Το Σκρολ, σε σενάριο του Θάνου Τσαβλή και σε σχέδιο της Λουκίας Τζωρτζοπούλου, είναι ένα webcomic το οποίο άγγιξε, χριστουγεννιάτικα, αρκετές χορδές νοσταλγίας. Και αυτό το κατάφερε όχι με κάποιο remake, reboot, ανακύκλωση κάποιας ιστορίας που βλέπαμε όταν ήμασταν μικροί. Αντίθετα, μας χάρισε μια ιστορία στην οποία οι λίγο (ή αρκετά) μεγαλύτεροι θα μπορούσαν να δουν τους εαυτούς τους, να αναγνωρίσουν βιώματα, λεξιλόγιο και, πάνω από όλα, τις δυσκολίες, μιας εποχής περασμένης, από την οποία πλέον μας χωρίζουν 30 και χρόνια.
Έτσι λοιπόν το Σκρολ (τίτλος αμφίσημος αφού δηλώνει και τον πάπυρο, αναφορά στο Ninja Scroll, αλλά και το σκρολ που κάνει ο αναγνώστης για να διαβάσει το κόμικ στον υπολογιστή του) μας μεταφέρει σε μια μαθητική εξέγερση του παρελθόντος, στην οποία όμως ο μικρός πρωταγωνιστής δε συμμετέχει ως αγωνιστής. Εδώ το πολιτικό σκηνικό λειτουργεί ακριβώς ως τέτοιο, θέαμα και περιβάλλον, για μια ιστορία «μικρών», καθημερινών συγκινήσεων και απογοητεύσεων, σε έναν ειρωνικό τόνο στο όλο εγχείρημα.
Έτσι λοιπόν ακολουθούμε τον πρωταγωνιστή στις περιηγήσεις του σε μια Αθήνα που κάτι μας θυμίζει, σαν ηχώ από το μακρινό παρελθόν. Σε μια nerd κουλτούρα που απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί ακόμα μαζική, αλλά είναι γεμάτη από μικρά θαύματα, όπως anime με ninja (το Ninja Scroll κατέχει κομβική θέση ως επιτομή της αισθητικής της εποχής), τα πρώτα βήματα του ψηφιακού κόσμου που άρπαξαν τη φαντασία του κοινού και δεν την άφησαν παρά χρόνια αργότερα, όταν οι ελπίδες του μεταμορφώθηκαν σε απόγνωση και εφιάλτες φουκωκικών φυλακών. Όλα όσα καθιστούσαν εκείνη την εποχή ενδιαφέρουσα κάνουν μια εμφάνιση στις 20 σελίδες του κόμικ.
Ταυτόχρονα όμως το Σκρολ εστιάζει στις διαπροσωπικές σχέσεις εκείνης της περιόδου μεταξύ της νεολαίας. Σχέσεις που δεν είχαν την επιπλοκή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, όμως δεν έπαυαν, ειδικά στα πρώτα τους σκιρτήματα, να ήταν δύσκολες, πολύπλοκες και, στην τελική, κοινότυπες. Η ιστορία του πρωταγωνιστή είναι μία που πολλοί θα αναγνώριζαν στο παρελθόν τους, καθώς κάθε τι βαθιά προσωπικό είναι και βαθιά κοινωνικό. Αυτή η αμεσότητα, η εγγύτητα στο βίωμα, είναι που καθιστά το Σκρολ κάτι το ιδιαίτερο.
Την ίδια στιγμή αξίζει ένα μπράβο που τουλάχιστον αποφύγαμε ένα ακόμα coming of age teen κόμικ. Το Σκρολ ανοίγει και τελειώνει στην ίδια περίοδο, δίνοντας της χρόνο να αναπνεύσει και να υπάρξει και δεν την παρουσιάζει ως ένα απλό στάδιο που πρέπει να ξεπεραστεί.
Επιπρόσθετα, το στρογγυλεμένο σχέδιο της Λουκίας Τζωρτζοπούλου ακολουθεί τον απλό, λιτό τόνο του σεναρίου. Με έντονες γραμμές, απαλά παλ χρώματα που αρμόζουν σε ένα πιο ονειρικό, νοσταλγικό πλαίσιο, παρουσιάζει μια εποχή που παραμένει πάντα κοντά μας ως βιωμένο παρελθόν. Ίσως χρειαζόταν κάποια επιπλέον προσοχή στην απόδοση των προσώπων, όπου υπάρχουν κάποιες αστοχίες, αλλά αυτό δε χαλά τη συνολική εικόνα, ούτε αυτό που προσπαθεί να αποδώσει το κόμικ.
Αν θυμάστε και εσείς τα ταξίδια με τον ηλεκτρικό στο κέντρο, το ξεψάχνισμα μαγαζιών με κασέτες, με κόμικς και τον ενθουσιασμό της ανακάλυψης, αλλά και την απογοήτευση, τον περιορισμό και το πρώτο δέος για έναν κόσμο που είναι πολύ μεγαλύτερος και παράξενος από αυτό που περιμέναμε, το Σκρολ θα σας ξυπνήσει αναμνήσεις που νομίζατε ότι είχαν χαθεί.
