Θα είμαστε ξεκάθαροι από την αρχή: αυτό ήταν το πιο έντονο επεισόδιο της μέχρι τώρα σεζόν, ίσως και ένα από τα πιο σημαντικά ολόκληρης της σειράς. Επιτέλους το Game of Thrones άφησε πίσω τους μετεωρισμούς και μας έδωσε μια στιβαρή σφιχτή και καθαρά high fantasy στιγμή. Ξεχνώντας για μια στιγμή τον gritty και προσγειωμένο τόνο που ήθελε να διατηρήσει στην αρχή, το Game of Thrones δίνει μια στον αερά και απογειώνεται σε μια υπέροχα υπερβολική, επική και συγκινητική στιγμή.
Αφού ξεκαθαρίσαμε αυτό, οφείλουμε να παρατηρήσουμε πως είναι παράδοξο το πως αυτή η έξαρση δράσης, κινδύνου και περιπέτειας, σχεδόν αποκλειστικά επικεντρωμένη στην ομάδα αυτοκτονίας του Westeros, χτίζεται σταδιακά και λιτά, με ανθρώπινες στιγμές μεταξύ χαρακτήρων που δεν ξέρουμε τόσο καλά ή που ξέρουμε, αλλά όχι τόσο καλά. Αστεία, πειράγματα και ανθρώπινες εξομολογήσεις στήνουν το χαλί για αυτό που θα ακολουθήσει. Βρίσκουμε την ευκαιρία να μάθουμε λίγα παραπάνω πράγματα για χαρακτήρες που ίσως μας αποχαιρετήσουν λίγα λεπτά αργότερα.
Αυτό το δέσιμο δεν έχει το χαρακτήρα των άλλοτε βεβιασμένων σκηνών, ή την τραχύτητα που είχε η πρώτη συνάντηση του Βασιλιά του Βορρά με την Θυελλογέννητη. Έχει έναν πολύ χαμηλό και οικείο τόνο που κερδίζει τον θεατή με την αμεσότητα του. Όταν η τελική περιπέτεια αρχίζει, όταν ο κίνδυνος για όλους ( το GoT έχει αποδείξει οτι δεν ξεχωρίζει τους χαρακτήρες σε βασικούς και όχι) ξεσπά, ο θεατής τους νιώθει ξαφνικα πιο κοντά του, χωρίς να το έχει καταλάβει.
Και τι δράση είναι αυτή! Σαν γνήσιο encounter, βγαλμένο από τα πιο παγωμένα όνειρα κάποιου παίχτη DnD η στιγμή όπου οι νεκροί, για τους οποίους έχει ανοίξει την σκηνή μια… ζόμπι αρκούδα (!), πέφτουν πάνω στους ζωντανούς είναι, σε αντίθεση με την ήρεμη και χαλαρή συζήτηση πιο πριν, γεμάτη έξαψη ενέργεια και κίνηση. Τα σπαθιά, μαγεμένα ή όχι, κόβουν ζόμπι, τα τσεκούρια λαιμούς και τα σφυριά κομματιάζουν κρανία, όλα μια απελπισμένη μάχη για την ζωή.
Σίγουρα όλοι σκεφτήκαμε πως το να απαγάγεις έναν νεκρό από έναν στρατό νεκρών είναι παρά πολύ κακή ιδέα. Δεν ήμασταν όμως προετοιμασμένοι για το ΠΌΣΟ κακή ιδέα θα ήταν και τι συνέπειες, για όλο το Westeros, τους χαρακτήρες και τους θεατές, θα είχε. Από ένα σημείο και μετά, το επεισόδιο μετατράπηκε σε ένα συναισθηματικό roller coster, όπου η αγωνία έδινε την θέση της σε έναν γνήσιο nerdικο ενθουσιασμό, μόνο και μόνο για να αντικατασταθεί από θλίψη και μετά ξανά αγωνία. Όλο αυτό μέχρι τελικά να τελειώσει η περιπέτειας της ομάδας…
Ο σκηνοθέτης Alan Taylor, ο οποίος κινηματογραφικά δεν έχει ενθουσιάσει, αφού καλύτερη στιγμή του ήταν το μέτριο Thor-Τhe Dark World, είναι ένας παλιός γνωστός του Game of Thrones, ο οποίος μας έδωσε και τον θάνατο του Ned Stark στο υπέροχο Baelor, της πρώτης σεζόν. Και ο θάνατος σε αυτό το επεισόδιο είχε μια παρόμοια χροιά, οικείος και ταυτόχρονα απίστευτος. Το πιο προσγειωμένο, λιτό στυλ της εικονογραφίας του έδωσε χόρο σε πιο λυρικές καταστάσεις, κάτι που το πιο ολιγομελές cast μπόρεσε και αξιοποίησε στο έπακρο.
Πιο συνηθισμένος πλέον στα βάρη του πρωταγωνιστικού ρόλου, ο Kit Harington στέκει στα πόδια του και, βασισμένος στο physic του περισσότερο, οδηγεί την μάχη. Το υπόλοιπο cast της μάχης, χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις ή σκαμπανεβάσματα, λειτουργεί αξιοθαύμαστα στο παγωμένο τοπίο, με αποκορύφωμα τον πάντα χαμογελαστό Tormund του Kristofer Hivju, του πιο Σκωτσέζου Νορβηγού στην ιστορία. Η μητέρα των δράκων από την άλλη, σταθερά στις απώλειες από ερμηνευτικής πλευράς (πλέον και όχι μόνο) καταφέρνει εδώ, χάρη κυρίως σε μια ιδιαίτερα έντονη στιγμή, να αξιοποιήσει επιτέλους το πρόσωπο της και να ανταποκριθεί με συναίσθημα στα τεκταινόμενα.
Μέσα σε αυτόν τον ενθουσιασμό από την μάχη, θα ήταν εύκολο, αλλά εντελώς άδικο να ξεχάσουμε δύο πολύ χαρακτηριστικές σκηνές. Η μία ήταν η ωμή επίδειξη δύναμης της Arya στην αδερφή της, μια κυνική ομολογία για το μέχρι που μπορεί να φτάσει με τις ικανότητες της. Παραβλέποντας εσκεμένα σαν θεατής το πόσο φτηνιάρικες ήταν οι αποκριάτικες μάσκες που χρησίμευαν σαν πρόσωπα των νεκρών, η Maisie Williams (Doctor Who, iBoy) είναι η καλύτερη από όλα τα παιδιά Stark και η μόνη που ουσιαστικά έχουμε κάτι να περιμένουμε μετά το πέρα της σειράς. Η άλλη ήταν άλλη μια πολύ δυνατή ερμηνεία από τον Tyrion, ο οποίος πλεόν παίρνει πιο αποφασιστικά τον ρόλο του ως Χέρι, κοιτώντας προς το μέλλον, ένα μέλλον που ίσως θέλει τα πόδια του μεθεπόμενου ενοίκου του Red Keep να μην ακουμπάνε στο κάτω μέρος του Σιδερένιου Θρόνου…
Ένα επεισόδιο να μας χωρίζει από έναν παγωμένο χρόνο χωρίς Game of Thrones, το οποίο πλέον προχωρά στον τελευταίο κύκλο του. Ας ελπίσουμε ο αποχαιρετισμός να είναι ακόμα πιο εντυπωσιακός και ανθρώπινος από τον Εχθρικό Θάνατο!
