Το 2013, το Man of Steel, είχε διχάσει τους πάντες. Η αρχή του DCEU( DC Expanded Universe, η απάντηση της DC στο υπερεπιτυχημένο MCU) είχε μια ταραχώδη αρχή, καθώς ούτε ο σκηνοθέτης Zack Snyder, ούτε πολύ περισσότερο ο πρωταγωνιστής Ηenry Cavil κατάφεραν να πείσουν πως είναι σε θέση να φέρουν εις πέρα την θεμελίωση ενός τεράστιου κινηματογραφικού σύμπαντος που να φέρνει μαζί όχι μόνο την αγία τριάδα της DC (Batman, Wonder Woman, Superman), αλλά και δεκάδες άλλους αγαπημένους χαρακτήρες. Παρόλα αυτά η Warner Bros έχει στοιχηματίσει πολλά σε αυτό το project, μεταξύ άλλων και τον πόθο εκατομμυρίων οπαδών των κόμιξ, που θέλουν να δουν και αυτοί τους αγαπημένους τους χαρακτήρες στην μεγάλη οθόνη. So, the show must go on
Tρία χρόνια αργότερα, από το ίδιο δημιουργικό team (Snyder-σκηνοθέτης, Christopher Nolan -παραγωγός) έρχεται το sequel του Man of Steel, το Batman Vs Superman: Dawn of Justice (ΒvS), που δεν είναι μια απλή ταινία. Από την μία έπρεπε να αποτελέσει εικαστική συνέχεια του ιδιαίτερου ύφους γενικότερα των ταινιών του Βatman του Nolan, με τον σκοτεινό και σοβαρό τόνο και ειδικότερα του Man of Steel, να συνεχίσει δηλαδή να εξερευνά τον χαρακτήρα του Superman (παρόλο που βασίζεται σε ένα κόμικ του Batman, το Dark Knigth Returns, του μεγάλου Frank Miller (τα έχουμε πει εδώ). Ταυτόχρονα, έπρεπε να εισάγει στο κινηματογραφικό σύμπαν του Snyder όχι μόνο μια νέα άποψη για τον Batman, με έναν διαφορετικό ηθοποιό, τον Ben Affleck (Argo, Town, Daredevil), αλλά και να στήσει το σκηνικό για την μετέπειτα εισαγωγή των υπόλοιπων μελών της Justice League, που θα σκάσουν πιο μετά, πρώτα και κύρια της μεγάλης Wonder Woman, όπου επιτέλους θα δει το κινηματογραφικό πανί, ερμηνευόμενη από την Gal Gadot (Fast and Furious).
Ήταν μια πολύ δύσκολη και φιλόδοξη αποστολή, όπου προφανώς δεν γινόταν να πετύχει, τουλάχιστον όχι ολοκληρωτικά. Παρόλο που είναι μια ταινία του Superman, την προσοχή κλέβει ο βετεράνος Affleck που μας δίνει ίσως τον καλύτερο Bruce Wayne που έχουμε δει, παρά τις αρχικές αντιρρήσεις που υπήρχαν: Σοβαρός και μετρημένος, νιώθει απόλυτα άνετα μέσα στην Snyder-ικη ατμόσφαιρα, που εξάλλου δημιουργήθηκε αποκλειστικά για τον Batman. Τόσο οι κινήσεις του, όσο και το υποβλητικό physic του μαγνητίζουν την προσοχή του θεατή, και όταν αυτά συνδυάζονται από την ερμηνευτική ικανότητα ενός μεγάλου (όπως είναι τα τελευταία χρόνια) ηθοποιού, έχουμε ένα τρομερό αποτέλεσμα.
Απειλητικός εκεί που πρέπει, συνειδητοποιημένος άλλοτε, πάντοτε αξιόπιστος, ο Affleck αποτελεί το καλύτερο πράγμα σε αυτή την ταινία, κάνοντας τους πάντες να ανυπομονούν για το reboot του Βatman όπου θα πρωταγωνιστεί, αφενός για να τον απολαύσουμε περισσότερο, αφετέρου για να δοθεί περισσότερος χρόνος και στον αγαπητό Jeremy Irons (Vorgias, Dungeons and Dragons), ο οποίος αποφάσισε να δώσει στον Alfred του μια πιο ενεργητική και σκωπτική διάσταση. Το πως θα συγκριθεί με τον σπουδαίο Michael Cane (Υouth, Prestige) θα φανεί στην πορεία… . Όπως όλα δείχνουν πάντως, έχουμε τον Batman που μας αξίζει, αλλά ΚΑΙ αυτόν που χρειαζόμαστε.
Όμως ο Affleck δεν ήταν ο μόνος που αντιμετώπισε σκεπτικισμό. Τόσο ο Jesse Eisenberg (Zombieland, Now You See Me ) ως Lex Luthor, όσο και η Gal Gadot δοκίμασαν την οργή των fans πριν την πρεμιέρα. Ξανά οι αντιδράσεις έπεσαν στο κενό. Ο Jesse Eisenberg πραγματικά αποκαλύπτει μια πλευρά του Luthor που δεν είχαμε ξαναδεί ποτέ στο μεγάλο πανί. Πολύ μακριά από την υποβλητική εγκληματική μεγαλοφυΐα του Gene Hackman ( Superman, Enemy of the State) ή τον ψυχρό υπολογιστή του Kevin Spacey (Superman Returns, House of Cards), ο δικός του Luthor έχει ενέργεια, ζωτικότητα και σπάνια αντιδραστικότητα. Πολύ πιο κοντά στο Joker ως villain,δεν διστάζει να αστειευτεί, να γελάσει σαρδόνια, αλλά και να λερώσει ο ίδιος τα χέρια του. Είναι η σκοτεινή πλευρά στην (ούτως ή άλλως σκοτεινή) ταινία. Φυσικά υπήρχαν και οι στιγμές που αυτός ο παροξυσμός εκδικητικότητας τον οδηγεί επικίνδυνα κοντά στο camp, όμως κατάφερε να αποφύγει κάτι τέτοιο. Από την άλλη η Gal Gadot κινήθηκε σε πιο ασφαλή μονοπάτια, βασιζόμενη στην εντυπωσιακή παρουσία της, αλλά και στην μικροερμηνευτική του προσώπου, καθώς δεν είχε (δυστυχώς) πολλές ατάκες. Όπως και να έχει, απλά ανυπομονούμε για την solo ταινία της!
Παρόλα τα παραπάνω, η ταινία θάφτηκε από κριτικούς σε όλο τον κόσμο. Γιατί αυτό; Έχουν όλοι τόσο άδικο, μοίρασε λεφτά η Marvel για να πέσει φτυάρι; Ας μην γελιόμαστε, η ταινία έχει θέματα, τα οποία κουβάλησε από τον προκάτοχο της. Σίγουρα λιγότερα, σίγουρα πιο “δουλεμένα”, αλλά λάθη όπως και αν έχει. Ένα από αυτά είναι ιδιαίτερα κομβικό: ο Henry Cavill (The Man from U.N.C.L.E.,Immortals ). Ο Cavill στηρίζεται ολοκληρωτικά στο physic του, σε αντίθεση όμως με τον Affleck αδυνατεί να το συνοδέψει με μια οποιαδήποτε ικμάδα εκφραστικότητας ή συναισθήματος, όσο καλός και αν είναι στις σκηνές δράσης. Μοιάζει σαν ένα καλοκουρδισμένο (και εντυπωσιακό) ρομπότ, που δεν μπορεί να μεταδώσει την έντονη μάχη που βιώνει ο άνθρωπος κάτω από το S, το δίλημμα που τον ακολουθεί από το Man Of Steel (το οποίο είναι δυστυχώς η μοναδική διερεύνηση του χαρακτήρα εδώ). Στάσιμη και μάλιστα με σημάδια υποχώρησης παρέμεινε και η Amy Adams (Big Eyes, American Hustle), η οποία θα μπορούσε κάλλιστα να λείπει, όπως και πολλά άλλα πράγματα. Και αυτό με φέρνει στο μεγαλύτερο θέμα της ταινίας… την μεγαλομανία και την υπερβολή του Zack Snyder.
Σε αντίθεση με τον Christopher Nolan, ο οποίος εισήγαγε τους ήρωες του σε ένα ρεαλιστικό στάδιο με τόνους μαύρου και γκρίζου, με ηθικά διλήμματα και αγωνίες, με καθαρά πολιτικά σκεπτικά και φιλοσοφίες, το ΒvS είναι βουτηγμένο στην ένταση και την σοβαροφάνεια. Κάθε σκηνή,ειδικά στην αρχή, αποτελεί μια μίνι ταινία, κάθε τελευταίο πλάνο της εκάστοτε σκηνής θα μπορούσε να κλείνει την ταινία. Η δραματικότητα αυτή ήταν ανεξάρτητη του περιεχομένου των σκηνών, που μπορεί να έδειχναν θανάτους ή επικές μάχες, αλλά μπορεί να έδειχναν και ανθρώπους να τηγανίζουν αυγά. Όταν, στο κυνήγι του “ενήλικου” και του σοβαρού κάνεις κάθε καρέ της ταινίας τόσο κρίσιμο, οι στιγμές που πραγματικά μετράνε χάνονται μέσα στο πλήθος, για να μην αναφέρω την κούραση του θεατή. Ναι, ο Snyder κατάφερε να κάνει τα αυγά μάτια το ίδιο επικά με την μάχη Βatman εναντίον Supeman. Για να μην αναφέρουμε την κούραση που επιφέρει σε μερίδα του κοινού αυτή η τακτική, δεν οδηγεί και στην απαραίτητη κλιμάκωση. Δυστυχώς,η προσοχή του κοινού δεν αυξάνεται γεωμετρικά. 
Εδώ έγκειται και το μεγαλύτερο πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει το DCEU. Στην προσπάθεια του να ανταγωνιστεί το χαλαρό ύφος της Marvel, κινείται στην κατεύθυνση που όλοι έχουμε δει να αποτυγχάνει, την κενή σοβαροφάνεια των superheroes των 00s. Eφόσον έχει αποφασίσει να κινηθεί σε άλλο ύφος από την Marvel, (και καλά κάνει, γιατί πρέπει να υπάρχει και μια άλλη εκδοχή), πρέπει να προσέξει να μην πέσει σε αυτή την παγίδα. Εδώ δεν την γλύτωσε.Στην βιαστική και απρόσεκτη αυτή αναζήτηση ενός νέου τόνου πρέπει να τοποθετήσουμε και το, σε πολλές περιπτώσεις, ξύλινο και βερμπαλιστικό σενάριο που βύθισε ένα μέρος της ταινία σε έναν τραγικά πομπώδη τόνο.Επιπλέον, σε πολλές σκηνές δράσης, ο Snyder μετέφερε τις αδύνατες και κουραστικές του εμμονές με τις αδύνατες γωνίες λήψεις από το Man Of Steel, μετατρέποντας σκηνές που θα μπορούσαν να προσφέρουν τρομερό θέαμα σε έναν αχταρμά επιπέδου Transformers. Επίσης, παρά τις 2.30 ώρες διάρκειας της, η ταινία, ειδικά στην αρχή πάσχει από τρομερά προβλήματα ρυθμού, πασχίζοντας να χωρέσει σε αυτό το δίωρο όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα γίνεται, πράγμα που μας δίνει ένα “στουπωμένο”, disconnected και υπερφίαλο αποτέλεσμα… 
Παρόλα αυτά, ο Snyder είναι ένας πολύ καλός σκηνοθέτης, βασισμένος στην εικονική αντιμετώπιση του film σε βαθμός που ελάχιστοι το έχουν κάνει στο παρελθόν. Όταν το θυμάται αυτό, παραδίδει ποιήματα, όπως η σκηνή με τους γονείς του Bruce Wayne, στην αρχή της ταινίας, ή ακόμα και η τελευταία μάχη, αλλά και άλλες, διάσπαρτες σκηνές. Ακόμα, πρέπει να αναφέρουμε πως υπήρχαν σκηνές που ήταν τόσο άριστα δομημένες, που ήταν λες και ξεπήδηξαν από το Dark Knigth Returns και θα κάνουν κάθε fan που σέβεται τον εαυτόν του να ανατριχιάσει! Όλες αυτές οι σκηνές είναι αυτές που θα μείνουν, μαζί με την εικόνα της Τριάδας να στέκεται περήφανη και να μας καλωσορίζει σε μια νέα εποχή του superhero κινηματογράφου. Γιατί μην έχετε καμία αμφιβολία, αυτή η εποχή ήρθε, και φέρνει την DC. Όχι τόσο φρέσκια όσο θα θέλαμε, αλλά μάχιμη και με άπειρες προοπτικές. Το Batman Vs Superman: Dawn of Justice είναι όντως η αυγή μιας νέας εποχής για τον nerd κινηματογράφο!
