Έχουμε αναφέρει πολλές φορές το πόσο επιδραστικός στάθηκε ο H.P.Lovecraft για την λογοτεχνία (τρόμου και γενικότερα). Το Κάλεσμα του Κθούλου αποτελεί ίσως το πιο γνωστό και χαρακτηριστικό έργο του, αυτό που έδωσε το όνομα του στην μυθολογία την οποία εμπνεύστηκε και κληροδότησε στους επιγόνους του, οι οποίοι με την σειρά του έκτισαν πάνω της δυσθεώρητα τερατουργήματα.
Το Κάλεσμα του Κθούλου, όπως το γνωρίζουμε σε αυτή την απόπειρα από τις εκδόσεις Webcomics, η μνημειώδης αυτή αφήγηση συνοδεύεται (και τελικά ορίζετα) από την εικονογράφηση του Φρανσουά Μπαρανζέ, Γάλλου συγγραφέα και δημιουργού με μεγάλη εμπειρία στον χώρο της εικονογράφησης βιβλίων και στη δημιουργία artworks για video games. Είναι αυτές οι εικόνες και ο διάλογος τους με το κείμενο του Lovecraft που καθιστούν το παρόν έργο τόσο γοητευτικό.
Η εικονογράφηση των ιστοριών του Lovecraft ενέχει πάντα κινδύνους γιατί ενώ ο ίδιος είναι πολυγραφότατος και οι περιγραφές του εκτεαμένες, αυτό που τελικά περιγράφεται δεν κάνει σχεδόν ποτέ την εμφάνιση του. Η κυριαρχία της ασάφειας, του ονειρικού στοιχείου και του ανείπωτου, σαν ένα Πραγματικό που κρύβεται όχι πίσω, αλλά μέσα στην πραγματικότητα είναι τόσο έντονα που δεν αφήνουν πολλά περιθώρια. Πολλοί καλλιτέχνες που έχουν κληθεί να αναπαραστήσουν το λαβκραφτικό κόσμο δουλεύουν με αυτούς τους περιορισμούς, με έντονες σκιές και διακεκομένα περιθώρια, ξεθωριασμένα χρώματα και ελλειπτικές γωνίες. Αντίθετα από όλα αυτά, ο Μπαρανζέ αξιοποιεί την εμπειρία του από παιχνίδια όπως το Heavy Rain, διαλέγει μια εντελώς διαφορετική οπτική. Προσεγγίζοντας τα θεικά τέρατα του Lovecraft ως ακατανόητης δύναμης πλάσματα και χωρίς θεολογικό σεβασμό, ξαναβάζει τον υλισμό μέσα στην μυθολογία.
Έτσι, μας παρουσιάζει εικόνες επικών διαστάσεων, με μια γλυπτική σχεδόν πλαστικότητα και ευμορφία αλλά και μια διαφάνεια που λίγοι θα περίμεναν σε μια εικονογράφηση του Κθούλου. Στις εικόνες του παρατηρούμε και την επηρροή από τα παλαιότερες απόπειρες αποτύπωσης της λαβκραφτικής παράδοσης, όπως τα RPG ή τα pulp περιοδικά που έκανε και την εμφάνιση του το έργο του συγγραφέα. Αλλά το έργο του Μπαρανζέ σίγουρα ενώ δε περιφρονεί τις ρίζες του, στέκεται πολύ πιο πάνω από αυτές.
Η ανομοιότητα μεταξύ του κειμένου και της εικόνας που το περικλείει ανοίγει έναν πολύ ενδιαφέροντα και πολυεισοδικό διάλογο για το πως δύο καλλιτέχνες, διαφορετικής εποχής και απόψεων, διαπραγματεύονται το ίδιο θέμα. Η λογοτεχνία από την μία, με τις καταβολές της από την ποίηση, της μυθολογία και τη θεολογία συναντιέται στο πεδίο του φανταστικού με την σύγχρονη εικονογράφηση και τις παραδοχές στην ψηφιακή τεχνολογία, την αρχιτεκτονική και τη φωτογραφία. Διαφορετικές τέχνες και τεχνικές που τελικά κατέληξαν σε ένα έργο. Η ισορροπία που τελικά επιτυγχάνεται αποδεικνύει το πόσο πολυδιάσταστο είναι τελικό το έργο του συγγραφέα από το Providence, αλλά και ο σεβασμός που το δείχνει ο Γάλλος εικονογράφος.Η μετάφραση από τον ειδήμονα του είδους Γιώργο Μπαλανό είναι εξίσου φρέσκια.
