Τα slice of life κόμικς στην Ελλάδα δεν είναι άγνωστο, ειδικά με τη διάδοση παρόμοιων webcomics που αφορμούνται από διάφορα επίπεδα προσωπικής εμπειρίας. Το καθένα από αυτά, άλλα λιγότερο ή περισσότερο επιτυχημένα, βασίζονται σε αυτό το κομμάτι κοινών (ορισμένες φορές και κοινότυπων) γνώσεων, βιωμάτων και (γλωσσικών) παρεξηγήσεων για να δημιουργήσουν ένα πλαίσιο επικοινωνίας και χιούμορ. Ωστόσο, το The 3 Sisters της Έφης Θεοδωροπούλου (από τις εκδόσεις Ένατη Διάσταση) προχωρά όταν πολλά από αυτά σταματούν. Περνά το επιφανειακό επίπεδο τέτοιων αναφορών και δίνει, με ειλικρίνεια, αυτοσαρκασμό και εξομολογητική διάθεση αυτοβιογραφικές ιστορίες που οι περισσότεροι άνθρωποι με αδέρφια (ειδικά οι οικογένειες με 3 αδερφές) μπορούν να διακρίνουν διαυγώς τον εαυτό τους. Μας δείχνει δηλαδή πως το βαθιά προσωπικό είναι τελικά και βαθιά κοινωνικό.
Η Εύα, η Άννα και η Νίκη, οι εν λόγω «αδερφές» της Θεωδοροπούλου καταφέρνουν μέσα από τις σύντομες ιστορίες που σχεδιάζει (σχεδόν ποτέ πάνω από 7 καρέ, διαφόρων μεγεθών, αυξομειώνοντας και τον ρυθμό τους) να συγκροτήσει ένα σώμα εμπειριών που δείχνουν αγάπη, νοσταλγία για το παρελθόν (με αυτή την καθαρτική δύναμη που έχει ο χρόνος να απομακρύνει τα δυσάρεστα) και αισιοδοξία για το μέλλον (την οποία μοιράζεται στο τέλος και ο αναγνώστης αφού διακρίνει την οικογενειακή θαλπωρή που αποπνέει το ίδιο το κόμικ).
Σε αυτό μεγάλο ρόλο παίζει και το προσωπικό, ρευστό στυλ της Θεωδοροπούλου, το οποίο δημιουργεί μια ζεστή, ονειρική σχεδόν ατμόσφαιρα, ομοίως με κινηματογραφική κάμερα η οποία δημιουργεί υπερβολές και «αδύνατα», περιρρέοντα περιγράμματα. Την ίδια στιγμή όμως τα πρόσωπα είναι βαθιά ριζωμένα στην πραγματικότητα και έτσι δεν ξενίζουν τον αναγνώστη ούτε τον απομακρύνουν από τον αυτοαναφορικό χαρακτήρα του έργου. Τα ζεστά χρώματα (κυριαρχεί το κίτρινο, κόκκινο και πορτοκαλί) σχεδόν αγκαλιάζουν το μάτι και το προσκαλούν σε αυτή την καθημερινή αγαπημένη διαμάχη μεταξύ αδερφών που μπορεί να γεννήθηκαν στο ίδιο σπίτι, από τους ίδιους ανθρώπους, είναι όμως όσο διαφορετικοί γίνεται.
Και τελικά, αυτές οι διαφορές και οι καθημερινές τριβές είναι κάτι που έρχεται έντονα στο προσκήνιο και παρασύρει και το βλέμμα. Η ξαφνική συνειδητοποίηση του ότι υπάρχουν άνθρωποι που μεγαλώσατε μαζί αλλά μπορεί να μην μοιάζετε σε τίποτα, ούτε εμφανισιακά ούτε στον χαρακτήρα, με διαφορετικά βιώματα και σκέψεις και ιδέες. Και όμως αυτοί οι άνθρωποι, που όσο μεγαλώνεις τείνουν να γίνονται όλο και διαφορετικοί από σένα, όλο και πιο ξένοι, μπορούν να καταλάβουν το πόσο ιδιαίτερη ήταν η οικογένεια σου, μπορούν να νιώσουν φυσιολογικά ανάμεσα στα πράγματα που έκανες στην παιδική ηλικία και ΌΛΟΙ θεωρούν παράξενα. Και τελικά, ακόμα και όταν φαίνονται ξένοι ή μένουν μακριά, μπορούν να σε καταλάβουν και να στηρίξουν. Και αυτό, που δεν το έχουν οι άνθρωποι, είναι στην εποχή της μοναξιάς που διανύουμε, πολύ σπουδαίο.
