Μία αρκετά αγαπημένη συνήθεια για πολύ κόσμο που αγαπάει τις σκοτεινές και geek πτυχές της τέχνης είναι οι θεματικές βραδιές Reflections με στέγη τους τη Death Disco που γεμίζουν με ενδιαφέρον πολλά βράδια Πέμπτης. Ο άνθρωπος που κρύβεται πίσω από αυτές τις βραδιές είναι ο Γιώργος Σαφελάς που με Τα Πρόσωπα της Λύτρωσης (Nightread, 2017) κάνει το εκδοτικό και συγγραφικό του ντεμπούτο.
Το βιβλίο αυτό πρόκειται για μία συλλογή διηγημάτων που ταυτόχρονα είναι αλλά και δεν είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους. Και εξηγούμαι. Οι βασικοί ήρωες είναι τέσσερις τους οποίους τους συναντάμε σε μία δύσκολη φάση της ζωής τους. Όλοι έχουν ξεπεράσει τις μεγάλες δυσκολίες αλλά ακόμα δείχνουν καταπονημένοι από αυτό και δε δείχνουν να έχουν τη δύναμη ή τον τρόπο να προχωρήσουν στη ζωή τους.
Το κοινό στοιχείο όλων των χαρακτήρων είναι τα όνειρα που βλέπουν. Επίμονα όνειρα που αποτελούν μεγάλο βάρος για αυτούς αλλά φαίνεται να αποτελούν και τη μόνη διέξοδο από το τέλμα που βρίσκονται όλοι. Ο συνδετικός κρίκος των ηρώων είναι ο ονειρομάνσερ (ερμηνευτής ονείρων) Τίταν ο οποίος με τον τρόπο του φαίνεται να είναι ο οδηγός προς την λύτρωσή τους. Μέσω αυτού οι ζωές των ηρώων που μοιάζουν παράλληλες, συναντώνται και τους ανοίγουν καινούργιες διεξόδους, κάτι που για να γίνει όμως πρέπει όλες οι εκκρεμότητες που έχουν μέσα τους να βρουν έναν επίλογο. Κάτι που πραγματοποιείται με τα ημερολόγια της λύτρωσεις τα οποία είναι γραμμένα από τους ήρωες και υπάρχουν σαν επίλογος στην ιστορία του καθενός αλλά και ως ιντερμέδια στο όλον του βιβλίου.
Πολύ ενδιαφέρον κομμάτι του βιβλίου αποτελεί η γραφή, η οποία παρουσιάζει μία λυρικότητα ιδιαίτερη που συνδυάζεται όμως εξαιρετικά με την ρεαλιστική περιγραφή του αστικού τοπίου χωρίς υπερβολές και αχρείαστες αναφορές. Σε πολλά σημεία επίσης υπάρχουν διάσπαρτοι στίχοι το οποίο σε συνδυασμό με την όλη ατμόσφαιρα του βιβλίου οδηγεί στο να θεωρήσουμε ότι αυτό το βιβλίο είναι ιστορίες γραμμένες από έναν ποιητή.
Εν κατακλείδι, τελειώνοντας Τα Πρόσωπα της Λύτρωσης αισθάνθηκα σα να βγαίνω από ένα κλειστοφοβικό, τραγικό ταξίδι που όπως και οι τραγωδίες στην αρχαιότητα είχαν σκοπό την κάθαρση, ή ακόμα καλύτερα στην προκειμένη, τη λύτρωση.
