Ο Σταύρος Κιουτσιούκης σε συνεργασία με τις εκδόσεις Ένατη Διάσταση ξαναχτύπησε. Έξι παραμύθια για σύγχρονες πριγκίπισσες που δεν περιμένουν τον πρίγκιπα να έρθει με το άλογο, αλλά τον ντελιβερά με την πίτσα. Και είναι τόσο καμμένα αστείο όσο ακούγεται.
Από τη «Νικολέτ» και το «Δεξιοτέχνη» μέχρι την «Τσαλακωμένη Ουρά», αυτό που μπορείς σίγουρα να συμπεράνεις είναι ότι ο Σταύρος μπορεί εύκολα να ισορροπήσει σε αντιδιαμετρικά στυλ και αφηγήσεις. Όμως αυτή την φορά δεν έχουμε ούτε φετίχ και σεξουαλικά απωθημένα ούτε όμως νοσταλγία και αθωότητα. Το «Pizza Peperoni» είναι ένα πολυσυλλεκτικό έργο, πιο προσγειωμένο και ρεαλιστικό από τα προηγούμενα. Έξι νέες εικονογράφοι επιχειρούν να χρωματίσουν έξι διαφορετικές ιστορίες για σύγχρονες πριγκίπισσες που δεν ζουν σε κάστρο, αλλά δεν τις εγκατέλειψαν οι δράκοι…
Το είδος τέχνης που διακωμωδεί παλιές φόρμες αφήγησης που έχουν αφήσει το στίγμα τους στην σύγχρονη κουλτούρα, όπως τα παραμύθια ή ακόμα οι επικές σαπουνόπερες, φαίνεται να κερδίζει σήμερα έδαφος. Ακόμα και έτσι αποτελεί ένα έμμεσο σχόλιο για την κουραστική και μουντή καθημερινότητα, μέσα στην οποία συνεχίζει ο σύγχρονος άνθρωπος να αποζητά την ελπίδα. Ελπίδα που λόγω αντικειμενικών συνθηκών δίνει χώρο στο φαντασιακό, οπότε κάπου εκεί η Ωραία Κοιμωμένη είναι σούπερ ήρωας, η κακιά μητριά βρίσκει νέα δηλητήρια για την Χιονάτη, η Κοκκινοσκουφίτσα κάνει ντελίβερι και ο Πίτερ Παν δεν υπήρξε ποτέ.
Το στερεότυπο της αβοήθητης καλλονής που εκπροσωπούσαν οι πριγκίπισσες φαίνεται να δίνει χώρο σε πιο χειραφετημένες κοπέλες της διπλανής πόρτας. Τι και αν δεν έρθει ποτέ το πριγκιπόπουλο; Οι ηρωίδες σίγουρα δεν βασανίζονται από αυτό το ερώτημα. Το πιο πιθανό είναι να βγουν για ένα ποτό με τις φίλες τους ή ακόμα και να τον κυνηγήσουν οι ίδιες. Είναι μεγάλο αυτό το βήμα στα κόμικ γιατί πενήντα χρόνια πριν, οι γυναίκες δεν είχαν την ίδια αντιμετώπιση. Όπως είχαμε πει και σε σχετικό αφιέρωμα, «αυτά τα ζητήματα μπορεί να μην συζητιούνται σε βάθος πολύ συχνά ανάμεσα στο κοινό που διαβάζει comics, βλέπει σειρές ή ταινίες της μαζικής κουλτούρας (και κακώς), όμως είναι αλήθειες που όλοι ξέρουμε ότι ισχύουν αν και κάποιους τους ενοχλούν περισσότερο και κάποιους λιγότερο. Απέναντι όμως σε αυτή τη θλιβερή πραγματικότητα υπάρχουν και κάποια παραδείγματα που μας γεμίζουν ελπίδα ότι δεν είναι τόσο χάλια η κατάσταση όσο την περιγράψαμε. Με τα χρόνια και ως αποτέλεσμα αντίστοιχων κριτικών στη μαζική κουλτούρα, αλλά και λόγω των αγώνων του φεμινιστικού κινήματος, έχουν δημιουργηθεί χαρακτήρες της μαζικής κουλτούρας που δεν ασκούν απλά κριτική στην ηγεμονία του ανδρικού προτύπου, αλλά προβάλλουν ιστορίες γυναικείας χειραφέτησης.»
Το σχέδιο κερδίζει από την ποικιλομορφία και το ταλέντο των έξι δημιουργών. Η Ισιδώρα Παπαθεοδώρου μας συστήνει την κοιμωμένη σαν την Merida του Brave, δίνοντας μια πιο ονειρική, μυστηριώδης και νωχελική νότα, με την κυρίαρχη αντίθεση χρωμάτων να είναι μωβ με κόκκινο. Η Σοφία Σπυρλιάδου δίνει μια πιο μοντέρνα και κυνική βερσιόν του κλασσικού μύθου της Χιονάτης, ενώ η Αλεξία Λουγιάκη εμπνέεται από την αισθητική παλιών παιδικών όπως η Κάντυ-Κάντυ για την Κοκκινοσκουφίτσα και κινείται σε γήινους τόνους. Η Στέλλα Στεργίου δίνοντας έμφαση στα έντονα χρώματα και τον καλό χρωματισμό μας ταξιδεύει στην Χώρα του Ποτέ και η Χριστίνα Ανθηροπούλου αποδίδει το γκροτέσκο του μύθου της Πριγκίπισσας με το Μπιζέλι. Τέλος, η Έφη Θεωδοροπούλου, με λεπτές λιτές γραμμές και σχήματα, όπως μας έχει συνηθίσει, δίνει μια κωμική ματιά στον κατά τ’ άλλα μελαγχολικό παραμύθι «Το Κοριτσάκι με τα Σπίρτα». Όπως και να έχει, είναι μια ενδιαφέρουσα συλλογή μοντέρνων παραμυθιών και κάτι πρωτόγνωρο για το ελληνικό κόμικ.
