H αλήθεια είναι πως, έχοντας υπόψη τις τελευταίες ταινίες του Jonhy Depp, φοβόμουν να πάω να δω το Black Mass. Δεν ήθελα να προσθέσω άλλη μια αποτυχία στην ήδη κακή πορεία που διέγραφε ένας κάποτε καινοτόμος και τρομερός ηθοποιός. Πρόσφατες ταινίες όπως το «Κυριαρχία», το «The Lone Ranger» και το αμφιλεγόμενο «Mortdecai» δεν μου έδιναν και την καλύτερη εικόνα.
Τελικά χάρηκα που είχα άδικο. Στο Black Mass του Scott Cooper (Crazy Heart) ο Johnny Depp, μπορεί να μην ξεφεύγει από την μανιέρα της υπερβολής, θυμάται όμως πώς να την αξιοποιήσει με τρόπο αφενός ευχάριστο για τον θεατή και αφετέρου χωρίς να βγαίνει εκτός των ορίων που η ίδια η ταινία έχει θέσει για τον εαυτό της, δηλαδή αυτών της νέο γκαγκστερικής ταινίας, του είδους που θεσμοθέτησαν τα «Goodfellas» και ο «Νονός». Και στην ουσία η συντριπτική πλειοψηφία της ταινίας κινείται σε αυτό το πλαίσιο χωρίς να διαφαίνεται πως μπορεί να το υπερβεί. Πράγμα που δεν ενοχλεί φυσικά, καθώς δίνει μια πολύ σωστή και μετρημένη ταινία.
Το πραγματικά παράδοξο είναι η ταινία βασίζεται σε έναν αληθινό χαρακτήρα, αυτόν του James ‘Whitey’ Bulger, ενός διαβόητου μαφιόζου της δεκαετίας του 70 στην Νότια Βοστώνη, που με την ανοχή και την βοήθεια των Αρχών εξελίσσεται σε ένα πραγματικό άρχοντα του εγκλήματος, μέχρι την αναπόφευκτη πτώση του. Μια ιστορία δηλαδή πλασμένη για κλισέ αμερικάνικη ταινία. Η συνταγή δύσκολη μεν, αλλά πετυχημένη αν γίνει σωστά. Λίγα λόγια «σκληρής σοφίας» , ξεσπάσματα βίας και μανίας και έπειτα ένα ατέλειωτο παιχνίδι εξουσίας με τις διεφθαρμένες αρχές, θολώνουμε και λίγο τα νερά για το ποιος είναι «πραγματικά κακός» και βουαλά, ένα σωστό mob drama!
Δεν θα μπορούσε κανείς να διακρίνει σοβαρά λάθη στην ταινία, για τον απλό λόγο ότι η ταινία δεν πήρε ιδιαίτερα ρίσκα. Όλοι παίζουν μετρημένα, πράγμα που υποβαθμίζει κάπως ονόματα όπως ο Kevin Bacon και ο Benedict Cumberbatch, που κρατήθηκαν στην άκρη προκειμένου ο Johnny Depp να έχει τον χώρο που απαιτεί η απολαυστικά υπερβολική περσόνα του, η οποία αποτελεί και το μεγαλύτερο θέλγητρο αυτής της ταινίας. Ο Cooper όχι μόνο τιθάσευσε τον Johnny Depp, αλλά κατάφερε να προσδώσει στην ερμηνεία του αυτήν την απολαυστική ψυχοπάθεια που είχε κάποτε. Όλοι φαίνονται πως κολλάνε αυτή την ιδιαίτερη τρέλα και η προσωπικότητα τους προσωρινά υποχωρεί για να πάρουν μέρος στην μανιακή πορεία του White, o οποίος σπέρνει το φόβο με τα ανησυχητικά μπλε μάτια και ολόξανθα μαλλιά. Οκ, σχεδόν όλοι, η Dakota Johnson δεν θα μπορούσε να παίξει καλά ακόμα και αν η ζωή της εξαρτιόταν από αυτό και παραμένει απορείς άξιο πως συνεχίζει να βρίσκει δουλειά ως ηθοποιός.
Τα πλάνα, το μοντάζ, η στόχευση του Cooper, τα αφηγηματικά εργαλεία που… «δανείστηκε» από το «Citizen Cane» όλα δείχνουν πως ήξερε ακριβώς τι έκανε. Στην αρχή της διαφαίνεται μια φιλοδοξία να γίνει το «Goodfelas» του σήμερα, κάτι στο οποίο απέτυχε οικτρά ακριβώς επειδή δεν πήρε κάποιο ρίσκο, ακριβώς γιατί ήταν τόσο σωστή στην υλοποίηση της συνταγής. Ήταν μια συνταγή που έχουμε ξαναδεί και δεν μπορεί κάποιος παρουσιάζοντας μας κάτι γνωστό να περιμένει καλλιτεχνικές δάφνες. Επομένως όχι, το Black Mass δεν είναι το αριστούργημα που όλοι περίμεναν και φυσικά είναι το λιγότερο αστείες όποιες φήμες ακούγονται για Όσκαρ.
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι μια πολύ ωραία ταινία που αξίζει τον χρόνο σας και αν δε σας πειράζει να δείτε την Dakota Johnson , σίγουρα θα απολαύσετε τον Johnny Depp! Πότε ήταν η τελευταία φορά που είπατε κάτι τέτοιο;
