchini δημιούργησε το χαρακτήρα Little Gum, έναν εξωγήινο ο οποίος δίνει όποια μορφή θέλει στην τσίχλα που μασάει. Οι ιστορίες του, βέβαια, μένουν ανέκδοτες στην Ελλάδα.

Ο πιο γνωστός, μάλλον, εχθρός του Φάντομ Ντακ είναι ο Σπέκτρουμ. Και παραδόξως, στα ελληνικά έχει κυκλοφορήσει μόνο μία ιστορία του: η πρώτη του εμφάνιση, στα πλαίσια της κλασικής ιστορίας σε συνέχειες, «Η Ζωδιακή Πέτρα» (Bruno Sarda/Massimo De Vita). Σ’ αυτήν την ιστορία του 1990, ο Φάντομ Ντακ έρχεται αντιμέτωπος με έναν κακοποιό υπνωτιστή, ο οποίος χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του για να προβαίνει ανενόχλητος στις εγκληματικές του δράσεις. Μέχρι το 2008, όταν και επανεμφανίστηκε για τις ανάγκες της σειράς Σούπερ Ήρωες, είχε στο ιστορικό του άλλες 4 εμφανίσεις, με προσωπική αγαπημένη την ιστορία Paperinik e il magico eroe, στην οποία γεννιέται ένας ταχυδακτυλουργός υπερήρωας και σύμμαχος του Φάντομ Ντακ, ο PaperMagic.

Το 1991 δημιουργείται ένας από τους πιο δημοφιλείς εχθρούς του Φάντομ Ντακ: ο Σκούπι Ντο (Inquinator). Σε μία ιστορία με σαφές οικολογικό μήνυμα, ο Giorgio Pezzin παρουσιάζει, σε συνεργασία με το Massimo De Vita, έναν από τους πιο βρωμερούς villains όλων των εποχών. Πράγματι, ο Σκούπι Ντο χρησιμοποιεί για όπλα του σκόνη, μελάνη, πετρέλαιο, σκουπίδια, και γενικότερα καθετί βρώμικο. Επτά μήνες αργότερα επανεμφανίστηκε, αυτή τη φορά σε σχέδιο Alessandro Gottardo, και έκτοτε δεν τον ξαναείδαμε, παρά μόνο για τις ανάγκες της σειράς Σούπερ Ήρωες το 2008, μία απόπειρα ενός ντισνεϋκού Avengers, για το οποίο όμως θα μιλήσουμε σε επόμενο στάδιο.

Άλλη μία βασική «υπερκακός» στη σειρά Σούπερ Ήρωες είναι η Ηλέκτρα, μία γοητευτική και επικίνδυνη πάπια που φέρει έναν κεραυνό στο μέτωπό της. Έχει τη δύναμη να ελέγχει την ενέργεια, και είναι σε θέση να υπνωτίσει οποιονδήποτε πιστεύει ότι εξυπηρετεί τους σκοτεινούς σκοπούς της. Η πρώτη της εμφάνιση έγινε στη μίνι σειρά «Φάντομ εναντίον όλων» (2007), και παρ’ όλο που πρωτοσχεδιάστηκε από τον Giorgio Cavazzano, η μάχη της με το Φάντομ Ντακ υπογράφεται απ’ τους Giorgio Salati και Marco Gervasio. Στην ίδια σειρά παρουσιάστηκαν σαν βασικοί εχθροί ο Δρ. Χάκερ, οι Δίδυμοι Σπικ και Σποκ και ο Κύριος Αόρατος, οι οποίοι απέκτησαν και δεύτερη εμφάνιση και είχαν τη δυνατότητα για μία αποτυχημένη ρεβάνς εναντίον του Φάντομ, σε ξεχωριστές ιστορίες μεταξύ τους.

Άλλη μία θηλυκή κακοποιός είναι η Λόλα Ντακ. Δημιουργήθηκε το 1996 από τον Bruno Sarda και αρχικά εικονογραφήθηκε από το Luciano Gatto. Ωστόσο, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, στα ελληνικά έχει κυκλοφορήσει μονάχα η τρίτη εμφάνισή της, δια χειρός Lucio Leoni, στην ιστορία «Η Αξέχαστη Αΐντα». Ο τελευταίος, μαζί με τη συνεργάτιδά του Emmanuela Negrin, δημιούργησαν μερικές από τις καλύτερες ιστορίες με πρωταγωνιστή το Φάντομ Ντακ, τόσο σε επίπεδο σχεδίου αλλά, κυρίως, υπόθεσης. Δεν είναι τυχαίο που οι αγαπημένες μου ιστορίες με τον ήρωα, όπως για παράδειγμα η δυστοπική ιστορία «Στο Χάσμα του Χρόνου», υπογράφονται από το συγκεκριμένο καλλιτεχνικό δίδυμο.

 

Τέλος, συχνά πυκνά ο Φάντομ Ντακ έρχεται αντιμέτωπος με κάποιο κακό alter ego του Κύρου Γρανάζη. Ο Κύρος, ο μεγαλύτερος εφευρέτης της Λιμνούπολης, είναι ο βασικός σύμμαχος του Φάντομ Ντακ – είναι εκείνος που τον εξοπλίζει διαρκώς με νέα όπλα, και επισκευάζει τα παλιά. Ωστόσο, τυχαίνει ενίοτε κάποια εφεύρεση να μην έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα και να επηρεάσει την ψυχική κατάσταση του, μετατρέποντάς τον σε… κακό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι «Η Επίθεση του Γραν-Χ», αλλά και οι ιστορίες με τον Μαντ Δόκτωρ, οι οποίες σύστησαν τελικά έναν νέο ήρωα στο σύμπαν του Φάντομ Ντακ.

ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΦΑΝΤΟΜ ΝΤΑΚ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Ο Φάντομ Ντακ εμφανίστηκε στην Ελλάδα για πρώτη φορά το 1975, στις σελίδες του περιοδικού Μίκυ Μάους #446. Όπως ήταν λογικό -αλλά όχι και επόμενο- το ελληνικό κοινό τον γνώρισε διαβάζοντας την πρώτη του εμφάνιση, η οποία αρχικά τιτλοφορείτο «Ο Εκδικητής». Από τότε, και για πολλά χρόνια, οι ιστορίες του δημοσιεύονταν στα περιοδικά Μίκυ Μάουςκαι Κλασικά.

Αυτό άλλαξε λίγα χρόνια μετά την κυκλοφορία ενός νέου περιοδικού, του Αλμανάκο. Το Αλμανάκο πρωτοκυκλοφόρησε το 1990, χωρίς να έχει, αρχικά, συγκεκριμένο χαρακτήρα. Σταδιακά, στράφηκε σε πιο ιδιαίτερες ντισνεϋκές ιστορίες, όπως οι Υπερασπιστές του Δικαίου με τους Τσιπ και Ντέηλ (Chip n’ Dale Rescue Rangers), η βραζιλιάνικη σειρά «Οι 12 Άθλοι του Νυχτερίδα Ντακ», οι περιπέτειες του Μαυρόφτερου Τιμωρού (Darkwing Duck) ή του Κάπταιν Μπαλού (TaleSpin).

Στο Αλμανάκο #29 δημοσιεύτηκε μία «ιστορία με σταυροδρόμια», από τις διασκεδαστικές ιστορίες που επιλέγει ο αναγνώστης τον ρου της ιστορίας, με πρωταγωνιστή το Φάντομ Ντακ. Όμως η επόμενη εμφάνιση του ήρωα θα γίνει στο τεύχος #54 με δώρο «το ράμφος του Φάντομ Ντακ», και μετά πάλι στο τεύχος #72 (1997) με την αναδημοσίευση της κλασικής πρώτης ιστορίας του, αυτή τη φορά με τον τίτλο «Το Μυστικό της Βίλλας των Ρόδων».

Αυτό ήταν. Από τότε και μέχρι το τέλος της κυκλοφορίας του, το περιοδικό Αλμανάκο έγινε, ουσιαστικά, το περιοδικό όπου δημοσιεύονταν κατά βάση οι ιστορίες του Φάντομ Ντακ(μαζί με αυτές του αρχαιολόγου Ινδιάνα Γκούφυ και του υπερήρωα Σούπερ Γκούφυ). Ένα περιοδικό που απευθύνονταν σε έφηβο κοινό, αφού, εκτός από τις ιστορίες δράσης με το μασκοφόρο εκδικητή, περιείχε νέα για αυτοκίνητα, αθλητικά, βιντεοπαιχνίδια και ταινίες.

Όπως είπα και παραπάνω, στις ιστορίες του Αλμανάκο γνώρισα και αγάπησα το καλλιτεχνικό δίδυμο Lucio Leoni και Emmanuela Negrin, οι οποίοι χάρισαν μερικές από τις καλύτερες ιστορίες του ήρωα. Άξια αναφοράς θεωρώ και την υποσειρά «Όταν ο Φάντομ τρώει πολύ», με βασικούς συντελεστές της τον Tito Faraci και Giuseppe Ferrario, στην οποία ο Ντόναλντ Ντακ βαρυστομαχιάζει και ονειρεύεται μερικές από τις πιο κουλές περιπέτειες του Φάντομ Ντακ.

Υπάρχουν, φυσικά, και πολλές ακόμα ειδικές εκδόσεις με τον ήρωα. Το 1991 κυκλοφόρησε το τεύχος «Σπέσιαλ Φάντομ Ντακ», που περιλάμβανε μερικές από τις πρώτες, κλασικές ιστορίες του ήρωα. Στα πλαίσια της σειράς «Μεγάλα Σήριαλ», υπήρξαν τρεις εκδόσεις ειδικά αφιερωμένες στον Φάντομ: η προαναφερθείσα σειρά «Φάντομ Εναντίον Όλων», το τεύχος «Φάντομ Ντακ – Ώρα για Δράση!» που περιλάμβανε μερικές ιστορίες που είχαν δημοσιευτεί παλαιότερα στο Αλμανάκο, και τέλος το «Φάντομ Ντακ: Η Αρχή του Μύθου», με τις πρώτες ιστορίες του ήρωα.

Τέλος, με το Αλμανάκο #100 είχε δοθεί ως ένθετο δώρο το ειδικό τεύχος «Φάντομ Ντακ Για Πάντα», που περιλάμβανε την ιστορία «Ο Κλέφτης με τη Νέμπουλα» (Lucio Leoni/Emmanuela Negrin).

Φυσικά, θα μπορούσαμε να εντάξουμε εδώ τις Νέες Περιπέτειες του Φάντομ Ντακ (την περίφημη και επαναστατική ιταλική σειρά PK), καθώς και τη σειρά Σούπερ Ήρωες, όμως αυτά θα παρουσιαστούν σε επόμενο στάδιο.