Σε αντίθεση με την επιστημονική φαντασία, που κυριαρχούσε στον κινηματογράφο (με κάποια προβλήματα) ήδη από την δεκαετία του 1950 και λίγο αργότερα, στις αρχές του 1960 μπήκε δυναμικά στην τηλεόραση με σειρές-φαινόμενα, όπως το Doctor Who (1963) και το, Star Trek (1966) η επική φαντασία ήταν πάντα το λιγότερο παραγνωρισμένη.
Οι λόγοι για αυτό πολλοί. Από την μία ήταν καθαρά πρακτικοί, καθώς ένας κόσμος που αποτελούνταν από μαγεία, ξωτικά και δράκους φάνταζε στους τηλεοπτικούς παραγωγούς τελείως παράταιρος με την εύθυμη και αισιόδοξη νότα που κυριαρχούσε στα 60s. Ήταν η δεκαετία που ο άνθρωπος πάτησε στο φεγγάρι, το διάστημα κυριαρχούσε στις καρδιές και το μυαλό των ανθρώπων. Ταυτόχρονα δε το fantasy κουβαλούσε πάνω του πολύ νωπή την “ρετσινιά” του αφελούς. Ακόμα και η βίβλος, το “Lords of the Rings” θεωρούνταν βιβλίο που διάβαζε κανείς το πολύ μέχρι το λύκειο (για τους περισσότερους). Μπορεί να υπήρχε όλη η καλή διάθεση να γίνει κάτι σε κινούμενα σχέδια, όμως live action σειρά high fantasy ήταν πολύ δύσκολο…
Τα χρόνια πέρασαν, η μαγεία του διαστήματος έγινε σταδιακά κοινό κτήμα, και ο νους των ανθρώπων θέλησε να γυρίσει σε κάτι πιο οικείο, να εξερευνήσει τους θρύλους και το όνειρο του μέσα από ένα άλλο πρίσμα. Επιπλέον, οι αγαπημένες και θεότρελες δεκαετία του 1970 και του 1980 είχαν αποδείξει πως το fantasy μπορούσε να γίνει κάτι πέρα από campy διασκέδαση: μπορούσε να γίνει αιχμηρό, βίαιο, edgy. Γενικότερα μπορούσε να γίνει ότι ήθελε ο δημιουργός του, μια φόρμα όπου ο μόνος περιορισμός είναι η φαντασία.
Υπήρξαν διάφορες τέτοιες σειρές ανά τα χρόνια, όπου τα στοιχεία που διαμόρφωναν αυτό που ονομάζουμε high fantasy, με τα χαρακτηριστικά που του έδωσε το 1971 ο Lloyd Alexander, δηλαδή το στήσιμο σε έναν φανταστικό κόσμο, όπου κυριαρχουν διαφορετικοί κοινωνικοί και ηθικοί κανόνες. Σε αυτό το πλαίσιο ο δημιουργός είναι ελεύθερος να εντάξει ότι στοιχεία θέλει, με τα κυρίαρχα να είναι η χρήση μαγείας, οι εξωναθρώπινες φυλές και κοινωνίες (νάνοι, ξωτικά, τελώνεια, ορκ κτλπ) και η επική διάσταση. Παρακάτω έχουμε τις 10 σειρές που πήραν αυτό το σκεπτικό και το μετέτρεψαν σε τηλεοπτικό χρόνο, ο οποίος αξίζει την προσοχή μας!
10)Terry Pratchett’s Trilogy
Ξεκινάμε με τα “ψιλά” για να φεύγουν από την μέση. Στην ουσία δεν πρόκειται για τριλογία, αλλά για 3 ξεχωριστές μικροσκοπικές σειρές ( 2 επεισόδια η καθεμία), με διαφορετικές ιστορίες, πρωταγωνιστές και σκοπούς. Τα κοινά της είναι ότι όλες βασίζονται στο έργο του Sir Terence David John (για τον κόσμο Terry) Pratchett, για τον αχανή κόσμο του Discworld, που αποτελεί μια σατυρική απεικόνιση των κλισέ των ιστοριών φαντασίας, αλλά και του πραγματικού κόσμου! Το σουρεαλιστικό ύφος των έργων, το γνήσιο βρετανικό και έξυπνο χιούμορ του και η καίρια και ανθρωπιστική κριτική ματιά του σε θέματα όπως ο ανταγωνισμός στον Τύπο, η εκκλησία, ο πόλεμος του Κόλπου, αλλά και γενικότερα η Φιλοσοφία, καθιστά το έργο του Pratchett άξιο μεταφοράς και ανάγνωσης.
Οι 3 μίνι σειρές τώρα είναι παραγωγή της εταιρείας The Mob για το κανάλι Sky1 και είναι τα Hogfather, Τhe Color of Magic και το μαγικό Going Postal (έχουμε και αδυναμίες). Σε αυτά θα δείτε, εκτός από μια εκπληκτικά στιβαρή σκηνοθεσία τoυ Vadim Jean,(Beyond Bedlam,Leon the Pig Farmer) αλλά και αγαπημένες μορφές της βρετανικής σκηνής σε μικρούς ή μεγαλύτερους ρόλους, όπως τον Tim Curry (The Hunt for Red October,The Rocky Horror Picture Show ), τον Jeremy Irons (Dungeon and Dragons, Lollita, The Vorgias), τον πολύ σκληρό Charles Dance (Game of Thrones,Last Action Hero), τον Brian Cox , (Βraveheart,The Bourne Supremacy) και φυσικά τον τιτάνιο και αξεπέραστο Christopher Lee (Lord of the Rings, Star Wars και άπειρα άλλα…)
9) Gormenghast
Μένουμε σε βρετανικά και παράδοξα μονοπάτια, με μια μίνι σειρά που προκάλεσε πολλά σχόλια και συζητήσεις όταν είχε κυκλοφορήσει. Βασισμένο στο έργο του Mervyn Peake, η σειρά αυτή είναι πιο κοντά στο γοτθικό στυλ παρά στο high fantasy, ενώ σίγουρα δεν έχει καμία επική διάσταση. Γενικότερα χαρακτηρίζεται ως fantasy of manners, ένα σπουδαίο αλλά πολύ δύσκολο είδος φαντασίας, που αφορά αστικές συγκρούσεις και πάλη δυνάμεων σε κάτι που μοιάζει με πολιτικό στίβο, μέσα σε μια αυστηρά ιεραρχημένη κοινωνία.
Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από τις δολοπλοκίες και τους ανταγωνισμούς των κατοίκων του Gormenghast να ανελιχθούν κοινωνικά σε μια κοινωνία που αποτελείται μονάχα από μερικές εκατοντάδες ψυχές και ένα ερειπωμένο κάστρο, που διοικείται από έναν δούκα που δεν ενδιαφέρεται για τίποτα. Ανάμεσα σε αυτούς ξεχωρίζει ο νεαρός Steerpike, ο οποίος φιλοδοξεί να γίνει ο κυρίαρχος αυτού του παρηκμασμένου βασιλείου με κάθε τίμημα. Πέρα από την εξαιρετική απεικόνιση των κοινωνικών σχέσεων και δομών, το μακάβριο χιούμορ και τη μισάνθρωπη αισθητική, η σειρά αυτή προσφέρει μαθήματα ηθοποιίας από μετρ, όπως η Celia Imrie (Star Wars, Highlander ), ο John Sessions (Filth, Gangs of New York ),ο Warren Mitchell (Jabberwocky) και, ξανά, ο Christopher Lee. Επίσης, ίσως είναι και η μοναδική περίπτωση στην καριέρα του που ο Jonathan Rhys Meyers ( Match Point, The Tudors ) δεν έπαιξε τελείως χάλια.
8) The Chronicles of Narnia- The Lion, the Witch, & the Wardrobe
Τα αγαπημένα βιβλία του C. S. Lewis, πολύ πριν γίνουν ταινία, είχαν γίνει σειρά, με την σφραγίδα του ΒBC, το 1988. Η παραμυθένια του αισθητική, η εξαιρετική παραγωγή του ΒBC με τα προσεγμένα σκηνικά, τα μεγαλόπρεπα κουστούμια, τις λεπτοδουλεμένες μαριονέτες και τα animation της εποχής διατηρούν ακόμα και σήμερα τον χαρακτήρα και την αξία τους. Ο σεβασμός στο αρχικό κείμενο είναι διάχυτος σε όλη την σειρά, η οποία καταφέρνει να σε κάνει να νοιαστείς για τους χαρακτήρες από την αρχή, να μαγευτείς από την Νάρνια, σαν κάθε φορά να είναι η πρώτη φορά ( για τους περισσότερους από εμάς, ήταν). Πληροφοριακά και μόνο να πούμε πως η σειρά ήταν υποψήφια για Emmy, ενώ κέρδισε και ένα BAFTA.
7) Merlin
Mια πιο πρόσφατη σειρά στην λίστα, το Merlin του 2008 εστίασε σε μια πιο φρέσκια ματιά στην αφήγηση του θρυλικού μάγου, παρουσιάζοντας τους εικονικούς ρόλους της μυθολογίας του Κάμελοτ ως νεαρούς ιππότες, μαθητευόμενους μάγους και κακομαθημένους πρίγκιπες. Νεανικό, ίσως εστιασμένο περισσότερο από όσο θα έπρεπε στο teen drama που τέτοιες αποφάσεις κουβαλούν, κατάφερε ωστόσο να κεντρίσει το ενδιαφέρον των θεατών τόσο με την εξαιρετική και προσεγμένη του παραγωγή (σημαντικό στοιχείο για τέτοιες πολυδάπανες σειρές), όσο και με την σπιρτόζικη ερμηνεία των πρωταγωνιστών, του Colin Morgan (Legend,Testament of Youth) και του Bradley James (Damien,Fast Girls). Επίσης, η σειρά του δημιουργου Johnny Capps (Αtlantis,Demos) κατάφερε να προσθέσει στο cast της και τον θεό John Hurt (Doctor Who, V for Vendetta, Hellboy) στο ρόλο ενός…δράκου!
ΥΓ. Για τους εθισμένους στην Μεσαιωνική Αγγλία υπάρχει και το πολύ πιο ρεαλιστικό (και μέτριο) Camelot, με την Eva Green (Penny Dreadful, Sin City 2)
6) Legend of the Seeker
Τhe fallen one! Aυτή η σειρά είναι για την high fantasy τηλεόραση ότι ο Αnnakin Skywalker για την Force. H αρχή της είχε γίνει η αφορμή μεγάλης χαράς από τους fans που έβλεπαν έναν κόσμο που θύμιζε περισσότερο από κάθε άλλο τον κόσμο DnD που ονειρευόμαστε και θέλουμε. Η ακριβή του παραγωγή (περίπου 1,5 εκατομμύρια δολάρια το επεισόδιο) και η εμπλοκή ονομάτων όπως ο Sam Raimi (Αsh vs the Evil Dead, Spiderman, Xena) και ο Robert Tapert (Xena, Αsh vs the Evil Dead, Evil Dead) έδωσε πολύ θάρρος και ενέργεια στο project, παρά το γεγονός ότι υπεύθυνος ήταν ο Stephen Tolkin (Captain America -1990-, Summerland). Ωστόσο κάτι πήγε στραβά. Η σειρά δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει τα όρια που υπήρχαν και να γίνει αυτό που θέλαμε ( ένα Game of Thrones, μόνο που τότε δεν το ξέραμε ακόμα). Παραμένει μια πολύ τίμια fantasy σειρές με εξαιρετική δράση, μαγεία και μετρημένες ερμηνείες από το cast, με μια ιδιαίτερη έμφαση στην Bridget Regan (John Wick), τον Craig Parker (Lord of the Rings, Underworld) αλλά και τον μεγάλο Bruce Spence (Mad Max, Star Wars)
