Yπάρχουν οι εκπλήξεις που σου φτιάχνουν τη διάθεση, έστω και για ένα βράδυ στο Netflix. Και η νέα ταινία του σκηνοθέτη Sung-hee Jo (A Werewolf Boy, End of Animal) καταφέρνει να αποτελέσει μια χαρούμενη βόλτα ανάμεσα στα σκουπίδια του διαστήματος, τους ανθρώπους που προσπαθούν να επιζήσουν σε μια δυστοπική κοινωνία ελεύθερης αγοράς, trans robots και, τελικά, μια αμυδρή, αλλά ζωντανή, σπίθα επαναστατικότητας και αλληλεγγύης στους φτωχούς αυτού του κόσμου, που τελικά, σε όποια εποχή και αν ζουν, δεν έχουν να χάσουν παρά τις αλυσίδες τους. Μέσα σε μια Γη που πεθαίνει από τη μόλυνση με τις μεγάλες εταιρίες να πουλάνε πιο ακριβά φάρμακα, φαγητό και ζωή, όσο ξεφεύγουν σε δορυφόρους και στο διάστημα.
Το Seungriho, όπως είναι και ο κορεάτικος τίτλος, είναι η πρώτη blockbuster ταινία της Νότιας Κορέας που δείχνει το διάστημα, δηλαδή ένα καθόροαιμο (και αγαπημένο στον γράφοντα) space opera-τικό/ δυστοπικό έπος. Και πάλι όμως, η ιστορία, οι χαρακτήρες και το ενδιαφέρον δε φεύγει πέρα από τα πολύ- πολύ κοντινά μας πλανητικά σώματα, παγιδευμένοι όλοι, εσαεί, ανάμεσα στη Γη και τη Σελήνη, με τον Άρη να αναβαθμίζεται από τους πλούσιους για τους πλούσιους. Οι πρωταγωνιστές είναι οι σκουπιδιάρηδες που καλούνται να μαζέψουν τα συντρίμμια μιας «εξόδου της ανθρωπότητας», η οποία τους άφησε πίσω. Υπάρχει δηλαδή ένα ισχυρό, διαταξιακό κέντρο βάρους, όπου η ταξική πάλη κυριαρχεί και δεν την καλύπτει το «to boldly go where no man has gone before».
Οι χαρακτήρες της σειρά, όλοι με το δικό τους κατανοητό αν και κλισέ ανά σημεία και σε άλλα μονοδιάστατο, καλούνται να ενωθούν επιφυλακτικά με αρχικό κίνητρο την επιβίωση και μόνο. Να συγκρουστούν με άλλες ομάδες συναδέλφων τους, για μερικά ψίχουλα. Να συγκρούονται μεταξύ τους για το μεγαλύτερο κομμάτι ανάμεσα τους. Αλλά όταν τα πράγματα έρχονται που αναγκάζονται να υπερασπιστούν το μέλλον, συνειδητοποιούν ότι τελικά δεν τους χωρίζει τίποτα από τους συναδέλφους τους.
Οι ίδιοι οι χαρακτήρες είναι καλογραμμένοι και quirky αν και δεν προχωρούν πολύ πέρα από τα κλισέ. Υπάρχει και εδώ, και μάλιστα κάπως βεβιασμένο το «unlikely family». Ωστόσο το space opera είχε πάντα έναν παρηγορητικό τόνο, μια ζεστασιά σε μια εικόνα ψυχρού διαστήματος. best fake ids. Επομένως αυτό που μπορεί να ειπωθεί είναι, μέσα στα όρια τους, οι χαρακτήρες είναι εξαιρετικά επικαιροποιημένα αρχέτυπα.
Ξεχωρίζει βέβαια η Bubs, με την ευρηματική φωνή της Hyang-gi Kim ( Along With the Gods: The Last 49 Days) αλλά και η Captain Jang της γνωστής στο δυτικό κοινό Kim Tae-ri ( The Handmaiden, Little Forest). Από την άλλη, εγκλωβισμένος αμφότερος σε ένα συναισθηματικό κενό το οποίο αν και δε χάθηκε όλο, δεν έφτασε σε όλο του το βάθος μέχρι τον θεατή, ο πρωταγωνιστής Song Joong-Ki ( Arthdal Chronicles , Descendants of the Sun) φαίνεται πως κάπου έχασε. Επιπλέον, αν και κάπως ελλιπής στο γράψιμο, ο κακός του δικού μας Thorin Οakshield aka Richard Armitage (The Hobbit, Castlevania) παραδίδει, με τη χαρακτηριστική βαθιά και επιδραστική φωνή του, μια αξιοπρόσεκτη ερμηνεία.
Ένα βασικό συστατικό στα space opera έργα είναι ο καταιγισμός από, επίπλαστα συνήθως, διαφορετικά πολιτισμικά στοιχεία των πολιτισμών που συναντούν οι ήρωες. Παράξενες γλώσσες, βιοτεχνολογικά φυτά και πλοκαμοειδή φαγητά είναι πολύ λίγα τέτοια παραδείγματα. Ωστόσο το Seungriho δεν προσφέρει τίποτα τέτοιο. Αντίθετα, η δική του εκδοχή του genre μας δίνει την πολιτισμική διαφορετικότητα της Γης. Μεξικάνοι, Πορτορικανοί, Γάλλοι, Τζαμαικανοί, Ιάπωνες και Κορεάτες όλοι διατηρούν τη γλώσσα και τα (κάπως απαυξημένα σε βαθμό υπερβολής) χαρακτηριστικά τους. Ούτε οι γλώσσες δε μεταφράζονται. Αντί για μια συνεχή κορεάτικη λεκτική εικόνα, έχουμε ένα πολύχρωμο και πολύβουο μελίσσι, κάτι απλό αλλά πολύ αναζωογονητικά, μια πολυφωνία που ο «παγκόσμιος μεταφραστής» άλλων παρόμοιων έργων μας στοίχισε και που τελικά είχαμε ανάγκη.
Την ίδια στιγμή ο ταχύς, σπιρτόζικος ρυθμός του Sung-hee Jo ο καθαρά μεταδοτικός τους ενθουσιασμός να «παίζει» με τα ευρυγώνια, τρισδιάστατα σχεδόν πλάνα που του επιτρέπει το premise (και το budget), καθιστούν τους «Διαστημοσκουπιδιάρηδες» μια πραγματικά fun to watch ταινία, ειδικά για τους φαν του είδους. Την ίδια στιγμή μπορεί να μην εκτέλεσε απόλυτα όλους της τους στόχους, όμως σίγουρα κατάφερε να κερδίσει το να φτιάξει μια πολύ πιο ανθρώπινη, ρεαλιστική (αν το διάστημα γίνει χώρος των μεγάλών ιδιωτικών εταιρειών) και, τελικά, οικεία, εικόνα του διαστήματος, χωρίς να χάνει σε τίποτα το wonder element του είδους. Και μας δείχνει, αν θέλουμε να το δούμε έτσι, ότι η δυστοπία ξεπερνιέται όχι με marketing και turtlenecks, αλλά με αγώνα από τα κάτω και αλληλεγγύη.
