Η σειρά των Ben Haggarty και Adam Brockbank, σε μετάφραση της Jemma Press, συνεχίζει την επιτυχημένη της πορεία στον ελληνικό χώρο, προσθέτοντας νέες εμπειρίες από την συλλογική μνήμη της φυλής των Κάνσα.
Η συνέχεια της σειράς έρχεται να ικανοποιήσει κάθε προσδοκία του αναγνωστικού κοινού του πρώτου κόμικ, αλλά και να το συστήσει εκ νέου εξαιτίας της αφηγηματικής της αυτοτέλειας. Ο πήχης είχε ήδη τεθεί ψηλά, οπότε αυτό που προσφέρει το δεύτερο κόμικ είναι μια πιο ώριμη ματιά, ενώ παράλληλα επαναθεμελιώνει το γνωστό προϊστορικό κόσμο της φυλής των Κάνσα(ακολουθούν ελάχιστα spoiler).
Κεντρικός ήρωας παραμένει ο Πόικα, ο οποίος δεν είναι πια ανέμελο παιδάκι που πάσχιζε να μάθει το κυνήγι. Ενόσω προχωράει προς την ενηλικίωση, νέες συνήθειες και υποχρεώσεις έρχονται να προστεθούν στον ρόλο του στην φυλή και το αγόρι δεν μπορεί παρά να τις παρατηρεί με αβεβαιότητα και φόβο. Συνεχίζει να διακατέχεται από ένα αίσθημα ευθύνης προς τους υπόλοιπους της φυλής, αλλά πια τείνει να πάρει την θέση του στον αντρικό πληθυσμό, οπότε πρέπει να διαλέξει και σύζυγο. Αυτή είναι ίσως η κυριότερη επιθυμία του Πόικα, που τον γεμίζει παράλληλα και φόβο. Δεν είναι εξοικειωμένος με τις ερωτικές σχέσεις και παρερμηνεύει καταστάσεις, καταλήγοντας σε μεγαλύτερη σύγχυση. Αυτό το κενό αναπληρώνεται με μύθους και ιδεοληψίες που έχουν επιβιώσει στην προφορική παράδοση της φυλής και αποτελούν συγχρόνως την αφηγηματική ραχοκοκκαλιά του δεύτερου τεύχους. Βέβαια, ο Πόικα στο τέλος φαίνεται να αποδέχεται(;) την νέα του ταυτότητα και να περνάει συμβολικά μια μεταμόρφωση, που αναμένουμε να δούμε πως θα εξελιχθεί.
Φαίνεται λοιπόν αναπόφευκτη πια η συναισθηματική σύνδεση του κοινού με τον Πόικα, κάτι που έλειπε από το προηγούμενο τεύχος. Τότε παρατηρούσαμε σχεδόν από επιστημονική, ανθρωπολογική πολλές φορές, ματιά τους Κάνσα, ως ουσιαστικά δρώντα πρόσωπα στην προϊστορική Αγγλία, την μακρινή περίοδο του 10.000 π.Χ. Τώρα αλλάζοντας κάπως αυτήν την κατεύθυνση, το MeZolith 2 φαίνεται να βρήκε την συνταγή της επιτυχίας και να διαβαίνει σε ένα καλοδομημένο αφηγηματικό περιβάλλον μέσα στο οποίο μπορεί να πατήσει και να δώσει ένα σαφές στίγμα στο ξένο κόμικς. Άλλη μια φορά, ο Adam Brockband βαδίζει σχεδιαστικά στα ίδια βήματα με τον συγγραφέα Ben Haggarty και όποτε αποφασίζει να αυτονομηθεί, μας χαρίζει καρέ και σελίδες που ξεδιπλώνουν το ταλέντο του. Οι πιο σκοτεινοί τόνοι και η αντίθεση με το λευκό δημιουργούν μια σκοτεινή και μυστηριακή ατμόσφαιρα με κέντρο την προσπάθεια της σεξουαλικής αφύπνισης του Πόικα, παρά την αθωότητα της παιδικής ηλικίας. Θάνατος, μητρότητα, αποδοχή, κυριαρχία και υποταγή είναι επίσης κυρίαρχα μοτίβα που περικλείονται από απωθημένα, επιθυμίες και ιδεοληψίες της συλλογικής μνήμης των Κάνσα. Είναι απίστευτο πως μικρές λεπτομέρειες και αντικείμενα που βρίσκονται διάσπαρτα στις μικρές αυτοτελείς ιστορίες καταφέρνουν να ψυχολογικοποιήσουν με τόσο κρυστάλλινο τρόπο την ψυχική διάθεση των προσώπων και να αποτελέσουν μια σημαντική προσθήκη στην εξιστόρηση.
Εκτός από τα υπόλοιπα σχόλια σχετικά με το άρτιο σχέδιο που προϋπήρχαν και στο πρώτο τεύχος, αξίζει να αναφερθεί η πολύ καλή εκτύπωση, η ποιότητα του χαρτιού και η μετάφραση του πρωτότυπου κειμένου από την Βασιλεία Βαξεβάνη, που δεν στερείται τίποτα σε επίπεδο νοήματος και συνοχής.
