Δεν είναι σπάνιο πλέον να δούμε ένα κόμικ, η ιστορία του οποίου προέρχεται από κάποιο RPG, είτε πρόκειται για μεταφορά της βασικής ιστορίας του παιχνιδιού είτε για spin of. Όσον αφορά το πλέον διάσημο και αγαπημένο tabletop RPG, το Dungeon and Dragons, εδώ και δεκαετίες εκδίδονται ιστορίες από τους κόσμους και τους χαρακτήρες που γεννήθηκαν ανάμεσα σε ζάρια και μολύβια. Ίσως ο κλασσικότερος ανάμεσα τους, o drow ranger Drizzt Do’Urden να είναι πιο γνωστός από τον κόσμο που τον γέννησε.
Στην εποχή του Ιντερνετ και της μεγάλης δημοφιλίας του DnD, η πιο διάσημη εκπομπή DnD, το Critical Role (where a bunch of nerdy voice actors sit around and play dungeon and dragons) εκδίδει πλέον, σε συνεργασία με την Dark Horse, τα δικά του κόμικ, τα Legends of Vox Machina (σύντομα και σε σειρά). Την ίδια στιγμή, υπάρχουν και κόμικ που αφορούν το ίδιο το παιχνίδι ως τέτοιο, όπως είναι μάλιστα το Rick and Morty Vs. Dungeons & Dragons.
Σε κάθε περίπτωση όμως αυτά, στην πλειοψηφία τους, είναι είτε αμιγώς fantasy ιστορίες είτε ακολουθούν μια διδακτική/ μέτα οπτική για τα παιχνίδια. Δεν καταφέρνουν να αποδώσουν τους μηχανισμούς τους οποίους ακολουθεί ένα tabletop RPG και, πολύ βασικότερο, το πνεύμα των συλλογικών ιστοριών που παίζονται γύρω από ένα τραπέζι, το πώς οι ίδιοι οι διαφορετικοί τύποι παικτών αλληλεπιδρούν με τον φανταστικό κόσμο, μεταξύ τους, ακόμα και με τον εαυτό τους (μέσω τους χαρακτήρα τον οποίο υποδύονται).
Το DIE, από την Image Comics, σε σενάριο του Kieron Gillen (Tρεις) και σχέδιο της Stephanie Hans καταφέρνει να ενσωματώνει αυτά τα μέτα αφηγηματικά και σχολιαστικά στοιχεία στη δημιουργία και την απόδοση ενός ολοζώντανου dark fantasy κόσμου, φτιαγμένο από και για τους παίκτες.
Παίρνοντας στοιχεία από κλασικές isekai ιστορίες, επικεντρωμένος όμως στο προσωπικό στοιχεία έναντι του αποδομηστικού, ο Gillen αφηγείται την ιστορία μιας απρόθυμης παρέας νεαρών, η οποία χάνεται σε έναν φανταστικό κόσμο και τελικά ξαναγυρίζει, τραυματισμένη για πάντα σωματικά και κυρίως ψυχολογικά. Χρόνια αργότερα, μεσήλικες πλέον, ξαναβρίσκονται ξανά εγκλωβισμένοι στον κόσμο των εφιαλτών τους, μην ξέροντας ακριβώς πώς να αντιδράσουν.
Οι χαρακτήρες του DIE, στους οποίους ο δημιουργός αφιερώνει όλον τον χρόνο ώστε να γίνουν γνωστοί (και αγαπητοί) στο κοινό, έχουν διττή λειτουργία. Από τη μία προσωποποιούν τύπους παικτών που κάθε RPG παίκτης έχει υπάρξει/ συναντήσει. Υπάρχει ο Min/maxer, που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η μάχη και το πώς θα έχει τους καλύτερους αριθμούς, ο murderhobo που ενδιαφέρεται απλά για τη βία και ο γνήσιος roleplayer, που αντίθετα ενδιαφέρεται μόνο για τις κοινωνικές διεπαφές (το rp). Υπάρχει και ο δικηγόρος κανόνων (rules lawyer), για τον οποίο η σωστή εφαρμογή των κανόνων είναι υπέρ πάντων.
Την ίδια στιγμή όμως είναι και τρισδιάστατοι χαρακτήρες που μας επιτρέπουν να δούμε πώς και γιατί ο καθένας δρα έτσι: πώς ο Murderhobo κρύβει το υπαρξιακό του άγχος και την κατάθλιψη στα πρόσκαιρα ξεσπάσματα χαράς, πως ο roleplayer βρίσκει τη δίοδο να εκφράσει ίσως καταπιεσμένες του σκέψεις και επιθυμίες. Πώς αντίστοιχα, ο min/maxer καμουφλάρει το κοινωνικό του άγχος, τα δεκάδες ακυρωμένα θέλω του πίσω από αριθμούς, ελπίζοντας πως θα καταφέρει έτσι να νικήσει, έστω και αν το παιχνίδι δεν έχει νικητές ή χαμένους. Πως ο rules lawyer αγκυλώνεται από κοινωνικές απαιτήσεις και τελικά καταλήγει στον φανατισμό…
Δαιδαλώδεις σκέψεις φοβίες και άγχη πολύ κοινά όταν πλησιάζει αυτό που στον καπιταλισμό θεωρείται «μέση ηλικία» παίρνουν ζωή ως δράκοι, κτήνη και ζόμπι. Σημαίνοντα και όχι σύμβολα, δε χάνονται όταν νικηθούν. Το πολύ ενδιαφέρον που κάνει ο Gillen είναι ότι αυτά αποκαλύπτονται στους αναγνώστες σταδιακά, μέσω flash backs, επεξηγώντας έτσι τη βαθιά προβληματισμένη (και προβληματική) συμπεριφορά των «ηρώων».
Ταυτόχρονα ένα μεγάλο κομμάτι των κοινωνικών διεπαφών, αδιαχώρηστο από τα υπόλοιπα, αφορά και το κοινωνικό φύλο ή τις ερωτικές προτιμήσεις. Η πρωταγωνίστρια τoυ DIE μπορεί στον πραγματικό κόσμο να είναι ένας ήρεμος σύζυγος, στον εφιάλτη του DIE όμως γίνεται μία από τις πιο εμβληματικές trans φιγούρες που έχουμε δει εδώ και καιρό.
Όλοι οι χαρακτήρες της σειράς, είτε είναι παίκτες είτε NPC (πράγμα που δεν αποτελεί μυστικό και όλοι φέρονται ανάλογα) είναι καλογραμμένοι και με βάθος, κάτι που βέβαια δε θα έφτανε στον αναγνώστη χωρίς το αψεγάδιαστο σχέδιο της Stephanie Hans.
Τα παστέλ χρώματα που κυριαρχούν και οι ονειρικές σχεδόν τοποθεσίες εντείνουν την έννοια του φανταστικού και του επικού που είναι διάχυτη στο κόμικ. Σε αυτό το σημείο βέβαια, όταν έρχεται η σειρά ης απεικόνισης του «πραγματικού» κόσμου, αυτό γίνεται με πολύ σκοτεινά χρώματα και«θολωμένες γραμμές».
Ταυτόχρονα η σκιτσογράφος είναι ιδιαίτερα δυνατή στο να αποδίδει τη βία και τις μάχες, που, πιστές στο περιγραφικό turn based μηχανισμό των RPG έχουν πολύ κείμενο και περιγραφικότητα. Ωστόσο αυτό που σίγουρα ξεχωρίζει είναι η αποτύπωση των χαρακτήρων. Αυτή υλοποιείται με μεγάλη προσοχή και επιμονή στις εκφράσεις των προσώπων, καθρέφτη άλλωστε και των ψυχολογικών διακυμάνσεών τους.
Το DIE (το οποίο παρεμπιπτόντως είναι κανονικό PRG που δημιουργήθηκε από το κόμικ και μπορείτε να το παίξετε) αποτελεί ένα από τα καλύτερα κόμικ που κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή και σίγουρα οι φανς των tabletop rpg πρέπει να το έχουν υπόψη τους.
