Ολάγια – Μια υποτιμημένη βαμπιρική νουβέλα

Τα Μικρά Γοτθικά της Ars Nocturna επιστρέφουν με μια άγνωστη νουβέλα του Robert Louis Stevenson που είναι η αποτύπωση ενός ονείρου και αξίζει να διαβαστεί.

Μια ιστορία που δημοσιεύτηκε τα Χριστούγεννα του 1885 αλλά έμεινε τόσο παραγκωνισμένη από την ιστορία που πέρασαν χρόνια για να εκτιμηθεί η λογοτεχνική της αξία. Αυτή η σύντομη ιστορία της Ολάγια του Robert Louis Stevenson που δημιούργησε δυσκολία στον συγγραφέα επειδή δεν μπορούσε να διατάξει τις σκηνές από το όνειρο που τον ενέπνευσε σε μια σειρά που να βοηθά την αφήγηση. Μεγάλο ρόλο έπαιξε μάλλον και το αδύναμο τέλος που πραγματικά δεν βοήθησε στην ανάδειξη του έργου.

Η ιστορία, όπως εκτυλίσσεται, έχει σχετικά απλή πλοκή. Ένας νεαρός βρετανός αξιωματικός, τραυματίας ενός πολέμου που συγκλόνισε την Ισπανία στα μέσα του 19ου αιώνα, πηγαίνει σε μια απομονωμένη έπαυλη στα βουνά για να ανακάμψει. Εκεί ερωτεύεται την Ολάγια, την όμορφη κόρη μιας φθίνουσας αριστοκρατικής οικογένειας. Αυτή ανταποδίδει την αγάπη του αλλά αποφασίζει (με ένα ομολογουμένως κλισέ τρόπο) ότι δεν μπορούν ποτέ να είναι μαζί. Η μητέρα της φαίνεται να είναι ένα είδος βαμπίρ – αν και μέρα με τη μέρα φαίνεται όλο και πιο αποδυναμωμένη. Η Ολάγια έχει όμως την εμμονή και το φόβο ότι θα γίνει με τον καιρό η ίδια βαμπίρ.

Τα κλασσικά γοτθικά στοιχεία που συγκροτούν μια ιστορία τρόμου είναι εμφανή σε όλο το φάσμα της πλοκής αν και δεν συνδυάζονται με κάποια πρωτοτυπία. Το τοπίο, ακολουθώντας την Ann Radcliffe, περιγράφεται εύγλωττα και η τοποθεσία, σε μια εξωτική χώρα της Νότιας Ευρώπης, συμβάλλει σε αυτό. Υπάρχει ακόμη ένα πορτρέτο σε έναν τοίχο που απεικονίζει έναν πρόγονο ο οποίος έχει μια ασυνήθιστη ομοιότητα με κάποιον που ζει ακόμα , δίνοντας έμπνευση σαν μοτίβο στον Arthur Conan Doyle για το «The Hound of the Baskervilles». Η παρατημένη ισπανική έπαυλη και η παράξενη συμπεριφορά της μητέρας ομοιάζει με το κυριολεκτικά καταρρέον αρχοντικό του οίκου των Usher στη διάσημη ιστορία του Edgar Allan Poe. Τα προγονικά μυστικά και η φυσική αποσύνθεση ήταν βασικά στοιχεία της πρώιμης γοτθικής μυθοπλασίας και ο Stevenson συγκεντρώνει αυτή την παραδοσιακή θεματολογία ενώ προσθέτει την μεταδαρβινική θεωρία ότι τα κληρονομημένα σωματικά και ψυχικά νοσήματα είναι αποτέλεσμα των προγονικών αμαρτιών που συντελούν στον τελικό εκφυλισμό του γένους.

Αφού ολοκλήρωσε την ιστορία ο Stevenson, επέστρεψε στο μοτίβο με την διπλή ταυτότητα του Jekyll και Hyde, μια αφήγηση στην οποία δημιούργησε έναν καθρέφτη που αντικατοπτρίζει τους διαφορετικούς εφιάλτες του μέλλοντος ,που όμως τοποθετούνταν όχι σε μια ξένη γη πολύ καιρό πριν αλλά στο τώρα, στο Λονδίνο της εποχής του. Αυτά όμως ανήκουν σε ένα ολωσδιόλου διαφορετικό άρθρο για άλλο ένα αγαπημένο κλασικό έργο.

Tags: εκδ. Ars Nocturna, Μικρά Γοτθικά, ολάγια