Η 9η σεζόν του Doctor Who είχε πολλά πράγματα να κάνει, πολλούς ρόλους να επιτελέσει. Αφενός έπρεπε να ισοφαρίσει κάπως για την 8η, μια ομολογουμένως πολύ αδύναμη season και ταυτόχρονα τόσο ο 12ος Doctor, o Peter Capaldi, όσο και ο Steven Moffat έπρεπε να αποδείξουν πως μπορούσαν να δώσουν στον χαρακτήρα και την πλοκή την νέα τροπή και διάσταση που ήταν εμφανές πως προσπάθησαν και στο παρελθόν.
Έτσι η νέα season ξεκίνησε με το μαγευτικό «Magicians Apprentice» και ολοκληρώθηκε με ένα από τα καλύτερα επεισόδια που έχει βγάλει ποτέ η σειρά στα 50 βάλε χρόνια ιστορίας της. Το Hell Bent ήρθε και άλλαξε τα πάντα, άλλαξε τον Doctor, άλλαξε την μοίρα και την θέση των συντρόφων του και άφησε μια κληρονομιά που οι πιστοί της σειράς θα την μνημονεύουν για πάντα!
Για άλλη μια φορά (αυτήν όμως σωστά) ο Steven Moffat επιλέγει ένα φινάλε πολύ μακριά από την φαντασμαγορική γραφή του Russel T Davies και εστιασμένο στους χαρακτήρες. Για άλλη μια φορά η μοίρα του σύμπαντος κρίνεται σε ένα δράμα προσώπων, με μόλις τρεις χαρακτήρες, οι οποίοι για ούτε λεπτό δεν μένουν σταθεροί. Παρανομούν, κάνουν πράγματα που μισούν, σπάνε τους ηθικούς τους κώδικές, γίνονται εγωιστές. Και στο τέλος ντρέπονται, κρύβονται και ρισκάρουν το ίδιο το σύμπαν, την ίδια την δομή του χρόνου.
Σε αντίθεση με όλες τις άλλες seasons της σειράς, η 9η δεν είχε κάποιον μεγάλο κακό στο φινάλε της. Ακόμα και η έκπληξη όλων, η μεγάλη επιστροφή του Gallifrey δεν γίνεται με κάποιον τρανταχτό τρόπο, αλλά έρχεται φυσικά. Ο Rassilon, η σκιά των Time- lords έρχεται και φεύγει, για να χρησιμοποιηθεί ίσως στο μέλλον. Ακόμα και το Hybrid, ο μύθος του οποίου επανερχόταν σε όλη την διάρκεια της season αποκαλύπτεται μόνο στο τέλος, σαν την πιο φυσική και ταυτόχρονα ανατρεπτική κατάληξη, ένα συμπέρασμα που δένει σκηνοθετικά και νοηματικά όλη την season. Στην γραφή του Moffat τα πράγματα δεν είναι ποτέ αυτό που φαίνονται και μέχρι την τελευταία στιγμή όλα μπορεί να αλλάξουν. Όπως και οι αναγεννήσεις…
Μαθαίνοντας το μάθημα του για τις μεγάλες υποσχέσεις και τις μυθοπλασίες, επιστρέφει στον πυρήνα του show, στην ίδια του την αρχή και καταφέρνει να κάνει κάτι που κανείς δεν είχε καταφέρει μέχρι σήμερα: Να θέσει τον χαρακτήρα του Doctor, τον σκληρόπετσο Doctor του Capaldi τελείως έκθετο και ανθρώπινο και από την άλλη να αποθεώσει την Clara, δίνοντας της την θέση του Doctor, και κάνοντας την πρωταγωνίστρια στον δικό της κόσμο, ακόμα και αν αυτό το ταξίδι έχει ήδη προδιαγεγραμμένο τέλος…( πόσο τέλειο θα ήταν ένα spinoff με την Jenna Coleman και την Maisie Williams στο δικό τους ΤARDIS;). Σεναριακά αυτή η επιλογή δίνει μια απίστευτη δυναμική στους χαρακτήρες. Το οριστικό τέλος της Clara, μια companion που έμεινε στο ΤARDIS 3 ολόκληρα χρόνια έδωσε, ήρθε να δικαιώσει κάπως τον χαρακτήρα αυτό, που πέρασε τα μύρια όσα και κάποια στιγμή φάνηκε σαν να ξέμεινε από καύσιμο. Πολλοί ήταν αυτοί που έλεγαν πως η Clara δεν έχει θέση πια στο πλευρό του Doctor, πως οι δύο χαρακτήρες είχαν αρχίσει να μοιάζουν υπερβολικά. Όλα όμως συμβαίνουν για έναν λόγο, και το Hell Bent έλυσε αυτό το ζήτημα για πάντα! Η Clara έφυγε, η έξοδος της όμως ήταν σίγουρα η πιο μεγαλόπρεπη και εντυπωσιακή που έχει γίνει ποτέ από companion.
Aπό την άλλη, ο Capaldi έπρεπε να φτάσει τον Doctor στα δύο άκρα, να σπάσει κάθε ηθικό φραγμό που έχει ο χαρακτήρας, ακόμα και να σκοτώσει. Την ίδια όμως στιγμή έπρεπε να γίνει ευάλωτος, να αφεθεί να τον σώσουν και να τον παραπλανήσουν. Τα καταφέρνει αμφότερα, δίνοντας μια ερμηνεία χωρίς εξάρσεις, γεμάτη όμως συναίσθημα. Μέσα από σκηνικά που αποκαλύπτουν λεπτομέρειες από την μυστηριώδη ζωή του Doctor, ο Capaldi χτίζει τον μύθο του ανθρώπου που κέρδισε τον Πόλεμο του Χρόνου με τρόπο αξιοθαύμαστο. Χωρίς να χάνει την αναγνωρισιμότητα του, ο ήρωας του καταφέρνει και ξανακερδίζει την ταυτότητα που ο ίδιος έθεσε για τον εαυτό του, μετά τις δοκιμασίες που αναγκάστηκε να περάσει. Ένα υποκριτικό έργο απίστευτα δύσκολο…Γενικότερα το επεισόδιο ήταν γεμάτο με αυτήν την υπόγεια ένταση που ο Moffat ξέρει πολύ καλά πώς να υλοποιεί.
Εικαστικά ήταν εύκολα ένα άπειρα geek επεισόδιο. Το σκηνικό του Gallifrey παρουσιάστηκε σε όλη την δόξα του, πράγμα που οι fans το ζητούσαν ήδη από το 2005. Ο πανέρμοφος πλανήτης των Time-lords αποκαλύφθηκε εκεί, στο τέλος του σύμπαντος και αποτελεί πλέον σταθερό πόλο έλξης τόσο της ιστορίας του Doctor, όσο και της ίδιας της σειράς, καθώς σίγουρα ο Moffat θα επανέλθει στα άπειρα θέματα που του προσφέρει ο πλανήτης και η καταγωγή του Doctor, όπως το Μatrix (ιστορικά ο Doctor Who ήταν η πρώτη σειρά που χρησιμοποίησε τον όρο όπως τον ξέρουμε σήμερα). Η σκηνοθετική προσέγγιση ήταν πολύ δωρική όσον αφορά την απεικόνιση των χαρακτήρων, επιλέγοντας είτε σταθερά πλάνα, είτε απαλά travelling και κοντινά που εστίαζαν στις στιγμές που οι δύο ήρωες έδειχναν τρυφερότητα και ενέτειναν την συναισθηματική φόρτιση. Αντίθετα τα πλάνα μετατρέπονταν σε μεγαλόπρεπη όταν έπαιρνε τα ηνία το περιβάλλον, με τα πανοραμικά πλάνα της Ακρόπολης του Gallifrey να κόβουν την ανάσα…
Το Hell Bent ήταν ένα επεισόδιο σταθμός της σειράς. Πλέον ανυπομονώ για την 10η season, που θα αργήσει αισθητά και στο χριστουγεννιάτικο επεισόδιο, που θα ξαναδούμε την River Song! The Doctor is back!!
