Η Τάλι και η Κέιτ ήταν κολλητές φίλες για περισσότερα από 30 χρόνια, από τότε που, μικρά κορίτσια ακόμα, κατέβαιναν τρέχοντας με τα ποδήλατά τους τη Λεωφόρο των Πυγολαμπίδων. Παρότι αταίριαστες – η Τάλι εξωστρεφής, λαμπερή αλλά και μοναχική, η Κέιτ χαμηλών τόνων, ήπια και διακριτική αλλά πάντοτε το στήριγμα όλων των ανθρώπων στη ζωή της – αλληλοσυμπληρώνονταν, η μία ήταν το έτερον ήμισυ της άλλης. Μέχρι που, 4 χρόνια πριν, η Κέιτ έχασε τη μάχη με τον καρκίνο του μαστού και όλα κατέρρευσαν: άφησε πίσω έναν σύζυγο συντετριμμένο, δύο μικρά δίδυμα αγόρια σε σοκ από την απώλεια της μαμάς τους, μια αντιδραστική έφηβη κόρη που κλείνεται ακόμα περισσότερο στον εαυτό της, και την Τάλι, την καλύτερή της φίλη, δίχως σύζυγο και οικογένεια και πλέον δίχως καριέρα, απολύτως μόνη της. Η Τάλι είναι δυστυχισμένη, έχει αφεθεί στην ευπρόσδεκτη λήθη των συνταγογραφούμενων ηρεμιστικών ουσιών, όμως μία μόνο λάθος επιλογή, μία τραγική στιγμή, θα αρκέσει για να φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή της – αλλά και για να επανασυγκολλήσει τα θραύσματα της διαλυμένης, ιδιότυπης οικογένειάς τους.
Οι Πυγολαμπίδες, το βιβλίο της best-seller Αμερικανίδας συγγραφέα, Kristin Hannah, πούλησαν εκατομμύρια αντίτυπα, αγαπήθηκαν από το πιστό της αναγνωστικό κοινό και μεταφέρθηκαν (με αμφισβητούμενη επιτυχία) στη μικρή οθόνη από το Netflix, με την Katherine Heigl στον ρόλο της Τάλι και τη Sarah Chalke στον ρόλο της Κέιτ. Με την πολυαναμενόμενη συνέχεια της ιστορίας, Ένα αστέρι τη νύχτα, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος σε μετάφραση Χριστίνας Σωτηροπούλου, η Hannah συνεχίζει το νήμα αφήγησης της ιστορίας των Τάλι-και-Κέιτ και παίρνει τη σκυτάλη από τη θεματική του προηγούμενου βιβλίου, αφιερωμένου στη φιλία και τη θεραπευτική της δύναμη, για να μιλήσει για την απώλεια και το απόλυτο, αβυσσώδες κενό που την ακολουθεί.
Μετά τον χαμό της Κέιτ, καθένα από τα μέλη της οικογένειάς της διαχειρίζεται το πένθος του με διαφορετικό τρόπο: ο σύζυγός της, Τζόνι, αρνείται να συνεχίσει να ζει σε έναν κόσμο χωρίς εκείνη και γι’ αυτό τρέπεται σε φυγή, πρώτα στη Χαβάη και στη συνέχεια μετακομίζοντας από το Σιάτλ στο Λος Άντζελες, η κόρη της, Μάρα, αφήνεται στον πόνο και την οργή της μέχρι που ένας χειριστικός άντρας την πείθει να το σκάσει, και η καλύτερή της φίλη, η Τάλι, βυθίζεται στην αυτολύπηση, τις καταχρήσεις, την υπερφαγία, το αλκοόλ και τα χάπια. Η Hannah ψυχογραφεί αριστοτεχνικά τους χαρακτήρες της και τους διαφορετικούς μηχανισμούς άμυνας που χρησιμοποιούν όταν αντικρίζουν κατάματα την απώλεια.
Γράφει για την καθημερινή και κοπιώδη μάχη με την ψυχική ασθένεια, για τις παραλυτικές κρίσεις πανικού που σε εγκλωβίζουν στο σπίτι, για την κλινική κατάθλιψη και για τον εφηβικό αυτοτραυματισμό, όλα απότοκα ενός πένθους αβάσταχτου, που κατακλύζει την ύπαρξη. Η Hannah απεικονίζει παραστατικά τη βαλτώδη καθημερινότητα της κατάθλιψης, τον φρικτό και αγωνιώδη τρόμο των κρίσεων πανικού, την ντροπή και τη δυσκολία των ασθενών να ανοιχτούν στην ψυχοθεραπεία, και τον εύκολο, απενοχοποιημένο στο συλλογικό συνειδητό δρόμο του εθισμού στις συνταγογραφούμενες ουσίες – ενίοτε, βέβαια, καταφεύγει σε μερικά κλισέ για το ιδιοσυγκρασιακό προφίλ των εθισμένων και των ψυχικά ασθενών, όπως η σκιαγράφηση του χαρακτήρα του Πάξτον.
Με έναν συνδυασμό γραμμικής αφήγησης και διαδοχικών flashbacks στο παρελθόν, εξιστορείται ολόκληρο το χρονικό κατάρρευσης των ανθρώπων στη ζωή της Κέιτ μετά τον θάνατό της, τα μοιραία λάθη που διέπραξαν στη μεταξύ τους επικοινωνία, όλες οι στιγμές που, όντας αποδυναμωμένοι και συντετριμμένοι, δεν στάθηκαν ο ένας στον άλλον όπως έπρεπε, όλες οι τύψεις που επί σειρά ετών τους κατέτρυχαν, μέχρι το τραγικό συμβάν που θα τους φέρει πάλι κοντά.
Η Hannah γράφει για τους τρόπους που το παρελθόν διαπλέκεται με το παρόν, που τα παιδικά τραύματα καθορίζουν τα συμπλέγματα της ενήλικης ζωής. Η πρωταγωνίστρια του βιβλίου, Τάλι, έφερε σε όλη της τη ζωή την ανεπούλωτη πληγή της γονικής απόρριψης από μια μητέρα εθισμένη, που αδιαφορόυσε για την ίδια και την παραμελούσε. Τώρα όμως, και αφότου ήρθε αντιμέτωπη με τη χειρότερη απώλεια της ζωής της, αναγκάζεται να επιστρέψει στις αναμνήσεις της παιδικής της ηλικίας και να καταβάλει μια ύστατη προσπάθεια συγχώρεσης και συμφιλίωσης με τη μητέρα της. Όμως, και η ίδια η Ντόροθι εξανθρωπίζεται σε αυτό το δεύτερο μέρος της διλογίας, τα αίτια πίσω από την εγκατάλειψη της κόρης της εξηγούνται, ο αφηγηματικός προβολέας ρίχνει φως στη δική της παιδική και νεανική ηλικία, χρόνια διαποτισμένα από τη σεξουαλική κακοποίηση, την ψυχική ασθένεια και μια αφόρητη, ανείπωτη μοναξιά.
Το Ένα αστέρι τη νύχτα είναι ένα βιβλίο για τη μητρότητα και όλες τις διαφορετικές μορφές και εκφάνσεις της, για την ψυχική ασθένεια και τον εθισμό, για την απώλεια και το πένθος, τα λάθη, τις τύψεις και τη συγχώρεση, και για τη φιλία, την οικογένεια που επιλέγουμε και οικοδομούμε. Είναι μια ιστορία σπαρακτική, που μπορεί ενίοτε να καταφεύγει σε κλισέ και μελοδραματισμούς, όπως το σκέλος της μεταφυσικής επικοινωνίας της Τάλι με την Κέιτ, μπορεί η έκβαση της ιστορίας να είναι προβλέψιμη, όμως το Ένα αστέρι τη νύχτα, όπως και κάθε βιβλίο της Hannah άλλωστε, είναι τρυφερό, καταπραϋντικό, σαν πουπουλένια κουβέρτα που σε σκεπάζει, σαν ζεστή, θρεπτική τροφή για την ψυχή σου, σαν μια καθησυχαστική φωνή που σου υπόσχεται πως όλα θα πάνε καλά.
