Το Magicians ως σειρά αφενός δεν είναι κάτι πρωτότυπο, αφετέρου η παραγωγή του δεν ενθουσιάζει με την πρώτη. Και όμως κατάφερε να κρατηθεί όρθιο σε μια πολύ δύσκολη περίοδο, με πολύ ανταγωνισμό, να πάρει το πράσινο φως για μια δεύτερη σεζόν, και να μας κάνει να ανυπομονούμε μάλιστα για αυτήν! Το ερώτημα λοιπόν είναι ένα: πως το κατάφερε αυτό;
Η σειρά βασίζεται στην σειρά μυθιστορημάτων του Lev Grossman, η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως light μεταεφηβική, και αφηγείται τις περιπέτειες του νεαρού Quentin Coldwater, ενός ψυχικά ασταθούς και βαθιά αντικοινωνικού νεαρού. Μόνα του ενδιαφέρονται είναι τα ταχυδακτυλουργικά κόλπα και ο φανταστικός κόσμος της Φίλορι, και προφανώς σε έναν υλικό κόσμο είναι στα πρόθυρα της αυτοκτονίας. Η ζωή του όμως αλλάζει άρδην όταν γίνεται δεκτός στο Brakebills College, το πανεπιστήμιο της μαγείας! Στην προβληματική ζωή του Quentin προστίθενται φίλοι, εραστές και κίνδυνοι που σχετίζονται με δαίμονες, μάγους και ζήλιες!
Το premise ακούγεται ακριβώς σαν έναν ενήλικο, προβληματικό Χάρυ Πότερ ο οποίος ποτέ δεν πήγε στο Ηοguarts αλλά αντίθετα του δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Πράγματι, είναι μάλλον αμφίβολο αν ο Grossman θα κατάφερνε να γράψει κάτι εάν δεν είχε προηγηθεί η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ. Επομένως, ποιο το νόημα να δεις μια ιστορία που λίγο- πολύ έχεις ξαναδεί; Το Magicians, γνωρίζοντας ακριβώς πως δεν γίνεται να αποφύγει την σύγκριση, υιοθετεί μια τελείως διαφορετική προσέγγιση. Δεν προσπαθεί να πει την ιστορία του εκλεκτού, του ιδιαίτερου Πότερ, ούτε των καρδιακών του φίλων. Ο Quentin Coldwater οριοθετείται ως ο αδύναμος κρίκος, ο πολύ πιο κάτω από τον μέσο όρο χαρακτήρας, ο κοινωνικά αδέξιος και οριακά απροσάρμοστος νέος. Ακόμα και στην κεντρική υπόθεση, ο ίδιος ο αντίπαλος του λέει:
Δεν είσαι τίποτα το ιδιαίτερο, απλά επέμεινες και είσαι εδώ. Είσαι σαν τα αγριόχορτα: Απλά δεν φεύγεις!
Το περιβάλλον του είναι αυτό που θα περίμενε κανείς από ένα πανεπιστήμιο: νεαροί διψασμένοι περισσότερο για ζωή και σεξ παρά για μαγεία (πόσο μάλλον να σώσουν τον κόσμο). Ταυτόχρονα το μεγαλύτερο μέρος της σειράς το κινούν προσωπικά θέματα και βεντέτες: η αποξένωση, το κυνήγι της αλήθειας και η εκδίκηση, απώλειες και παροδικοί έρωτες είναι αυτά που κινούν το ενδιαφέρον του θεατή, μέχρι η βασική πλοκή ( η οποία αργεί) να πάρει μπρος. Καμία κληρονομιά δεν παίζει ρόλο στην διαμόρφωση των χαρακτήρων, καμία μοίρα ή κατάρα, κανένας ηρωισμός: Βασική μέριμνα των αντι-ηρωικών χαρακτήρων είναι πρώτα και κύρια να μην πεθάνουν αυτοί, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που απατούν, λένε ψέμματα, σκοτώνουν και προδίδουν ο ένας τον άλλον ή ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό σε ένα αυτοκαταστρεπτικό ξέσπασμα, μια μηδενιστική και απελπισμένη κραυγή προς το κενό.
Αυτή η γκρίζα, ενήλικη αντιμετώπιση είναι τελικά και η γοητεία του Magicians. Χωρίς να παίρνει το εαυτό του στα σοβαρά, μας προσφέρει έναν μαγικό κόσμο (για την ακρίβεια πολλούς κόσμους) που κυριαρχεί ένα ζωηρό και χαοτικό γκρίζο, όπου δεν υπάρχει σαφής έννοια καλού ή κακού και τέτοιες έννοιες δεν απασχολούν. Υπάρχουν δαίμονες, θεοί και άγγελοι απασχολημένοι με τις μικροπολιτικές τους, μάγοι/ισσες που προσπαθούν απλά να…σκοράρουν το βράδυ και να μεθύσουν όσο περισσότερο μπορούν, αλλά κανείς δεν είναι τόσο απόλυτα κακός ή καλός. Όπως η ζωή. Ταυτόχρονα, το Magicians δεν είναι καθόλου φοβικό με το σεξ σε όλες του τις πλευρές. Διαθέτει πληθώρα ομοφυλόφιλων και bi χαρακτήρων, περιπλέκοντας μάλιστα και τους πρωταγωνιστές, και δεν μεταχειρίζεται κανένα κλισέ στην απεικόνιση τους: όπως και στο how to get away with murder, ή στο 100, εντάσσονται απλά, λιτά και αθόρυβα στο πλαίσιο, όπως πρέπει…
Το γκρίζο σύμπαν της σειράς είναι παραγωγή μιας συνεργασίας του γνωστού (και αμφιλεγόμενου) Syfy και της καναδικής Showcase. Η συνεργασία αυτή έσωσε κάπως την σειρά από τα “πειράματα” Syfy που μερικές φορές πετυχαίνουν (Defiance) άλλες καταλήγουν σε…. περίεργα μονοπάτια (12 Monkeys). Τα σκηνοθετικά ηνία κατείχε ο Scott Smith (Falling Angels,Rollercoaster) και ενώ προφανώς δεν διεκδικεί κάποιο βραβείο, η στρωτή επιλογή πλάνων, που διανθίζεται από πληθώρα traveling γενικών και μερικών πανέμορφων γκρο από αδύνατες γωνίες καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον. Τα, απαραίτητα για σειρά με μαγεία εφέ κατάφεραν να είναι προσεγμένα και να μην κτυπούν άσχημα στο μάτι, δεδομένου προφανώς του προυπολογισμού της σειράς, που δεν έχει αξιώσεις Game of Thrones.
Ίσως αυτό που ρίχνει την σειρά είναι η υλοποίηση των χαρακτήρων από τους ηθοποιούς. Εν μέρει η σκηνοθετική προσέγγιση, βάλε και λίγο την όποια απειρία, χρειάζεται χρόνος για να δεθείς με τους χαρακτήρες, που ενώ είναι πιο ανθρώπινοι από αρκετούς που έχουμε δει, στην αρχή φαντάζουν ξύλινοι. Ο Jason Ralph (Most Violent Year Those People) παρότι πρωταγωνιστής,χάνει σε ποικιλία και γρήγορα η μανιέρα του κουράζει, παρά το γεγονός ότι αντιπαλεύει την κούραση του θεατή με μια πολύ οικεία φυσιογνωμία και μια εξαιρετική μικρομιμητική. Από την άλλη η Olivia Taylor Dudley (Transcendence,Paranormal Activity: The Ghost Dimension) βασίζεται εξ ολοκλήρου στην (πανέμορφη) φυσιογνωμία της και στο physic της, περιορίζοντας στο ελάχιστο τον αντίκτυπο της. Από την άλλη η δυναμική Stella Maeve (The Runaways ,Transamerica ) κάνει τα πάντα για να ξεχωρίσει και το καταφέρνει. Ίσως η πιο σπουδαία φιγούρα από όλους στην σειρά να στάθηκε ο Hale Appleman (Private Romeo,Teeth) ακριβώς γιατί κατάφερε να σπάσει το μονοδιάστατο τείχος των υπόλοιπων χαρακτήρων.
Τελικά, το Magicians αξίζει τον χρόνο σας; Ναι, αν είστε διατειθειμένοι να αντέξετε την αργή του πλοκή, κάποια σεναριακά κενά και κάποια έλλειψη έκφρασης από τους χαρακτήρες. Αν είστε προετοιμασμένοι για μια αργή αρχή και χωρίς πολλά-πολλά. Μπορεί να είναι σειράς φαντασίας, αλλά είναι πολύ πιο ρεαλιστική από πολλά δράματα και ήρωες που θα δείτε. Και μας αρέσει έτσι!
