Ο Μπλε Κομήτης έφθασε αισίως το τρίτο τεύχος του και πλέον μπορούμε να πούμε πως δεν ήταν τελικά ένας διάτοντας αστέρας. Η αυξημένη ανάγκη για την παρουσία ενός περιοδικού που να συνδέει μεταξύ της την κόμικ κοινότητας της Ελλάδας και να την διαπλέκει με ένα τρόπο δημιουργικό αλλά και αξιολογικό φαίνεται πως βρήκε έναν άξιο ανάδοχο, κάτι που έλειπε μετά την απώλεια της Βαβέλ.
Επιπλέον, με μεγάλη χαρά διαπιστώνουμε πως ο χώρος των σελίδων του Κομήτη μπορεί να μην είναι άπειρος, όπως ο ιντερνετικός, έχει όμως και αυτός μια υπερβατική ικανότητα, η οποία κάνει το σύγχρονο κοινό, συνηθισμένο στην ευκολία του Διαδικτύου, να ανυπομονεί για την συνέχεια ιστοριών που αγάπησε μέσα από το χαρτί. Πολλές από αυτές, όπως λόγου χάρη τα Γυμνά Οστά, η δυστοπική ιστορία επιστημονικής φαντασίας σε σενάριο του Δημοσθένη Παπαμάρκου, αγαπήθηκαν πολύ και η συνέχεια τους ήταν σταθερό αίτημα, το οποίο φαίνεται πως θα ικανοποιείται. Μάλιστα, τα Γυμνά Οστά σύρθηκαν μέχρι το εξώφυλλο του 3ου τεύχους! Τι άλλο όμως είχε ο Κομήτης που μας απογείωσε αυτό το μήνα;
1.Η ανταπόκριση από το Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικ της Ανγκουλεμέ
Ο Κομήτης έχει δείξει πως δεν θέλει να είναι μόνο ένα περιοδικό ιστοριών και εργογραφίας, αλλά και ανάλυσης. Μπορεί τα νέα και οι πληροφορίες να ταξιδεύουν ταχύτατα, αλλά η καταγραφή τους (και μάλιστα με τόσο ενθουσιασμό όπως γράφει η σχεδιάστρια Κατερίνα Αβράαμ) και η μετέπειτα ενατένιση τους έχει την δική της αξίας. Ειδικά όταν η εμπειρία αυτή είναι το ταξίδι στην πρωτεύσουσα του ευρωπαϊκό κόμικ και μάλιστα στην τεράστια γιορτή του, που είναι το φεστιβάλ της Ανγκουλεμέ, το οποίο φέτος άνοιξε τις πόρτες του στο έργο 3 σημαντικών Ιαπώνων καλλιτεχνών, του Osamu Tezuka, του Naoki Urasawa και του Ηiro Mashima, αλλά και σε καλλιτέχνες από χώρες όπως η Συρία, η Αίγυπτος, το Ιράκ, το Μαρόκο, η Τυνησία το Λίβανο, η Παλαιστίνη και η Ιορδανία.
2.Σεπαρέ
Λατρεύουμε την Νορβηγία, την υπέροχα σουρεαλιστική και ατμοσφαιρική ταινία βρυκολάκων του Γιάννη Βεσλεμέ. Έτσι λοιπόν, όταν ο ίδιος ο δημιουργός της αναλαμβάνει να μας ξαναβυθίσει στα καταγώγια που συχνάζει ο Ζανό ο βρυκόλακας, δεν μπορούσαμε παρά να ενθουσιαστούμε. Η εικονογράφηση του Παναγιώτη Πανταζή μένει πιστή στο πολύχρωμο και cult χαρακτήρα του έργου, όπου αστροναύτες πίνουν για να ξεχάσουν τις εξωγήινες ερωμένες του, βαμπίρ προσφέρουν φρουτοσαλάτες και τα τριπαρίσματα δεν γίνονται μόνο από ναρκωτικά. Ιστορία γεμάτη ενέργεια, φαντασία αλλά και περισυλλογή κυρίως λόγω της τραγικότητας των χαρακτήρων. Ανυπομονούμε για περισσότερες τέτοιες ιστορίες ή έστω για νέες προβολές της Νορβηγίας!
3. Η συνέντευξη της Rutu Modan
Λίγο πριν την επίσκεψη της στο φετινό Comicdom Con, η Ισραηλινή Rutu Modan συζητά με τον Θοδωρή Δημητρόπουλο και εικονογραφείται από τον Παναγιώτη Μητσομπόνο. Η συνέντευξη περιλαμβάνει μια επαρκή ανάλυση του έργου της δημιουργού, τα θέματα της οποίας ενώ πηγάζουν από την εβραϊκή κληρονομιά της προσφυγιάς και της περιπλάνησης, δεν περιορίζονται εκεί. Πράγματι, η Μοdan, σε έργα όπως το The Property ή το Εxit Wounds, όπως αναφέρει και η ίδια, δεν αρκείται στο να γράψει μια απλή ιστορία, αλλά περισσότερο μια κατάσταση μεταβλητής τραγικότητας, όπου τα άτομα επηρεάζονται και την ίδια στιγμή δεν μπορούν να αντιδράσουν και να την αλλάξουν. Το μόνο που μπορούν να αλλάξουν είναι τελικά ο εαυτός τους. Tαυτόχρονα, η Modan δεν αφήνει έξω από την συζήτηση ούτε την δραματική κατάσταση των Παλαιστινίων, που βρίσκονται, όπως οι Εβραίοι στον Β Παγκόσμιο πόλεμο, εκδιωγμένοι από τα σπίτια τους…
4. Γυμνά Οστά
Η μεγάλη επιστροφή! Έχουμε ήδη αναφερθεί στο πόσο θετική ήταν η εντύπωση που μας έκαναν τα Γυμνά Οστά όταν τα είχαμε δει στο πρώτο τεύχος. Τώρα, αλλάζοντας σχεδιαστή και ύφος, αλλά καθόλου περιεχόμενο ή ατμόσφαιρα, τα Οστά επιστρέφουν και μας βάζουν ακόμα πιο βαθιά στην παράξενη συμβιωτική σχέση του ανθρώπου και της ανθρωποφάγας μηχανής που προσπαθούν να επιβιώσουν σε έναν κόσμο οριακά κατεστραμένο. Δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στην κίνηση και χωρίς παράλληλη αφήγηση, το δεύτερο κομμάτι πατά πάνω στα θεμέλια του πρώτου. Έχοντας ήδη δώσει μια ιδέα του post-apocalyptic κόσμου τους, ο Δημήτρης Πανταζής και ο Δημοσθένης Παπαμάρκος μεταπηδούν από το χτίσιμο στην δράση και δίνουν το έναυσμα για μια πολύ πιο πολύπλοκη ιστορία…
5.Τόπος Ψυχών
Επιστρέφουμε μια άλλη μια φορά στο έργο του τρομερού Θανάση Πέτρου, ο οποίος αυτή τη φορά μας μεταφέρει σε ένα ταξίδι μέσα στην ιστορία, προσωπική και κοινωνική. Εικονογραφώντας το σενάριο του Δημέτρη Βανέλη (το οποίο με τη σειρά του βασίζεται στο ομώνυμο διήγημα του Δημοσθένη Βουτυρά), ο σκιτσογράφος σκιαγραφεί μια ατμοσφαιρική ιστορία παράδοσης και πάρηχων του παρελθόντος, που ζωντανεύει μέσα από τις φασματικές σκιές του ασπρόμαυρου σχεδίου του. Το κατοικημένο μόνο από μνήμες χωριό της ελληνικής υπαίθρου, με την καμπάνα που ηχεί μόνη της και τις μελαγχολίες του καλεί τόσο τον πρωταγωνιστή όσο και μας, σαν μαγνήτης ενδοσκόπησης. Όμως τελικά το παρελθόν είναι φορτίο δυσβάστακτο, ακόμα και αν η αποδοχή του είναι το μόνο που ζητάς…
